HalliHallo daaro,

Aangekomen in Coron (effe een bijna onbegrijpend tussendoortje: Coron is eigenlijk Coron-City en ligt op het eiland Busuanga maar aan de overkant ligt een ander eiland en dat noemt ook Coron. Dit Coron-eiland is alleen maar bewoond door een stam, 3 jaar terug hebben wij deze stam bezocht. Een heel aparte ervaring. Als toeristen het over Coron hebben, dan is dit dus Coron-City op Busuanga. Amen en uit!!!) zijn we direkt naar ons vertrouwd slaapadresje gegaan van 3 jaar geleden…Amphibi-Ko.

Een heel net hotelletje, gerund door een charmante dametje Inah en bij gestaan door een “verbouwde’…Nicole.

Bij het weerzien werden we flink beknuffeld door hun!

In 3 jaar tijd hebben ze een tweede optrekje gebouwd. Helemaal top!

En een uitzicht dat we hebben!!!

Ditmaal geen blauwe zee, geen groene jungle, geen witte strand maar wel krottenwijkachtige hutjes op palen…met daar onder de zee.

En bijna ieder hutje heeft zijn eigen vechtershaan en een varken.

En hoe zijn die gehuisvest?

Awel…in kotjes…ook op palen.

Hun mest valt tussen de bamboospijlen zo de zee in.

Niet schoon, toch fris!!!

En alles en iedereen staat hutjemetutje tegen elkaar aangeplakt.

Wij zijn er ondertussen al aan gewend maar toch…

Ach ja…we blijven het zeggen…zo heeft elk hoekje zijn charme…je mot dat alleen een beetje doorprikken…hahhaaha.

Gauw onze spulletjes weg gezet en toen met een tricycle naar onze Filipijnse vrienden. (Marvelous & Manuel…de 2 broers, Mildred…de zus, Mayet…ma, Boy…pa)

Hun wonen ook in zo’n krottenwijkachtig iets maar dan wel de andere kant op.

Zonder aankondiging, stonden we ineens voor hun neus.

Tjeeempie…Wat een verwelkoming, wat een ontvangst!!!

Ze vlogen in onze armen en bleven ons maar vast houden.

Uren hebben we daar gezeten om lekker en gezellig bij te kletsen.

Nou ja…hun kletsen en wij luisteren.

(Merendeels van de Filipijnen spreken Engels)

Wat doet een mens dat goed!!!

Toch?

Ze hadden wel een hoop problemen: Marvelous had hartproblemen (alhoewel het ziekenhuis niks kon vinden), heel moeilijk om geld te verdienen,…)

Maar misschien zouden wij, op de één of andere manier, hun kunnen helpen.

Misschien saampjes iets opstarten ofzo?

Een schot in de roos!

Wel direkt aan hun verstand gebracht dat we niet zo maar geld geven aan mensen, dus ook niet aan hun want ja… we hebben geen geldboompje groeien hé.

Maar dat begrepen ze allemaal volkomen.

Gewoon elkaar helpen en voor elkaar zorgen…en iedereen is happy.

Voila…zo simpel als wat!!!

Een paar uur later namen we afscheid voor die dag.

Maar ma Mayet wilde graag nog langskomen in ons hotel, na de kerk.

Haar braafjes uitgelegd dat we hondsmoe waren en dat we de volgende dag elkaar heus wel weer zouden zien.

JaJa…Aangezien we geen zeebenen hebben, hadden we ontzettend last van nawiegelen van het varen…zo erg zelfs dat we ons niet goed voelden (dat heeft zekers 5 dagen geduurd…nou moe!!!).

De volgende ochtend heerlijk nagedut.

We zaten maar amper aan het ontbijt (alles verfrissend koud…doordat er alleen maar elektriciteit is van 1 uur ’s middags tot 1 uur ’s nachts), stond moeder Mayet al voor onze neus.

Gezellig meid, kom gezellig er bij zitten!

En zo zat ze een uur later nog steeds “gezellig” bij ons.

Maar de gezelligheid was voor ons al voor een stuk verdwenen want het was één en al geklaag…het leven was zo zwaar…ze hadden maar amper werk, dus maar amper geld…en ditte en datte en zeurzeur en klaagklaag…

Na meer dan een uur hebben we haar vriendelijk duidelijk gemaakt dat we niet heel de dag op die stoel zouden blijven zitten, we wilden Coron gaan verkennen…de hort op!

