Paradijseiland Phu Quoc!

Welkom allemaal to Phu Quoc Island,

Een hele week bivakkeren we op Phu Quoc Island in Vietnam.

Weeral zo’n paradijselijk eiland.

Maar gelukkig, NOG, niet ontdekt door de massatoerisme!

Weldra zal daar verandering in komen want ze zijn overal al volop aan het bouwen en verbouwen.

Dat is natuurlijk het enorme nadeel van het reizen van tegenwoordig.

Geen stukje land, geen stukje strand blijft ongezien.

Zeker als het een uitstraling heeft van een bounty-eiland!!!

We doen hele dagen geen mallemoer, behalve luilekkeren op een pracht van een strand, spartelen in mooi, blauw water (Achja…de kwalletjes nemen we voor lief…), zonsondergangen bestuderen (Zonsopgangen is een tikkeltje te vroeg opstaan voor deze luie mutsen…Hhahaha), de sterrenhemel bewonderen…en ga zo maar door hee!

Bedenk als tussendoortjes wat pilsjes en pintjes en heel veel zonnestraaltjes…en het plaatje is compleet.

Op een scooter hebben we al een heel groot deel van het eiland verkend.

En inderdaad, dan kom je op plekjes en baaitjes waar een doorsneetoerist niet zijn witte neus laat zien!

Echt wondermooi!

Om van te kwijlen en te watertanden!!!

Phu Quoc staat ook wereld bekend om zijn prachtige parels!

Maar aangezien Mo het pareltje van the family is (Ahum…), kopen we geen pareltje erbij…Hahahaa.

Ook peper is een wereldprodukt hiero.

Eigenlijk wel gek hoor want zooo groot is het eiland nou ook weer niet.

Het meest dat ze verkopen is peper & zout & knoflook, maar dan met elkaar vermengd.

Geeft inderdaad een hele, bijzondere maar lekkere smaak aan van alles en nog wat.

Overmorgen vliegen we met een binnenlandse vlucht naar Ho Chi Minh, het vroegere Saigon, de hoofdstad van Vietnam dus.

Maar dan zullen we direkt verder reizen naar Mui Ne…effe Googelen op afbeeldingen…dan snappen jullie waarom wij hier naar toe willen gaan!

Nou lieve vrienden, dit was het dan voor deze keer.

Aangezien wij de hele dag te liggen niksen, valt er ook geen spannende dingen te beleven hee…vandaar dit saaie verhaaltje…Hahahhaha.

Hou jullie haaks, dat doen wij ook.

Allemaal een lieve, zonnige knuffel en tot de volgende keer hee.

Na doedoeiiikens, Mo & Ro & Nieko xxx

Bedankingswoordje!

Vietnam...here we come!

HalliHallo daaro,

Op tijd stonden we gepakt en gezakt te wachten op ons mini-busje, die ons rechtstreeks zou brengen naar de ferryboot.

Even ter verduidelijking:

We zouden via de kustlijn naar de Cambodjaanse/Vietnamese grens gaan.

Net over de grens dan de boot nemen om naar Phu Quoc te varen.

Phu Quoc is een Vietnamees, paradijselijk eiland.

Omdat de verbinding met dit eiland “nog” moeilijk is, zijn er nog niet zo veel toeristen.

Maar dat zal binnen de kortste keren veranderen…jammer genoeg.

Van ons vertrekpuntje in Cambodja totdat we voet zouden zetten op het eiland, zou alles 8 uur duren…ALS we geen problemen tegen zouden komen…eh…bedoel…uitdagingen…problemen hebben we al heel lang uit ons woordenboek geschrapt hahhhaaa!

Nou, via ons boekingsmanneke kregen we te horen dat we maar met zijn 3en zouden zijn om naar de ferry te gaan.

Waaaaauuuwwww…wat een traktatie zeg!!!

Direkt begonnen we zelf onze plaatsen in te delen:

Ro het liefst naast de chauffeur.

Kan hij lekker alles overzien, nu en dan een praatje maken met de chauffeur EN (Het allerbelangrijkste) …genoeg beenruimte.

Mo zou gaan zitten vlak achter de bestuurder.

Ook lekker veel ruimte, kan ze met haar pootje omhoog liggen EN kan ze tussendoor een knuf geven aan haar Rootje (Wat ook niet onbelangrijk is hee;))

Nieko zou van achteren lekker lang uit gaan liggen.

