Haleluujaaahhhh...

Hallo lieve luitjes,

Alle avontuurtjes spelen nog steeds af in Boracay.

We hebben al enkele, dat ze hier noemen, wat tyfoons achter de rug.

In onze ogen stelt het niet zo veel voor hoor...enkele dagen wat stortregen en harde wind.

Dus ja...het regenseizoen is in aantocht.

Alhoewel al die regen geen sikkepit afkoeld ....haaahhha.

Vorige week zijn we uitgenodigd in de duikshop waar Niek werkt.

Michael Yap en zijn staff zouden we persoonlijk ontmoeten.

Mike is een veramerikaanste Filipijn.

Oepsss....iets gaat er niet meer...hahaaa...het is nu half 3 ’s middags...en ik ben zooo bezopen als een echte zuiperd...dankzij een kwart glaasje Tanduay Margarita...en dankzij mijn Rootje....lof joe!

Proost jongens...let’s have a neut!!!

Uúúren later...ontnuchterd en wel...en zonder hang-over (Doe me dat maar es effe na heren Ro & Nieko:) ).

Mike is druk bezig met het opstarten van een weeshuis.

Wie weet kunnen wij iets voor hem en de weesjes betekenen?

Lynette (opperhoofd van Niek) had haar lekker uitgesloofd, met als resultaat dat de hele tafel bestond uit een heerlijke maaltijd.

Maar nondepielekes....wat gaat er nu gebeuren?

En ja hoor...voordat we het beseften stonden we braafkens, als 2 brave zieltjes, in de cirkel...Haleluujaahhh... Praise the Lord...en nog meer van dat gedoe!!!

Even ter verduideleking...we respecteren iedereen, gelovig of niet...alleen aan ons is deze hele hocuspocus niet besteed.

Daarom...zie je ons al staan? Hahhaahaha

Wel lekker gebikkeld maar niet echt kunnen kletsen.

Ahja hey...we zijn netjes opgevoed en tateren en eten...laat dat nou net niet samen gaan!

Mike kreeg een rondleiding van Lynette.

En wij bleven achter met meneer de pastoor en zijn aanhang.

Nou lieve mensen...ik zal jullie de details besparen...maarre...voor zekers wel anderhalf uur zijn we lichtelijk gehersenspoeld!!!

But always with a smile, always in Filipino style...ahhahaaa.

Alle goddelijke en gelovige uitspraken kwamen er aan te pas.

En wij maar braafjes ja knikken.

Als 2 rasechte engeltjes...hahahaaa.

We wilden niemand beledigen hey.

Met als resultaat...lees en geloof het...we werden heel hartelijk verwelkomd als nieuwe familieleden!!!

Kuah hier, até daar (broeder/zuster)!!!

En nee...we hebben het licht niet gezien.

Want ja... we hebben op tijd het “licht”knopje omgedraaid.

Amen en uit...nou ja....voorlopig toch!

Ook werden we een paar dagen later verwacht in het weeshuis zelf.

Om kwart over 4 SNACHTS ons mandje uit.

Een stukje met de trycicle, dan met de boot over naar de overkant, anderhalf uur gehobbeld in een mini-busje...en ja hoor...voor onze neus...duikte het weeshuis voor onze neus op.

Maar wat krijgen we nou?

Balonnetjes hier, slingertjes daar, mooie gedekte tafels enzo...

Bleek het die dag de “Grote Opening” te zijn.

Inclusief fanfare en varken-aan-het-spit.

Laat ik nou net niet mijn feestjurkje aan hebben en Ro niet zijn dansschoenen.....hahhhaaa.

Nee zeg...moesten wij in het midden van die VIP-tafel gaan zitten.

Oepsss.

En wie zat er aan mijn rechterzijde....meneer de gouverneur (Lees...een hele hoge piet van hier).

Net iets voor mij...hhahaaaa.

Natuurlijk werd de here god er weer der bij geroepen.

Ze bleven maar bidden, ze bleven maar kerkliedjes zingen!

En daarna....aanvallen maar op al dat heerlijk eten.

Maarre....alle gekheid op een stokje.

Deze mensen doen natuurlijk ongelooflijk goed werk hoor!

