Asjeblief...géén foto's of filmpjes!!!

Lieve mensen,

Mogen wij jullie vragen om ons geen foto's en filmpjes door te sturen, asjeblief!!!

We zijn er dol op...maar aangezien dat we hiero superslecht internet hebben...kunnen wij dan geen enkele andere mails binnenhalen. Normaal gesproken zou het wel kunnen vanaf 2012.

Effe geduld dus.

Hiero en met ons gaat alles super.

Doordat hier alle dagen de zon schijnt, hebben wij totaal geen benul van de aankomende Sinterklaasgedoes en de Kerstgekte.

En ja...dit jaar dus geen kerstkaarten hoor!!! Die motten jullie tegoed houden. Maar dan weten jullie het alvast hey!

We hobbelen lekker verder door het leven.

Tot de volgende koffiekletskes?

Hou jullie haaks.

Dikke knuf en heel veel liefs, Mo & Ro. Na doedoeiii

PoehPoeh...Onze eerste werkweek!

HalloHallow daarow,

Jaja…Toch maar weer een verhaaltje op onze reissite…hahhaa…Teveel last van afkickverschijnselen. Der was maar 1 remedie…een verhaaltje schrijven.

Vandaar dit…

Er was eens…(Het begin dus).

Zoals sommigen het al wisten en zoals sommigen het nog niet wisten…Onze droom was om “ergens” op deze aardbol een thuis-stekkie te vinden. Natuurlijk hadden we wel enkele vereisten, zoals: Veel zonneschijn, veel water, veel strand, veel snorkelplekkies, veel leuke en veel lieve mensen, veel mooie natuur…EN…weinig stress, weinig sjagerijnigheid, weinig regen, weinig kou, weinig regeltjes, weinig gedoe.

We willen NU leven en genieten van het leven, genieten van de kleine dingen, genieten van het genieten.

Niet moeilijk toch om “iets” te vinden naar ons hart???

Maar al snel kwamen we er achter dat iets kopen hiero bijna onmogelijk is.

Nou ja…ik lieg…want dat wisten we al voordat we vertrokken. Maar goed…aan de andere kant valt er in deze landen altijd wel op één of andere manier een mouw aan te passen, maar het is allemaal niet zo simpel meer.`

Toen kwamen we op het idee om iets te gaan leasen, op lange termijn. Op zich vind je genoeg resorts en resortjes maar bij de meesten staan ze open voor leasing omdat ze zelf heel moeilijk aan gasten komen. Dus voor de eerste maanden zou het voor ons een te grote investering zijn geweest. Ook omdat de meeste hutjes en rooms en kamers bijna op instorten stonden. Dus eerst moest je alles zelf opknappen en ja, dan was het nog maar de vraag of jij ook klanten kon aanwerven.

Ook een te groot risico.

Tja…en zo gebeurde het dat er eigenlijk nog maar 2 oplossing voorhanden waren…en dat was of gaan werken in een weeshuis of een toko gaan managen.

Geloof het of niet maar het is echt zo…in een weeshuis kom je dus niet zomaar terecht.

Oftewel ben je te goed, oftewel mot je zelf er nog een flink bedrag ervoor betalen oftewel zitten ze in the middle of nergens!

Om het verhaal niet al te langdradig te maken, blijft alleen het managen over.

(Het lijkt wel het verhaal van de 10 kleine negertjes…alhoewel ik begot niet meer weet waar dat ook alweer over ging. Ze begonnen met 10 en ze eindigen met 1…DAT weet ik nog wel…maar voor de rest…)

Anyway:

Op het moment dat we dit besloten hadden, heeft jammer genoeg ons Rootje een zware tic opgelopen. Hij moest en hij zou bij elke resort/guesthouse/hotel langs gaan om te vragen of men geen managers nodig hadden.

Ik ben de tel kwijtgeraakt, zooo fanatiek was ie! (En zooo beu…)

De één deed het management zelf, de ander had al managers aangenomen, weer anderen hadden ze nodig pas over een half jaar…en reutel zo maar door.

Velen gaven weer adressen door van anderen maar elke keer was het mispoes!!!

Op een gegeven moment liepen we voorbij een poepsjiek resort-in-aanbouw.

We zagen een Filipijns madammeke zitten, zeiden vrolijk tegen elkaar “Hello” (Iedereen is altijd vrolijk hiero…een typisch Filipijnse eigenschap…echt waar!) en liepen door.

Ro kijkt naar mij…zo van “Effen hier vragen”. Ik zei van “Nee”.

Maar op de terugweg kreeg ie weer ontzettend last van zijne tic en klopte aan bij dit resort-in-aanbouw.

Meneer werd er ook bij geroepen en ja…ze hadden er wel oren naar!!!

Mo keek naar Ro en Ro keek naar Mo…Zou het dan toch eindelijk waar zijn???

MAAR…natuurlijk moesten hun zelf alles eerst met elkaar bespreken want ze hadden er zelf nooit aan gedacht om managers aan te nemen.

Ro keek naar Mo en Mo keek naar Ro…Te vroeg gejuigd!!!

Braafjes afscheid van elkaar genomen.

En prompt werden we de volgende dag opgebeld…of we niet wilden terug komen voor een tweede gesprek.

JipiiiieeejjjjaaajeeeeeeeeeeeJipiiiijajooohoooooJ

Maar het was geen gesprek zo van dat ze nog meer informatie wilden hebben over ons of wat onze beweegredenen waren enzo…Nee hoor…Het was een gesprek waar hij (=JB) ons uitlegde wat hij ons kon aanbieden (Kost en inwoning plus nog een salarisje) en wat ons jobke zou zijn.

Ongelooflijk hey!!! We waren dus al aangenomen…Het mot nie gekker worden!

Nou…de volgende dag stonden we daar al in de startblokken…

Over een maand wilt ie gaan openen want dan is het hier hoogseizoen.

Het resort bestaat uit 8 gebouwen en ieder gebouw heeft 2 kamers met een eigen badkamer plus een veranda. (Slimpies onder ons hebben dus al kunnen uitrekenen dat er 16 kamers zijn).

Dan is er een restaurant met bar.

Ook een zwembad.

Een pracht van een tuin.

En alles heeft uitzicht op zee, met eilanden voor je neus.

Ook een receptie met een souveniersshopje erin.

JB en Ida wonen zelf aan de achterkant van de receptie.

Weer aan een andere kant woont de zus en der man en een kleine en hun neef.

In een ander gebouwtje gaan wij wonen en naast ons ook nog een koppel van het personeel.

