Gezellig gaan shoppen.

HalliHallo luitjes...

En ja... toen was het shopping-time!

Boodschapjes doen dus.

Elke dag is het nodig om te gaan “winkelen”.

Nou ja...eerlijk gezegd...echte winkels hebben ze hier niet.

Althans niet in ons dorpje.

Ze hebben wel grote, moderne supermarkten in de steden en stadjes.

Met zelfs een groente-, vlees- en visafdeling.

Nou moet je niet direkt gaan juichen en springen en happy zijn want de kaasafdeling ontbreekt, net zoals de broodafdeling.

Vleeswaren/toespijs kennen ze ook niet.

Je ziet wel hele rekken vol met zeepjes en shampootjes.

Allemaal in van die kleine afscheurzakjes.

En chips. Uitpuilende rekken.

Koekjes ontbreken der ook niet.

En baby-melkpoeder.

Ik snap nooit goed voor wie want eigenlijk is dit allemaal best wel duur voor Flippoo-begrippen.

Het is modern maar dan op zijn boerenfluitjes, zeg maar!

En ja...de eerste beste supermarkt is al 45 minuten rijden van hier.

Dus nee...ons zie je daar niet vaak...zeg maar liever...bijna nooit.

In ons dorpje is wel alles te koop.

Noem het maar op en je kan heus wel een sari-sari winkeltje (=winkeltje van sinkeltje...en de jeugdige lezers onder ons moeten maar even aan opoe vragen wat in gotsnaam een winkeltje van sinkeltje is) vinden die het verkoopt.

We beginnen bij het begin:

Telly, onze chefkok, maakt, tussen de bedrijven door, het boodschappenlijstje op.

Nu gaat dat foutloos omdat Mo een checklijst heeft opgesteld.

Maar in het begin kwamen we net terug van boodschappen doen...en ja hoor....dit vergeten op het lijstje te zetten en oei...dat ontbreekt ook nog...enzovoorts.

Gelukkig is dit probleem bijna verleden tijd.

Dan effe controleren of er genoeg benzine voor de boten zijn en of er ook nog drank gehaald moet worden.

Ondertussen staat Jackie al volop in de startblokken.

JaJa...den Jack is een rasechte shoppinghond!

TufTuf...daar gaan we dan.

De auto zetten we aan de kant.

De eerste stop is bij de drank.

Geen ordinaire slijterij.

NeeNee...je staat voor een open raam en je geeft je bestelling door.

Lege kratten worden door hun uit de auto gehaald en ja, natuurlijk worden de volle der ook weer der in gezet.

Sjouwen hoef ik gelukkig helemaal niet te doen.

Dan naar onze “supermarkt”, bij Eva.

Tja...eigenlijk kan ik dit “winkeltje” heel moeilijk beschrijven.

Aan de buitenkant, onder een afdakje, staan de kratten met bier, cola,... aan de ene kant.

Aan de andere kant staan er houten bakken met verschillende soorten rijst.

Ook de kookolie wordt uit grote vaten overgeschept in...je raadt het nooit...een doodgewoon, simpel plastiek zakje.

Inderdaad...en nu maar hopen, bidden en hopen dat die zakjes niet scheuren.

(Helaas...HET gebeurt...en zo leert een mens te vloeken natuurlijk.)

Dan loop je door het smalle gangetje het shopje binnen.

Links staat de tv volop te blèren en rechts zit de bazin (letterlijk en figuurlijk...hahaa) achter de kassa.

Kassa? Een moderne kassa?

Echt niet...hahaha.

Ze zit achter een gamel toonbankje met de rekenmachine in aanslag en met haar gitzwarte haviksoogjes houdt ze Flip en alleman in de gaten.

Een levensechte bewakingscamera dus.

Een roestige koekentrommel is haar geldkistje.

Dan een metertje verder heb je 2 gangetjes met in het midden dozen vol met kleine zakjes chips...en yes...op Filipino-maat gemaakt, die gangetjes.

Links en rechts van die gangetjes is dan een soort balietje van houten plankjes.

Achter die toonbankjes staat het winkelpersoneel.

En daarachter staan schappen vol met artikelen.

Maar dat is nog niet alles.

Aan het plafond, net boven je hoofd, hangen aan touwtjes ook van alles.

Zakjes met shampootjes, koffie 3 in 1, chips ,...

En ja...die Filipijntjes zijn dus heeeel diervriendelijk en helemaal niet moordlustig aangelegd.

Tussen de chipjes, shampootjes en koffietjes door, huppelen vrolijk de spinnen in het rond, vliegen de vliegen op en af en af en toe komt er ook een kakkerlak op visite.

En ja...schoonmaken komt ook niet echt in hun woordenboek voor...dus de spinnenwebben vliegen je om je oren...hahaha.

Nou...en als het dan lekker druk is , dan staat iedereen bijna kontje tegen kontje tegen elkaar aangeplakt en dan komt deze muts binnen gestapt, met op haar hielen dat zwart loeder...wring wring...oh sorry ma’am...nee...zij bijt niet...oeps...zakjes chips op de grond...nogmaal sorrie want ik kan ze niet oprapen...want ik heb GEEN plek...ik kan mijn weledele bips niet plooien zonder nog meer chipjes op de grond te laten donderen!

En Jackie?

Jackie voelt zich de koning te rijk (of hoe zeg je dat ook alweer?).

Zij is hier de madam.

Want iedereen heeft respect voor haar (lees= doodsbang).

Iedereen schuifelt naar de andere kant.

En zo gebeurt het dat dit wat-uit-de-kluiten-gewassen troelaatje ALLE ruimte van de wereld heeft (Als je je nog niet kan voorstellen hoe het aan toe gaat...dan moet je maar denken aan een olifant in een porseleinenkastje...Hahahhaa)

En Jackie?

Jackie ligt dan al lang languit te snurken...MIDDEN in het gangpadje.

Dan geef ik mijn boodschappenlijsje af.

Dan hup naar het volgende.

Naar de madam van de groenten op de markt.

Hier hetzelfde verhaal van de diervriendelijkheid!

Nou...ik heb mijn fobie voor spinnen en webben allang overwonnen!!!

Bedoel wel Filipijnse spinnen.

(=Kruising tussen een hooiwagenspin en een tarantula maar eerder geneigd naar het eerste).

Het lijstje wordt ook hier afgegeven.

Stoeltje wordt klaar gezet (Ja mensen...winkelen is echt wel vermoeiend hoor)

Gratis appeltje.

En daar zit ons madammeke dan, met aan haar zij Black Jack.

Alle groentjes en fruitjes worden netjes in grote plastiek zakken gedaan.

En meneer/mevrouw de zwerver (Ik heb keuze uit een moeder met een hoop kleine ukkie’s, een gedrogeerde die nog maar net op zijn eigen pootjes kan staan...maar ik ben wel zijn grote vriend... of een zwaar aan de drank verslaafde zielepoot) staat al klaar om netjes mijn tasjes naar de auto te brengen voor een paar centen.

En eerlijk is eerlijk...ik moet het eerlijk toegeven...deze mensen dus hebben helemaal niets, niente, nada, noppes.

Ze leven op straat, op de markt.

Ze stinken naar de drank, wassen der eigen bijna nooit, vlooien en luizen in overvloed!

Maar...nog nooit en te nimmer hebben ze ooit 1 dingetje gepikt uit mijn boodschappen.

Nog nooit!

Nou...dat vind ik dan weer iets om kippenvel van te krijgen. Toch?

Bedoel...met zaken doen word je altijd bedriegd en belogen en bedrogen.

Als ze je iets vertellen, weet je eigenlijk nooit of ze de volle waarheid spreken.

Een woord is GEEN woord.

Maar dan maak je wel mee dat mensen die bijna wel het “recht” hebben om te stelen , dit dus niet doen!

Dat valt dikwijls moeilijk te rijmen, ja.

Terug naar de “supermarkt”.

Hetzelfde liedje.

Alles wordt netjes naar de auto gebracht door de loopjongens.

De volgend halte is de slagerswinkel en de viswinkel.

Moet ik nog verder vertellen?

Ok...eerlijk gezegd...is het een “vlees- en vismarkt”

Alleen maar houten tafeltjes en ja...daar wordt dus alle vleesstukken en vis tentoongesteld!

Open en bloot...hahahaa.

Buitentemperatuurtje van maar 32-34 graden.

Koeling?

