Unieke belevenis!
Hallo lieve luitjes,
Ik kan er ook niks aan doen maar het wordt weer een zeilverhaaltje.
Toch wel iets unieks…dus ja…dan wil je er toch niet te luchtig over doen hé!
Het anker werd gelicht om een stuk verder te gaan van het Apo-reef.
Het was stralend mooi weer.
Harry ging een heel stuk wake boarden achter de boot. Niet zo fameus, volgens hem, omdat we net niet hard genoeg gingen.
Maar met zijn capriolen lag iedereen toch in een deuk.
Als we wat rustiger zeilden, ging Tim mee peddelen op zijn surfplank en ons Rootje spotte ondertussen een hele school dolfijnen!!!
Shit…te ver om “effe” mee te snorkelen en te ver om mooie kiekjes van te maken. Maar we hebben ze gezien (2x zelfs).
Tim is er naar toe gepeddeld en heeft ze vlak bij hem gezien.
Waaauuuuwwww….gelukszak!
Als iedereen uitgespeeld was, werd het efkens een serieuze bedoening!
We moesten om het hele rif heen en dan zouden we terug zeilen, binnen in het rif en dan daar ergens voor anker gaan.
Maar ondertussen zagen we al superduidelijk al het koraal liggen in het kristalheldere water.
Zo mooi, zo prachtig, zo waanzinnig!
De dieptemeter werd nauwgezet in de gaten gehouden.
Ook het navigatiesysteem op de I-pad (JaJa luitjes…das de moderne tijd hé…vroeger werden de kaarten gelezen…nu gaat alles via de moderne techniek) waarop heel duidelijk de dieptes worden weergegeven.
Tim peddelde vooruit om de route beter te bepalen.
Harry zat in het rubberbootje om hetzelfde te doen.
Eddy stond in het midden of hij klom gauw de mast in.
Mo hield de zijkanten in de gaten om te kijken of er geen rotsen/rotsjes op ons pad kwamen.
Want dat was het grote probleem…de dieptemeter geeft de diepte aan onder de boot.
Maar als vlak voor je neus een koraalrots opdook, dan kon het te laat zijn om de boot te doen stoppen of van richting te veranderen.
En ons Rootje???
Jaja…ook ons Rootje had een heel belangrijke taak gekregen.
Die werd meegesleurd aan een touw voor aan het schip en met zijn snorkel op zijn hoofd moest hij constant onder het water kijken.
Maar toen begon het gezeik… de 1 zei dat het ging, de ander zei dat de boot meer naar rechts moest, nog een ander riep deze kant op.
We zaten middenin het koraalrif!!!
Plots riep Ro keihard “Stop”.
Gelukkig reageerde de kapitein direkt (wat ie ook niet altijd deed…soms een tikkeltje eigen wijs…hahhaha).
Zonder ons Rootje zouden we tegen een grote koraalrots opgeknald zijn!
Nog een keer staande ovatie…
AplausAplaus…Dankuwel!
Niks aan te doen…verder gaan is problemen opzoeken.
Dan maar terug en hebben we het anker op een veilige plek uit gegooid. Zo snel als we konden het water in.
En weeral de moeite!!!
Je wist niet waar je eerst naar toe moest zwemmen.
Overal koraal en rif en overal vis, vis en nog eens vis.
De ene nog mooier dan de andere.
Geen grote, dat niet….maar dan kunnen we ook niet opgegeten worden…hahahaa.
In de late namiddag kwam Eddy ons vergezellen.
Hij was bezig om doopfontschelpen op te vissen.
In principe tegen onze principes in maar ja…wie zijn wij om tegen arme mensen te zeggen dat ze niet mogen vissen of schelpen ophalen, verkopen en dus op die manier wat geld te verdienen?
Dus wat hebben we gedaan?
Eddy mee geholpen om doopfontschelpen en te vinden en naar boven zien te halen!
Eddy hartstikke blij en wij weer blij dat Eddy blij was.
Maar tjeempiejee…der was er eentje, nou dat was me een joekel zeg…zo groot, zo zwaar dat je die schelp zelfs niet met 2 Tarzans naar boven kon halen.
Gelukkig…na veel gesteun en gekreun en gezweet…lukte het wel met behulp van een sterke touw.
Ondertussen werd het al schemer.
Ro was al uitgesnorkeld.
Eddy was met zijn schelpen bezig in de dinky en Tim kwam naar Mo toe gepeddeld.
“Hey Mo, als je heeele grote vissen wilt zien, dan mot je achter dat rif gaan snorkelen!
Daar is een geul en ik weet zeker dat je daar haaien enzo zal zien.”
Oké…Mo al in de startblokken, richting die geul.
“Hey Mo, not now” !!!
“Waarom niet Tim?”
“Nee joh…het is nu etenstijd voor de haaien en ik weet bijgot niet wat voor soort haaien er zitten!!!”
“Oepsss…bedankt hey Tim”.
Nou…en toen lag Mootje moederziel alleen in die heele grote oceaan…200 meter van het yacht vandaan EN wie weet welke haaien er onder haar door zwommen!!!
In ieder geval…Mo heeft nog nooit zo snel gezwommen in der leven.
En niet denken dat dit een grapje is!!!
Neeje…want de volgende ochtend sprong de kapitein het water in om het tweede anker los te maken.
Maar zo snel ie er in sprong, zo snel zat ie weer aan boord en met hetzelfde verhaal:” Tja…ik was vergeten dat het etenstijd is voor haaien”.
Nou, toen slikte Mo wel eventjes…stel je voor zeg…
’s Avonds hebben we een delicatesse gegeten, volgens Eddy dan, een stukje rauwe doopvont.