Kan ie alles en iedereen in de gaten houden.

Niemand heeft last van hem.

Hij heeft last van niemand.

MaarMaar…Wat is dat nou?

Komt er een toeristje de hoek om.

En dit toeristje heeft een aanhang.

Beiden komen ze doodleuk in ONS busje zitten.

Krijg nou wat…Omaatje gaat ook mee???

En die 2 kleine kindjes?

Nee toch hee.

Nou…om het verhaal niet te langdradig te maken…:

In ONS busje zaten we met 16 volwassenen en 2 kids en alle rugzakken en tassen van iedereen!!!

Terwijl er maar plaats is voor 11 man en 4 tassen.

Noumoe…krijgnoutieten!!!

En daar ging onze Michael Schumacher.

Na 2 uur heen en weer geschud te zijn, onze darmen zaten waar normaal je slokdarm hoort te zitten, werden we eindelijk verlost van alle leed!

Er stond een echte, normale auto op ons te wachten.

Hieperdepiep hoerrra.

“Wat?”

“Wat zeg je nou?”

“Te vroeg?”

“Wat te vroeg?”

“Te vroeg gejuigd?”

“Hoezo te vroeg gejuigd?”

Inderdaad…6 volwassen EN al die rugzakken in een gewone auto.

Moet toch kunnen?

Inderdaad…ZO denken al die Aziaten.

En daar ging onze tweede Michael Schumacher.

Richting de grens.

Bij de grens alles en iedereen uit stappen.

Daar zei onze chauffeur dat we zouden verder gebracht worden met scooters naar de ferry.

Scooters???

En onze rugzakken dan?

No Ploblem!!!

Nou…stel je voor…

Je hebt een heel breed zandpad.

Links staat een houten keet met 2 loketten.

In die houten keet zitten 2 mensen van de immigratiedienst.

Je geeft je paspoort door het eerste loket.

Er wordt een stempeltje in gezet.

Je krijgt je paspoort terug.

Je doet een halve pas opzij en dan geef je je paspoort door het tweede loket, waar mannetje nr 2 staat.

Ook hij zet een stempeltje in je paspoort.

MAAR mannetje 1 en mannetje 2 kunnen niet de 2 stempeltjes zetten…neenee….dat gaat echt niet…veel te ingewikkeld!!!

Daar heb je echt wel 2 mannetjes voor nodig…en ze waren echt niet blond hoor!!!

Dan loop je een klein stukje.

Daar staat een verroeste slagboompje.

Dit was de Cambodjaanse grens.

En alles hetzelfde voor de Vietnamese grens.

Alleen hier moesten we wel een uitgebreide gezondheidstest ondergaan!!!

Lees: Formuliertje invullen of je gezond was.

Dan werd je lichaamstemperatuur opgemeten…gewoon even over de balie hangen en het werd opgemeten.

Nou moe…

Kosten…One Dollar (Ja echt waar hoor)

Aan de andere kant werden we inderdaad opgewacht door de scooterboys.

Ieder van ons van achter op de scooter.

Rugzakken op andere scooters en daar ging het hele hubsebupsje.

Op weg naar het kantoortje voor de ferrytickets.

Daar aangekomen kregen we ter plekke een 1 of andere stilstand…2 van onze rugzakken waren niet mee gekomen!!!

Hhheeellluuupppp….aaallllaaarrrmmmmm….SOS…

Toch weer niet hee???

Bij de grens Thailand/Cambodja bijna Mo der cameratas ontvoerd en nou 2 rugzakken???

Maar…een telefoontje hier…een belletje naar daar en ja hoor….daar kwamen 2 rugzakken aangesjokt…en laat het nou ook nog es onze rugzakken zijn!!!

Eind goed, al goed.

En dit was dus onze zogenaamde RECHTSTREEKSE reis van Sihanoukville naar Phu Quoc.

Niets is wat het lijkt.

Het lijkt niets wat het is.

Allemaal zonnige en relaxte groetjes van ons 3tjes xxx

ByeByeZwaaiZwaai xxx

Eilandhoppen

Hellow lieve mensen,

Gisteren hebben we een dagje “Island-hopping” gedaan!

Dat houdt in dat je verschillende eilandjes (in ons geval 3 stuks) bezoekt.

Meestal om te snorkelen.

Dus daar hadden we wel effe zin in want het was zooo lang geleden dat we nog gesnorkeld hadden.