Wat is dat? Nooit van gehoord!!!

Moet dat dan?

Vliegen...ja...die worden wel op afstand gehouden door waaiertjes.

Maar soms...soms heb je wel een stuntvlieg...

Ja mensen...hygiene, orderlijkheid en netheid zijn niet bepaald vooraanstaande prioriteiten van de Flipoo’s hier.

Maar goed...het is nu éénmaal zo en nee... we zijn hier nog niet ziek geworden van het eten.

Dan tuffen we terug naar huis!

Einde boodschapppendag.

En ja...als het niet kan met de multicab, dan wordt alles gedaan met een tricycle.

Nog meer lachen, gieren, brullen dus!

Want zie je het al voor je?

Ik in dat bakje.

Jackie derbij.

Soms wel 3-4 kratten bier enzo.

2 Grote jerrycans voor de benzine.

En dan motten we nog de boodschappen erbij krijgen.

Jaja...een bezienswaardigheid op zich.

Foto’s volgen om een nog beter beeld te krijgen.

Voor de rest gaat alles...bijna... goed.

Robin is aan het kwakkelen met zijn gezondheid.

Amy is terug naar huis.

Ro gaat gewoon door.

Zijn kieuwtjes zijn al aardig aan het groeien en zijn vinnen beginnen al vorm te krijgen.

Mo is nog steeds niet op dieet...maar het komt der aan.

Niek staat binnenkort op de stoep.

Dit...en nog veel meer is voor de volgende keer!

Nou lieve mensen...tijdens het supermarktgeshop...denk een beetje aan ons!

Heel veel liefs en de hartelijke groetjes van ons drietjes, RoMoRo xxx

Ons kerstkado

Hallo lieve luitjes,

Daar zijn we weer met wat nieuwtjes en een levensecht verhaaltje.

Vanaf half november hebben we niet echt stil gezeten hier.

De ene boeking, na de andere.

De ene duik, na de andere.

Dus...we waren maar al te blij met de komst van onze grote kleine: Robin.

Onze reddende engel.

Jaja...ons kerstkado kwam op het juiste moment.

Want ja, zeg nou eerlijk, der gaat niks boven om je kidsjes (ook al zijn ze 2 koppen groter dan jou) onder je vleugels te hebben.

Heerlijk om hem weer te zien!

ManManMan...wat vliegt de tijd toch!

Alleen...arme Robin.

Geen tijd om effe te bekomen van die lange reis.

Geen tijd om fatsoenlijk te acclomatiseren.

Geen tijd om te genieten.

Nee hoor...direkt meedraaien in die toeristenmallemolen!

Nog een keer arme Robin want hij had ook nog geen eigen kamer.

Slapen bij pa en stiefmoe dat vond hij 28 jaar geleden nog best leuk maar nu even niet meer.

Gelukkig heeft Jackie een heeele grooote hondenmand.

En gelukkig is Jackie heeeel sociaal.

Dus...dit kleinigheidje was ook weer opgelost!

Ondertussen timmerde en hammerde hij der vrolijk op los, samen met de bootjongens...met als resultaat: Meneer heeft nu de mooiste staff-slaapkamer!

En ja, toen was het Kersemus.

Echt niet oerhollands gezellig, zeg maar.

Kan ook niet anders hey als de buitentemperaturen oplopen tot 30 graden.

En als de palmbomen je toewuiven.

En als je al die toeristjes ziet huppelen in hun stringetjes en bikinietjes.

Maar goed...we hebben ons best gedaan.

De klanten waren tevree.

Dus...missie geslaagd!

Hoe kan het ook anders maar ondertussen stond Oud & Nieuw ook al in de startblokken.

Ietsiepietsie minder rustgevend dan de kerst.

Tja...als den baas ineens een kwaaie bui heeft (aangekweekt door omstandigheden) en daardoor 2 staff-meiden buiten kiepert...jaja...OP Oudejaarsavond (het feest moest nog beginnen)...dan kan het gebeuren dat het sfeertje nou niet echt bepaald vrolijk was (gelukkig hebben de gasten daar geen hinder van gehad).

En zo gebeurde het dat deze “manager” pattatten stond te schillen in de keuken!

Ach ja...en mens mot toch wat te doen hebben hey!

Nou...iedereen gezellig getafeld en gebuffeld.

Maar toen stond de die op.

Weg.

Toen stond de ander op.

Weg.

En zo gebeurde het dat rond een uur of 10 ALLE gasten al naar hun mandje waren.

Nou moe...

Gezelligheid was ver te zoeken!

Daar stonden we dan...met al ons vuurwerk en met al onze glazen (nep)champagne !!!

DIT kan toch niet waar zijn?

Je kan en mag toch niet met Oudejaar vøør 12 uur je bed in?

Staat dat dan niet in de wet, ofzo?

Gossie...hebben wij weer.

Gelukkig was het vals alarm.

Want tegen half 12 kwam de 1 na de ander weer kiekeloeren.

En zo gebeurde het dat we met alle gasten...al toostend en al proostend...het ouwe jaar de lucht in hebben geblazen!

Eind goed, al goed.

Ondertussen hobbelen we vrolijk verder in het nieuwe jaar.

Nou ja...vrolijk...

Das ook weer lichtjes overdreven.

Het is al dagen, weken echt typisch NederBels hondensnertweer.

Regen, wind, storm, nog meer regen, nog meer wind, nog meer storm.

Der valt geen korte broek of topje te bespeuren.

Sommige moedigen onder ons hebben zelfs een gebreide muts op hun kop.

Nog even en we gaan een donsdeken.

Opwarming van de aarde?

Meen je dat?

Nou...hier dan toch niet!

Niek heeft het steeds meer en meer zwaar te verduren.

Laat ons een kaarsje branden voor hem!

Hij mag dan wel vertoeven op 1 van ’s werelds mooiste paradijsplekjes maar als de omringende mensen geen paradijsvogels zijn en als je op een eilandje zit van een paar vierkante meters groot en als dan ook nog es geen valdood te beleven valt...tja, dan heb je het best zwaar ja.

In maart krijgen we weer gezellig ollands bezoek.

We verheugen ons der echt op...

De 1 nog meer dan de ander ;-)

En zo zijn jullie weer een beetje meer op de hoogte van ons familiaal leventje.

Ik zou zeggen....tot gauw!

Hou van het leven, geniet ervan!

Enne...vergeet ons niet.

Heel veel liefs en de hartelijke, regenachtigwinderige groetjes.

Big hugh en audoe van 3 moesssketiersss.

Bij deze: Werkzoekende

TringTringTring...

Telefoon gaat over, om half 9 ’s avonds.

Mo: Hallo, dit is Asian-Belgian Resort.

Kan ik u helpen?

Stem: Hallo, is dit Asian-Belgian Resort?

Mo: Ja mevrouw, dit is Asian-Belgian Resort.

Waarmee kan ik u van dienst zijn?

Stem: OOO...Hallo...Ja...ik bel namens een klant van mij en ik wil graag informatie hebben

over het duiken.

Mo: Ja, dat kan mevrouw.

Wat wilt u graag weten?

BlaBlaBla...Duikprijzen enzo...BlaBlaBla

Stem: Bedankt hoor voor al de informatie over het duiken.

Ik zal alles doorgeven aan mijn klant.

U hoort nog van mij.

Half uur later...om 9 uur dus en ja...nog steeds ’s avonds:

TringTringTring...

Telefoon gaat weer over.

Mo: Hallo, dit is Asian-Belgian Resort.

Kan ik u helpen?

Stem: Hallo, is dit Asian-Belgian Resort?

Mo: Ja mevrouw, dit is Asian-Belgian Resort.

Waarmee kan ik u van dienst zijn?

Stem: Ik heb u daarstraks al gebeld.

Mo: Ja mevrouw, ik herken u stem.

Stem: Mijn klant zou graag meer informatie willen hebben over de 18 duikplekken die u

heeft.

Wat zijn de benamingen van die 18 duikplekken?

Mo die denkt: (Hallow...ALLE 18???)

Stem: En ja, wat zie je allemaal op die plekken?

Welke soorten vis en koraal enzo?

Mo die weer denkt: (Hallow...ALLE 18???)

Mo: Nou mevrouw, als u mij uw emailadres geeft, dan zal ik haarfijn alles op papier uitleggen over die 18 duikplekken die wij hebben.