Eerlijk gezegd smaakte het best lekker.
De rest van een doopvont zou Eddy koken voor ons.
Maar na heerlijke spareribs gegeten te hebben, hebben we zijn aanbod toch vriendelijk afgeslagen. En al de andere zou hij verkopen in Coron of Boracay.
Zo’n doopvont kan gemakkelijk een week leven zonder water.
Maar Kareem zag het helemaal niet zitten om uren, laat staan dagen, aan een stuk in de stank te zitten van die schelpen, dus heeft Eddy alle schelpen weer braafkens in de zee geflikkerd!
Eind goed, al goed!!!
En dit was dan ons Apo-avontuur!
We geven het toe…het was echt subliem, echt iets unieks…MAAR…zowel de “Coralgarden” bij Tioman/Maleisië, als het “Ras Mohammed-reef” in Sharm-El-Sheik/Egypte vonden wij wel waanzinniger mooier dan het Apo…om te snorkelen dan.
Maar het Apo-reef is zo groot en nog zo onbekend, dus heel moeilijk om het mooiste te vinden op 1 dag tijd.
Ik weet wel zeker dat als je in Apo gaat duiken en je weet waar je moet duiken, dat je dan wel het mooiste van het mooiste zal zien.
Jaja luitjes…onze rugzakken zijn al overbeladen.
Maar we gooien der niks uit hoor…zelfs het allerkleinste belevenisje mag braafjes mee verder reizen.
Elk moment is een gouden belevenis voor ons!
En daar zijn we heel zuinig op…
Heel veel liefs en heel veel fun en sungroetjes van ons tweetjes.
Diike kus, dikke knuf.
Na doedoeikens…
ApoReef...Here we come!
HalliHallo daaro,
Het vervolg van ons zeilavontuur:
De volgende ochtend stonden we fris & fruitig op.
Rond half 8 stonden we al op het dek.
Bekertje koffie in de ene hand, bekertje cornflakes in de andere hand.
Het was dus een woelige nacht geweest (maar dan zonder ons…hahahaa…).
Storm, regen en wind.
Ook de ochtend was zo.
Achja…het kan niet altijd rozengeur & maneschijn zijn hé!
En wij vonden het wel spectaculair hoor!
EĂ©n en al groot avontuur.
We voelden ons wel veilig, dankzij het clubje.
Iedereen had zijn jobke, iedereen was koelbloedig.
Geen gestress, geen gescheld…iedereen deed wat ie moest doen.
We zeilden nu op volle zee.
Geen land, geen kip, geen boot te bespeuren.
Wel een apart gevoel hoor.
!!Alleen op de wereld!!
En ja hoor…na 22 uur gezeild te hebben…Land in zicht!!!
Nou ja “land”???
Twee piepkleine eilandjes eilandjes en er om heen rif, rif en nog es rif…APO-Reef!!!
HET van HET!!!
The placet to be…om te snorkelen maar zekers om te duiken.
Het is Ă©Ă©n van swerelds mooiste plekjes wat het onderwatergebeuren betreft.
EN…er valt geen duiker of andere snorkelaar te bespeuren!
Te ver van de kust af , teveel hoge golven en te dure trip.
Wij, Ro en Mo, hebben dus de eer om als Ă©Ă©n van de weinigen daar te mogen snorkelen!!!
Fantastisch toch???
Tip:
Effe googlen: Aporeef…en zeker op “Afbeeldingen”.
Gelukkig klaarde het weer op.
Nog niet de volle zon maar genoeg om van een mooie dag te spreken.
Het anker werd uit gegooid.
Kareem, de kapitein, dook de keuken in en toverde een heerlijke lunch tevoorschijn.
Uitgehongerd waren we!!!
En dan gauw het water in hé!
O O O…Wat een pracht, wat een praal en zoveel vissen…maarre…zo’n sterke stroming!
Goh…Mo kwam geen sikkepit vooruit.
Jaja…goed voor de conditie.
Daarom hebben we niet ver van de boot af gesnorkeld…stel je voor dat je niet meer terug bij de boot kwam.
Kareem stelde dan voor om de volgende dag naar een ander stuk rif te gaan, wel Aporeef maar meer de andere kant op.
En ook om de “grote” te zien!!!
Want ja, Apo staat bekend om zijn haaien, manta’s, barracuda’s en nog veel meer grut!
Waaaauuuwwww….dat zou de max zijn , zeg…
’s Avonds ging iedereen, moe maar voldaan, op tijd zijn mandje in.
Maar hé Eddy, moet je niet het toplichtje boven in de mast aan doen?
Met grote opgezette ogen schudde hij van nee.
“Als je het toplichtje aan doet dan weten de piraten dat deze boot een yacht is”.
Hey guys…dit is toch wel een grapje zekers hé???
Maar niemand gaf een antwoord…
Nou moe…We houden van avonturen en belevenissen maar DIT willen we echt niet mee maken hoor.
It’s all in the game…zou ons Rootje zeggen…
Zoals altijd, heel veel liefs, heel veel ApoGroetjes van Mo & Ro.
Dikke knuf en tot gauw…xxx
De trossen los...
Hallo allemaal,
Nou…we hebben het zeilreisje overleefd hoor!
Het was: fantaaastisch, supergeweldig, helemaal top, onvergetelijk en waaauuuwwww!
Staande ovatie voor:
-Onze kapitein Kareem.
Koelbloedig en als een rasechte zeeman heeft hij de
metershoge, uitdagende golven getrotseerd.
En als bijrol was ie ook nog es de chefkok.
Staande ovatie voor:
-De bemanning Eddy.
Ons reddende engelfilipijn, onze rots in de
branding. (letterlijk & figuurlijk!)