Het snorkelen rondom het eerste eiland viel wat tegen…visje hier…visje daar…visjes overal.

(Maar ja…wat het snorkelen aangaat, zijn we wel hartstikke verwend hee…zo veel dat we al gezien hebben onderwater tijdens onze voorgaande reizen…maar goed.)

Dan gingen we naar Bamboo-Island.

Niet om te snorkelen maar wel om te zonnebaden , wat spartelen in het water en te lunchen.

Onze lunch werd klaargemaakt op een heuse barbecue.

Alleen het BBQ-stekkie was niet echt paradijselijk!

Pal aan het vuur lag zo de vuilnis!!!

By the way…dat is dus echt het allerallerergste aan Azie…de vuilnis.

Ze smijten het gewoon overal…op straat, naast hun huisje, op t strand, in de zee…Echt schandaaalig!!!

Je kunt het niet bedenken of der ligt wel een stuk vuilnis.

Waar er veel toeristen komen, daar houden ze het netjes (dus ze kunnen het wel hee) maar als de toeristenzone ophoudt, direkt zie je dan weer vuilnis slingeren!!!

FoeiFoeiFoeiii

Effe terugkomen op de lunch:

Er werden matten op t strand weggelegd waar je op kon zitten.

Je kreeg water en een flesje cola.

En dan werd je bordje aangedragen:

Een bord vol met sla/groentjes, een baguette en een stukje heerlijk gegrild vis…een heuse barracuda.

Nog nooit tegengekomen tijdens onze onderwatertripjes.

Hij smaakte in ieder geval overheerlijk.

Zo lekker dat zelfs onze nietvisetende Rootje er een hele stuk van op at!!!

De wonderen zijn de wereld bijlange na niet uit!!!

Dan effe gechild op het strand en hup naar het volgend snorkelplekje.

Ondertussen kwamen we wel supergrote kwallen tegen.

Hopelijk zijn die kwallen banger van ons dan wij van hun!

Een paar meter verder legde de boot aan en ja…iedereen zat naar iedereen te kijken, zo van…wie durft?

Nou Mootje maar weer es de stoute schoenen aan getrokken en sierlijk , als een rasechte zeemeermin, dook ze het water in (nouja…voor sommigen leek het net of er een hele grote rotsblok in het water plonsde…maar goed….dat doet er niet toe hee mensen!!!)

Nee hoor…geen kwallen.

Dus de ene held-op-sokken na de andere sprongen ook het water in.

Het snorkelen was best mooi.

Maar je ziet ook hier de vervuiling toeslaan.

Zonder de vervuiling zou het echt prachtig geweest zijn hoor!

Het boottochtje zelf was al zeker de moeite waard.

Dus al met al weeral een heeele mooie, onvergetelijke dag!

Vanavond de spullen in pakken.

Morgen naar een nieuw land, morgen naar Vietnam, morgen naar nieuwe avonturen.

Heel veel liefs en de hartelijke, zonnige groetjes van de3 globetrotterkes.

Dikke knuf iedereen xxx!

PS Je hoeven jullie niet in te houden hoor om ook es jullie verhaaltjes te schrijven want wij zijn ook reuzebenieuwd hoe het allemaal bij jullie reilt en zeilt!!!

Toedeleloeikesss

Moppies en droppies en schoffies...

HalliHallo iedereen en allemaal,

Deze week hebben we alleen maar genoten van het strand, de zee, de zon, het eten, het drinken en…droppies en schoffies!!!

Waar we nu zijn in Sihanoukville, is het strand redelijk uitgebreid.

Je hebt dus het strand met zijn talloze ligbedden en parasolletjes.

Dan heb je een “Look-a-Like” boulevaartje.

En dan heb je de ene bar na de andere.

Het strand is eigenlijk opgedeeld in 2 delen: Ene kant de wittekes=wij en de andere kant de bruinekes=Cambodies.

Maar t maakt niks uit hoor waar je gaat liggen.

Alleen de wittekes hebben echte ligbedden (nouja!...een beetje je fantasie erbij gebruiken, kan geen kwaad) en de bruinekes hebben zo van die klapligstoelen…weettewel…de die die waar Andree van Duin altijd liep mee te vechten.

Nou, dan kom je net aan op het strand, denk je lekker EN rustig te gaan liggen, lig je dus net…komt het eerste droppie of moppie al aan gekwakkeld.

“Hellow M’ammm, doe joe want buy a braslet (=zo’n zelfgemaakt armbandje)? Onlie One Dollar “(jaja…ook hier)!