Morgenvroeg bent u de eerste die van mij een mail ontvangt.

Stem: OOO (Met een DIEPontgoogelde stem)...kunt u dat vanavond dan niet meer doormailen?

Mo die denkt: (Nee mevrouw, ik ben al vanaf 7 uur vanochtend aan de gang, heb vandaag nog niet echt op mijn luie reet gezeten....dus NEE...NEE en nog es NEE...niet NU....begrepen, ja???)

Mo: Sorry hoor mevrouw maar het is al kwart over 9 nu.

Ik zal het morgenvroeg doormailen.

Stem: OOO (JaJa...jullie raden het al zekers...WEER diepontgoogeld).

Stem: Maar wat zijn eigenlijk jullie openingsuren van het kantoor dan?

Mo: Mevrouw, wij hebben geen kantoor want wij zijn een resort (DAT had je al

4 keer doorgegeven...Asian-Belgian RESORT)...dus nee...wij hebben niet echt openings- en sluitingsuren.

Maar het is nu al bijna half 10.

En morgenvroeg is het weer vroeg beginnen dus ik heb nu geen tijd meer

(Lees: GEEN zin meer!!!) om nog die mail op te stellen en door te mailen.

Stem: O...Dus u bent nu eigenlijk gesloten dan?

Mo: Nee mevrouw...het resort is nog steeds open maar het kantoorwerk...alhoewel

we geen kantoor hebben...zal pas voor morgen zijn!

Stem: OOO...ik begrijp het.

Mo die denkt: (Echt? Begrijp je het echt, muts???)

Stem: Is het goed dan dat ik straks nog even terugbel?

Mo die denkt: (NEEEEEEEEJE....ECHT NIET...ik ga mijn nest in, ik ga mijn oogkleppen dichtgooien!!!)

Mo: Mevrouw, ik wil u graag, met alle plezier (Maar niet heus)...morgenvroeg te woord

staan (Maar nu even niet!!!)

Stem: OOO....heeft u dan geen 24-uur telefoondienst???

Bij deze....ben ik op zoek naar een andere job!

Amen en uit!

Mo.

En ook de hartelijke groeten van Ro.

Tyfoon

HiHi lieve luitjes,

Met dit verhaaltje wil ik toch even iedereen op de hoogte stellen dat met ons alles ok is hoor.

Wij hebben de typhoon gelukkig “overleefd”.

Zelfs helemaal geen schade enzo omdat de typhoon, gelukkig, niet over ons heen is gekomen.

Gelukkig weten we meestal wel op voorhand of er een tyfoon gaat aankomen, via een website www.typhoon2000.com (Dan zie je Tracks staan en dan klik je op 01....dan zie je het verloop van de tyfoon) of onze bootmannen weten het ook altijd te zeggen of er een tyfoon in aantocht is of niet.

Ja...nu spraken ze zelfs van een super-tyfoon.

Wat moeten wij ons DAAR bij voorstellen?

Zelfs Daniel ,die al meer dan 12 jaar hier woont, had zelfs nog nooit een gewone tyfoon (nou ja...als je al kan spreken van een “gewone”) mee gemaakt.

Veel ons voorbereiden konden we niet.

Zorgen dat de boot ergens veilig lag.

Zorgen dat alles tafels en stoelen een beschermend plekje hadden maar dat was het dan wel zo ongeveer.

Gelukkig zou de tyfoon overdag komen.

Nog een geluk...bij wijze van spreken.

Overdag zie je meer wat er gebeurt en wat er aan de hand is.

Afwachten maar.

Mo begon alvast een boekje te lezen...in afwachting.

By the way...van dat boekje werd je ook niet helemaal vrolijk.

“Ik was 12 en ik fietste naar school...”

Het gaat over dat meisje (Sabine Dardenne) die toen ontvoerd werd door Marc Dutroux.

PoehPoeh...wat afschuwelijk zeg wat dat meisje heeft moeten meemaken.

En zo sterk dat ze het allemaal verwerkt heeft...later!

NouNou...echt een hele diepe buiging en mijn petje voor af voor dit mademoiselleke hoor!

Nu...de tyfoon:

Nou...hij kwam dus...die tyfoon...en hij ging...die tyfoon.

Tyfoon?

Noemen ze wat regen en een beetje stormachtige wind, nou een tyfoon?

Noemen ze, wat wij noemen...typisch OllandsBels weer...een tyfoon?

Nounou...die Flipootjes kunnen wel lichtjes overdrijven, zeg!...Dachten wij.

De volgende dag waren wij nog steeds van niks bewust.

Geen tv en ja...het internet afstruinen doe ik ook niet dagelijks.

Totdat we de kranten Nederlandse en Belgische internet-krant lazen!!!

En zo hebben wij vernomen dat het elders in de Filipijnen de tyfoon heel verschrikkelijk is geweest.

Echt een ramp van heel groot formaat, ja.

Echt onmenselijk wat er aan de hand is.

Vooral de eilanden Leyte en Samar zijn het zwaarst getroffen.

Die mensjes in Leyte en Samar zijn zowat de armsten van de arme Filipijnen.

Nu hebben ze helemaal niks en bijna niemand meer.

In het middden van het kaartje...aan rechterkant...daar zie je SAMAR en LEYTE.

En ook Tacloban.

Nou...Tacloban is helemaal platgeveegd.

Die 10.000 lijken hebben ze nog niet.

Maar ze vermoeden dat dat het aantal zal gaan worden...en misschien ook wel meer...als ze alles opgeruimd hebben.

Maar er zijn ook nog heel veel dorpen die totaal nog afgesloten zijn van de wereld.

In Tacloban is de tyfoon aan land gekomen, zeg maar.

Als je links kijkt van Leyte en Samar...dan zie je CEBU staan.

Dat is "Ons" eiland, zeg maar.

Moalboal ligt onder de letter E van CEBU (niet verwarren met Cebu City)

Daar wonen wij ;-)

Maar de tyfoon is gegaan van Tacloban naar het hoogste topje van Cebu-Island en dan verder naar links.

Op het hoogste topje ligt het eilandje Malapascua....zeer geliefd onder de duikers door zijn Treshersharks (enorme grote haaien met hele lange staarten) en door zijn prachtig witte bounty- stranden.

Ook helemaal weggeveegd.

Nee...wij hebben bijna niks van die tyfoon gemerkt.

Regen en stormachtig, ja...maar das dan ook al.

Echt typisch OllandsBels weer, zeg maar.

Gelukkig komt er wel hulp op gang.

Ook van de Filipijnse regering, Amerika, Europa,...

Veel mensen vragen aan mij om op de 1 of andere manier te helpen.

Ik denk dat de beste manier is om geld te sturen naar die mensjes.

Maar dan ga je krijgen of het wel WEER in de goeie handen terchtkomt en of die zakkenvullers hun zakken niet nog meer bijvullen.

Het is en blijft een heel moeilijk aspect.

Zo’n 3 weken geleden hadden we eerst een ander natuurramp: aardbeving van 7.2 (7.4?).

Het episch centrum lag in Bohol.

En ja...een jaar geleden waren wij in Bohol...min of meer op dezelfde plaats waar nu de aardbeving was!

Gelukkig voelden wij hier alleen maar een paar trillinkjes... meer niet.

Maar in Bohol en ook in Cebu-City was het ook al rampzalig.

Jaja lieve mensen...wij beseffen donders goed dat wij zowat 2 keer op korte tijd heel veel geluk gehad hebben.

En neenee...we komen niet terug!

Dit is ons “thuis”!

Echt waar.

Enne...echt niet ongerust zijn hoor...Mo heeft Ro om op terug te vallen en Ro heeft Mo, die met geen storm omver te blazen is.

En saampjes hebben we hele lieve beschermengeltjes en beschermduuveltjes die...ja...ons beschermen dus ;-)

Don’t worry, be happy!

Heel veel liefs enne...echt geen zorgen maken hoor...onkruid vergaat niet ;-) van 2 NederBelzePinoys

Storm niet overleefd!

Hallo allemaal,

Wat denken jullie...het is nu laagseizoen en die Miep schrijft geen verhaaltjes meer?

Tja...alles ligt een beetje in rustig vaarwater, zal ik maar zeggen.

Niet dat we helemaal geen klanten hebben maar het is nu even niet volgeboekt.

Aanloop genoeg hoor maar op dit moment vallen er niet zo veel wilde dingen te beleven.

