Onze trouwdag!
HalloHallo allemaal,
Jaja...het is gebeurd!!!
Eindelijk hebben we de grote stap kunnen nemen.
Anderhalf uur vooraleer we elkaar het “Ja” woord zouden geven, zouden we op ons gemakske opstaan.
Natuurlijk eerst een bakske koffie om te ontdooien, dan een broodje.
Tenminste...dat was de planning.
Maarre...ik lag alleen in bed!
Ro was nergens te bekennen.
Nee, toch hey!
Hij zou der toch niet vandoor zijn gegaan???
Maar nee...deze lieve schat moest nog even snel een bruidsboeketje plus corsage gaan kopen.
Niks besteld van tevoren, gewoon gevraagd of ze even iets in elkaar konden flansen.
Drie kwartier voor ons trouwen werden mijn nagels nog gelakt.
Gelukkig wist ik al wat ik ging aantrekken.
Maar ik heb totaal niet bij stil gestaan welke kleren Roland zou aantrekken!
Zelf had hij een colbertjasje uit de kast getrokken.
Nee, schat...toch maar niet want dat is een wintercolbertje.
Doe deze hemd maar aan.
Oepsss...nee...toch maar niet...er zit een vlek op.
Nou, dan maar deze.
Ook niet.
Ook een vlek.
Ach ja...dan maar deze...ALS ie nog past...hahaha.
(NouNou, dat paste nog maar net)
Nagels gelakt, beetje make-up op, mij haar een beetje gefatsoeneerd en een half uur later stonden we startklaar om te vertrekken.
Euhhhh, schat, moet je je schoenen niet effe poetsen?
Geen tijd!
Ok...let’s go.
Pas als Ro uitstapte uit de auto, zag ik dat zijn broek niet fatsoenlijk gestreken was...hahaha!
(Lees: NIET gestreken)
So what!
Nou, mooi keurig op tijd in het gemeentehuis.
Enne...zozo...de ambtenaar was netter gekleed dan wij...Hij had een net, zwart pak aan, inclusief stropdas.
En daar stonden we dan, gezellig saampjes, hand in hand, te luisteren wat de ambtenaar ons allemaal te vertellen had.
We hebben jammer genoeg niet alles letterlijk kunnen verstaan wat ons in het Duits werd toegezegd.
In ieder geval kwam het in grote lijnen er op neer dat het in ieder geval een grote stap was, dat we goed voor elkaar moesten blijven zorgen, dat we elkaar altijd moeten liefhebben en moeten respecteren, in voor -en tegenspoed.
In ieder geval zo iets dergelijks!
Allebei braafjes een “Ja” gezegd.
Ringen aan gedaan.
Kusje hier, kusje daar...en dat was het!
Tijd voor de champagne!!!
Op dat moment wordt er op de deur geklopt.
En tot onze grooote verbazing stond Martina daar (mijn bazin), samen met haar broer Christian en zijn vrouwke Regina en hun babietje Hannah plus Heidi van de shop!
Inclusief met kadootjes en bloemetjes en ballonnetjes!
Was dat effe een superverrassing!
En ja, luitjes...dat was het dan!
“Keep life simple!”
Niet meer, niet minder...hahaha!
Natuurlijk hadden wij veel liever gehad dat wij omringd werden door al onze kinderen & Co, familie, vrienden, kennissen, buren en de rest van de wereld.
Maar het was ook wel knusjes, zo met zijn tweetjes ;-)
OoooOHhhhH...en wat de huwelijksnacht betreft???
Als 2 wilde tijgers tekeer gegaan...al snurkende...hahaha!
Heel veel liefs van ons tweetjes, meneer en mevrouw de Pompidoe ;-)
Onze huwelijksreis naar het Gardameer!
Hallo lieve luitjes,
Ik weet niet in hoe verre jullie op de hoogte zijn van de laatste update-jes.
Maar vorig jaar zijn we dus, na 5 jaar te hebben vertoefd in het tropisch paradijs, wederom teruggekeerd naar de andere kant van deze aardbol.
Richting de Oostenrijkse bergen.
En ja, het leventje hier bevalt ons uitstekend!
Na een langdurige winterslaap zijn wij eindelijk weer es aan het reizen geslaan…voor een paar dagen.
Eerlijk gezegd was het onze huwelijksreis hahaaaha.
Eerst reizen en dan pas trouwen.
Dat moet toch ook kunnen in deze tijd.
Toch?
Want dat trouwen dat gaat niet van een leien dakje.
Het moeilijkste is om een verklaring te krijgen dat wij niet gehuwd zijn (met een ander).
En dat valt heel moeilijk te bewijzen.
Nederland zegt dat Oostenrijk deze verklaring mot afgeven en Oostenrijk zegt dat het aan NL ligt.
Elke week…op onze vrije dagen…hangen we aan de telefoon met Nederland om het 1 of ander papier te kunnen krijgen.
Eerst zetten ze je zo’n 15-20-30 minuten in de wacht.
Dan krijg je iemand aan de telefoon die van niks af weet.
Die verbindt je door.
Die iemand zegt dan…zet maar op de mail.
Dan doe je dat.
En dan hoor of lees of ontvang je niks.
Dan bel je weer.
Weer het hele riedeltje van voor af aan…weer in de wacht…weer doorverbonden.
En dan krijg je weer iemand anders dan de vorige keer, die ook weer van niks af weet.
Dus dan kan je weer heel je verhaal vertellen.
En zo zijn we al vanaf half februari bezig met dit gezeik!
Rustgevende toestanden dus…maar niet heus!
Op 1 papiertje na, hebben we bijna alle papieren nu…behalve dan die ongehuwdheidsverklaring.
Daarvoor moeten we naar de ambassade hier in Oostenrijk.
Daar motten we een verklaring ondertekenen dat we niet getrouwd zijn.
Dan mot een hoger persoon in de ambassade dit nog even onderzoeken.
Dan gaat dit papiertje naar Nederland.