Zonder Eddy waren we vast & zeker en zeker &
vast op de riffen geknald.
Staande ovatie voor:
- Tim en Harry.
Zonder morren, geen gedoe, gewoon-gaan-met-die-
banaan-figuren.
Harry, de komiek van het span.
Tim, de ouwehoer van de club.
Staande ovatie voor:
-SiriYa, de catamaran.
Geduldig, zonder tegenspraak, als een groot-
meester, veilig & safe, maar snel als een rasechte
racepaard.
Staande ovatie voor:
-Ro en Mo…(alhoewel…)
Zonder angst, zonder schrik…zelfs op zee met wind-
kracht weet-ik-veel, snelheid tussen de 6 en de 10
knopen…
genietend van de wind, genietend van de zon,
genietend van de regen, genietend van de storm,
genietend van het water, genietend van het gezel-
schap, genietend van elkaar, genietend van het
zeilen!!!
Applaus voor iedereen, applaus voor allemaal…
Er was eens…
Het begin van het verhaal:
Maandag, rond een uur of 10 werden we aan boord verwacht.
Ons geĂŻnstalleerd in ons hutje.
Ondertussen had iedereen wel een klusje om handen en tegen 1 uur werden de trossen losgegooid.
Jipiieeeyyaajjjjeeeeee…….
ByeBye Puerto Galera.
Het eerste stuk werd op de motor gevaren maar dan eindelijk werden de zeilen gehesen…tja…daar kwamen we voor hééy!
We zouden aan 1 stuk doorvaren, tot Apo-Reef…dat betekende non-stop 22 uur oftewel 100 miles…jaja…het is wat hoor!
Rootje en Mootje hoefden niet veel te doen.
Gewoon lekker en ontspannend genieten van alles en iedereen…maar zeker van de omgeving.
Er stond een heerlijke wind, dus we gingen als een speertje.
Echt totaal anders dan maar rondjes trekken op het Veerse meer (alhoewel dat ook heel veel charme heeft hoor!)
De ene keer zaten we helemaal vooraan.
Dan lagen we lekker lang uit op het dek.
De andere keer zochten we gezelschap op bij de anderen.
Tegen de avond ontbrak een biertje niet!
Als avondeten had onze chefkok een heerlijke salade in elkaar geflanst, met knapperige knoflookbroodjes.
Maar van overdreven smikkelen kwam niet veel van terecht.
De wind werd sterker en sterker, dus iedereen was druk in de weer om alle zeilen bij te zetten enzo.
En ons Mootje was druk in de weer om te zorgen dat ze IN de emmer kotste.
JaJa…daar begon het gezeik al!
Mo zo misselijk als een hond.
Ondertussen was Ro zo moe als een …(ook “hond” zekers?)…nou ja in ieder geval doodmoe.
Dus die wilde lekker onder de wol kruipen.
Maar ja, hij voelde zich geroepen als Florence Nightingale en wilde zijn zieke Mootje niet in de steek laten.
Samen uit, samen thuis…dus heeft ie ook een paar keer lekker in de emmer gekotst.
Vier handen op ene buik hé…hahahhaaa.
En dat wilt wereldzeilers worden!!!
Als alles braafkens in de spuugemmer zat en niks meer in ons buikje, zijn we toch maar gaan pitten.
Ro viel als een blok in slaap.
Mo zat wat te dutten.
Totdat er een gehots en geklots was…
Tjeempiejeeey…Wat een wind, wat een storm, wat een golven.
Toch maar niet gaan kijken aan dek, stel je voor dat je weer mot spuuuugen!
We hebben de nacht overleefd.
Geen gekots en gespuug meer!
Toen kwam een varkentje met een lange snuit en dit verhaaltje was uit!
Hou jullie haaks, doen wij ook (tussendoor).
Heel veel liefs en de hartelijke zeilgroetjes van 2 misselijke wereldzeilers (ahuuuuummmm….)
Dikke kus en tot de volgende keer. Daaaaggg. xxx
Wat een gedoe!!!
HalliHallo daaro,
Nou….toch nog wat nieuwsjes vanuit Puerto Galera.
Jaja…door die tyfoons was het dus onverantwoord om met de catamaran uit te varen.
Het is zowat de derde tyfoon die nu passeert voor onze neus, in een week tijd!
Dus elke dag wachten we braafkens af om te vertrekken.
Deze week kregen we onverwachts een smsje vam Kareem, onze kapitein.
Als we niks te doen hadden, om dan te komen lunchen aan boord
Tuurlijk…een tof idee!
Dus zo gezegd, zo gedaan.
En zo hebben we een heel gezellig middagje aan boord door gebracht.
Kareem had nog een andere vriendin uitgenodigd.
Tim was er ook.
Tim is een goeie vriend van Kareem en hij helpt hem met allerlei klusjes enzo.
Een gezellig clubje hoor!
Zo leren we elkaar ook beter kennen hé.
De volgende dag is Roland terug gegaan naar de boot.
De bedoeling was om een tafel in elkaar te flanzen maar achteraf waren er een hoop andere klusjes te doen.
Maar ondertussen begonnen wij wel op hete kolen te zitten!!!
Wat was nou het geval?
Tot 14 oktober is ons visum verlengd.
Dus tot 14 oktober mogen we in de Filipijnen blijven.
Die visums verleng je in immigratiekantoortjes.
Nou met het zeilen, gaan we eerst naar het eiland Coron.
Maar daaro heb je geen immigratiekantoortje.
Wel op Palawan….maar dat is weer een ander eiland. “vlakbij” Coron.
Oftewel vlieg je vanuit Coron naar Palawan.
Het punt is…je vliegt niet rechtstreeks.