Ro is wel heel het resort aan het onderhanden nemen.

De tuin probeert hij zo goed als het kan onder handen te nemen.

Maar aangezien dat het allemaal rotspartijen zijn, valt dat dus helemaal niet mee.

In het midden van het resort stond ook een grote vogelkooi.

Niemand keek zowat naar die beestjes om.

Zodra de laatste gehemeld was, hebben we die kooi afgebroken en heeft Ro een heel leuk terrrasje aan laten leggen.

Direkt een heel ander aangezicht, zo!

Helemaal top, hoor schat!

Dan zijn de werkmannen druk bezig om een nieuwe watertank te bouwen.

Dan wilt Ro de duikshop nog aanpakken.

En zo valt er altijd wel wat te doen in dit kippenkotje.

Tussendoor maken we ook nog wel es een duikje saampjes.

Wat romantisch, hey....hahaa.

Ro duikt geregeld, vinden de klanten heel leuk als hij mee gaat.

Het is echt supermooi hiero, vooraan het resort.

Het koraal is prachtig, in heel veel soorten en maten.

Ook heel veel vis.

Geregeld spot je de zeeschildpadden!!!

En dat allemaal in “onze voortuin”...hahaaa.

Elke keer ontdek je weer een nieuw creatuurtje.

Rondom het resort hebben we zo’n 18 duikspots.

Genoeg te zien, genoeg te bewonderen onderwater.

En ja...we hebben een paar heel stormachtige dagen achter de rug...letterlijk en figuurlijk.

Tot nu toe viel het zogenaamde regenseizoen echt reuze mee.

Wel bewolkt enzo maar super weinig regen.

Echt niks om over te klagen.

Gelukkig met typhoons weinig mee te maken.

Wel last van de uitlopers, zeg maar.

Tot een paar dagen geleden:

Een paar dagen geleden had ik een nacht-check in.

Heel de nacht op een troela zitten wachten (een echte troela dus...heeft hier 3 dagen geslapen en maar amper voor 6 € verteert....nou moe...zo worden we nooit rijk hey).

Komt ze eindelijk aankakken om kwart over 5 (terwijl ze tussen 3-4 uur zou komen), daarna ga ik naar boven om te maffen en ja...toen merkte ik wel dat de zee een stuk wilder was als een half uurtje eerder.

Ik kijk, echt bij toeval, naar de 2 boten....zie ik die ene half verzopen!!!

Ik Ro direkt wakker gemaakt....zo van....der is een boot aant verdrinken.

Gelukkig had 1 van de bootmannen het ook opgemerkt.

Die was op White Beach (nog geen 500 meter hier vandaan) en die zag ook dat dat bootje een zelfmoordpoging aan het doen was.

Nou...in de vroege ochtenduren heeft Ro urenlang...met de 3 bootmannen...en met metershoge, klotsende golven...met man en macht geprobeerd....om die half- onder-water-gelopen boot aan de kant te krijgen.

Warempel...na veel bloed (nou ja...bij wijze van spreken dan), zweet en tranen...is het hun eindelijk gelukt.

Nou mot je wel effe weten dat dat bootje al een keer van de verdrinkingsdood gered is geweest.

Nog maar amper een paar weken geleden.

Toen bleek dat de drijver-bamboes's vol gelopen waren met water.

De motor hing toen ook half onder water.

Gelukkig...hebben ze die motor nog kunnen redden.

Boot heeft weken op het strand gelegen want hij werd helemaal...van boven naar onder...van binnen en buiten...vernieuwd, betimmerd en beschilderd.

Na een paar weken zwoegen plus een geplunderde bankrekeningetje...hadden we weer een splisplinternieuwtweedehands duikboot.

De trots van de hele Asian-Belgian Familie !!!

Maar het geluk heeft niet lang mogen duren!

Nu was zelfs de motor bijna volledig onderwater.

Alleen...ja...de zee werd wel ruiger en wilder maar toen het gebeurde was er bijlange na geen sprake van storm.

Wat bleek?

1 Van de bootmannen...eentje met 40 jaar ervaring (jaja....goed gerekend...een ouw peeke dus)...had de boot veel te kort vast gebonden aan de boei.

Dus dat bootje heeft helemaal niet mee kunnen deinen op de golven.

En ja, elke keer kreeg ie een grote slok water over zijn "lijfje".

Niks geen zelfmoordpoging.

Het was eerder een moordaanslag.

Nou moe....

Toen kwamen we er ook achter dat de andere boot ook maar aan 1 rubbertje lag.

Woordje uitleg....voor de minder-snuggeren onder ons:

Hier snijden ze ouwe autobanden aan lange repen en die repen gebruiken ze om bijvoorbeeld boten en boeien vast te leggen.

Met andere woorden....als dat 1 rubbertje "KNAP" zegt..dan is het ByeBye bootje...

En zo mot je hier alles maar dan ook alles en iedereen achter zijn vodden aanzitten.

Maar....het is bijlange na nog niet het einde van het verhaal hoor.

Het begint nog maar net.

Dus...ze kregen dat bootje...heelhuids...ik herhaal want dit is toch wel een heel belangrijk gegeven...heelhuids naar de kant toe.

Ro heeft toen verschillende keren aan de 3 bootmannen gezegd...leg onder de boot rubberen banden want straks wordt het laag water en dan ligt die boot op de rotsen te klotsen.

(Hier....voor het resort is het geen zand maar meer rotsjes, zeg maar).

Niet luisteren hey (1 bandje haddden ze onder de boot gelegd...dus als wij vroegen of het nu in orde was....zeiden ze gewoonweg...jaja...want in hun ogen was 1 bandje genoeg om dat bootje van de rotsen af te houden....en wij waren in de veronderstelling dat ze meerdere banden onder de boot hadden gelegd) ...en zo gebeurde het dat het bootje van onderen....over de hele lengte gescheurd was plus nog ergens een groot gat....doordat ie lekker op de rotsen heeft liggen klapperen.

Ten duivels waren wij!

Stelletje hufters!

Eigenwijze drollen & trollen!

En ja...Daniel was niet thuis.

Dus Ro had zoiets...tja....das allemaal wel nu mijn verantwoording.

's Avonds kwam Daniel terug.

Gelukkig ontplofte hij alleen maar op de bootmannen en niet op ons.

Maar toch....je zit dan toch niet lekker hey.

Alleen ja...zonder dat wij het wisten...was Daniel de volgende ochtend alweer weg.

Zonder iets te zeggen, zonder overleg.

Toen had Ro zoiets....gvd...had gewoon effe gezegd wat er nu met die boot mot gebeuren.

Baasje is gemakelijk...maar soms is ie TE gemakkelijk.

En ondertussen was het dus echt menens geworden met de zee!

Uitlopers van een supertyphoon.

Want de beste oplossing was om de boot...zo snel mogelijk... naar het strand te brengen.

Volgens een grote botenkenner (onze eigen bootman...ahuum) bleek de schade wel mee te vallen en waren er niet al te grote onkosten om die boot weer terug in zijn “oude plunje” te zetten.

Maar zie maar es een half ondergelopen boot maar es te verslepen in een woeste zee.

Onbegonnen werk dus.

Paar dagen later...met behulp van de buurman (en je mot ook nog effe weten dat die buurman en Daniel als 2 strijdende vechthanen zijn maar op de een of andere manier mag die buurman Ro heel graag want Ro kan er mee lezen en dermee schrijven) zijn speedboot...en met de zee die toch wel een stuk rustiger was...hebben ze de boot naar het strand...een stuk verderop...kunnen slepen.

Maar ondertussen werd het toch weer meer stormachtiger.

Ze waren bijna net bij het strand, sloeg er een hele grote golf over de speedboot van de buurman.

Hadden die halve gare flippo's die boot gewoon zijlings liggen.

Het was dus zo erg dat die speedboot ook bijna verzoop.

Ro brullen, tieren en tuiten!

Nou...om maar verder geen "ongelukken" meer te hebben, heeft Ro die speedboot maar weer braafkens naar huis gestuurd.

Maar ons bootje lag nog steeds niet veilig op het strand.

En ja...toen kreeg dat arm mormeltje een paar flinke klappen te verduren van de zee en de weerbarstige golven en om geen langdradig (hahahhaaa) verhaal op te hangen...het beestje heeft het dus niet overleefd!

Amen en uit!

Ro was effe helemaal ten einde!