En NL geeft dan…hopelijk…ook nog es een verklaring (door die andere verklaring) dat we niet getrouwd zijn.
En dan…eindelijk…kunnen we dan naar het gemeentehuis hiero…om te trouwen!!!
Jaja…het mot allemaal niet zo gemakkelijk gaan, hey.
Geen trouwjurk, geen trouwpak, geen trouwboeket, geen gouden koets, geen bruidskindjes, geen bruidstaart, geen getuigen, geen feestje, geen vrijgezellenavond…maar gelukkig wel ons tweetjes…hahhaaa…ohja….en de trouwringen...die hebben we wel.
En onze huwelijksreis?
Die hebben we al ondernomen.
Nou ja, eigenlijk doen wij 2 huwelijksreizen…vinden we origineel.
Eéntje nu en ééntje wat later…naar het land van de lachende mensen en de zon…naar de Filipijnen dus.
Nou…meer mot een toekomstig bruidspaar toch niet hebben?
EN…als het zonnetje maar schijnt, dan zijn wij allang tevree!!!
Gepakt en gezakt vertrokken wij met ons otooke naar het Gardameer.
Gelukkig was het geen al te lange rit.
Na 3,5 uur op ons gemak getuft te hebben kwamen we aan op de plaats van bestemming…Limone sul Garda!
Eerst maar eens een hotelletje zien te regelen.
Mo had wel wat op het internet gevonden maar nog niks geboekt.
Gossie…viel dat effe tegen.
Alles volgeboekt.
Hoe kan dat nou?
Het is toch geen vakantie ofzo? Gewoon een doordeweekse week.
Gelukkig vonden we toch een leuk hotelletje, vlakbij het centrumpje.
Direkt maar op verkennning.
En ja…eerlijk is eerlijk…Limone sul Garda heeft ons hart ingepalmd.
Wat een aandoenlijk plekje!
Heel charmant, heel lieflijk!
En ja…het draait allemaal om 1 ding…DE citroen!
Maar…waar zijn al die citroenkwekerijen dan?
Nergens meer.
Dat is allang verleden tijd.
Na onze huwelijksnacht te hebben overleefd…hahahahaa…zijn we in de auto gestapt en gaan rondtoeren.
Ditmaal richting Trémosine.
Wauwww…wat een uitzicht overal!
Je had ogen tekort.
Waar je ook keek, er viel altijd wel iets te zien.
Maar vooral olijfbomen.
Heel veel olijfbomen.
En orleanders.
Het leek wel onkruid haha.
Vanuit Trémosine zijn we naar de Brasa Schlucht gereden.
Hier heb je de ene scherpe bocht na de andere.
En de weg wordt smaller en smaller.
En dan opeens…rij je door een smalle kloof, helemaal begroeid met bomen en struiken!
Hoe apart dit.
Wonderlijk mooi!
Het is zelfs zo smal dat er stoplichten staan aan.
En dat bleef maar duren en duren vooraleer ze op groen sprongen.
Na een “poosje” gereden te hebben, vroeg ik aan Ro:” Heb jij dan nog die stoplichten gezien aan de andere kant?”
“Nee, zei hij, die zijn we allang voorbij.”
En toen: “oooHhh, kijk es, schat, hoe mooi hier.”
Effe stoppen om foto’s te maken.
Maarre…dat bord daar...betekent dat niet dat je hier niet mag stoppen?
Misschien wel maar het is nou toch niet druk en het is hier zo mooi.
De ene foto na de ander werd genomen.
En ja, toch een paar keer een getoeter gehoord.
Ach ja, het zal wel!
Maar wat bleek nou het geval te zijn?
Die andere stoplichten waren wij bijlange na nog niet tegengekomen.
Dus “aan de andere kant” stonden de auto’s te wachten op ons.
Hun hadden ons allang gezien maar konden niet doorrijdn omdat het daar zo smal was.
En daar kwamen wij op ons dooi gemak aangekart.
Vandaar dat getoeter, vandaar dat bord.
Vandaar die kwaaie gezichten.
Hahahaaa…hebben wij weer!
Jammer genoeg werd het landschap richting Sirmione minder en minder mooi.
Alles werd vlakker en platter.
Ook dit keer hebben we een mooi hotelletje gevonden.
‘s Avonds heerlijk rondgekuierd in Sirmione.
Een heel klein schiereilandje in het zuiden van het Gardameer.
Voor ons de tweede keer.
Jáááren geleden zijn wij hier met Niek & Esmee geweest.
En nee…zo veel was er niet veranderd!
De volgende dag was het rustdag.
Dagje zwembad.
Wel met bad maar dan zonder zwemmen.
Daar was het water toch ietsiepietsie te koud voor, zelfs voor deze “die hards”.
En dan brak ons laatste dagje aan.
Deze keer zijn we langs de andere kant van het Gardameer naar het noorden gereden.
Je kwam het ene mooie plekje na het andere tegen.
In Malcesine onze laatste stop gemaakt.
Malcesine staat bekend om zijn kabelbaan.
Dit gaan we een volgende keer doen.
Nu even geen tijd meer hier voor.
Wel volop lopen te genieten van dit mooie “stadje”.
Heel veel restaurantjes en terrasjes en winkeltjes…en ja, ook heel veel toeristjes…maar het was nog goed te doen.
Het bracht zo zijn gezelligheid met zich mee!
Al met al een geslaagd huwelijksreisje…met alles der op en der aan!
Maar volgens mijn Rootje kraamde ik pure onzin uit als ik zei: “Oohhh, wat geniet ik van onze huwelijksreis”.
Zijn woorden: “ Maar lieve schat, elke dag zijn wij op huwelijksreis, al 16 jaar lang en het einde van de rit is nog bijlange na niet in het zicht!”
Wat een schat van een man heb ik toch!!!
Oepsss…foutje…vriend, bedoel ik…want we zijn nog steeds niet getrouwd ;)
Hoe klein is de wereld!
Hoe klein is de wereld?
Hoe groot is de afstand?
Hello, sir.
Hello, sir.