Nou…dan kwamen we toch ’s avonds gezellig bij hun langs?

NeeNee Mayet maar zondag komen we even langswippen want ja Manuel hadden we nog niet ontmoet!

Een kleine teleurstelling verscheen op haar gezicht maar ze begreep het wel.

Daaag Mayet, tot morgen!

Zondag, bij het weerzien van Manuel…hetzelfde “feestje”

Een hoop geklets, een hoop gelach…kortom een warm onthaal.

Ook samen gepraat wat we eventueel samen zouden kunnen doen.

Maar hun ook nu weer duidelijk gemaakt dat we samen iets moeten gaan doen, samen iets opstarten en dat het geen optie is om “zomaar” geld te geven aan hun.

Ja hoor…volkomen duidelijk!!!

Maandag is Roland heel de dag gaan scooteren om het eiland beter te verkennen.

Normaal gesproken doen die 2 mutsen dat saampjes maar de scootertjes van hier zijn een stukje minder sterk…dus dat was geen optie.

Geen probleem hoor, dan kon Mo weer es lekker ouwerwets gaan computeren.

But forget it…

Ro had nog maar amper zijn kont gedraaid…klopklopklop…en ja hoor…Mayet!

We hadden het kunnen raden hé luitjes…!!!

Nou zie ik wel heel graag mensen…maar niet elke dag hetzelfde gezicht (als het aan haar lag, 2x op een dag)…en ja…wat mot je altijd reutelen hey…zo goed Engels kunnen hun nou ook weer niet om een gezellig koffiekletske te hebben en ik zag de bui ondertussen al lang en breed hangen (Jullie ook?)

Ze begon direkt weer met haar klaagzang.

Ditmaal met een extra schepje erbovenop…Marvelous (ons lievelingetje) kon niet deelnemen aan het schoolexamen want hun konden dat niet betalen (Hier betalen ze extra schoolgeld om examen te kunnen doen).

De tranen kwamen nog net niet tevoorschijn.

En maar lieve woordjes gebruiken en maar zeggen dat wij zulke goeie mensen waren met het hart op de juiste plaats enzovoortenzovoort…

Jaja Mayet…dat kan allemaal wel wezen maar nu heb je geld nodig voor het examen, volgende week heb je geld nodig voor medicijnen, de week daarop om wc-papier te kopen…het zal dus nooit ophouden!!!

Dus het antwoord is NEE.

Ik kan en ik wil je geen geld geven.

Natuurlijk heb ik dat niet zo keihard gezegd maar haar wel laten voelen dat het hier op neer kwam.

Het was me toch wat hoor!

Hebben wij weer aan onze fiets hangen…

Ook waren we van tevoren “gewaarschuwd” door het internet.

Het internet barst van deze zogenaamde zielige verhalen.

Maar goed…even goeie vrienden, als ze maar niet meer om geld zeuren.

De volgende 3 dagen zouden we doorbrengen op een ander eiland, Culion genaamd.

Hier heeft de tijd bijna helemaal stil gestaan.

Geen ene andere toerist te bekennen!

Maar het uitstapje was van korte duur…de volgende ochtend moesten we terug…weer een typhoon op komst.

Anders kon het gebeuren dat we een week op dit eiland moesten blijven bivakeren…en ja….dat was niet de bedoeling hoor!

Nu zijn we alweer 2 dagen in Coron-City.

En van onze lieve Filipijnse vrienden?

Geen sikkepit meer van gehoord!!!

Jaja…dat doet ons hart toch wel pijn hoor!

We waren alleen maar goed voor ons geld…en laten we dat nou net maar amper hebben!

Een extra levenslesje…Het zijn niet altijd je vrienden die vriendelijk tegen je zijn!!!

Maar goed…overleven we ook wel weer.

In ieder geval weten we dat we een hoop vrienden tussen onze fanclub hebben en dat is ons ook goud waard!

Daarom lieve vrienden (en ook de rest natuurlijk): Hou jullie haaks en wees lief voor elkaar …doen wij ook!

Heel veel liefs en de hartelijke groetjes van ons.

Dikke kus en byebye.