En terwijl pa zo aan het zwoegen was met die boot...want die flippootjes zien der wel sterk uit maar het woord "verenigde" krachten....DAT kennen ze nou net niet....hing Daniel (jaja....die kwam weer es boven water kakken) de playboy uit op het strand.

Het mot allemaal niet gekker worden, hey!

Enne....Ro is het ook gelukt om de motor weer helemaal aan de praat te krijgen!

Hartstikke top.

Dat ding heeft hij eerst zo veel mogelijk uit elkaar gehaald en droog geblazen (hij had geen lucht meer joh ;-) )

En ja....wonder boven wonder heeft hij hem weer aan de gang gekregen.

Morgen of overmorgen trekken we voor een paar daagjes der op uit.

Een lang weekendje maar dan door de week.

Gezellig naar de grote stad....hahhaaa.

Nou lieve luitjes, zo zijn jullie weer wat op de hoogte (volgens mij zeg ik dat altijd, zekers?)

Nee...niet ongerust zijn...die gevechten vinden plaats op een ander eiland, Mindanao=ver-van-mijn-bed-show.

Typhoon ook geen last van.

Tot de volgende keer.

Big hugh en doeiii xxx van ons 2tjes.

Hallo allemaal,

Wat denken jullie...het is nu laagseizoen en die Miep schrijft geen verhaaltjes meer?

Tja...alles ligt een beetje in rustig vaarwater, zal ik maar zeggen.

Niet dat we helemaal geen klanten hebben maar het is nu even niet volgeboekt.

Aanloop genoeg hoor maar op dit moment vallen er niet zo veel wilde dingen te beleven.

Ro is wel heel het resort aan het onderhanden nemen.

De tuin probeert hij zo goed als het kan onder handen te nemen.

Maar aangezien dat het allemaal rotspartijen zijn, valt dat dus helemaal niet mee.

In het midden van het resort stond ook een grote vogelkooi.

Niemand keek zowat naar die beestjes om.

Zodra de laatste gehemeld was, hebben we die kooi afgebroken en heeft Ro een heel leuk terrrasje aan laten leggen.

Direkt een heel ander aangezicht, zo!

Helemaal top, hoor schat!

Dan zijn de werkmannen druk bezig om een nieuwe watertank te bouwen.

Dan wilt Ro de duikshop nog aanpakken.

En zo valt er altijd wel wat te doen in dit kippenkotje.

Tussendoor maken we ook nog wel es een duikje saampjes.

Wat romantisch, hey....hahaa.

Ro duikt geregeld, vinden de klanten heel leuk als hij mee gaat.

Het is echt supermooi hiero, vooraan het resort.

Het koraal is prachtig, in heel veel soorten en maten.

Ook heel veel vis.

Geregeld spot je de zeeschildpadden!!!

En dat allemaal in “onze voortuin”...hahaaa.

Elke keer ontdek je weer een nieuw creatuurtje.

Rondom het resort hebben we zo’n 18 duikspots.

Genoeg te zien, genoeg te bewonderen onderwater.

En ja...we hebben een paar heel stormachtige dagen achter de rug...letterlijk en figuurlijk.

Tot nu toe viel het zogenaamde regenseizoen echt reuze mee.

Wel bewolkt enzo maar super weinig regen.

Echt niks om over te klagen.

Gelukkig met typhoons weinig mee te maken.

Wel last van de uitlopers, zeg maar.

Tot een paar dagen geleden:

Een paar dagen geleden had ik een nacht-check in.

Heel de nacht op een troela zitten wachten (een echte troela dus...heeft hier 3 dagen geslapen en maar amper voor 6 € verteert....nou moe...zo worden we nooit rijk hey).

Komt ze eindelijk aankakken om kwart over 5 (terwijl ze tussen 3-4 uur zou komen), daarna ga ik naar boven om te maffen en ja...toen merkte ik wel dat de zee een stuk wilder was als een half uurtje eerder.

Ik kijk, echt bij toeval, naar de 2 boten....zie ik die ene half verzopen!!!

Ik Ro direkt wakker gemaakt....zo van....der is een boot aant verdrinken.

Gelukkig had 1 van de bootmannen het ook opgemerkt.

Die was op White Beach (nog geen 500 meter hier vandaan) en die zag ook dat dat bootje een zelfmoordpoging aan het doen was.

Nou...in de vroege ochtenduren heeft Ro urenlang...met de 3 bootmannen...en met metershoge, klotsende golven...met man en macht geprobeerd....om die half- onder-water-gelopen boot aan de kant te krijgen.

Warempel...na veel bloed (nou ja...bij wijze van spreken dan), zweet en tranen...is het hun eindelijk gelukt.

Nou mot je wel effe weten dat dat bootje al een keer van de verdrinkingsdood gered is geweest.

Nog maar amper een paar weken geleden.

Toen bleek dat de drijver-bamboes's vol gelopen waren met water.

De motor hing toen ook half onder water.

Gelukkig...hebben ze die motor nog kunnen redden.

Boot heeft weken op het strand gelegen want hij werd helemaal...van boven naar onder...van binnen en buiten...vernieuwd, betimmerd en beschilderd.

Na een paar weken zwoegen plus een geplunderde bankrekeningetje...hadden we weer een splisplinternieuwtweedehands duikboot.

De trots van de hele Asian-Belgian Familie !!!

Maar het geluk heeft niet lang mogen duren!

Nu was zelfs de motor bijna volledig onderwater.

Alleen...ja...de zee werd wel ruiger en wilder maar toen het gebeurde was er bijlange na geen sprake van storm.

Wat bleek?

1 Van de bootmannen...eentje met 40 jaar ervaring (jaja....goed gerekend...een ouw peeke dus)...had de boot veel te kort vast gebonden aan de boei.

Dus dat bootje heeft helemaal niet mee kunnen deinen op de golven.

En ja, elke keer kreeg ie een grote slok water over zijn "lijfje".

Niks geen zelfmoordpoging.

Het was eerder een moordaanslag.

Nou moe....

Toen kwamen we er ook achter dat de andere boot ook maar aan 1 rubbertje lag.

Woordje uitleg....voor de minder-snuggeren onder ons:

Hier snijden ze ouwe autobanden aan lange repen en die repen gebruiken ze om bijvoorbeeld boten en boeien vast te leggen.

Met andere woorden....als dat 1 rubbertje "KNAP" zegt..dan is het ByeBye bootje...

En zo mot je hier alles maar dan ook alles en iedereen achter zijn vodden aanzitten.

Maar....het is bijlange na nog niet het einde van het verhaal hoor.

Het begint nog maar net.

Dus...ze kregen dat bootje...heelhuids...ik herhaal want dit is toch wel een heel belangrijk gegeven...heelhuids naar de kant toe.

Ro heeft toen verschillende keren aan de 3 bootmannen gezegd...leg onder de boot rubberen banden want straks wordt het laag water en dan ligt die boot op de rotsen te klotsen.

(Hier....voor het resort is het geen zand maar meer rotsjes, zeg maar).

Niet luisteren hey (1 bandje haddden ze onder de boot gelegd...dus als wij vroegen of het nu in orde was....zeiden ze gewoonweg...jaja...want in hun ogen was 1 bandje genoeg om dat bootje van de rotsen af te houden....en wij waren in de veronderstelling dat ze meerdere banden onder de boot hadden gelegd) ...en zo gebeurde het dat het bootje van onderen....over de hele lengte gescheurd was plus nog ergens een groot gat....doordat ie lekker op de rotsen heeft liggen klapperen.

Ten duivels waren wij!

Stelletje hufters!

Eigenwijze drollen & trollen!

En ja...Daniel was niet thuis.

Dus Ro had zoiets...tja....das allemaal wel nu mijn verantwoording.

's Avonds kwam Daniel terug.

Gelukkig ontplofte hij alleen maar op de bootmannen en niet op ons.

Maar toch....je zit dan toch niet lekker hey.

Alleen ja...zonder dat wij het wisten...was Daniel de volgende ochtend alweer weg.

Zonder iets te zeggen, zonder overleg.

Toen had Ro zoiets....gvd...had gewoon effe gezegd wat er nu met die boot mot gebeuren.

Baasje is gemakelijk...maar soms is ie TE gemakkelijk.

En ondertussen was het dus echt menens geworden met de zee!

Uitlopers van een supertyphoon.

Want de beste oplossing was om de boot...zo snel mogelijk... naar het strand te brengen.