I have a question (Ik heb een vraag):
Is here a house available for rent? (Is er een huisje te huur?)
Blablabla…
Where are you coming from, sir? (Waar komt u vandaan?).
I’m coming from Holland.
oooHHH…Maar dan kennen we lekker Nederlands praten, joh!
OH, wat gezellig, ja.
Bakkie koffie?
Heerlijk!
Maarre…ik ken u ergens van!
Zou het?
Ja, zeker weten.
O…wacht eens…dat klopt, ja…we hebben elkaar heel even gesproken een maand of 2 geleden, in de supermarkt…half uurtje hier vandaan.
Verrek, ja, nu je het zegt!
Klein wereldje, hey.
Ja, inderdaad klein wereldje.
Maar het wereldje wordt nog kleiner:
Hoe lang zijn jullie dan al in de Filipijnen?
Sinds het voorjaar.
Maar we zijn al heel lang uit Nederland weg, hoor.
Ik ben eerst vertrokken naar Thailand, toen naar Egypte, daarna naar…
Hey…wacht eens even…Egypte, zei je?
Ja, in Hurghada.
En je naam is Huppellepupje?
Dat klopt, ja.
Maar je bedoelt El Gouna, vlakbij Hurghada?
Hoe weten jullie dat nou?
En was je toen toevallig ook nog es duikinstructeur?
Hey…zijn jullie helderziende ofzo? Maar inderdaad…
Toen gilden we beiden het uit:
Maar dan was jij zo’n jaar of 12 geleden onze duikinstructeur en heb jij ons leren duiken!!!
Nu is ie onze buurman…hahahaa!
Hoe klein is het wereldje?
Toch?
Zo hebben we 9 maanden gewoond op een heel klein eilandje (1 van de 7.200 eilanden hiero).
Aan de andere kant van het eilandje woont een man die van Kruishoutem is, waar ik dus heel vlakbij 15 jaar heb gewoond…hahahaa.
Nu werken we beiden voor mensen welke Ro ook nog vaag kent van heel vroeger!
De wereld is een dorp geworden!
Maar…zo groot kan de afstand zijn om je kleinzoontje te kunnen verwennen en te kunnen vertroetelen en te zien opgroeien.
Een uurtje vliegen…wat natuurlijk weer een hele dag reistijd in beslag neemt.
Maar toch weer klein…de afstand…vanwege het internet.
Toch weer te groot om “effe” een bakje koffie te komen doen, daar bij jullie!
In april zijn we alweer 5 jaar de hort op.
Onze reis is bijlange na nog niet ten einde!
Maar toch zouden wij natuurlijk wel heel graag (superheelgraag) bepaalde mensen willen omarmen, beknuffelen of simpelweg begroeten!!!
Gewoon even alles gezellig bijkletsen, gewoon even jullie leventje weer beleven en beproeven, gewoon even weer het gewone gangetje meemaken!!!
Wie weet?
En ja…bij deze nodig ik jullie allemaal uit op een BBQ-tje hiero.
Sinds 2 maart 2001 is dat bosbrandje nog bijlange na niet gedoofd tussen ons!
AL 15 jaar slaan de vlammen nog steeds uit de pan…hahhaa!
Prik de datum al maar vast!
Hangmatten in overvloed!
Zon, zee en gezelligheid gegarandeerd!
Margarita & Niek zijn ondertussen ook alweer een jaar getrouwd.
Kleine Mowan is ook alweer 6,5 weken oud!
Dagelijks krijgen we fotookes en filmpjes te zien van dit heerlijk mensje.
Geweldig gewoon!
Oh….voor ik het vergeet…DIT jaar verjaar IK (=Mo) NIET!!!
Dit jaar slaan we gewoon even over.
Ok?
En voor de rest gaat alles zo zijn gangetje!
Alleen ons gangetje lijkt wel eerder op een doorgedraaide achtbaan…hahaha!
Elke dag is een nieuw avontuur!
Heel veel liefs uit het land waar de mensen altijd zingen, dansen en vooral…lachen!!!
En wij?
Wij doen altijd vrolijk mee ;-)
Dikke knuffel en tot de volgende koffiekletskes xxx
Mowan Sage...ons klein manneke!
Mowan Sage
HallowHallow daarow…mag ik jullie even storen want ons klein manneke is geboren!
Maragarita & Niek hebben flink hun best gedaan.
En ja: Mowan Sage is het resultaat.
45 cm Lang bij geboorte.
Gewicht? Euhhh…das een ander verhaal.
Een beetje op zijn Filipijns gewogen, zeg maar…hahhaa.
Zo tussen de 2,9 kg en 3,4 kg.
In ieder geval is ie kerngezond en “karaoke” is zijn favoriete hobby want hij traint zijn stem à volonté…hahahhaa!
Nee, serieus…het is echt een wolk van een schat!!!
(Net als zijn Moma….hahaha)
En zo’n superknap babietje…echt wel!!!
(Net als zijn Opa ;-) )
Opa en Moma zijn supertrots op hun alledrietjes.
En wat een supermooie, speciale naam, hey!
Mowan Sage.
Mowan is afkomstig van de Australische Aboriginals en betekent: Zon.
Sage betekent: Wijs manneke.
Helemaal te gek.
En geloof het of niet…af en toe glimlacht ie al een beetje!
oooHHH…Wij zijn helemaal door het dolle heen met dit klein, wondermooi wondertje!
Momenteel zijn wij in Manilla om ons Mowannetje te beknuffelen, te vertroetelen en te bewonderen!
Maar…uitgezonderd van onze familie daar…hebben we elke keer nare ervaringen in Manilla.
De allereerste keer…jáááren geleden…wandelden wij heel romantisch op de boulevard daar.
Ineens stormden er van die kleine snotapen op ons af.
We werden van alle kanten bepoteld want ze wilden natuurlijk ons bestelen.
Gelukkig trok Ro zijn broeksriem uit zijn broek en zwaaide hier gevaarlijk mee rond.
Weg straatboeffies!
Weg romantiek!