NeeNee…je vliegt eerst terug naar Manilla, daar wacht je een paar uur om dan verder te vliegen naar Puerto Princesa (Dit ligt in het midden van Palawan).
En daar is wel zo’n visumkantoortje.
Oftewel neem je een boot vanuit Coron naar Palawan.
Maar 8 uurtjes ben je onderweg.
En ja….dan is het nog zo’n 10 uur hobbelen tot aan het kantoortje.
Dus wat ik eigenlijk al die tijd wil zeggen…Je bent niet 1-2-3 beland in zo’n immigratiekeet.
Dus…(we dachten slim te zijn) dan regelen we het toch voor we gaan zeilen?
Nou was wel het volgende:
Bij aankomst in de Filipijnen zijn de eerste 21 dagen zonder visum…voor iedereen.
Blijf je langer, dan mot je een visum aan vragen en dat kost geld EN tijd.
Dan mag je in totaal 59 dagen blijven (Wat nu bij ons het geval is).
Wil je nog langer blijven (Wat bij ons het geval zal zijn), dan mot je weer je visum laten verlengen MAAR dan moet je ook een identiteitskaart (ID) kopen.
Nutteloos…zo’n kaart…puur geldklopperij.
Via Via zou het ons lukken om bij de tweede verlenging, toch geen ID te moeten kopen.
Want ons “Via” die had weer een oom en die zat op het hoofdkantoor in Manilla en onze “Via” zou het wel eventjes regelen, via zijn oom, om toch maar niet die ID te hoeven te kopen.
Maar meer dan 2 weken geleden hebben we voor het eerst dit onderwerp besproken met onze “Via”.
Zowat dagelijks hebben we contact gehad met ”Via” wanneer we nou naar het immigratiekantoor hiero konden gaan en elke keer kwam er iets tussen of zei hij…over 3 dagen …of dit…of dat…
Maar ja…het vooruitzicht was, was dat we zaterdag zouden gaan vetrekken.
Dus de maandag ervoor smste onze “Via” dat we, buiten de kantooruren om, alles zouden regelen.
Wij, vol van vertrouwen, naar het afgesproken plekje.
(By the way…een interessant tussendoortje…daar was een echte, maar dan ook een echte PitBull-Terrier…en wij hebben die durven aaien…jaja…misschien wel even verklappen dat dat beestje maar 6 maanden oud was? Hahhhaaa…wel moedig van ons hé…zeker als je weet dat zijn pa een echte vechtershond is!)
Inderdaad…daar zat onze “Via” ons al op te wachten…maar zonder die man van de immigratie!
Shhhittt…
Zijn smoes? De tyfoon natuurlijk.
Die immigratiemeneer kon niet komen vanwege de tyfoon.
Misschien morgen, misschien woensdag,…
En zo gaan zulke dingen hiero.
En maar vriendelijk blijven en maar lachen…(Als een boer met kiespijn ja!)
Gelukkig hadden we nog een tweede adresje om het te proberen.
En zo was de dinsdag ook gevuld…zonder resultaat.
De kolen werden alsmaar heter en heter…
Niks aan te doen…dan maar een visum EN die verrekte ID-kaart.
En zo gingen we donderdagmorgen, vol goeie moed, naar het kantoortje.
Mis poes…alleen maar open op maandag-dinsdag en woensdagochtend.
NNNoNNNdepielekeSSS…
Zo gebeurde het dat we alsnog op de scooter naar Calapan zijn gegaan….eventjes 50 km heen en 2 uur later, eventjes 50 km terug!!!
Resultaat: We hebben een visum tot half december EN we gaan een ID krijgen voor een jaar!!!
HieperDePiepHoeraaaa…
Vrijdag had Kareem gevraagd of we weer geen zin hadden om te komen.
(Wat een vraag zeg!)
Tuurlijk…zonder twijfel.
Hij en een vriend zouden kiten.
Wij mochten chillen en relaxen.
Net voordat wij met een servicebootje naar de catamaran zouden gaan, was er nog een akkefietje.
Wat er precies aan de hand was, dat weten we nog niet maar in ieder geval heeft de politie een Filipino gearresteerd en mee genomen…in een tricycle.
Echt lachwekkend om te zien.
Behalve dan dat die man een groot slagersmes had…bebloed!
En zo vullen wij de dagen hé.
Tussendoor plonzen we het zwembad in.
Maar dat is ook niet altijd rozengeur en maneschijn.
Echt niet!
Afgelopen dagen was het water ijs en ijskoud…je kon het geen afkoeling meer noemen…je raakte eerder onderkoeld!
En dat met een watertemperatuur van maar 28 graden…
Maar we trappelen om weer es de hort op te gaan.
Hopelijk varen we morgen weg…op zoek naar nieuwe avonturen!
Nou luitjes…ik zou zeggen….tot de volgende koffiekletskes hey.
Hartelijke groetjes en heel veel liefs enzo van die 2 reismutsen.
Dikke knufff, xxx, en tot mails.
Typhoon.
Lieve mensen,
Even iedereen gerust stellen maar we zijn buiten bereik van de typhoon.
Het is vooral rond en boven Manilla en wij zitten een heel stuk eronder.
We merken wel de naweeen...onder andere hele hoge golven op zee, heel veel regen (soms met bakken) en sterke wind.
Ook langdurige stroomuitval en dus heel weinig internetbereik!!!
Ondertussen is er alweer een ander onderweg. Deze zou aanstaande zaterdag over de Filipijnen razen.