Volgens een grote botenkenner (onze eigen bootman...ahuum) bleek de schade wel mee te vallen en waren er niet al te grote onkosten om die boot weer terug in zijn “oude plunje” te zetten.

Maar zie maar es een half ondergelopen boot maar es te verslepen in een woeste zee.

Onbegonnen werk dus.

Paar dagen later...met behulp van de buurman (en je mot ook nog effe weten dat die buurman en Daniel als 2 strijdende vechthanen zijn maar op de een of andere manier mag die buurman Ro heel graag want Ro kan er mee lezen en dermee schrijven) zijn speedboot...en met de zee die toch wel een stuk rustiger was...hebben ze de boot naar het strand...een stuk verderop...kunnen slepen.

Maar ondertussen werd het toch weer meer stormachtiger.

Ze waren bijna net bij het strand, sloeg er een hele grote golf over de speedboot van de buurman.

Hadden die halve gare flippo's die boot gewoon zijlings liggen.

Het was dus zo erg dat die speedboot ook bijna verzoop.

Ro brullen, tieren en tuiten!

Nou...om maar verder geen "ongelukken" meer te hebben, heeft Ro die speedboot maar weer braafkens naar huis gestuurd.

Maar ons bootje lag nog steeds niet veilig op het strand.

En ja...toen kreeg dat arm mormeltje een paar flinke klappen te verduren van de zee en de weerbarstige golven en om geen langdradig (hahahhaaa) verhaal op te hangen...het beestje heeft het dus niet overleefd!

Amen en uit!

Ro was effe helemaal ten einde!

En terwijl pa zo aan het zwoegen was met die boot...want die flippootjes zien der wel sterk uit maar het woord "verenigde" krachten....DAT kennen ze nou net niet....hing Daniel (jaja....die kwam weer es boven water kakken) de playboy uit op het strand.

Het mot allemaal niet gekker worden, hey!

Enne....Ro is het ook gelukt om de motor weer helemaal aan de praat te krijgen!

Hartstikke top.

Dat ding heeft hij eerst zo veel mogelijk uit elkaar gehaald en droog geblazen (hij had geen lucht meer joh ;-) )

En ja....wonder boven wonder heeft hij hem weer aan de gang gekregen.

Morgen of overmorgen trekken we voor een paar daagjes der op uit.

Een lang weekendje maar dan door de week.

Gezellig naar de grote stad....hahhaaa.

Nou lieve luitjes, zo zijn jullie weer wat op de hoogte (volgens mij zeg ik dat altijd, zekers?)

Nee...niet ongerust zijn...die gevechten vinden plaats op een ander eiland, Mindanao=ver-van-mijn-bed-show.

Typhoon ook geen last van.

Tot de volgende keer.

Big hugh en doeiii xxx van ons 2tjes.

Hong Kong...here we come!

HalliHallo daaro,

Het leventje boemelt langzaam verder.

Alles zo zijn gangetje.

Maar saai is het echt niet hoor!

Het is een mengelmoes van “Goeie tijden, slechte tijden” (dankzij ons baasje...hahaha...een echte nachtelijke levensgenieter, zal ik maar zeggen maar met nadruk op “nachtelijk”...hahaa), Bay Watch en Sesamstraat!!!

En na anderhaljaar autoloos door het leven te gaan, gaf het wel even een raar gevoel om weer met een otootje rond te crossen.

Een tandarts hebben we ook gevonden...ergens tussen de palmbomen, lianen en varens in.

Nee hoor...grapje...maar het was wel broodnodig...zo na een jaar of 2...om een tandarts te bezoeken.

Jaja, voor jullie vanzelfsprekend maar als je een beetje een “menselijke” tandarts wilt, dan moet je die wel gaan zoeken in the big city!

Eventjes 3 uurtjes rijden hier vandaan!

Hiero om het hoekkie zit er ook 1 maar die heeft nog gewerkt als beul in de Middeleeuwen., zoals al die “locale” tandartsen.

Hoe dat dan gaat?

Nou...je zoekt een tandarts op.

In ons geval kwamen we in een bouwvallig gebouwtje terecht waar er zekers 12 tandartsen op een rij zaten.

Allemaal apart in een kamertje, naast elkaar.

Bij de één had je het gevoel dat de tijd al 50 jaar stil heeft gestaan.

De ander leek ietsiepietsie moderner.

En zo hadden ze allemaal hun eigen “looks”.

We stapten zo’n kamertje binnen en vroegen of de tandarts der was.

Even wachten want ze moest even bellen.

Wat bleek? “Onze” tandarts had even geen tijd voor ons, ze liet haar pootjes soigneren bij de pedicure.

En dat tijdens haar werktijd.

Nou moe...hahaa.

Dan maar proberen bij de volgende.

Een Chineesachtige.

Ja hoor. Tien minuutjes geduld.

Inderdaad, een kwartiertje later lagen Jut &Jul languit in de tandarts stoel.

2 tandartsen tegelijkertijd eaan het werk.

En dat zonder afspraak.

Ondenkbaar toch, bij jullie?

Vorige week zijn we een paar daagjes er tussen uit gepiept.

“Effe” naar de wereldstad Hong Kong.

ManManMan...wat een stad...wat een stad!

De ene shoppingmall na de andere.

Echt niet meer normaal!!!

De Gucci’s, Armani’s, Rolexen vlogen zo om je oren.

De ene winkel nog mooier en sjieker dan de andere.

Wat een pracht en wat een weelde.

Van crisis is hier dus echt geen sprake.

Heb het even op internet opgezocht.

In Parijs heb je 3 Hermés-winkels.

In Hong Kong 8 stuks.

Meer dan 75 winkels die echte Rolexen verkopen en ga zo maar door.

En nee...de Hema en de C&A hebben we niet gevonden.

Dat is zekers te min voor het mondaine Hong Kong? haahhaa...

Mo had braafjes al een maand of 2 een goedkoop hotelletje geboekt.

Nouja goedkoop?

35 eurootjes per nacht...voor ons een hoop geld oor!

Braafjes verschillende emails gestuurd dat wij laat zouden in checken.

Lees: Midden in de nacht.

Maar...noppes...geen antwoord terug.

Nou ja...het is een wereldstad, dus ik mag aannemen dat ’s nachts in checken de gewoonste zaak ter wereld is daaro?

De vlucht was een peuleschilletjes

Alles verliep op rolletjes.

Aangezien de onkosten toch al aan de hoge kant zouden worden, kon een taxi er ook nog wel van af.

Braafjes aan de taxi-chauffeur ons hotel door gegeven.

Jaja...dat hotel kende hij wel.

En een half uur later reden wij door de poepste en de sjiekerigste straat van Hong Kong.

Straat? Pardon...boulevard bedoelde ik.

“Straat” klinkt zo, nou ja, zo gewoontjes hey.

Onze oogjes draaien alle kanten op.

De “ooohh’s” en de “wauwww’s” vloeiden rijkelijk uit onze mond.

En dan, daar stopte hij...de taxi dus.

Alstublief mevrouw, alstublief meneer...uw hotel.

ECHT NIET!

We stonden dus voor één van de duurste hotels van Hong Kong!

Krijg ik nog een por in mijn ribben:”Schat, je hebt hier toch echt niet geboekt, hoop ik?”

Hapslik...echt niet.

Foutje van de zaak.

Jaja...kleinigheidjes hou je toch...zelfs in Hong Kong.

Nee meneer de taxi, niet het Marco Polo Hotel maar het Marco Polo HoSSStel.

Twee blokjes om kwamen we aan bij een smoezelig uitziende gebouw.

Maar eerst moet ik even dit vertellen, vooraleer ik verder ga met mijn verhaaltje:

Nadat ik het hostelletje had geboekt via een boekingssite op het internet, kreeg ik een mail van mijn reservatie maar tevens ook een hoop gepaperas met niks anders dan waarschuwingen:

“ Er is maar 1 receptie, op de 15^de verdieping, bij aankomst gelieve u rechtstreeks te begeven naar de receptie. Spreek niemand aan, vertrouw niemand”...en ga zo maar door.

Nou moe...dat hebben wij dus weer!

Terug naar mijn verhaal.

We werden direkt aangegaapt door onguur uitziende kerels.

Ok...wij laten ons zomaar niet intimideren oor.

Wij het gebouw binnen.

En ja daar sta je dan.