Dan de andere keer staken we de weg over via een brug.
Draait er plotsklaps een jongen naar Ro toe.
Graaide naar Ro zijn gouden hangertje.
Weg hangertje!
Afgelopen weekend gingen we de hort op om stof te kopen voor Mo.
Naar de markt dus.
En ja…we werden overbestookt met goeie raad van iedereen: Geen juwelen, geen horloge, geen portemonnee en geen telefoontje mee!
Zo gezegd, zo gedaan! (Nou ja, bijna…want Mo was vergeten om haar oorbellen uit te doen en Ro was toch zo heerlijk eigenwijs om toch maar zijn smartphone mee te nemen…en nee…niemand zou die kunnen stelen want hij had diepe zakken van voor, met knopen!).
Daar gingen we dan.
Niet te beschrijven hoe druk die markt was en zooo ontiegelijk groot, met alles der op en der aan, te kust en te keur…noem het maar op…ze verkochten echt alles!
Uren hebben we daar gelopen en ja, de mensen waren zoals altijd supervriendelijk en nee, we voelden ons helemaal niet bedreigd ofzo!
Op de terugweg was er een stukje met maar amper mensen om ons heen.
Ro liep een stuk achter mij.
Plotseling voelde ik een hand bij mijn oor.
Die friemelde wat aan mijn oor en voor ik het in de gaten had…weg witgouden oorbel!!!
Nou moe….mot je maar kunnen EN durven, hey!
De dief deed nog de moeite om mijn oorbel los te maken (En nee, normaal gaat dat ding nooit gemakkelijk open!).
En ik?…stomme trut…ik dacht dat Ro aan mijn oor aan het friemelen was!
Dus nee…ik heb die dief geen karateslag kunnen gegeven!!!
Het raarste van al is dus…het moment dat je beseft dat je bestolen bent, is de vogel allang gevlogen!
Ro is nog achter hem aangerend…maar ja…deze jongens zijn gehaaide dieven en die weten precies hoe alles mot verlopen!
Ik had en heb er flink de pest in…want ja…het was het eerste kadootje wat ik van Roland had gekregen, zo’n 14 jaar en 8 maanden geleden!
Maar aan de andere kant ben ik dan ook weer blij dat die sukkel de oorbel geopend heeft.
Voor hetzelfde geld staat ie achter mij en trekt zo beide oorbellen uit mijn oren.
Dan zou ik daar gestaan hebben met uitgescheurde oorlellen!
Maar toch…
Niks aan te doen…dus gingen we verder met ons marktbezoekje.
Thuis aangekomen kwam Roland tot besef dat 1 of ander duveltje ook zijn smartphone heeft kunnen stelen!!!
NouNou…ook dat nog!!!
Mot je maar durven, hey?
Ro is meestal 2 koppen groter en breder dan die Flippoo’s en dan toch hem durven te bestelen?
Das durven, zoals ik al zei.
Toch?
Voor de rest houden wij ons gemakje.
Wij zijn hier vooral om te genieten van ons klein manneke (Een ieniemienieNiekie…hahaha).
Hartelijke groetjes en heel veel liefs van ons allemaal.
Na doei, Opa, Moma, Mowan, Margarita en Niek xxx
Yogi...de zwabber!
Yogi…de zwabber-hond!
Ons baasje en zijn lieftallig vrouwtje moesten en zouden een hond hebben.
HOND…welteverstaan.
Onder hond versta ik Dobermann, Rottweiler, Duitse Herder, Poedel en de rest van de bende.
Zelfs een Jack Russel noem ik een hond.
Maar Yogi?
Het verhaal van Yogi.
Yogi woonde met zijn broertjes en zusjes bij zijn ma in Manilla.
Ons baasje zocht dus een hond voor zijn vrouwke.
En ja…hij werd acuut verliefd op Yogi…via het internet.
Maar Yogi zat daar en ons baasje woont hier…alletwee op 2 verschillende eilanden…met maar 1 uurtje vliegafstand!
“Awel, tis simpel éé, dan mot uwen zoon in Manilla em mar opt vliegtuig zetten éé, simpelder kan het nie!”
Dus Nieko ingeschakeld of hij “even” Yogi kon ophalen!
Nou, dat wilde dat lieve mannetje wel doen.
Maar ten eerste is zijn vrouwtje hoogzwanger EN het zou anderhalf uur rijden zijn met de taxi om Yogi op te pikken.
Je raadt het al dus:
De ene woont in het noorden van Manilla en de ander zowat in het zuiden.
Dus werd plan B tevoorschijn getoverd.
Yogi’s vorige eigenaar zou dat beestje komen brengen naar Niek.
En Niek zou de volgende dag Yogi op het vliegtuig zetten…moederziel alleen!
‘s Avonds laat kwam Yogi per scooter aangetuft.
Helemaal uitgeblust was ie van al die veranderingen en nieuwe indrukken.
Gelukkig was ie de volgende dag al meer in zijn plooi en geleidelijk aan kwam ie meer tot leven!
Dus werden er plannen gemaakt om Yogi vliegreisklaar te maken!
Lucht uitpersen hielp niet.
Pootjes inklappen en het kopje indrukken ook niet.
Hem aan een ballonkoordje vastbinden was ook geen succes.
Dus zou Yogi gemakshalve per kooitje moeten vliegen.
Niek & Margarita hadden al verscheidene keren gebeld naar de luchthaven hoe alles precies in zijn werking zou gaan.
Maar de ene zei dit, de andere zei dat, de ene zei zus en de andere zei zo!!!
En daar mot je het maar mee doen…
Met andere woorden…alles ging weer echt op zijn Filipijns!
Na veel vijven en zessen bleek dat Yogi een Vervoers-Document moest hebben (Logisch, toch?).
Maar je moest zelf voor dit formulier zorgen…op het vliegveld…vanaf 8 uur ‘s morgens tot 5 uur ‘s avonds!
Ok…so far, so good!
Maar…Yogi kon alleen maar ‘s morgens vliegen: oftewel om 6 uur of om 8 uur.