Heel dat typhoon-gedoe wordt heel goed opgevolgd en er wordt op tijd door iedereen gewaarschuwd. Natuurlijk die mensen die je op tv ziet, waarvan je denkt waarom gaan hun niet ergens naar toe, totdat de typhoon weg is. Maar dat zijn arme sloebers, die hebben geen rotte rooie cent om ergens naar toe te gaan. Die proberen dan toch op de 1 of andere manier hun boeltje bij mekaar zien te houden. Of na de typhoon al hun spulletjes bij elkaar zien te schrapen. Zouden ze weg gaan, dan zijn er andere mensen die dan met hun spulletjes ervan door gaan. Het is allemaal wat hoor!!!
We moeten ook nog even afwachten of we inderdaad aanstaande weekend gaan zeilen.
Maar geen paniek en geen zorgen maken...we gaan geen dingen doen die onverantwoord zijn!
Op de volgende website wordt alles duidelijk aangegeven wat typhoons betreft in de Filipijnen.
www.typhoon2000.com
Ik heb ook nog een andere, interessante website gevonden...echt over van alles en nog wat:
www.ikhebeenvraag.be
Moesten jullie je vervelen....
Nou lieve mensen...ga gerust op uw 2 oortjes slapen....dat doen wij ook.
Heel veel liefs en de hartelijke, regenachtige groetjes van Mo & Ro xxx
Bij de kapper!!!!!!
Hallo lieve luitjes,
Daar zijn we dan weer.Nog even de laatste verhaaltjes van Puerto Galera vertellen.
Zo is gisteren Ro naar de kapper geweest.
Het kapsalon is een bouwvallige keet.
Er stonden er 3 antieke kappersstoelen in (Ik weet zekers dat die dingen geld waard zijn bij jullie!).
Ook grote spiegels.
Maar spoelbakken en wastafels (Of hoe noem je zoiets…) moesten nog uit gevonden worden!
Een man of 6 zaten geduldig op hun beurt te wachten, terwijl 2 kappers vrolijk aan het snoeien waren.
Het woord “Knippen” is hier niet echt van toepassing!
Ro zei ook: “ Ik heb het gevoel dat mijn kop een buxusbol is en dat ie nou bezig is om het te snoeien”!!!
Eerst kreeg ie wc-papier om zijn nek gedrapeerd, daarna werd er een cape om gedaan.
Toen kwam er een joekel van een schaar tevoorschijn.
Nou….en toen begon de kapper zich helemaal uit te leven.
Een plukje hier, een lokje daar…
En als kers op de taart werd ie nog eventjes gemasseerd in en rondom zijn nek en bovenrug.
Maar…eerlijk is eerlijk…na die snoeibeurt zag mijn ventje er weer op en top uit!
En dat voor 80 eurocent….Echt waar!!!
En wat zien wij hier geregeld op de tv?
Volop Engelstalige films.
Er zijn 2 zenders die continue films afspelen.
De ene zender is met Engelse ondertiteling, de andere is met gesproken Engels.
Maar wat ik ook al een paar keer heb gezien, is paardensport, namelijk “Eventing-Cross”.
Eigenlijk wel grappig.
Want sinds een jaar of 10 (sinds dat ik weg ben uit de paardenwereld) heb ik eigenlijk nooit meer Eventing-Cross op de teevee gezien.
En nou zit je hier, einde van de wereld zeg maar en helemaal geen paardenland, en dan zie je paardjes voorbij crossen op het scherm.
Op het eind van deze week gaan we ons boeltje weer bij elkaar schrapen.
Ja Ja…we trekken de wijde wereld weer in.
Dit keer gaan we richting Coron.
Niet per vliegtuig, niet per ferry, niet met een jeepney maaaar…met een catamaran!!!
Echt super hééé!!!
O O O…We hebben er ongelooflijk veel zin in.
We hebben een gozer ontmoet, Kareem, en die geeft les in kitesurfen of je kunt samen met hem kitesurfen.
Hij woont en leeft op een grote catamaran.
En zo neemt hij mensen mee om op plekjes in de Filipijnen te gaan skitesurfen.
Don’t panic…NeeNee…ons Mootje en ons Rootje gaan geen gekke capriolen uithalen met die kites.
Wij zeilen een paar daagjes mee, richting Coron en daar worden we dan gedropt!!!
Hopelijk hebben we dan geen naweeën van de typhoon die aanstaande dinsdag weer om de hoek komt piepen.
Nu nog eventjes iets over die vrucht tegen kanker.
Guyabano/Guanabana/Graviola/Soursop/Zuurzak.
Verschillende benamingen voor dezelfde vrucht.
Hiero, in de Filipijnen dwepen ze ermee.
Preventief en een natuurlijke kanker-cellen-doder.
Zonder bijwerkingen en tast niet de gezonde cellen aan.
Beschermd je immuunsysteem en voorkomt dodelijke infecties.
Je eet het vruchtvlees op of je perst het vruchtvlees tot een sapje of je koopt het als sapje.
Voor verdere info, surf naar
en de bij de volgende website kan je allerlei produkten kopen van deze vrucht.
Maar ik heb me niet erin verdiept of ze ook produkten opsturen naar Europa.
www.sulit.com.ph/index.php/classifieds+directory/q/guyabano+tree
Maar ik heb ondertussen al veel positieve mails hierover ontvangen.
Mocht er iemand zijn die ook een interessante website erover gevonden heeft of bv weet waar je die vruchten kunt kopen in Nederland of België, zet dit dan even op de website van ons of stuur een mailtje!!!
Ik denk, en ik hoop, dat we op die manier veel mensen ermee kunnen helpen.
Alvast hartelijk bedankt van het reiscomité!!!
Nou lieve luitjes, misschien komt het volgend verhaaltje vanaf de boot oftewel vanuit Coron.
We gaan daaro onze vrienden opzoeken van 3 jaar geleden.