Niet wetende waar je naar toe moet en wel wetende dat je niemand mag aanspreken.

Midden in de nacht!

Om het verhaal niet al te langdradig te maken...

We hebben de receptie gevonden. Inderdaad op de 15^de verdieping.

Achter de balie was er weer zo’n onguur uitziende figuur.

“Wat mot je?”.

“Euhhh...we hebben een kamer geboekt, voor 2 nachten”.

Hij liet nog onze namen in een schrift zien.

Nou...dat zit dan toch wel goed, hey schat.

“Dan mot je nog zoveel bij betalen”...op de bruutste toon dat ik ooit gehoord heb.

Zo gezegd, zo gedaan.

Hij gritste het geld weg, draaide om...al mompelend dat hij ergens anders een sleutel moest gaan halen...en weg was ie.

Nou moe!!!

Schat? Jahaa...dat hele zaakje stinkt hier.

Weet ik schat.

Wat nu?

Even afwachten.

Maar echt op ons gemak zaten we niet.

Alletwee doodmoe.

En het duurde maar en het duurde maar.

Nou...Mo kreeg dus visioenen wat er allemaal wel niet zou kunnen gaan gebeuren!

En op dat moment kwam die hufter (sorrie) terug met nog een andere batjas.

“What the hell do you want? It’s in the middle of the night.”

Bruter dan bruutst.

“Follow me”.

“Nee, ik wil een recuutje en mijn wisselgeld terug” (=mijn dappere Ro).”

“NO...m o r g e n.”

“Nee...NU.”

En dit x 10 keer...

Plots smijtte hij het wisselgeld EN ons recuutje zo op de grond.

PoehPoeh...wat een hufter zeg.

Ondertussen stond die andere ook te jengelen...volg mij, volg mij!!!

Zo stom als we waren, volgden wij hem als schaapjes.

(Tja...ik wilde onderhand wel es mijn mandje in hoor.

Ondertussen was het al half 4!!!)

Totdat we door een heel smal kamertje moesten en uitkwamen in een heel andere gang.

Ja...toen hadden wij zoiets....Nee, dit klopt echt niet meer.

We eisten, jaja, eisten ons geld terug.

Oefff...gelukkig...het werd wel weer op de grond gegooid maar in ieder geval hadden we ons geld terug.

En nu maar maken dat we weg kwamen!

Mo had nog een rotgevoel dat er wel es een paar “vriendjes” ons zouden opwachten.

Gelukkig...toch niet.

Eind goed, al goed.

De eerste de beste taxi aangehouden.

“Graag naar een betaalbare hotel.”

Nou...dat “betaalbaar” zou het driedubbele worden van wat we eerst hadden.

Echt niet!

Maar ja...al de andere “goedkopere” hotelletjes waren volzet.

Na wat heen en weer gerij, hebben we dan gelukkig toch nog een slaapplekje gevonden!

Heel klein, wel heel schoon EN in een betrouwbare buurt.

Toppie dus!

Onze city-trip kon beginnen!

Tja...wat doe je zoal in Hong Kong?

Van de ene shopping mall naar de andere hoppen...hahaha.

Je kan ook zo’n toertje met zo’n open bus doen maar daar hadden we de tijd niet voor.

Of naar Victoria’s Peak.

Dan heb je een schitterend mooi uitzicht over bijna heel hong Kong.

Deze dingen zullen allemaal voor een ander keertje zijn.

’s Avonds wilden we graag onze buikkie’s lekker bij vullen.

Nou...overdag hadden we een restaurant gezien.

En ja...helemaal naar ons zin! (Dachten we...)

Met de taxi konden we het niet terug vinden.

Namen onthouden is niet onze sterkste kant, zekers?

Maar met wat gevraag en uitleg, zijn we toch aangekomen op de plaats van bestemming.

NouNou schat...best wel een sjieke bedoening hoor.

Misschien toch maar naar de Mac?

Ach ja...laten we es een keer gek doen!

We werden netjes voorgeleid naar ons tafeltje.

Meneer de ober nam onze bestelling drankjes al op.

“2 Sprite, graag.”

“Een fles water misschien ook?”

“Nou...graag hoor.”

En ja...toen kregen we de menukaart in onze handen geduwd.

NouNou...DAT zag er allemaal heerlijk er uit!

Tjongejongejonge...en wat een keuze, zeg!

“Maarre schat...zie je die prijzen?”

“Ach ja...als je je eigen niet een keer kietelt...”

“Maarre schat...die prijs is ALLEEN maar voor dat stukje vlees, hoor.”

Jaja lieve luitjes...voor die patatjes moest je een hoop bij betalen en voor dat blaadje konijnensla ook!

En daarop kwam nog es 12% service derbij!!!

Zoals ik al zei...Nou moe...PoehPoeh...

Misschien klinkt dit voor jullie allemaal normaal...maar voor ons...die al bijna 2 jaar in een derde-wereld-land wonen, zijn deze prijzen echt voor zowat miljonairsgevallen!

“Meneer de ober, mogen wij toch maar de rekening van u?”

Of we eventjes 20 eurootjes wilden afrekenen???

Voor 2 KLEINE flesjes sprite en een fles plat water....jajaja....dat is dat water zonder bubbels!

Gelukkig aan de overkant was er zo’n gelijkaardig uitziend restaurant.

En voor een vierde van de prijs hebben wij overheerlijk ons buikjes helemaal rond gegeten!!!

Hong Kong is een geweldige stad...zonder meer.

Voor elk wat wils.

Er valt een hele hoop te doen en te beleven.

Maar...je moet wel een goed gevulde portemonnee mee nemen.

Twee dagen later...lekker terug thuis...in ons paradijsje (Home sweet home...ahhaha)...heeft ons dierbare Jackie het leven geschonken aan 2 wolkjes van babietjes.

Pi & Noy (Een Filipijn wordt in de volksmond Pinoy genoemd).

Dus ja....Roland is PéPé geworden...hahhaa.

En dan nog een superfantastisch nieuwtje...over een paar daagjes komt Niek gezellig naar ons toe!

Meneer komt een week of 3 op vakantie.

En ja...dan gaan we voor een maand of 9 afscheid nemen van ons manneke.

WANT...meneer gaat gaan werken...als duikinstructeur...in de Malediven!!!

Wat een geluksmanneke hey!!!

Van het ene uiterste naar het andere...

OOO....wat zijn pa en moe trots op hem!!!

En het stopt maar niet met al die superfantastische nieuwtjes:

Onze Robbedoes heeft ook al zijn rugzak uit de stof gehaald.

Het zal nog wel eventjes duren maar dan trekt hij ook de wijde wereld in!!!

Hopelijk komt ie eerst gezellig bij ons op visite.

OOO...dat zou echt fantastisch zijn!

Een heel dapper besluit....daarom zijn pa en moe ook heel erg trots op hem!!!

En wie weet...komen Esmee & Jan ook een keertje opdagen.

De wonderen zijn de wereld niet uit.

Toch?

Maar eerst komt eind juli een goeie vriend van ons op de koffie!

Dus we hebben weer een hoop om naar uit te kijken!

Nou lieve luitjes...ik ga er mee kappen.

Voor deze keer dan!

Big hugh en doedoeiii, xxx.

Heel veel liefs, Mo & Ro

HieperdePiep

HalliHallo daaro,

NouNou...het was me een weekje wel, zeg!

Wat eigenlijk een onvergetelijke, knallende verjaardag had moeten worden, is deze dag omgeslagen in een “zwarte” doemdag!!!

Twee dagen voor zijn verjaardag, kwam Ro, zoals altijd...hahhahaa, al huppelend en al stralend en al smile-end naar benee.

Maar hij was nog maar net tevoorschijn gepiept of hij stuikte zowat in elkaar van de pijn.

Hij kon geen enkele kant meer op....finaal door zijn rug gezakt.

Direkt kwamen der al 2 meiden aangesneld.

Massage.

Nou...Ro die gek is van massage, kon er blijkbaar nu totaal der niet van genieten.

Met zijn vieren hebben ze hem terug naar boven gesjord en op bed gezwieperd maar dat arme manneke bestierf het van de pijn.

En ja....daar lig je dan.

Geen ene dokter in de buurt...alleen maar “wacka-wacka”dokters (black magic-gedoe...hahaa)...geen ene sterke pijnstiller in huis en het eerstvolgend goei ziekenhuis ligt op 3 uur rijden hier vandaan.