EN hij moest 3 uur voor het inchecken al aanwezig zijn op het vliegveld.
Dus dat wilde zeggen dat Niek 2 keer “effe” met de taxi naar het vliegveld moest rijden.
Overdag om die Vervoers-Document te krijgen.
En dan zorgen dat ie om 3 uur ‘s nachts MET Yogi op het vliegveld zou staan om hem in te checken!
Nou moe…
Dus stelde Niek voor om Yogi achter te laten en dat iemand van de vlieghaven Yogi incheckte!
Toch?
Nee, meneer, dat mag niet!
De hond (ahuum) mag hier niet alleen blijven.
Ok, dan weten we dat allemaal!
Dus de volgende dag gaat Niek, samen met Yogi naar de luchthaven.
Daar aangekomen wilde hij eerst dat Vervoers-Document hebben.
Werd ie van hot naar her gestuurd.
En weer terug.
Van her naar hot dus.
Totdat ie aankwam bij het juiste burootje.
“Sorry, sir…maar het hondje moet 3 maanden zijn alvorens ie mag vliegen en dit hondje is nog maar 2 maanden oud!”
Echt niet!
Op de website van jullie burootje staat: “Vanaf 2 maanden mogen honden vliegen.”
Niek toont hem nog de website maar daar keek ie nogeens niet naar!
En wie was het koppigst?
Nou ja, maakt niet uit wie het koppigst is want in zulke situatie’s trek je altijd aan het kortste end!!!
Na een hele dag zo met Yogi gezeuld te hebben, zat er niks anders op dan maar op hangende pootjes naar huis te gaan.
De volgende dag werd Yogi terug opgehaald…jaja, weer met de scooter…door de eerste eigenaar.
Hij wist in principe hoe je Yogi moest laten vliegen.
Maar de volgende dag was Yogi geradbraakt.
Teveel indrukken, teveel veranderingen!
Dus werd het een dag later vooraleer Yogi het vliegtuig op ging!
En ja, het beestje heeft al deze toestanden overleefd!
Yogi werd heel liefdevol en heel hartelijk ontvangen hiero!
Twee dagen later ging het baasje met vrouwtje op vakantie.
En Yogi mocht op vakantie komen bij ons (30 meter verderop hahhaa) voor een paar daagjes.
Eerlijk gezegd zou ik hem persoonlijk wel veranderen van naam.
Ik zou hem eerder Zwabbertje noemen.
Je plakt een steeltje op zijn rug en zwabberen maar hahahaa…
Maar eerlijk is eerlijk…hij lijkt eerder op een ontplofte rat dan een hond…maar het is echt en piepklein scheetje van een piepklein beestje!!!
EN hij heeft echt een lievelingsplekje!
Zodra de koelkast opengaat, ligt ie op het onderste randje…af te koelen!
Hartelijke lieve groetjes van ons xxx … en een piepklein pootje van Zwabber…euhhh…bedoel…Yogi ;-)
De volgende keer wordt het een verhaaltje over onze Coco ;-)
Einde winterslaap!
Hallo luitige luitjes,
Eindelijk…na een langdurige “winterslaap”…komt hier weer es een keer een verhaaltje, nog steeds uit het verre Flippo-Land.
In november 2014 hebben we het resort in Moalboal vaarwel gezegd.
Dan hebben we voor een maandje ons gemak gehouden in Mactan.
Vakantie, noemt men dit, geloof ik.
Dankzij een vriend konden wij hier zijn superleuke studio huren.
Een studio omringd met sjieke appartementen, zwembaden en de frisse zeelucht!
Niks mis mee, dus!
Wij voelden ons voor 1 maand “The rich & the famous” hahahaa…
Na onze batterijen te hebben opgeladen, zijn we richting Sandingan Island vertrokken.
Zowat een maand of 9 zijn we Care Takers geweest voor mensen die daar een resortje aan het bouwen zijn.
Een heel leuk, klein eilandje en heerlijk rustig!
De streek van Loon was wel heel erg getroffen door die zware aardbeving, in oktober 2013, op de Schaal van Richter was het 7.2.
Pas nu zijn de grote wegen grotendeels hersteld en pas nu zijn ze begonnen aan de wederopbouw van scholen enzo.
Jammer genoeg ligt er nog genoeg puin en half/heel ingezakte huizen.
Nee, niemand is gehaast om dit zooitje op te ruimen!
Sinds een klein maandje hangen we de toerist uit (Bij wijze van spreken omdat het hier best toeristisch is geworden) in Alona Beach.
Nog steeds op het grote eiland Bohol.
Gelukkig konden we tegen een schappelijk prijsje plus dagelijks als tuinman fungeren, een knus huisje huren.
Jaja, zwembad bij inbegrepen ;-) …waar wij ook zowat dagelijks in plonzen en spartelen!
Alleen zwemmen we nooit…romantisch…met zijn tweetjes ;-)
Zodra ons buurmeisje van 2,5 jaar iemand hoort plonzen in het water (of zij je kent of niet…maakt der niks uit)….komt ze aangerend…al rennende trekt ze al der kleertjes uit…en springt zo het diepe in, in der blote kontje hahahaa!!!
Dan gaat ze kopje onder natuurlijk maar ondertussen spartelt ze als een hondje…dus op haar manier “zwemt” ze…maar ze blijft wel der hoofdje naar beneden houden (ze kan der hoofdje nog niet boven het water doen)…ze kijkt ook onder water…en al spartelend komt ze jouw richting uit!
Dan til je haar op en dan lacht ze heel vrolijk, neemt 2 seconden een pauze-tje, draait zich, zet zich af en dan gaat ze richting Ro of richting de waterkant.
En dat kan ze úúúren volhouden (ik niet!).
Als der pa komt om haar toch uit het water te halen…begint ze te gillen:”No No No”…en zwemt ze weer weg!
Je ligt in een deuk van het lachen!
Echt waar!
Nog nooit hebben wij zoiets eerder gezien of meegemaakt.