We houden jullie op de hoogte!
Allemaal een dikke knuf en heel veel liefs en hartelijke groetjes van ons tweetjes.
Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag en tot de volgende keer!
Aftellen...
HalliHallo daaro,
Slurpend aan mijn bakske koffie, I-podje in mijn oren (Stash…op dit moment…welbekend onder onze Belze lezers en verhalengenieters), zachtjes mee-neuriend…probeer ik weer een levensverhaaltje op papier te krabbelen.
We zijn onze laatste paar daagjes aan het aftellen, hiero in Puerto Galera.
De Filipijnen hebben zoveel moois en prachts te bieden, dus het zal weer tijd worden om het boeltje ergens anders te gaan verkennen.
We kennen hiero elk hoekje, elk baaitje, elk strandje…dankzij ons Rootje.
Das de verkenner hé.
Die trekt, op de scooter, er op uit en als hij iets toppie vindt dan wordt Mo opgetrommeld, de camera inbegrepen, en dan gaan ze saampjes er weer naar toe.
Zo kwam Ro deze week holder de bolder terug waaant…hij had een waanzinnig mooi plekje ontdekt…en hele leuke Nederlanders ontmoet.
Hup…Jut & Jul samen op de scooter en op weg naar Coco Beach.
Het eerste gedeelte van de weg was een betonnen weg.
Daarna sloegen we af, een verharde zandweg in.
So far, so good!
Alleen het laatste gedeelte leek meer op een jungle-trip.
Dus voor de veiligheidshalve ging ons Mootje het laatste stuk maar te voet….echt door de jungle en de bananenplantages.
Links en rechts hutjes…hutjes waarvan je je echt afvraagt hoe dat het mogelijk is dat mensen daar in kunnen wonen en leven!!!
Ro nam, voor het gemakshalve, de scooter mee…al rijdende.
Want ja…volgens hem was het wel een makkie om de berg omhoog te rijden, met zijn tweetjes, als we terug zouden gaan.
Nou…en toen kwamen we op een plek aan…Waaauwww…helemaal top, zeg!
Een heel groot resort, met hele leuke en gezellige bungalowtjes, een groot restaurant, een joekel van een zwembad…echt alles derop en der aan!
Natuurlijk zijn we effe gaan snorkelen.
Meer als de moeite waard!!!
Zoals altijd…weer nieuwe dingen en dingetjes gezien onder water.
En ja hoor…recht voor onze neus zwom er een hele grote zeeschildpad voorbij…echt de max!
We hebben dat beestje nog een poosje kunnen volgen vooraleer hij de diepte weer opzocht.
Ondertussen kwam de regen met bakken uit de hemel.
Geen probleem toch?
Wordt alles weer lekker schoon gespoeld en dan voelt het allemaal heerlijk fris en verkwikkend aan!
Als we het water uit gingen, zijn we bijna gebotst op een baby-zeeslangetje.
Babietje of niet…maarre…als je gebeten wordt, dan zou het kunnen gebeuren dat je gaat opstijgen…naar hogere sferen!
Aangezien ik hoogtevrees heb, blijf ik toch maar liever hé!
Daarna nog gezellig gebabbeld met die Nederlanders.
Altijd super om zo met elkaar je levensloop te vertellen!
Daarna werd het tijd om afscheid te nemen want wij moesten ’s avonds nog “eventjes” naar een receptie.
Maar shit…wat is dat nou?
Jeetje…het jungle-padje was omgetoverd in een glibberig-smeuïg-glijerig-modderig glijbaantje!
Hebben wij weer!!!
Ro kreeg met alle moeite van de wereld maar amper die scooter omhoog…de berg op (niet steil hoor….gelukkig maar)…dat ding slibberde en glibberde alle kanten op, behalve de goeie kant uit!
Een paar keer is ie er onder uit gegaan…Mr.Bean zou er nog veel van hebben kunnen leren!
En Mo sjokte, op der gemakske als een oud wuuveke, er achter aan.
Op der blote pootjes want die slippers bleven altijd maar in de kleimodder steken.
Spek en spekglad heel die zooi.
PufPuf PoehPoeh…effe een hele onderneming zeg!
Van kop tot teen onder des murrie maar gelukkig wel heelhuids zijn we thuis kunnen geraken.
Maar veel tijd om uit te puffen hadden we niet want we moesten, fris & fruitig, op en top, opgetut en opgesmukt,
weer vertrekken naar die receptie.
(Gelukkig begon het al te schemeren…oefff…kunnen ze die modderrandjes onder mijn teennagels niet meer zien…hahhaha)
Om 6 uur ’s avonds werd iedereen verwacht.
Het ging om een opening van een Italiaans restaurantje van onze Italiaanse vrienden, Roberto & Mauro.
Gelukkig kwamen we er op tijd aan.
Maar wat is dat nou?
Er viel geen kip te bespeuren.
(HĂ© schat, was het wel voor vandaag?)
Mauro hielp ons snel uit onze dromen…de rest zou komen tegen 8 uur…dezelfde dag!
Komt ons dat effe goed uit!
Dan hebben we alle tijd van de wereld om ons buikske rond te eten en effe nog napuffen van ons modderavontuur…en dan kunnen we er met volle bak er tegen aan…aan die receptie dus.
Nou…Wij heerlijk gegeten…ons buikske voelde weer als vanouds aan!
En zo tegen half 9 verschenen we op de receptie.
Nouja….receptie???
Hoe? Wat?Waar?
In ieder geval was het geen receptie zoals wij die kennen.
Er zaten wat kleine groepjes mensen aan tafeltjes, sommige hadden een bord voor hun neus, anderen een glaasje wijn ofzo.