Het enige rare en gekke en zotte is…niemand die er vast woont of gaat wonen heeft een eigen woonkamer en een eigen keuken! Ook the boss en zijn vrouwke niet!

Alleen maar een slaapkamer en een badkamertje.

Maar goed…grotendeels leef je buiten hey.

Tot aan de opening werken we gewoon mee met het werkvolk.

Mo neemt de kuisvraukes en de schoonmaaksters onder haar hoede.

Ro heeft toezicht op het werkvolk of bespreekt met de baas hoe bepaalde dingen zouden moeten gebeuren maar vooral moet alles na gekeken worden en controlecontrolecontrole.

Elke dag gebeurt het dat JB zijn uitspattingen heeft.

Dan hoor je em kilooometers ver tieren en tuiten.

Maar we geven hem geen ongelijk. Het zijn brave, harde werkers hoor maar ze kunnen maar 1 ding tegelijk en het volgende wat ze motten doen, dat kunnen ze niet onthouden. Je mot ze alles maar dan ook alles voorkauwen. En niet 1 keer…neeje…wel 100 keer.

En nog gebeurt het dat ze het fout doen. Eigenlijk voor ons onbegrijpelijk want ze zijn niet dom en stom. Ze denken en werken gewoon totaal anders! MAAR het brengt wel veel leven in de brouwerij…hahhaa.

We werken van 8 uur ’s morgens tot 5 uur ’s avonds en ’s middags een uur pauze.

Maar wel 6 dagen in de week…asjemenou zeg!

We hoeven niet zelf te koken en af te wassen en onze was doen.

We eten met de pot mee…rijst, rijst en nog es rijst (3 keer raden wat er in de wc-pot drijft???), heel weinig groenten en meestal een speklapje, gekookte kip of een soort soepvlees. JaJa…voor ons Rootje is dit wel afzien hoor. Heb meelij met em!!!

Maar als al dat rijstgedoe ons toch wat teveel van het goede wordt, dan lopen we een blokje om en doen ons zelf dan te goed in een gezellig, goed restaurantje. (Nou ja, in ieder geval keuze genoeg wat restaurantjes betreft hiero…gelukkig maar!)

Jb en zijn vrouw zijn heel aardig (Nog wel…hahhahaa). Ze betrekken ons ook overal erbij en ze staan ook open voor onze meningen en ideeën.

We ontbijten, lunchen en dineren (met kaarslicht) direkt aan de zee. Na het werk gaan we even pootje baden in de zee…hand in hand met een pilsje.

Voor het slapen gaan keuvelen we nog even na op de veranda…uitzicht op zee!

Zondags gaan we naar het strand, dat is het hoekie om.

Wat wilt een mens nog meer om gelukkig te zijn?

Niet dat we daaro bij jullie niet gelukkig waren…zekers wel…we zijn altijd gelukkig of we zorgen er wel voor dat we gelukkig zijn…maarre hiero is het wel effentjes wat anders…meer relaxer, nog meer genieten enzo. Dus waarom niet?

Met de 2 mannen, Nieko en Robin ook alles kits.

Robin is voor een paar maanden terug in Nederland. Zoals het nu er naar uit ziet, is het wel de bedoeling dat ie terug deze kant opkomt. But it’s all in the game!!!

Nieko en Robby (Waar Niek toen mee naar Australië is geweest) zijn even op vakantie in Laos. Daar de boel gaan verkennen.

Begin januari komt de vriendin van Nieko ook weer terug naar hier (Zij is ook eventjes terug richting jullie) en dan is het de planning dat zij en Nieko naar de Filipijnen komen.

Hopelijk komt Robin dan ook deze kant op.

HalloHallo….kunnen jullie het allemaal nog volgen? Mooi zo…dan gaan we gewoon door… Tegen die tijd zal Esmee der rijbewijs gehaald hebben en als ze dan ook deze kant op komt tuffen en ze neemt Nikey efkens mee op visite, dan is het hele boeltje voor eventjes efkens compleet!

En als jullie volgend jaar ook gewoon tussendoor op een bakske koffie bij ons komen doen, dan kunnen wij der ook weer eventjes tegen. Goed plan? Iedereen der mee eens? Oké, afgesproken. Wel niet allemaal tegelijk graag….want we hebben geen logeerkamer….hahhaaa.

Nou lieve mensen, het is toch weer zover gekomen…het einde van dit verhaaltje!

Vergeet ons niet te mailen met jullie reilen en zeilen want daar zijn wij ook altijd zooo benieuwd naar!

Heel veel liefs en de hartelijke, zonnige groetjes van 2 hardwerkende maar ohzo dolgelukkige zieltjes!!!

Dikke kus en tot mails???

PS Mijn Rootje heeft onlangs wel een supergrote dip gehad. Willen jullie em, aub, een positief, opvrolijkende en opbeurende mail sturen???

Hij heeft de carnaval motten missen…

De bus was net voor zijn neus vertrokken naar Berguuh!!!

Stond ie daar met zijn rooi zadoekske om zijn nekske en met zijn gordijn om zijn schouders…

Tis sunt da kulleke van me!!!

Daarom mocht ie van ons Mootje heel de avond carnavalsliekes zingen…Wat ie prompt ook heeft gedaan!

T mot nie gekker worden…denken ze hiero!!! Hhahaaa…

We zijn "Thuis"

Lieve mensen, lieve familie, lieve vrienden, lieve luitjes,

Aan alles is er een begin en aan alles is er een eind!

Zo ook met onze reiswebsite.

Na 7 maanden rondgezwerfd en rondgezworven te hebben in Zuid-Oost Azië…zijn we eindelijk “Thuis”.

We hebben ons stekkie gevonden in de Filipijnen.

We hebben een jobke kunnen vinden als managers in een resortje, aan de zee en omringd met palmbomen.

Zo nu en dan zal er wel es een verhaaltje & foto’s verschijnen op onze site.

Een verhaaltje over ons doen & laten hiero.

Mocht het gebeuren dat we ooit weer verder gaan travellen & reizen…dan pikken we de draad gewoon weer op en worden jullie als vanouds op de hoogte gebracht van ons reilen & zeilen.

We hopen dat jullie, door onze verhaaltjes & belevenissen & avonturen & foto’s, toch ook een beetje een reis- en een vakantiegevoel hebben gekregen!!!

En dat, op deze manier, jullie ook een stukje van de wereld hebben kunnen “meemaken” en ontdekken.

Allemaal & iedereen echt hartelijk bedankt voor het opvolgen van onze reissite.