Na een uur gaat ze het water uit omdat iedereen het water uitgaat, wordt ze aangekleed maar als na 5 minuten weer iemand in het zwembad springt, begint het riedeltje weer van voor af aan….hahhaaa.
Waar we nu zijn, is maar amper 2 km van de zee verwijderd.
Het is hier ontzettend rustig!
Geen hanegekraai, geen karaoke, geen blaffende honden,…
De rustheid zelve!
Maar als je toch wat mensen wilt zien, dan doe je een klein scooter-ritje en je zit volop tussen de mensen!
Hier heb je ook verschillende restaurantjes waar je heerlijk kunt eten of een coktailtje nippen in het barretje op het strand.
Der is wel 1 heel groot nadeel om hier te wonen!!!
De frikandellen worden vanuit Nederland ingevlogen naar hier toe….dus ja…een frikandelleke speciaal zal af en toe wel op ons menuutje weer staan!
Ook verrukkelijke croissantjes met amandelspijsvulling worden hiero dagelijks vers gebakken.
En het stokbrood smaakt alsof het echt Frans stokbrood is.
Ook verschillende soorten kazen, salami’s, ham hebben hun intrede gedaan!
En niet te vergeten Hoegaarden, Duvel, Trappist,… staan met smacht op jou te wachten!
ALS ze nu nog Babi Pangan zouden verkopen, dan zie je ons echt nooit meer terug hahaha!
En ja, Belgen en Ollanders genoeg hier om gezellig mee te klappen en te kwebbelen.
Zo…nu is iedereen weer up to date waar wij uithangen.
De volgende keer zal ik wat korte verhaaltjes vertellen over het leven hier.
Zelfs na 4,5 jaar maken we geregeld nog dingen mee die je eigenlijk voor onmogelijk zou houden!
Niks maar dan ook niks gaat als vanzelf!
Nergens een greintje logica te bespeuren!
Always more fun in the Philippines…
Zo erg…dat het janken je nader staat dan het lachen (Bij wijze van…hahaha)!
En toch…toch houden we van die Flippootjes en hun land!
Je mot je gewoon der bij neerleggen dat het niet anders is, niet anders kan en het nooit anders zal worden.
Nooit!
En zo heeft alles en iedereen zijn charme!
Het is hun land, hun cultuur en dat moeten we gewoon respecteren!
En dan kom je een heel end…
By the way…
Tussen nu en de kerst…zo ongeveer…worden deze 2 hutsemutsen opa en opoe…joehooehoehhhhoe!!!
Margarita is al een poosje 8 maanden zwanger!
Het gaat hartstikke goed met haar, Niek en ons CoCootje!!!
Hartstikke spannend allemaal!
Helemaal te gek!
Toch?
Zodra CoCo geboren is, stappen wij in het vliegtuig om CoCo in ons armen te sluiten!
Wordt gauw vervolgd dus…
Heel veel liefs, dikke knufff en tot de volgende koffiekletskes…audoe, Mo & Ro xxx
DE bruiloft!
HalloHallo allemaal,
We willen jullie heel graag mee laten genieten van de bruiloft van Niek & Margarita.
Een paar dagen voor de “Grote Dag” van Nike & Margarita gingen we al richting Manilla.
Dit was tevens ook de eerste keer voor ons om het antiekshopje van hun in levende lijve te zien.
Nee…Manilla trekt ons echt niet aan maar…we gingen voor het goeie doel!
Eerst een voorafje:
Omdat alles niet gemakkelijk gaat in de Filipijnen, dachten N & M dat het misschien leuker, romantischer en gemakkelijker zou zijn om in Hong Kong te trouwen.
Maar dat feestje ging echt niet door.
Teveel papperasjes, teveel papierwerk, teveel formaliteiten!
Hong Kong werd van de lijst geschrapt.
Dus werd de trouwbestemming Manilla.
Gewoon een simpele bruiloft, zonder toeters en bellen!
Geen feestje, geen extra flusjes en flosjes, flisjes en flasjes.
Simpel en basic.
Gewoon elkaar het “Ja-woord” geven, elkaar allemaal feliciteren, even proosten en toosten…en dat zou het zijn!
Niet dus…
Maanden vantevoren hadden Niek & Margarita al de feestjurk van Mo uitgekozen en opgestuurd met de postduif.
En ja…hij paste…wonder boven wonder hahahaa…perfect!
Nu nog zorgen dat hij op maat bleef…hahhaaa.
Voor pa werd er een maatpak gemaakt.
Wat een lieverdjes, hey…om zo voor ons te zorgen!
Heeft iemand dat ooit meegemaakt?
Je neemt zelf de maten op voor het pak, geeft dit telefonisch door…en…3 dagen voor het huwelijk werd het pak voor het eerst gepast.
En nee…de kleermaker woonde niet om het hoekje voor eventuele aanpassingen.
Op het buikje na (de broek was een beetje te ruim), paste het ook perfect.
Nu nog op zoek naar schoenen.
Hopelijk waren we niet verleerd om nog met schoenen aan te lopen.
Ja…als je bijna al 4 jaar alleen maar op blote voeten en slippers loopt, dan zou het wel es kunnen gebeuren dat schoenen de oorlog gaan verklaren met jouw weledele voetjes!
Een dag vantevoren werden onze nageltjes en voetjes onderhanden genomen.
Bij Mo was 2 weken daarvoor nog es een keer de verfborstel over haar haar gegaan.
En zo werden we stilletjes aan helemaal omgetoverd tot een echte dame en een echte heer!
Op de dag zelf stond ons een grote verrassing te wachten!
Geen paniek…neenee….Ro heeft geen aanzoek gedaan….hahahaa…jullie hebben niks gemist…maar...Niek en Margarita hadden wel voor ons en Mamalou (Marg haar moeder) een hotelkamer geregeld waar de trouwplechtigheid gehouden zou worden!
Jeetje…echt geweldig leuk!
En zo gingen we met de hele hupsebups richting het hotel waar boven op het dakterras de plechtigheid zou plaatsvinden.