Always more fun in the Philipinnes...maar niet vandaag!

Hij kon geen kanten op...minst of geringste beweging kermde ie het uit van de pijn.

Achteraf begrijpen nog niet zo goed hoe hij deze eerste dag heeft kunnen overleven.

Gelukkig kwam de reddende engel (Daniel, den baas) de volgende dag om de hoek piepen.

JaJa...der was wel een dokter maar die werkt alleen maar in het weekend (en laat het nu net donderdag zijn) en ja...dokters doen hier geen huisbezoek...komt niet in hun woordenboek voor!

Daniel heeft het dan zo weten te versieren dat hij wat goeie pijnstillers kreeg.

Dokter heeft de patient nooit ontmoet...

“Stampt hem maar vol met pijnstillers, dan rijden we straks “eventjes” naar het ziekenhuis”.

Die Daniel toch, altijd de plezantste thuis zekers?

Mooi niet dus.

Dankzij de pijnstillers (minder pijn dus) kreeg Rootje wel 2x daags een overheerlijkgenietende massage.

Maarre...je hoeft niet jaloers te worden hoor...het was geen massage van een lekkerdingsexyachtig bloedmooie meid.

Neenee...het oudste peeikje uit de jungle werd opgesnord.

En zo...stukje bij beetje...en met brokjes en al...kwam de grote dag!!!

Ro zijn verjaardag.

Deze keer geen slingers en balonnen, geen kadootjes en snoezerijen maar wel overheerlijke taart.

En van wat bijeen geschraapte pesootjes hebben zelfs het personeel nog een cake-je voor hem gekocht!

MET een handgeschreven, krabbelachtig, gekreukeld briefje (Jaja...alle pesootjes waren al op voor de cake, dus geen geld meer voor een verjaardagskaartje....ahahaa), zo van:

“Dear sir Roland, wij wensen je allemaal een gelukkige verjaardag.

Soms zijn wij wel kwaad op je omdat soms zo streng bent met ons maar wij houden toch heel van je en wij hebben je heel graag als manager”.

OOO sooo sweet hey...ahhahaha.

En daar zat ie dan, op zijn stoeltje (wel maar voor 10 minuutjes...langer kon ie het niet volhouden)...ons jarig kulleke...met een big smile op zijn gezicht, taartje voor zijn neus, Mootje aan zijn zijde, omringd door het lieftallig (ahum) personeel en Jackie op zijn schoot.

Geen kadootjes, geen bier, geen feest maar toch een dag om niet te vergeten!!!

Nu...een paar dagen later...begint ie geleidelijk aan alweer rond te huppelen.

Spartelen in de zee doet ook wonderen.

En zo wordt ie geleidelijk aan weer “mijn ouwe Rootje”!

En Mo?

Mo is helemaal opgebrand,uitgeblust en doorgepuft...nog net fut genoeg om een verhaaltje neer te zetten maar dat is dan ook al!

Dus???

JaJa...wij zijn erg aan vakantie toe...hahahhahaha.

Misschien over een maandje.

Dan motten we het land uit.

Gaan we toch even voor een paar daagjes naar Hong Kong.

Mot toch kunnen!!!

Over een weekje is het een grote dag voor de Filipijnen.

Verkiezingen.

Het is niet verplicht maar iedereen gaat stemmen op iemand.

Niet voor hun plezier, niet omdat het moet, niet voor de eer, niet voor landswijsheid...maar...

Als een Filipijn op iemand stemt, dan krijgen ze van deze persoon geld...hahaha....echt waar.

Hoezo “omkoperij”?

Dus maakt hun totaal niks uit op welke partij dat ze stemmen of op wie...nee hoor...het allerbelangrijkste is: “Van wie krijg ik het meeste geld!”.

Het is toch allemaal wat hey.

Elke dag blijven we ons nog steeds verbazen over het leven en hun denkwijze van die Flipooos.

Recht is krom en krom is scheef....

Dit was het weer voor deze keer.

Wij gaan weer even uitblazen (lees: effe dobberen in de zee...maar 30 graden...dan effe uitlekken onder de palmboom...met het zonnetje op ons bolletje...misschien 35 graden?...en een koelfrissend, homemade mangooo-shakeje zal ook niet ontbreken).

Ohja...voor ik het vergeet...Hoe is het weer bij jullie?

Hahahaaa...das echt flauw en gemeen hey...

Zal ik niet meer doen.

Big hugh en doedoeiii van ons tweetjes xxx.

Nieuw stekkie

Hai lieve luitjes en Hoi luitige liefjes,

Eindelijk...jaja...eindelijk...is Mootje weer es “in de pen” gekropen.

Ondertussen hebben we weer een hoop beleefd en een hoop meegemaakt.

Ondertussen...na het laatste verhaaltje...weer verkast naar een ander eiland.

Ditmaal naar Cebu.

Sinds een maand of 5 zijn we maar weer es flink in aktie geschoten en helpen nu mee in een kleinschalig, gezellig resortje.

Want ja ...zeg nou zelf...het kan niet altijd feest blijven hey...ook voor ons niet ;-)

Van begin af aan was het al van aanpakken geblazen en ja...nu 5 maanden later...zitten we nog steeds in die achtbaan.

Maar...we vinden het echt geweldig hiero.

We zitten met onze giegel pal voor de zee.

Hebben gelukkig maar 9 kamers om te verhuren.

Restaurantje onder toezicht waar we zowat elke dag heerlijke, knapperige, eigengemaakte (nouja...door de kokkin...wel te verstaan...hahahaa) Belze frietjes van Filipijnse patatten onder onze neus geschoven krijgen.

De Magnums liggen ook in handbereik.

Elke avond een bloedmooie en een superromantische zonsondergang!

Het zonnetje schijnt meestal op ons bolletje.

Wat wilt een mens nog meer?

Toch?

Ohja...ook niet echt onbelangrijk...ons kennende....we kunnen hartstikke goed opschieten met den Boss...Daniel, een rasechte Belg...een hele toffe peer dus!!!

En nee...van dieten komt niks van in huis.

Dat zal pas gebeuren in mijn volgend leven, zekers?

Nog even een ander nieuwtje...eerlijk is eerlijk, ik zal het maar eerlijk toegeven...Ro heeft wel een ander vriendinneke erbij, sinds we hier zijn:

Een echte Filipina...goddelijk mooi, pikzwart haar, hartstikke lief, sexy lijf en ja...het is echte liefde tussen Roland & Jackie.

Ach ja...ik gun het hun wel...na 12 jaar samen zijn mag ie dit blond gevalleke wel een uurtje ofzo inruilen voor dat zwart loedertje.

JaJa...lieve mensen...sinds 12 jaar hangen Mo & Ro elke dag aan elkaars lippen en nee...we zijn het nog steeds niet beu...hahaa....nog steeds Grote Liefde...zelfs met Jackie tussen ons in...hahaha.

Let’s have a toast!

Proost & Cheerzzz...

Met het personeel gaat het ook de goeie kant op.

Maarre ja...het zijn wel echte Flippooos hoor...nadenken, logisch redeneren en een beetje aan de toekomst denken zijn hopeloze zaken hiero hoor.

Maar goed aan de andere kant...ze lachen altijd...wat er ook gebeurt.

Geweldig toch?

Ook al mekkeren de gasten...ze blijven lachen.

Ook al is het eten verpieterd...ze blijven lachen.

Ook al hebben ze geen ene peso meer te makken...ze blijven lachen.

Ook al foetert de baas hun uit...ze blijven lachen.

Echt onvoorstelbaar maar het is wel zo!

Bijna 95 % van al de gasten zijn toch wel supertevreden van ons doen en laten, van ons reilen en zeilen!

En daar draait het toch allemaal om?

Het voelt aan als “One happy family”.

En ondertussen zijn we alweer 2 jaar op zwier, de hort op!

Wat vliegt de tijd hey?

En nee...voorlopig komen we nog niet op een bakske koffie langs.

Het leven is te goed hier.

Ook al heeft Mo, in die 5 maanden tijd, nog maar 2 keer in het water gelegen en heeft Ro nog steeds zijn boek niet uitgelezen...we blijven lekker hier hangen.

Hier motten jullie het mee doen.

Ik mot gauw verder om ons leventje verder te leven...

Heel veel liefs, dikke knufff en doedoeiii xxx van 2 echte levensgenieters!