Of “Doe joe want buy fruit”? Onlie One Dollar!!!”

Je hebt nog niet iets kunnen antwoorden, komt er een ander droppie of moppie der bij zitten…met hetzelfde verhaal.

Nou…voor je het weet, is je ligbed bezaaid met dropies en moppies.

En kwetteren dat ze doen en kwebbelen dat ze doen, ook onderling, maar ondertussen proberen ze je geld afhandig te maken…met een zielige blik of met heel veel charmes.

En dit toneelspel kan wel een uur doorgaaaan.

ByeBye rust, ByeBye lekker liggen!!!

Na ongeveer wel 100 keer zeggen”No, Thank joe” (Ze zijn echt hardleers!),druipen ze een voor een af.

Nou…nu gauw plat gaan liggen EN genieten maar …zou je denken…forget it!

Staat meneer de pastoor met een paar arme drommels om geld in te zamelen of loopt een moedertje met een klein babietje op der armen of die blinde man, al zingend, of een gehandicapte (met brancard en al…echt waar!!!) en ga zo maar door…

Heb je de een na de ander gehad, komen die droppies en moppies weeeer terug…met hetzelde ritueel.

Dus om toch wat barmhartigheid te tonen, kopen we inderdaad bij 2 moppies een paar armbandjes.

Maar zeker niet voor One Dollar!!!

Nou die meiden dolgelukkig.

Wij ook dolgelukkig…niet zozeer om onze goeie daad…neenee..eerder om van dat gez…k af te komen.

Net omgedraaid.

Ogen dicht.

Rust.

RUST???

Komt de volgende.

Die maakt je gewoon wakker en begint direkt te kwetteren dat we bij hem/haar (=Ladyboy maar dan nog een puber) ook een armbandje moesten kopen.

Het had direkt in de gaten dat wij nieuwe armbandjes droegen.

“Maar manneke/meiske toch, we kunnen toch niet bij iedereen iets kopen?”

Maar dat werd totaal niet gepikt.

Nog aandringen.

Nog meer aandringen.

Totdat het in de gaten kreeg dat wij ook een beetje koppig konden zijn, gooide hij/zij het totaal over een andere boeg…hij werd me toch kwaad!!

(maar niet luidruchtig, lees hieronder waarom niet)

Begon allerlei “lelijke” woorden te zeggen, middelvinger omhoog, “als-blikken-konden-doden-blik”.

En dat voor een snotneus heee!!!

En zo verliep het ook bij de fruitmoppies.

Drie dagen hebben we bij hun fruit gekocht.

De vierde dag wilden we minder betalen (ietsiepietsie maar hoor) omdat we niet genoeg geld hadden.

Maar nee hoor…beledigend liepen ze ook weg!

Nou moe…

Het verhaal dus van moppies en droppies die veranderen in schoffies!!!

Het is niet altijd rozengeur en maneschijn heee, zelfs in Cambodja niet.

PS Een tussendoortje:

Het allerergste voor een Zuid-Oost-Aziaat is, is gezichtsverlies.

Kwaad zijn of kwaad worden is echt uit den boze…ook voor ons.

Maar op die manier trekken ze wel het bloed onder je nagels vandaan.

Rustig blijven en vriendelijk blijven lachen, is dan de boodschap.

Maar ja…daar zijn wij soms te nuchter voor he.

That’s it…

Allemaal en iedereen de lieve groetjes van 3 onrelaxte strandliggers xxx

Schitterend uitzicht!

Welkom allemaal...in Sihanoukville,

Onze eerste planning was om naar Kep te gaan…een heel rustig plekje aan de kust.

Jaaaren geleden…wij waren zelfs nog niet in de planning…hadden de Fransen de macht hier (ook elders in Cambodja…daarom spreekt een groot deel Frans en krijg je bij je ontbijt een heus Frans baguette…njammiejammie!!!) (Dit gedeelte heb ik speciaal voor onze Robain ingelast, want die wil alleen maar cultuur opsnuiven!)…

En zij wilden (niet Robain heee maar die Fransen) van Kep een tweede Cote d’Azur maken.

Maar door oorlog en de Rode Khmertoestand is dit allemaal niet door gegaan.

Het is nu een afgebrand dorp…bij wijze van spreken…er staan enorme villa’s…deels niet afgebouwd…maar die staan al die jaren (+/_ 50 jaar) te verrotten.