Maar…het was niet zo maar een alledaags hotelletje…neenee...poehpoeh…het was een hartstikke sjiek hotel!!!
En onze kamer dan…helemaal toppie.
En de slaapkamer van de 2 geliefden!!!
Wauwww…heel netjes en sjiek enzo maar ook met heel veel charme!
Dat hebben wij niet zooo veel mee gemaakt!
Al een geweldige ervaring op zich.
Hey gabbertjes: Nogmaals hartelijk thanks! Het was een fantastische surprise! Smaksmaksmak…
De fotografen en de videoman stonden al in de startblokken.
Foto’s bij de vleet werden er gemaakt.
Alles verliep heel relaxed en heerlijk rustig.
Geen gestress, geen gejak en gejaag…je kon alles volgen zonder iets hoeven te missen.
Ondertussen werden we allemaal opgetut en opgedirkt door Margarita haar vriendin.
En tegen 4 uur was het dan bijna zo ver…
Niek werd in zijn pak gehesen!
En ja…een tikkeltje te vroeg…maar daar kwamen al de eerste waterlanders!
Zo onder de indruk waren wij van ons manneke!
Toen gingen we met zijn allen…behalve de bruid…wachten op het dakterras totdat Niek zijn vrouwtje zou komen.
De muziek werd ingezet…een live-band…en dan was het even geduldig wachten.
En ja, hoor…daar verscheen het mooiste bruidje wat wij tot nu toe ooit gezien hebben!!!
Zo puur, zo magisch, zo fantastisch mooi!
Echt wauwww…
Iedereen liep volop te janken van de emotie’s.
Daar leek geen einde aan te komen!
Alles was heel knusjes maar toch met klasse!
De tafels waren heel mooi gedekt.
Volop bloemen overal.
De gepaste muziek (grote complimenten aan de zangeres en de saxofonist).
Kortom: De sfeer was heel amicaal en alles was toppie!
Meneer de…nee, het was geen pastoor…dus ik weet eigenlijk niet hoe je zo’n man noemt…deed voortreffelijk de ceremonie.
En toen…ja…HET grote moment!
Nou, jullie kunnen al wel weer raden dat er weer traantjes vloeiden (hele watervallen..hahaha).
Dan werd er gespeecht, getoost en geproost…allemaal weer bijgestaan met de nodige waterdruppels!
En daar stonden ze dan…te glunderen en te stralen als een pasgetrouwd stel!
Nou…toen werden onze rammelende buikjes rijkelijk gevuld met allemaal verrukkelijke dingen.
Daarna was er weer een kippenvelmomentje want Margarita zong speciaal een lied voor hare Niek.
Ondertussen kwamen de felicitatie’s binnen van over de hele wereld…via videootjes die vantevoren waren opgenomen!
Echt allemaal heel bijzonder en hartverwarmend!
Margarita haar zus heeft (vanaf de andere kant van de wereld) zelfs bijna de hele avond alles mee kunnen volgen via Skype!
Dan werd er wat geswingt en gedanst totdat ons Rootje een fantastisch idee had.
Want ja…het was toch een “gemengde” bruiloft?
Dus in geuren en kleuren legde hij uit wat er werd gedaan, in Nederland, met het bruidsboeket…EN…wat dan de gevolgen ervan zijn!
Zo gezegd en zo gedaan…
Nu mogen jullie 3x raden WIE het bruisboeket heeft opgevangen???
Hahahhahaa…
Dit verhaal krijgt nog een staartje dus…Wordt vervolgd…
Nee, echt…alles was tot in de puntjes geregeld.
Geen grote meute, geen overdreven pracht en praal.
Maar gewoon een bruiloft, vol liefde & warmte & sentiment, die je niet gauw zal vergeten!
En ja…er is ook een strandfeest op komst.
Effe geduld want het zal niet voor dit jaar zijn.
Nou lieve mensen…hopelijk hebben jullie ook een beetje mee kunnen genieten van deze bijzondere dag!
Tot de volgende koffiekletskes.
Lieve kus en doei, Mo & Ro
Ons 2 kullekes
HalloHallo allemaal,
Best een lange tijd geleden, hey!
We zijn ondertussen weer een paar maandjes verder en ja…min of meer is er weer een hoop gebeurd.
In maart is ons lieftallige schone schoondochter Amy gezellig een maandje op visite geweest.
Ok…eerlijk is eerlijk…natuurlijk kwam ze niet voor ons…hahaha….maar voor haar grote liefde…onze Robbedoes.
JaJa…niet gemakkelijk allemaal…hopeloos verliefd zijn op elkaar en met duizenden kilometers tussen in!
Ook Amy is besmet geraakt met het duikvirus.
Welkom bij het clubje, Amy ;-)
Toen stond april voor de deur.
Met een hele hoop en een hele bende toeristen.
Mei staat bekend als “Start” voor het laagseizoen.
Maarre…niet bij ons.
Niks van gemerkt in ieder geval.
En toen begon het aftellen.
Twee keer eigenlijk: een positieve countdown en een negatieve countdown.
Want…eind mei konden we eindelijk Niek en Margarita weer heerlijk omarmen en knuffelen.
Niek & Marg waren weer gezellig in het Flippo-Land!
Een hoop bijgekletst, weer heerlijk ouwerwets gelachen!!!
Een weekje vol “zon en vreugde”.
Ook dankzij leipe Suusje (sorry Suus…zie het maar als een liefkoosnaampje ;-) ).
Jaja…Suuske stond ook plots hiero op de stoep.
Komt der gezellig bij, meid!!!
(Suus is dus een verhaal apart maar als ik over Suus mot gaan vertellen…nou…dan is deze laptop aan vervanging toe!)
By the way…Susanne is een goeie vriendin van Niek & Robin.
Maar dat menske is zooo sociaal dat wel de halve wereld haar viend is (als het niet meer is…hahaaha).
Maar na goeie, vrolijke tijden, komen ook minder goeie periodes (het woord “slecht” klinkt ook zo…euhhhja….slecht, hey).