En zekers voor jullie lachwekkende, bezorgde, lieve, hartelijke reacties!!!

Dat deed ons altijd ontzettend deugd.

DAAROM…blijf ons wel mailen hé!!! We rekenen der op…

Allemaal & iedereen een warme knufff, dikke kus en tot mails.

Ok???

Heel veel liefs en de hartelijke, zonnige groetjes van 2 paradijsbewoners!!!

Op vakantie: Ro business-class!

HalliHallow daarow,

Happy Birthday to you Happy Birthday to youhou…

JaJa…eerst effe zingen met zijn allen. Robbedoes is jarig gweest. Nog maar 27 lentes jong.

Nou kulleke, proost hé…We nemen der eentje vanavond!

Ons (voorlopig) laatste dagje in Puerto Princesa.

Morgenvroeg even nog onze wasgoed ophalen opdat dit fris & fruitig weer mee op reis kan! Jaja…een mens zweet hiero heel veel af. Overdag meestal zo’n 30-35 graden en ’s avonds koelt het ook niet erg af. Heerlijk gewoon…alhoewel je wel de schaduw veel opzoekt.

Via Theo van Quezon zijn we op het spoor gekomen van Hans & Rose. Nen Ollander met een Filippina. We werden heel hartelijk en heel gastvrij door hun ontvangen.

We gaan erg graag bij “zulke” mensen langs voor koffiekletskes want je leert ontzettend veel van “zulke” mensen. Mensen dus die al jaaaren op de Filipijnen wonen.

Hun kennen de klappen van de zweep en van iedereen leer je wel wat.

Met zijn allen zijn we gezellig uit eten geweest…al met al een fantastische dag!

Prompt werd ons gevraagd of we geen zin hadden om aanstaande zaterdag met hun mee te gaan.

Rose heeft een huisje in de bergen. En als je vanuit haar huisje de berg afdaalt, dan kom je op een waanzinnig mooi stukje strand.

Nou…dat werd niet tegen dovenmansoren gezegd. Een oppietop-idee!!!

De volgende dag, vrijdag, hebben we wat rond gedoold door het stadje.

Tussendoor ergens een bakske/kopje koffie gedronken.

Ro had een klein verrassinkie in petto…ooit had ik hem verteld dat de lekkerste taart die ik ooit gegeten had, was…Worteltaart!!! Echt waar…overhéérlijk was ie…

Laat ie nou een worteltaartgebakje voor mijn neus zetten…en dat in de Filipijnen.

Dat geloof je toch niet? Ik mot wel eerlijk zeggen…dit taartje smaakte bijlange na niet zo lekker als toen…maar het was wel weer frappant!

’s Avonds lopen we een kijkje te nemen in een openluchtwinkel, sjokken tussen de wasmachines, koelkasten en rijstkokers door(Nog een weetje: Bij ons…nou ja…bedoel eigenlijk….bij jullie word je overstelpt met frietpannen en friteuses…hiero zijn het de rijstkokers die de pan uit swingen!!!) horen we dat er ineens live gezongen wordt.

Wat is dat nou? Gaan het hoekje van de ijskast om, staat er een vrouwke luidkeels te karaoken. Meezingen dus. Gewoon zo tussen al de koelkasten, diepvriezen en tv’s in. Nouja zeg…Kan je je toch niet voorstellen? En doodserieus hoor…

Er gaat geen dag voorbij of de verbazing druipt van onze gezichten af…en dat zelfs nog na een half jaar travellen.

De volgende dag vroeg uit de veren…hup de bergen in…hup lekker gaan spartelen in de zee. We werden opgehaald door Rose & Hans. Een klein uurtje rijden (Nou ja…rijden!?!...het was meer hobbelen en manoeuvreren tussen de keien en de wielsporen door! Afgewisseld met blubber en zand…dwars door de jungle) en we zouden aankomen op de plaats van bestemming. Wij in een dolle stemming.

Moesten wel onze gympen meenemen…nounou….dat beloofd!!!

Nog een weetje: Hiero, als je een stuk(je) grond vind en dat behoort nog niet aan iemand, dan zet je er een huisje/hutje erop, met een afsluitinkje. Je zorgt dat je genoeg je neus laat zien (op zijn minst 4x per maand) en na 10 jaar, kan je dit stuk(je) land op jouw naam zetten.

Dus je betaalt er geen cent voor dan.

Nu heeft Rose zo’n stuk land in de bergen, met een hutje erop…met uitzicht op zee!

PoehPoeh…was me dat een klim…ben er nog moe van…hahaa.

(2 dagen heeft Mootje niet meer kunnen gaan…van de spierpijn pfff…)

Maar…het was meer dan de moeite…waauwww…wat een uitzicht.

’s Middags het strand op. Kennisgemaakt met Josy en Koos…ook een Dutchie. De vrouwtjes hadden voor het eten gezorgd…lekkere BBQ met rijst en salades en van alles en nog wat. (Een tussendoortje: Wij houden van afwisseling wat ons hapje voer betreft o.a. gekookte aardappels, gebakken aardappelen, puree, nasi, rijst, spagetti, couscous…en ga zo maar door maar hier zijn ze het allerblijst met rijst…en dat 3 keer op een dag…7 dagen per week…365 dagen op een jaar…ik mot er niet aan denken!!!) Een heel ontspannend middagje…tussendoor lekker gaan afkoelen in de zee en in de wijde omtrek geen ziel te bekennen. Dit gedeelte van Palawan, de westkust, is voor een heel groot deel onbekend en daardoor moederziel verlaten. Koos had een rubberboot bij, dus de mannen hebben zich ook prima vermaakt met dit stukje “speelgoed”.

’s Avonds met het hele hubsebupsje lekker uit eten geweest. Dingen geproefd, die je anders niet gemakkelijk zou bestellen.

En zo kwam ook aan deze mooie dag een eind!

Twee dagen later op visite bij Koos en Josy. Ook Hans & Rose en andere Filipijnse vrienden waren van de partij. Der stonden ons 3 Hollands-Belze verrassingen te wachten. Nederlandse en Belgische zenders op de tv. Hans had een overheerlijke Hollands getinte nasi klaargemaakt MET echte satésaus…njammienjammie (maar er waren ook andere lekkere gerechten hoor, dat is iets typisch Filipijns…heel de tafel komt vol te staan met veel verschillende gerechten) Verrassing nummer 2 dus en als klapper…ons welbekende Fransje Bauwer op de achtergrond…”Heb je even voor mij lalalallalaaa…”.