Wij mochten aan schuiven waar Roberto zat en onze Filipijnse vrienden, Christian en Lyn.
Mauro moest jammer genoeg weg…zijn vrouwtje kon elk moment bevallen.
Er werd een glaasje champagne onder onze neus geduwd.
Hmmm…heerlijk!
En iedereen maar babbelen en kletsen en lachen!
Totdat we een bord vol met aperitiefhapjes kregen.
Ro en Mo keken elkaar aan…Wat motten we daar mee?
Ach ja…der zullen nog wel ergens in ons buikske opvulgaatjes zitten zekers?
Dus hupsakee…dat bordje hebben we, zonder te blikken of te blozen, ook maar effe binnen gewerkt.
Heeeeeerlijk hoor… die Italiaanse hapjes!!!
Nog een glaasje champagne mevrouw?
Nog een glaasje wijn mijnheer?
En vooraleer we er erg in hadden, stond een bord home-made lasagne ons uitdagend aan te loeren!
Oh no…not again!!!
Ja dus…uit goed fatsoen werd ook die lasagne overmeesterd.
We klapten zowat uit elkaar (Vind je het gek???) maar hadden het lef niet om te vertellen dat we al gegeten hadden!!!
Toch maar gedaan want dat ging niet goedkomen!
De volgende gang zou een vol bord met vlees en vis en kreeft en groentjes geweest zijn.
Maar het toetje mochten we niet weigeren.
Echt niet…
Dus onder dwang MOESTEN we dat zelfgemaakte tiramitsuutje nog opeten.
Errruuughhh, zeg!!! (Maar niet heus…hahahaa)
En zo hebben we een heuse Italiaanse receptie mee gemaakt!
Als we dat geweten hadden…
Nou luitjes, dit was ie weer voor deze keer.
Hou jullie haaks., doen wij ook!
Heel veel liefs en nog steeds zonnige groetjes van 2 buikjeronderige globetrotters.
Dikke kus en doedoeiii xxx
Huis-tuin-en-keuken-leven
Hallo lieve luitjes,
Tja…eigenlijk valt er deze keer niet zo veel te mauwen.
Niet dat ons leven ineens saai is geworden hoor.
Echt niet!
Maar het is nu even een doodordinair-huis-tuin-en-keukenleventje op zijn Filipijns.
We staan niet al te laat op.
Tenminste…Ro staat niet al te laat op…Mo dut meestal wat langer na…een schoonheidsslaapje, zullen we maar zeggen!
Dan nemen we op ons gemakske een ontbijtje, op ons balkonnetje, omgeven door warme zonnestraaltjes.
Alleen al van die menslievende zonnestraaltjes wordt een mens vrolijk van!
(Eureka…Mijn frangeske ….euhhh….bedoel mijn €tje is gevallen…Daaaarom zijn al die mensen vrolijk hiero…simpelweg door de zon!)
Daarom lieve luitjes, daarom is het heel belangrijk dat jullie met zijn allen een petitie gaan ondertekenen, een petitie voor meer zonneschijn.
Steek een raketje extra aan bij de postduif en zeg tegen dat beessie dat ie als de donder naar hier “Boven” mot met die brief!
Waar waren we ook alweer gebleven?
JuistJa…Het ontbijtje…
Na 4,5 maanden elke dag eieren gegeten te hebben als ontbijt , hebben wij nu de eer om dit vervangen door: …Geloof het of niet maar het is echt zo…
Overheerlijke Belgische chocoladepasta of smeuĂŻge pindakaas of jam van de Hero (Is toch ook Hollands hee?).
We hebben zelfs een winkeltje gevonden waar je allerlei soorten kazen en charcutterie en vleeswaren tegenkomt.
Uiteraard niet tegen dumpprijzen.
Maar we zijn hier niet om te zeuren en te zagen en te klagen hé!!!
Dan kalefateren we ons eigen een beetje op en dan gaan we de hort op met de scooter.
De ene keer gaan we zwemmen in de zee en wat zonnebaden op het strand.
Meestal zijn we moederziel alleen.
Het is hier regenseizoen hee dus ja, weinig toeristjes.
Alhoewel je eigenlijk heel weinig merkt van het regenseizoen.
Meestal wel een flinke bui in de namiddag maar dat mot je gewoon zien als een verwelkomde afkoeling!
Niks mis mee hoor…
Je hebt hier best veel baaitjes…dus aan afwisseling geen gebrek.
Je kunt niet snorkelen hiero.
Nou ja…je kunt dat ding wel op je kop zetten maar je ziet geen mallemoer.
Alleen maar appelblauwzeegroen kraakhelder water!
Soms huren we een bootje om de boel te verkennen.
Je ziet dan best veel “Mangyan-vissersdorpjes”.
Mangyans zijn de oorspronkelijke bewoners van Mindoro.
Doordat de meesten niet kunnen lezen en schrijven, geraken ze niet vooruit in de maatschappij.
Een heel arm volk dus!
By the way…Tijdens onze laatste bootreisje heeft Mo nog een schildpad gespot.
Oftewel sjezen we de bergen in.
Adembenemende uitzichten heb je dan…uitzicht over al die baaitjes en strandjes.
Echt top!
Of we gaan op zwier, op de scooter.
Dat is een heel bezienswaardigheid hiero: Een dikbuikerdje en daarachter een dikkontertje, samen op een kleine scooter!
(Aha Nu weet ik het……Daaaarom liggen ze meestal in een deuk als wij voorbij karren….
En wij maar denken dat het zo’n vrolijk volk op zich is…hahahhaha.)
Keuzes genoeg hoor…oftewel ga je naar links oftewel ga je naar rechts.