Zo gebeurde het dat we afscheid moesten nemen van Robin.
De liefde roept hem ;-)
En natuurlijk is dat voor papaatjes en stiefmoemoetjes het allerbelangrijkste…dat hun kroost gelukkig is en gelukkig blijft!!!
Of het nu hier is of daar…das maar bijzaak.
En zo gebeurde het dat we nu gezellig EN romantisch met zijn tweetjes overblijven!
Ondertussen is het echt wel laagseizoen (nou ja, voorlopig voor een week of 2).
Duuus…tijd voor een welverdiende vakantie.
Even de pauze-knop indrukken.
Toch?
Je 100% (Wat zeg ik? Ik bedoel eigenlijk 1000%) inzetten , dag en nacht, dag in dag uit, 7 dagen op 7…nee…dat gaat echt niet in je kouwe kleren zitten.
Eerst was de planning om naar Indonesie te gaan.
Maar…zijn we nou helemaal betoeterd?
Waarom zooo ver gaan, als het paradijs voor je voeten ligt?
Duuus…we gaan gewoon naar de overkant!
Naar een ander eiland.
Minder gereis, minder gedoe en toch een vakantiegevoel!
Wat wilt een rasechte vakantieganger nog meer?
Maar…dat romantisch-met-zijn-tweeën-op-vakantie vakantie is dus niet doorgegaan!
Sinds 2 weken hadden wij een Rus in het resort…Roman.
Eerlijk is eerlijk…nog nooit hadden wij eerder zo’n sympathieke, lachende Rus ontmoet.
Een toffe peer dus, die Roman.
Maar Roman is een voetbalgek en ja…hij wilde persé het WK zien op TV.
Baasje speciaal voor hem nog een TV gekocht.
Maar die TV had andere plannen…voetbal kwam niet in zijn teeveewoordenboek voor.
Wij afscheid genomen van onze brave maffiavriend…euhh…bedoel…Russische vriend.
Dat kan alleen maar in gebarentaal.
Wij spreken geen enkel woord Russisch (behalve da, njet en spassibe) en ja…Romanneke spreekt geen enkel woord Engels.
Heel rustgevende bedoening dus…hahaha.
Maar:
“In Bohol…TV…Football”???
“Da, Roman”.
“Me…Bohol”.
“You, you and me…Bohol…Da???”
Nou, wat doe je dan, als er iemand je met slijmerige, poesliefmaffioso-achtige, knipperende oogies aankijkt?
Als iemand op zijn knieën valt en je smeekt om mee te mogen?
(Nou ja…ik geef het toe…wel lichtjes overdreven wat ik zeg maar zo ongeveer…in grote lijnen…is het toch wel gegaan).
Je zeult hem mee dus…op vakantie!!!
Bohol…here we come…joehoehhh!!!
De eerste 2 dagen bleef ie aan ons vastkleven.
Nou hebben we hem ergens geparkeerd waar hij op zijn gemakske voetbal kan kijken.
Is ie ook gelukkig!
Wat we doen op vakantie?
Niks…lekker helemaal niks.
Gewoon lang uitslapen, dan naar het strand een ontbijtje binnenwerken wat tevens ook je lunchke is.
Even rondkuieren of op je luie kont blijven zitten.
Toertje doen op de scooter.
Dan een plonsje in het zwembad.
Tussendoor een boekje lezen of een beetje aanrommelen.
En ‘s avonds…vaste prik…een romantisch dineetje…met kaarslicht…op het strand bij Linaw!!! (Google maar effe…Linaw Beach Resort).
Belgisch koppel dat dus een klasse-resort heeft opgebouwd.
De kamers zijn een tikkeltje te duur voor ons maar het restaurant is uit de kunst.
Eerlijk gezegd zijn wij speciaal naar Bohol gegaan alleen maar voor het restaurant van Linaw.
Echt waar!
Natuurlijk ontbreekt het duiken/snorkelen ook niet op ons “To Do Lijstje”.
Zo gezegd, zo gedaan.
Wij met de duikboot mee naar Balicasag Island (1 van de mooiste duikspots in de Filipijnen).
Wij en nog een koppeltje en de bemanning.
Heerlijk rustig dus.
Wordt die rustheid ruw verstoord door een hoop gebrul, getier en gekrijs…poehpoeh!!!
Een hoop handgebaar erbij!
Wij hadden nog geen flauw benul wat er aan de hand was.
Wat bleek?
In de verte werd er een enorme WALVIS gespot.
Wat??? Wablief??? Wat zeg je??? WALVISSS??? Hier???
Het roer werd omgegooid en daar gingen we…op zoek naar die wonderlijke walvis!
En ja hoor…daar had je hem!
Net voor onze neus…maar een paar meter van de boot.
Eerst zag je een paar keer de fonteintjes.
Toen zag je verschillende keren zijn hele rug!
Wauwwww….
En toen…als klapstuk…once in a life time…kwam die geweldige staart omhoog en toen dook hij naar de diepte!!!
ManManMan…
Wat een belevenis, wat een spektakel, wat een groots moment!!!
Echt kippenvel!!!
Maarre…ik heb nooit geweten dat we walvissen hadden in de Filipijnen.
Wel walvishaaien maar niet deze beestjes!
Ohja…dolfijnen…die hebben we ook en schildpadden…een hele hoop en heeele grote!
Gewoonweg schitterend.
Ik kan er niet over zwijgen…hahaha.
Das wat anders dan een visje, kwalletje of Nemooo.
Het duiken was echt fantastisch.
Ro heeft hele mooie dingen gezien.
En ja…het is toch weer heel anders als het duiken bij ons.
Al met al een superfantastisch geslaagde dag!!!
In ieder geval een dag om nooit meer te vergeten…
We hebben nog een paar vakantiedagen te gaan.
Dus we gaan gauw verder met het genieten!
Heel veel liefs en allemaal de hartelijke groetjes van 2 rustgevende vakantiegangers, Mo & Ro xxx.
Na doeiii...