Niemand die deze villa’s op eisen omdat de familie’s hiervan uitgemoord zijn enzo.

Maar dit wisten wij ook pas later hoor.

We kwamen wel op tijd te weten dat er echt geen mallemoer te beleven valt in Kep…vandaar hup naar Sihanoukville.

Sihanoukville heeft zo’n 7 strandjes…bij de een valt meer te beleven, als op het ander.

Wij kozen voor een rustgevend stekkie (ook op aanraden van een mede-backpacker)…het Otres-Beach!

Maar dat het zooo rustgevend zou zijn…nouja…DAT was nou ook weer niet de bedoeling.

Plus een heel stuk weg van de bewoonde wereld.

Na 2 dagen hadden we het daar wel gezien.

Nu zitten we op een ander strand en hiero is het echt gezellig.

Tenminste…NU is het gezellig maar hier mot je echt niet zijn met het hoogseizoen.

De ene bar na de andere!!!

Ook eettentjes genoeg enzo.

Het lijkt ook allemaal een hippie-gebeuren!

Maar over 5 jaar zal het hier helemaal volgebouwd zijn met de mooiste hotels!!!

Ze zijn nu al volop bezig!

De eerste avond wilde Nieko in t centruumpie wat gaan eten.

Maar pa en moe hadden daar niet zo veel zin in…nou zit je aan het strand…nu zullen we ook eten op het strand…nietwaar???

Dus pa en moe zullen wel es effentjes een goei restootje uitzoeken, hee kulleke!

De een restaurant/bar na de andere liepen we voorbij…nee, hier was het te duur…nee, hier kon je niet echt lekker zitten…nee, hier zit geen kip maar ook geen mens…nee…enzenz.

En ja hoor…na veel vijven en zessen hadden ze een heel leuk restaurantachtig iets in het vizier.

Best druk, nog een bekende tegengekomen, gezellige tent.

Goeie keus!

Toch???

Om het verhaal kort te houwen…waar je ook keek, wat je ook zag…je zag alleen maar “meisjes van het plezier”!!!

Nou begint Mo zich toch af te vragen of zij de doorslag gaf om hier te gaan eten of zal het toch ons Rootje geweest zijn, onder samenwerking van Nieko???

Anyway…het maakt geen drol uit…we hebben in ieder geval heerlijk gegeten…en Ro en Nieko hebben heerlijk genoten van uitzonderlijke uitzichten!!!

De hartelijke groetjes en tot de volgende keer.

Dikke knuf van 3 strandliggertjes.

Een heuse VIP-bus!

Lieve mensjes,

Tijd om afscheid te nemen van Siem Reap.

Eens kijken hoe het der uit zou zien aan de kust van Cambodja, nl. Sihanoukville.

We zouden wel es op een chique manier willen reizen EN comfortabel, dus kochten we een heuse VIP-Slaapbusticket!!!

Echte ligbedden, een echt wc (want een putteke in de grond, noemen ze tegenwoordig ook al wc hahhahaa).

Alles zag er picobello uit op de foto’s.

Daaaar gingen we voor!!!

VIP… weet u wel…

We werden op tijd opgehaald door een mini-busje, die ons naar onze VIP-bus zou brengen.

Effe geduld…en ja hoor…daar kwam, om de hoek, een bus aangetuft.

Maar nee…niet onze bus…want hij leek in de verste verte niet op onze VIP-bus.

Toch stopte deze rammelkar voor onze neus.

Net als “struisvogelpolitiek” keken we de andere kant op…in de hoop om onze bus in het vizier te krijgen.

Vriendelijk vroeg de chauffeur of ons groepje naar Sihanoukville wilden.

Tuuuurlijk wilden we dat…nou…dan is dit jullie bus.

Daar stonden we dan…zekers niet te lekkerbekken.

Nouja…voorruit dan maar…we hebben het wel veel erger meegemaakt (varkens op het dak, kippen op je schoot).

Slippertjes uit vooraleer je verder de bus in ging.

Mo moest zijdelings het gangpadje inlopen anders zou ze tjokkieklem komen te zitten.

Gelukkig hadden we een dubbelbed bovenop.

Nieko een enkelbed.

De rugleuning stond halverwege, niet recht maar zeker niet plat.

Mo kon net met der pootjes languit liggen maar …ocharme Ro…ocharme Nieko…die moesten gehurkt liggen (maar dan in “ligstand”)

Busje zat stampensvol…jaja….iedereen had wel zin in een heus VIP-tripje heee.