Nee echt, deze dag kon niet meer stuk!!!

Een paar dagen later afscheid genomen van iedereen. Het werd weer eens tijd om ergens “vakantie” te gaan vieren…hahahaa…

En zo gebeurde het dat we met een overvolle jeepneybus richting Roxas gingen.

De bedoeling was om naar Port Barton te gaan maar de enigste busje die er naar toe reed was al lang en breed vertrokken…zonder ons. Ter plekke van planning verandert. En zodoende zouden we in Roxas aankomen.

Mo & Ro konden niet samen op het bankje zitten in die jeepneybus…neenee…die Filipijnse kontjes zijn een stuk smaller/kleiner/dunner/ieler/slanker/ingekrompen/hoe je het ook noemen wilt/...dan onze weledele bipsjes.

En zo gebeurde het dat Rootje een missionaris als reisgenoot kreeg….HieperdePiep Hoera.

Prompt werd hem ook nog es de bijbel in zijn handen gedrukt. Nou, jullie kunnen zich wel voorstellen dat Mo bijna in der broek pieste van het lachen!!! Het mot niet gekker worden…Daarom koos Ro eieren voor zijn geld…en besloot een andere zitplaatsje te nemen…Kijk maar naar de foto’s: Zoek en vind ons Rootje!

Stel je voor dat Ro bekeerd zou worden…it’s al in the game…maar niet in Ro zijn spelletje…hahaaha.

In Roxas aangekomen, besloten we om direkt door te reizen naar San Vicente en van daaruit naar Port Barton. Maar plannen zijn geen plannen als je ze niet terstond kunt wijzigen.

En zo gebeurde het dat we op een bijna-onbewoond eiland aanspoelden.

Coconut Garden Beach Resort. Wederom een paradijselijk stukje hemel!

Onze vakantie kon beginnen…hahhaaa.

Een baaitje, wit zand, kraakhelder water, omringd door eilandjes, enkele romantische hutjes, hangmatten, koud biertje, palmbomen in overvloed…wat wilt een mens nog meer? Ohja…het zonnetje erbij…

Maar…er was er maar één MAAR…Zandvlooien!!!

Ooit een zandvlooi tegengekomen? Wij ook niet. Dus we dachten: Achja, wij zijn niet bang voor dat krapuul. En hun dachten: Achja, wij zijn niet bang voor dat ge-mens.

Dus…Aanvalluuuuhhhh…En DAT hebben we geweten!!! Dagen lang hebben we rondgelopen met etterende bultjes over heel ons lijf, waar de push er zo van af droop (Oepsss…toch niet aan het eten hé) en jeuken als een gek en wij maar krabben als een zot!

Nou…we zijn gevlucht voor die bitches en krengen.

Nee…niet echt…maar we zijn wel naar een ander resortje verhuisd, een eilandje verderop…Blue Cove Tropical Island Resort.

Ook helemaal top…alleen wordt het strand hier niet schoon geharkt en zo gebeurt het dat er zeewier en zeegras tussen je tenen blijft hangen.

Achja…zo heeft alles wel iets! Nobody’s perfect, dus ook de resortjes niet!

Maar, behalve dat het lekker kriebelt tussen je tenen, had al dat zeewier en gras wel een ander supergroot voordeel…zeeschildpadden zijn er gek op!

En zo gebeurde het dat we tijdens ons snorkeltripje van een uurtje wel 4 supergrote zeeschildpadden hebben gezien. Echt de max!!!

Eéntje zat zo lekker, in gedachten, aan “de borrelnootjes” te knabbelen, dat Mo hem zo zou hebben kunnen aaien.

Daar betaal je normaal grof geld voor om dat te kunnen mee maken.

Hiero is het puur de natuur en gratis en voor niks.

Een supermeevaller!!!

Of wat denken jullie van het volgende: Je snorkelt op je gemakske en plotseling wordt je omcirkeld door wel duizenden vissen. Waar je ook maar keek…vis, vis en nog eens vis!

Waanzinnig gewoon! Toch?

Nou lieve luitjes, onze koffiekletske is ten einde voor vandaag.

Hopelijk genieten jullie nog steeds van ons doen en laten!

Allemaal een dikke knuf, paradijselijke “vakantie”groetjes en tot de volgende keer.

Na doedoeiii en dadadaa xxx.

PS We gaan gauw weer effe snorkelen…effe naar de schildpadden.

Effe griezelen.

HalloHallo allemaal,

Allereerst willen wij, pa en moe, een toostje en een proostje en een santéétje uitbrengen op Nieko.

Ons kulleke is jarig geweest. 24 jaar jong, nog steeds fris & fruitig dus!

Allé Nieko…HieperdePiep Hoeraa hey…

Dan willen wij, nog steeds pa en moe, een ander toostje en proostje uitbrengen op onze 2 kullekes: Nieko en Robbedoes. JaJa…Het is zover…onze 2 mannen gaan nu als “DiveMasters” door het leven.

APEtrots dat wij zijn maar ook BEREtrots en natuurlijk SUPERtrots op hun!!!

Ze hebben het maar weer mooi geflikt…glorieus en glansieus!!!

OppieToppieMoppies…

Nu, hup naar het volgende…Duikinstructeur.

Voor jullie beiden een pies of a keek!!! Zeker weten.

En dan hup…de wijde wereld in…DE droom van bijna iedereen.

En nu terug naar ons leventje:

Vorige week liepen we gezellig door Coron te kuieren, totdat ons oog op “iets” viel!

Nee maar…het is niet te geloven…hoe bestaat het en dat midden in de Filipijnen!

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Jullie raden nooit wie naar ons stond te knipogen?

Echt waar…ongeloofelijk maar waar…niet minder dan ons welbekende “Manneke Pis”.

TjongeTjongeTjonge…het mot niet gekker worden!

Een heel gezellig restaurantje dus van een Belgisch koppel en ze hebben hun restaurantje Manneke Pis genoemd.

Goed voor je lachspieren...

Om de dagen wat te vullen, zijn we ook maar weer es langs een weeshuis geweest.

Op en top daaro.

Alles ontzettend goed georganiseerd.

De kinderen zagen er heel verzorgd en “gelukkig” (in de mate dat we dat kunnen en mogen beoordelen!) er uit.

De oprichter is een Amerikaan. Voor het ongeluk geboren (erge mate en verschillende vormen van dyslectie, tot en met ADHD, maar wel een IQ van boven de 155).

Op school een verschoppeling. Geen toekomst voor hem; zei iedereen. Totdat hij na zijn legertijd een bouwbedrijf oprichtte.