Ga je rechts, dan na een kilometertje of 10 bots je tegen een bergwand op and that’s it.
Ga je naar links…ja, dan kan je heel het eiland rond…op een paar kilometer na ( Dit zou dan de andere kant van de berg zijn, zou je rechtsaf gaan).
Maar daar doe je dan wel een weekje over hoor, om heel het eiland rond te crossen!
Af en toe schiet je een hobbelige zandpad in en ja….dan ontdek je echt wondermooie dingen; zoals dorpjes waar amper een bleekscheet komt, kinderen die vrolijk aan het spartelen zijn in de rivier, moeder die de was doet, waterbuffelkarren ongerepte natuur,…
Of we doen simpelweg alleen maar boodschapjes in de supermarkt.
Dit is een kruising van de Aldi en de Liddl.
De groente-afdeling stelt niet veel voor: 5 aardappelen, een kilo ui, 3 wortelen en een heleboel knoflook.
Zo ook de vleesafdeling…uiteraard met de nodige “krentjes”.
Niet echt bezaaid met extra potige vlees hoor….maar geef mijn portie maar aan Fikkie.
Ik hou niet zo van vliegende krentjes!!!
Voor de rest vind je best wel veel in de supermarkt.
Ook veel verschillende merken van iets.
Ohja…als je shampoo of douchegel wilt, dan koop je dat per zakje.
Net zoals bij ons die reclamezakjes om te proberen (in magazines), weet je wel!
En ja…als je rijst wilt, dan ga je naar voor in de winkel, daar staan enorme houten bakken met soorten rijst en je zegt maar hoeveel rijst je wilt en dat krijg je dan mee in een plastic draagtasje.
Er zijn wel enorm veel “kraampjes” in het dorp.
En die verkopen echt alles.
Chips, frisdrank, zakjes shampoo, gedroogde vis in een zakje, sigaretten (verpakt per 5 stuks!).
Je snapt niet waarvan die mensen kunnen leven.
Dan heb je ook de groenteboertjes en groente/fruit/viskraampjes.
Daar is wel te kust en te keur!
Ook zie je veel “rotte” bananen.
Not for me! Naar het schijnt toch wel eetbaar…
Je hebt 2 verschillende soorten slagers.
Degene die op de markt staan of met een kraampje aan de weg.
Maar dat wil je dus echt niet zien!!!
Grote stukken varkensbillen hangend in de volle zon!
En das nog niet alles…
Je ziet dus niet het vlees hé…neeje…je ziet zwarte kronkelende, kruipende beestjes, met vleugeltjes, met pootjes!!!
Gelukkig heb je nog andere slagers (Daar mot je ook niet al te veel bij voorstellen)…degene die hun vlees in grote koelkasten bewaren.
Het lijkt hygiënisch maar toch…
Achja…Als je daar allemaal niet tegen kunt, nou ja, dan motten we maar gewoon “thuis” blijven hé…
En zou je last hebben van diarree (Hoe zou het toch mogelijk kunnen zijn? Hahahaa), dan ga je bij de apotheek even wat pillen kopen?
Noem maar op….en je krijgt het zo mee…zonder doktersvoorschrift!
’s Avonds nemen we nog een plonsje in het zwembad.
Nemen saampjes gezellig een aperitiefje (Rum is goedkoper dan cola!).
Ro doet de was als een heuse wasmachine (Heeft ie geleerd in de jungle hé) en Mo speelt de chefkok!
-Macaroni met gehakt plus een uitje + champignontje, een paprikaatje mag ook niet ontbreken, en zakje tomatensaus of carbonarasaus.
-Gebakken aardappeltjes met verse boontjes of diepvrieserwtjes met een kippebil.
-Gekookte aardappelen (Die zwart uitslaan na het koken!!!), lekker geprakt met wortelen of met een potje rooie kool, samen met een sappig Duits knakworstje uit de pot.
-Rijst met satésaus en gewokte courgette plus paprika en een varkenslapje.
Keuze genoeg toch!!!
En ja….zou er vis op tafel komen…dan hadden we helemaal keus in overvloed.
By the way…ze komen zelfs met verse kreeft, in een emmertje, tot aan ons balkonnetje.
Nog nooit eerder mee gemaakt!
En zie hier onder een fotootje van een eigen ontworpen recept, uitgevoerd tot in de puntjes van onze eigen huis-tuin-en-keuken-chefkok Mo.
Voor de apetijtelijke foto...dan effe kijken bij de 'Foto's'.
Ik wilde hem hier tussen zetten maar dat lukt niet.
NjammieNjammie…
Toch???
Wat?
Wat vragen jullie je af?
Of ons Mootje al vermagerd is?
Nee johhh…Hoezo???
En of ons Rootje nog steeds bij zijn Mootje is?
Want ja…de liefde van de man gaat door de maag!
Tuurlijk wel…Want hij krijgt ook nog es overheerlijke toetjes voor geschoteld.
Kant-en-klare bananenpudding die nog wordt gekookt door de welbekende chefkok!
Das kunnen hé…
(En dat na 4 jaar huishoudschool….Hahhahahaa)
En als afsluiting, lezen we een boekje, kijken wat tv, beetje tokkelen op de computer en spelen een spelletje yahtzee.
En ’s avonds liggen we moe maar voldaan in ons mandje, sluiten de oogklepjes en houwen onze snaveltjes!
Zo lieve luitjes, hopelijk zijn jullie niet in slaap gesukkeld bij al dit gemauwel!
Hou jullie haaks, doen wij ook!
Heel veel liefs en de hartelijke, chefkokkerige groetjes van ons Mootje en ons Rootje xxx.
Dadadaddadada en doeiii.