Rugzakken/tassen/zakken/koffers gingen ook allemaal de bus in….maar niet in de kofferbak…nee hoor…gewoon, bij de passagiers.

Achja…het is maaaar een busritje van 10 uurtjes…

Nou…daar gingen we dan…

Bonken dat dat ding deed!!!

Niet normaal…maar ja snelwegen, net als bij ons, kennen ze totaal niet hee.

Het is gewoon een weg waar je amper met 2 naast elkaar kunt rijden.

Putten en gaten worden sporadisch opgevuld.

Geen verlichting…helemaal niets…en daar reed onze Michael Schumacher met onze zogenaamde VIP-bus.

Ik denk dat het goed is dat wij ook totaal niks zagen, anders zou er allang stakingen van gekomen zijn.

Halverwege de nacht stopte de bus.

Wij maar denken: O…die stopt bij een wegrestootje opdat wij een plasje kunnen lozen en eventueel wat drinken kopen en onze beentjes wat strekken.

Keep on dreaming!!!

Nee hoor…de kofferbak ging open…en wat kwam er tevoorschijn???

Planken, planken en nog es planken!!!

Heeeel die laadruimte zat vol met zwaar, massief hout.

Tis toch niet te beschrijven heee!

Maarre…geen gebonk meer hee.

En hoe hebben we “geslapen”???

Mo als een varkentje…heerlijk geknort.

Ro als een gehaktbal…half om half.

Nieko als een …ja weet ik veel, kan zo gauw niks bedenken….maar in ieder geval geen sikkepit.

Tegen de ochtend kwamen we aan aan het enigste (verreweg) strand van Cambodja.

Hello Sihanoukville.

ByeBye lieve mensjes.

Tot de volgende koffiekletskes xxx

The One Dollar-story

HelllowHelllow,

Jullie raden nooit wat wij heeeel dringend moesten kopen???

Nou…voorruit…kzal het maar zeggen:

Een VLIEGENMEPPER!!!

Weet je wel…zo’n ouwerwets ding…niet eentje waar je al die brave zieltjes van vliegetjes mee elektrocuteert (PoehPoeh…dat was ’n moeilijke)

(NeeNee, want dan loopt ons Kathelyntje volop te stijgeren! ).

Nee…gewoon zo’n ouderwetse klapper.

Maarre…vooraleer ik de dierenbescherming op mijn dak ga krijgen…niet om vliegen en vliegjes ermee dood te meppen…neeje…

om al die grieten van Nieko zijn lijf af te slaan!!!

ManManMan…je kunt nergens maar dan ook nergens op je gemak zitten of er loopt der eentje vrolijk te sjansen met Nieko.

En wat doet ons Niekoootje???

Die sjanst vrolijk terug!

(JaJa…heeeel gezond is dat kereltje…)

(En wij maar slaan met die vliegenmepper…hahhahhaaa)

Maar al die meiden hebben in de nabije omtrek oftewel zusjes zitten, oftewel vriendinnetjes, oftewel nichtjes.

Dus in een mum van tijd staat er een hele zwerm rondom Nieko.

En gieberen dat ze doen en kibbelen dat ze doen en vechten om aandacht van Nikos te hebben en te houden.

Daarna lopen ze te vleien met pa & moe.

Want ja…slim zijn ze wel want als die meiden in het goed daglicht staan bij ons….dan is Nieko zo veroverd heee!

Dan vraag ik: Hoeveel geef je der voor???

En als antwoord krijg je dan: One Dollar!!!

Maar het mooiste is, dat, alles maar dan ook alles wat je koopt aan klein prul en drinken kost One Dollar.

En die meiden maak je nog gekker als je hun vertelt dat binnenkort onze andere held, alias Robain, erbij gaat komen.

Dan hebben ze het helemaaaal niet meer!!!

Ze vragen je het hemd van je lijf…hoe ziet ie eruit?

…hoe groot is ie?

...hoe oud is ie? EnzEnz

Nouja…om het verhaal wat kort te houden…Die kunnen we ook “verkopen” voor One Dollar…Hhahhaaa

Dus Robain…maak je borst maar nat hoor!!!

En wij? Wij hebben ondertussen al 2 vliegenmeppers aangeschaft…

Hartelijke vliegenmepperende groetjes van 1 Cassanova en van pa & moe.

Toedeledoeikes…