Met dit bedrijf trok hij naar Irak. Hij was de eerste “bouwer om Irak, na de oorlog, weer op te bouwen. Na toch wel veel tegenslagen (ten onrechte beschuldigd worden van fraude), heeft hij na jaren zijn bedrijf goed kunnen verkopen en met dat geld heeft hij een weeshuis opgericht.

Waanzinnig toch?

Deze man verdient, zonder twijfel, de Nobelprijs.

TopTopTop…

Ondertussen hadden we heel het eiland Busuanga wel verkend (zeker Ro), dus werd het tijd om ons boeltje maar weer es in te pakken.

Zaterdagavond zouden we met de Superferry naar Palawan gaan.

HET eiland van de Filipijnen. (Effe Googelen…)

Niks meer van onze “vrienden” gehoord, dus wij ook niks meer iets van ons laten horen. Staat vrijdagavond Marvelous ineens voor onze neus! Heuuhhh…Hij doet net of er niks aan de hand is…maar voor ons gevoel steekt er toch meer achter…Ach ja, we zullen het wel zien…komt tijd, komt raad! In ieder geval is het vertrouwen flink gedeukt.

Kleinigheidjes blijf je houwen. Toch???

De volgende dag , op tijd naar de ferry (nou ja ferry…het is me een joekel zeg!).

Moesten we onze rugzakken en fototassen helemaal open maken…controle dus.

Maakt niet uit, we hebben toch niks te verbergen…dachten we.

Maarre…plotseling trok mijn controleur grote ogen en bitste me toe: ‘What’s this?”

Mo kijkt verschrikt naar Ro, Ro kijkt vragend naar Mo.

Wat bedoelt ie vent nou toch? Waarom is ie ineens zo vijandig?

Dan maar even de weg via zijn wijsvinger gevolgd om te kunnen zien wat ie nou precies bedoelde…en hahahaha…da’s een goeie…hij wees naar onze “blaasbalgje”(om de camera’s stofvrij te maken).

Maar we geven het grof toe…het lijkt sprekend op een handgranaat!!!

Voor hetzelfde geld werden we in de boeien geslagen…hahahaa

Ondertussen werd het schip gelost.

Verrek…krijg nou wat!!!

Komen er 3 levensgrote varkens van het schip gewandeld, aan een hondenriem en met hun baasje er achter aan!

Niet te geloven toch?

Maar dat kan dus allemaal hiero…niemand kijkt er van op…behalve 2 nieuwsgierige Nederbelgen!!!

Maar dat was nog niet alles wat de controle betreft.

Vooraleer we aan boord gingen, werden we opgesplitst tussen mannen en vrouwen.

Al de bagage werd op een lange sliert naast elkaar gezet. Ook moest iedereen in een rij gaan staan. Een explosievenhond liep te snuffelen tussen al de bagage en de mensen werden gefouilleerd. NouNou…niks mis mee hoor…het is voor onze eigen veiligheid.

Aan boord kreeg iedereen een bedje.

En zo hebben we de nacht door gebracht in een supergrote ferry, met een hele bendeke!

Dit hadden we nog niet eerder mee gemaakt.

Na 12 uur varen kwamen we aangekakt in Puerto Princesa, in Palawan.

In de verte zagen we verschillende, hele kleine visserssloepjes …midden op ons “pad”.

Nou, zei Ro, ze motten wel effe doorroeien anders walst het schip erover heen.

Maar ze gingen niet echt uit de weg.

Zien ze dat nou niet dat wij er aan komen?

Shit…Wat gaan we nou krijgen?

Gelukkig voer het schip al op zijn gemakske en ging bijna rakelings die kleine visserssloepjes.

Maar de bemanning waren geen vissers…nee joh…heel de familie zat aan boord…ook kleine kids, tot babietjes aan toe.

Af en toe dook er ééntje van de mannen het water in. En nog viel ons frangeske/€tje niet. Wat bleek nou…mensen gooiden vanaf het schip muntstukken het water in en die mannen in die sloepjes doken dit op.

Filipijnse toeristenattractie!!!

Puerto Princesa is al een stadje op zich…met alles derop en deraan. Inclusief een grote, nette supermarkt. Niet zo veel Westerse restaurantjes maar wel genoeg hotelletjes enzo.

Alleen…je ziet bijna geen enkele toerist. “s Avonds op de boulevard een wandelingetje gemaakt en je ziet alleen maar Filippino’s en Filippina’s. Top!

JaJa…het is heel raar om te zeggen maar de meeste toeristen houden niet van toeristen, terwijl ze zelf toerist zijn. Over een kromme wereld gesproken…

Maar aangezien we geen stadsmussen zijn, hebben we vanmorgen een minibusje (officieel plaats voor 9 personen maar natuurlijk zaten wij er met 21 man in gepropt. Zelfs moest er een grietje links naast de chauffeur zitten. Hij kon maar amper sturen! Met 4 volwassenen voorin. En hij maar racen als Schumacher!!!tussen de keien en putten door…onbegrijpelijk EN levensgevaarlijk) genomen en genieten nu van een paradijsje in Quezon…in the middle of knowwhere!!!

Nou ja…het kon een paradijsje zijn. Maar het is eigenlijk helemaal afgetakeld.

Niks is onderhouden, alles ziet er armzalig der uit.

Het is zelfs zo in een erbarmelijke staat, dat ons Mootje door de vloer is gezakt!

Nou moe…

De eigenaar Theo komt uit België maar woont al zo’n 30 jaar hiero. En wat is nou het toppunt? Een vader van een meisje dat vroeger bij Kathelyne kwam paardrijden, was de baas van onze gastheer!!! Over een klein wereldje gesproken zeg…

Het mot niet gekker worden.

Theo is een uitstekende gastheer en kan heerlijk kokkerellen.

2 nachtjes hebben we daar geslapen.

Ook naar de plaatselijke markt geweest. Eerst een stuk over het strand gekuierd.

Voor het laatste stuk zouden we gaan met een tricycle…Jaja…zøø sportief zijn we nou ook weer niet…hahaaa…meer! Je komt van alles tegen…een man op een waterbuffel…een tricycle met zijspan waarin een echte koe opgefrommeld zat…maar geen tricycle…nouja…dan MOTTEN we wel te voet verder hé. Maar sapperdepiep…geleidelijk aan werden we ingehaald door “opoetje”. Een krasse dame, vergezeld met een zonneparasolletje. Mootje moest samen met haar onder haar parasolletje lopen, terwijl ons Rootje haar vriendelijk had aangeboden om haar koelboxje te dragen…een echte gentleman, nietwaar!!!

Bijlange na was de markt nog niet in zicht, dus met handen en voeten hebben we haar proberen uit te leggen, dat ALS we een tricycle konden aanhouden, dan mocht ons opoetje met ons “meereizen” tot de markt. En opoe maar glimlachen en lief knikken en Filipijns reutelen…waar wij geen barst van snapten…Natuurlijk kon ze Engels:”I love you”, terwijl ze lonkend naar MIJN Rootje keek en “Give me money”…

Oma’s aan de top…zelfs in de Filipijnen.

Eindelijk stopte er een tricycle, probeerden we opoe erin te duwen, nee zeg, duwde ze ons weg…wij maar aan der mouw trekken…zo van ”kom nou er in”…maar nee hoor…ze bleef koppig als een ezel staan. Dacht ze nou werkelijk dat we haar gingen ontvoeren??? Nog es aan haar staan te trekken en te hannesen. Wat bleek nou? Ze moest helemaal niet naar de markt, ze woont daar, daar waar we waren!!!

Mot je allemaal ruim zien…zelfs met opoetjes…Dachten wij ook effe nog een liefdadigheidsaktie te ondernemen…niet dus!

We hebben ook kennis gemaakt met een tof koppel: Hij uit Frankrijk, zij Amerikaanse.

De planning voor Jenny & Marc is dat ze “eventjes” een echte wereldreis (Héél de wereld gaan ze rond) gaan maken van op zijn minst 3 jaar…Waaauuuwwww…Toch?

Ze zijn net begonnen met hun reis, dus we hadden voor hun al aardig wat tips.

En wie weet…op een dag zullen we weer samen…ergens op deze aardbol…een pilsje pakken! Alvast PROOST…

Zo waren we in Coron ook tegen een heel leuk stel aan gelopen: Monica & Finn, uit Zweden.

(Tussendoortje: Hun hebben ooit “gedoken” met witte haaien. Je gaat in een stalen kooi en ze laten je zakken in de zee waar je omringd en “aangevallen” wordt door bloeddorstige monsters. Helemaal top, volgens Monica. Nooit meer, volgens Finn. Maar een paar weken later las Monica op internet dat, op dezelfde dag als hun, hetzelfde gebied als hun en met dezelfde boot als hun, alleen op een ander tijdstip…dat er een man overboord is geslagen door een enorme golf en direkt is opgevreten door de haaien!!!

Oepsss…Nog steeds “Helemaal top Monica”???)

En zo krijgen we wereldwijd reisvrienden erbij! TopTopTop…

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!

De volgende dag zijn we terug geraced naar Puerto Princesa. We zouden bij Theo eerst nog naar waanzinnig mooie watervallen zijn gegaan maar het regende teveel naar ons zin. Je zou wel kunnen zwemmen boven aan de waterval maar waar het water naar beneden kletterde, daar zou teveel “ongedierte” zitten, volgens Theo.

Nou heeft iedereen zo zijn eigen mening over de definitie van ongedierte.

Als ik aan ongedierte denk, dan denk ik vooral aan bloedzuigers of beestjes die via “gaatjes” bij je binnendringen enzo. Maar niet voor Theo…Theo, als hij het over ongedierte heeft, dan heeft hij het doodleuk over levensgrote, gevaarlijke krokodillen!!!

(Hier in Puerto hebben we zelfs gehoord dat een paar maanden geleden er nog een meisje daaro in de buurt is opgegeten door zo’n krokgeval…Bbrrrrr…Ik mot er niet aan denken!)

Oké…stop! Genoeg van die horrorverhalen…(alhoewel ik er nog een paar weet!)

Jaja…Halloween hangt in de lucht…vandaar…

En verder naar het zuiden van Palawan is niet echt de moeite.

Maar de streek tussen PP en Quezon is zeker de moeite waard!

Je zit volop tussen de locals, omringd met prachtnatuur en volop waterbuffels die het land bewerken. Ook moet je niet raar staan opkijken als je geiten aangelijnd of varkens in een kooitje, boven op de bus ziet zitten…Een heuse bezienswaardigheid!!!

Nog een andere “Bezienswaardigheid”…een grote groep gevangenen met wat bewakers die aan de weg aan het werken zijn.

3 jaar geleden hebben we die gevangenis bezocht (Toeristenattractie…echt waar!!!).

Het is een “open” gevangenis inclusief moordenaars, verkrachters.

’s Nachts zitten ze wel opgesloten , niet in aparte cellen, gewoon een bendeke bij elkaar maar overdag werken ze op het veld, aan de weg, in de boerderij.

Het geheel is 200.000 m² groot.

De voordeur staat gewoon open. Eigenlijk kunnen de meeste gevangenen zomaar naar buiten lopen. Dit zijn wel de minder gevaarlijke, de gevaarlijken staan wel onder toezicht. Doordat het leven dikwijls een stuk beter is voor de gevangenen, in de gevangenis dan buiten, denken ze er niet aan om te vluchten. Er zijn er die hun hele familie bij zich hebben. Kinderen van de gevangenen en de kinderen van de bewakers gaan naar hetzelfde schooltje! Ook zijn er die, na het uitzitten van hun straf, gewoon daar blijven wonen.

Best apart hé, maar zo kan het dus ook!

Maar het allerbeste is om te zorgen dat je er nooit in zult terecht geraken…en zeker niet in de gevangenis van Bangkok…dat is erger dan de hel!

Ondertussen hangen we alweer rond in Puerto Princesa.

En wat zien wij?

En wat horen wij?

Een hoop kerstgedoe. Onvoorstelbaar. Al een heleboel kerstbomen, met kerstversieringen en op de achtergrond “Let it snow, let it snow, let it snow”.

Dat kun je je toch niet voorstellen?

En op het strand, bij Theo, kwamen we 2 dames tegen en die zeiden, doodserieus, Mery Christmas….asjemenouzeg!!!

Dit was het weer voor deze keer.

Iedereen een dikke knufff, heel veel liefs en de hartelijke groetjes van 2 trotse ouwers.

Na doedoeiii en dadaaaaaggg xxx.

Verhaaltje van de 2 Divemasters (Robin&Niek)

Hey Hey iedereen,

Nee nee, dit is geen verhaaltje van Pa&Monique…

Maar nog eens een verhaaltje van de 2 Divemasters!!

Ja,we zijn nu net klaar met onze Divemaster course, en beginnen morgen allebei met onze eerste betaalde duiken J Robin heeft 1 Scuba Review (dat is iemand die allang niet meer heeft gedoken en die alles even moet verfrissen) en Niek heeft morgen 2 Fun Divers (dus gewoon 2 gecertificeerde duikers gidsen en hopelijk mooie dingen laten zien).

Het enige dat we binnenkort nog moeten doen is onze ‘’snorkeltest’’ dat is een hele bucket ( 1liter) sterke drank gemixt met frisdrank in 1 keer opdrinken… en dat met een masker op je gezicht zodat je tussendoor niet meer kan ademen en ze gooien die bucket dan door je snorkel heen!! Dus dat zal wel nog lachen worden…

Voor de rest gaat met ons alles goed op Koh Tao,we kennen hier al best wat mensen en duiken iedere dag & af en toe eens een feestje: Living the good life!!!

Vandaag ff heen en weer geweest naar Myanmar(birma) voor een Visa-run… dus nu kunnen we er weer 15dagen tegen. Eerst 5u op een nachtboot gezeten, daarna 2u in een mini-busje, dan daar met een oud gammel bootje 20min de grens over naar Myanmar,daar 10min geweest en weer terug Thailand in,en weer heel de rit terug. We vertrokken om 23u en de volgende dag om 15u waren we weer op’t eiland….

Begin November vertrekken we hier, gaan we naar Bangkok en vliegt Robin terug naar huis (voor een paar maanden) en dan blijf ik nog in Bangkok,want dan komt Robby (mijn belgische maat) voor 2 weken op vakantie… en dan gaan we waarschijnlijk Laos eens verkennen!!

Zo dat waren onze avonturen weer!! We hopen dat alles goed gaat met iedereen!!

Vele Groetjes

Robin & Niek

Vrienden voor het leven...of niet???

HalliHallo daaro,

Aangekomen in Coron (effe een bijna onbegrijpend tussendoortje: Coron is eigenlijk Coron-City en ligt op het eiland Busuanga maar aan de overkant ligt een ander eiland en dat noemt ook Coron. Dit Coron-eiland is alleen maar bewoond door een stam, 3 jaar terug hebben wij deze stam bezocht. Een heel aparte ervaring. Als toeristen het over Coron hebben, dan is dit dus Coron-City op Busuanga. Amen en uit!!!) zijn we direkt naar ons vertrouwd slaapadresje gegaan van 3 jaar geleden…Amphibi-Ko.

Een heel net hotelletje, gerund door een charmante dametje Inah en bij gestaan door een “verbouwde’…Nicole.

Bij het weerzien werden we flink beknuffeld door hun!

In 3 jaar tijd hebben ze een tweede optrekje gebouwd. Helemaal top!

En een uitzicht dat we hebben!!!

Ditmaal geen blauwe zee, geen groene jungle, geen witte strand maar wel krottenwijkachtige hutjes op palen…met daar onder de zee.

En bijna ieder hutje heeft zijn eigen vechtershaan en een varken.

En hoe zijn die gehuisvest?

Awel…in kotjes…ook op palen.

Hun mest valt tussen de bamboospijlen zo de zee in.

Niet schoon, toch fris!!!

En alles en iedereen staat hutjemetutje tegen elkaar aangeplakt.

Wij zijn er ondertussen al aan gewend maar toch…

Ach ja…we blijven het zeggen…zo heeft elk hoekje zijn charme…je mot dat alleen een beetje doorprikken…hahhaaha.

Gauw onze spulletjes weg gezet en toen met een tricycle naar onze Filipijnse vrienden. (Marvelous & Manuel…de 2 broers, Mildred…de zus, Mayet…ma, Boy…pa)

Hun wonen ook in zo’n krottenwijkachtig iets maar dan wel de andere kant op.

Zonder aankondiging, stonden we ineens voor hun neus.

Tjeeempie…Wat een verwelkoming, wat een ontvangst!!!

Ze vlogen in onze armen en bleven ons maar vast houden.

Uren hebben we daar gezeten om lekker en gezellig bij te kletsen.

Nou ja…hun kletsen en wij luisteren.

(Merendeels van de Filipijnen spreken Engels)

Wat doet een mens dat goed!!!

Toch?

Ze hadden wel een hoop problemen: Marvelous had hartproblemen (alhoewel het ziekenhuis niks kon vinden), heel moeilijk om geld te verdienen,…)

Maar misschien zouden wij, op de één of andere manier, hun kunnen helpen.

Misschien saampjes iets opstarten ofzo?

Een schot in de roos!

Wel direkt aan hun verstand gebracht dat we niet zo maar geld geven aan mensen, dus ook niet aan hun want ja… we hebben geen geldboompje groeien hé.

Maar dat begrepen ze allemaal volkomen.

Gewoon elkaar helpen en voor elkaar zorgen…en iedereen is happy.

Voila…zo simpel als wat!!!

Een paar uur later namen we afscheid voor die dag.

Maar ma Mayet wilde graag nog langskomen in ons hotel, na de kerk.

Haar braafjes uitgelegd dat we hondsmoe waren en dat we de volgende dag elkaar heus wel weer zouden zien.

JaJa…Aangezien we geen zeebenen hebben, hadden we ontzettend last van nawiegelen van het varen…zo erg zelfs dat we ons niet goed voelden (dat heeft zekers 5 dagen geduurd…nou moe!!!).

De volgende ochtend heerlijk nagedut.

We zaten maar amper aan het ontbijt (alles verfrissend koud…doordat er alleen maar elektriciteit is van 1 uur ’s middags tot 1 uur ’s nachts), stond moeder Mayet al voor onze neus.

Gezellig meid, kom gezellig er bij zitten!

En zo zat ze een uur later nog steeds “gezellig” bij ons.

Maar de gezelligheid was voor ons al voor een stuk verdwenen want het was één en al geklaag…het leven was zo zwaar…ze hadden maar amper werk, dus maar amper geld…en ditte en datte en zeurzeur en klaagklaag…

Na meer dan een uur hebben we haar vriendelijk duidelijk gemaakt dat we niet heel de dag op die stoel zouden blijven zitten, we wilden Coron gaan verkennen…de hort op!

Nou…dan kwamen we toch ’s avonds gezellig bij hun langs?

NeeNee Mayet maar zondag komen we even langswippen want ja Manuel hadden we nog niet ontmoet!

Een kleine teleurstelling verscheen op haar gezicht maar ze begreep het wel.

Daaag Mayet, tot morgen!

Zondag, bij het weerzien van Manuel…hetzelfde “feestje”

Een hoop geklets, een hoop gelach…kortom een warm onthaal.

Ook samen gepraat wat we eventueel samen zouden kunnen doen.

Maar hun ook nu weer duidelijk gemaakt dat we samen iets moeten gaan doen, samen iets opstarten en dat het geen optie is om “zomaar” geld te geven aan hun.

Ja hoor…volkomen duidelijk!!!

Maandag is Roland heel de dag gaan scooteren om het eiland beter te verkennen.

Normaal gesproken doen die 2 mutsen dat saampjes maar de scootertjes van hier zijn een stukje minder sterk…dus dat was geen optie.

Geen probleem hoor, dan kon Mo weer es lekker ouwerwets gaan computeren.

But forget it…

Ro had nog maar amper zijn kont gedraaid…klopklopklop…en ja hoor…Mayet!

We hadden het kunnen raden hé luitjes…!!!

Nou zie ik wel heel graag mensen…maar niet elke dag hetzelfde gezicht (als het aan haar lag, 2x op een dag)…en ja…wat mot je altijd reutelen hey…zo goed Engels kunnen hun nou ook weer niet om een gezellig koffiekletske te hebben en ik zag de bui ondertussen al lang en breed hangen (Jullie ook?)

Ze begon direkt weer met haar klaagzang.

Ditmaal met een extra schepje erbovenop…Marvelous (ons lievelingetje) kon niet deelnemen aan het schoolexamen want hun konden dat niet betalen (Hier betalen ze extra schoolgeld om examen te kunnen doen).

De tranen kwamen nog net niet tevoorschijn.

En maar lieve woordjes gebruiken en maar zeggen dat wij zulke goeie mensen waren met het hart op de juiste plaats enzovoortenzovoort…

Jaja Mayet…dat kan allemaal wel wezen maar nu heb je geld nodig voor het examen, volgende week heb je geld nodig voor medicijnen, de week daarop om wc-papier te kopen…het zal dus nooit ophouden!!!

Dus het antwoord is NEE.

Ik kan en ik wil je geen geld geven.

Natuurlijk heb ik dat niet zo keihard gezegd maar haar wel laten voelen dat het hier op neer kwam.

Het was me toch wat hoor!

Hebben wij weer aan onze fiets hangen…

Ook waren we van tevoren “gewaarschuwd” door het internet.

Het internet barst van deze zogenaamde zielige verhalen.

Maar goed…even goeie vrienden, als ze maar niet meer om geld zeuren.

De volgende 3 dagen zouden we doorbrengen op een ander eiland, Culion genaamd.

Hier heeft de tijd bijna helemaal stil gestaan.

Geen ene andere toerist te bekennen!

Maar het uitstapje was van korte duur…de volgende ochtend moesten we terug…weer een typhoon op komst.

Anders kon het gebeuren dat we een week op dit eiland moesten blijven bivakeren…en ja….dat was niet de bedoeling hoor!

Nu zijn we alweer 2 dagen in Coron-City.

En van onze lieve Filipijnse vrienden?

Geen sikkepit meer van gehoord!!!

Jaja…dat doet ons hart toch wel pijn hoor!

We waren alleen maar goed voor ons geld…en laten we dat nou net maar amper hebben!

Een extra levenslesje…Het zijn niet altijd je vrienden die vriendelijk tegen je zijn!!!

Maar goed…overleven we ook wel weer.

In ieder geval weten we dat we een hoop vrienden tussen onze fanclub hebben en dat is ons ook goud waard!

Daarom lieve vrienden (en ook de rest natuurlijk): Hou jullie haaks en wees lief voor elkaar …doen wij ook!

Heel veel liefs en de hartelijke groetjes van ons.

Dikke kus en byebye.

Zeetje hier, eilandje daar, snorkeltje overal...

HalloHallo allemaal en everybody,

We vertoeven nog steeds op de SiriYa.

We slapen als babietjes…kan ook niet anders hé met al dat gewieg!

Met de haren in de wind, de zon in ons gezicht voeren we richting Coron (40 miles)…onze eindbestemming.

Net voor Coron ligt het Tara Eiland.

Een plaatje! Echt! Zo schitterend mooi!

En daaro hebben we de boot weer geankerd.

Ro en Mo…plonsplons het water in.

Tim is gaan peddelen.

Harry en Kareem gaan kiten.

Eddy hield de wacht.

NouNou…ook hier weer…prachtig het koraal zeg!

Bijna nog mooier als bij Apo en zo divers!

Wel een stuk minder vis.

En zo heeft elk stukje natuur zijn charme, zijn schoonheid!

Daarna gauw door naar Coron.

Dat lag om het hoekie.

Jaja, zekers om het hoekie…maar het hoekie was nog wel zo’n 4 tot 5 uur varen.

Adembenemend mooi, dat wel want nu werden we omringd door eilanden en eilandjes…de één nog mooier dan het andere.

Een schitterend zonsondergang gezien…zooo romantisch!!!

Het enige nadeel…we kwamen in het donker aan in Coron…omgeven door koraalrif.

Iedereen weer zijn oogjes openhouden, de dieptemeter goed in de gaten houden en Eddy weer op wacht gezet van voor MET een sterke zaklantaarn.

Harry moest weer op verkenning met de dinky.

Gelukkig hoefde Ro ditmaal niet van onder de boot te gaan hangen.

En ja hoor…bijna weer raak…weer bijna tegen het koraal aan.

Kareem wilde graag aanleggen een klein stukje buiten Coron.

Niet dus…geen risico nemen.

Daarom hebben we aangelegd in het smerigste deel van Coron…in de haven.

Achja, kleinigheidje hou je toch….hahhaaa.

Te laat voor ons om nog een slaapplekje te gaan zoeken in Coron.

Gelukkig mochten we nog een nachtje slapen op de boot.

En de volgende ochtend:

Hey Coron…here we come!!!

Afscheid genomen van de rest…het clubje ging verder zeilen naar Boracay toe.

Echt…een waanzinnig mooie belevenis.

Een aanrader voor iedereen die van zeilen en zee en wind houdt.

Mocht er iemand interesse hebben om ook zo’n zeiltripje te doen, hier is jullie kapitein.

Via Facebook…Kareem Magill

Via mail…Kareem.Magill@hotmail.com

Wij gaan nu even afscheid nemen van jullie.

We zijn beland in CoronCity.

Morgen gaan we onze “ouwe” vrienden opzoeken.

Diike knuf, heel veel liefs en de hartelijke, lieve groetjes van de 2 zeillovers.

Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag en saluuuuuukessss!