Ze zetten zich niet 100% er voor in maar minstens 1000%.

Alleen al in de Filipijnen zijn er meer dan 1.800.000 miljoen weesjes.

Afschuwelijk toch?

Al wordt er maar 1 kindje “gered”, zelfs dat zou al wonderlijk mooi zijn.

Als babietjes ongewenst worden geboren, dan worden deze babietjes gewoonweg gedumpt in de rivier of in de zee.

Of gewoon aan hun lot over gelaten.

Ik moet er echt niet aan denken!!!

Het weeshuis neemt eerst alleen maar jonge babietjes aan.

Voor hun proberen ze dan een Filipijns adoptie-gezin te vinden.

Mettertijd wordt er een nieuw weeshuis gebouwd, ook voor weeskindjes.

Als dat allemaal volgens planning gaat, dan wilt Michael meerdere weeshuizen gaan opzetten in de Filipijnen.

Wij nemen onze pet voor Mike af hoor en maken een hele diepe buiging.

Voor meer info

www.crosspointorphans.com

De volgende dag weer vroeg ons bedje uit.

Om 9 uur moesten we al in de startblokken staan!

A dream came true...

E i n d e l i j k zouden we gaan duiken met onze Niekooo!

Waauuuwwww men.....Grandioosss toch?

Eerst wat woordelijke opfrissing.

Daarna wat oefeningetjes in het ondiepe water.

En ja hoor...dankzij de relaxedheid, het engelengeduld en de duidelijkheid van Niek....voelde het allemaal weer als vanouds.

De laatste duik was zowat 5 jaar geleden...dus ja...dan vergeet je toch wel weer een hoop!

En eindelijk...daar gingen we dan...richting Crocodile Islands.

Eiland was er wel...gelukkig zonder krokodillen!

Het weer was perfect, heerlijk zonnig.

Zowat geen stroming, en het zicht onder water was top.

Doordat alles zo op zijn gemakske ging, had ik helemaal geen last van mijn oren.

JaJa, ik kan niet klaren (oordruk wegnemen) en normaal gesproken kan je dan ook niet duiken.

Maar op de 1 of andere manier ging het allemaal super en zo gebeurde het dat we richting de bodem zwommen.

Nou mensen....ECHT fantaaastisch.

Woorden kunnen gewoonweg niet “zeggen” wat je allemaal onder water ziet!

Een heel andere wereld...en wat voor een wereld!

Magniefiek-Subliem-Grandioos.

We waren omringd door ontelbare vissen en visjes...in alle kleuren en in alle maten....zelfs Nemo hebben we gevonden.

Koraal, anemonen...te kust en te keur.

Maar het toppunt was wel een joekel van een “steenvis”.

Deze vis ligt doodstil op de rotsen.

Maar het lijkt wel of ie zelf een “rots” is.

Eén van de giftigste vis die er bestaat.

Mocht je per ongeluk zijn rugstekels aanraken, dan kan je been afsterven.

Of krijg je geen medische nazorg dan kan je ook sterven!

Op afstandje hebben we dit monstertje bewonderd!

Ook nog een murene gezien (ziet er als een dikke slang uit). En een paar “pipe-visjes”...familie van de door iedereen geliefde zeepaardjes.

Het duiken zelf ging ook best goed. (Toch Niek??? Hhahaa).

In ieder geval...we vonden het superfantastisch allemaal.

16 meter diep (En Ro tegen Niek vantevoren...Niet meer dan een metertje of 10 hoor...Ja pa), 47 minuten lang en met een watertemperatuurtje van maar liefst 29 graden!!!

Hoe kan een mens gelukkig zijn?

Zo dus!

En echt hoor.

Als er iemand ooit van jullie wilt leren duiken, spoor dan Niek op.

Een betere als hem kan je niet vinden! En dat zeg ik echt niet omdat ie “onze kleine” is.

Dankzij hem is het een fluitje van een cent.

Helemaal niet eng. Hij geeft je een heel veilig gevoel!

En ja...iedereen mag het weten...wij zijn beretrots op hem!

Nog effe geduld en dan gaat hij Jolein leren duiken.

En dan gaat de hele hubsebups gezellig met elkaar duiken.

Jolein onder de hoede van Niek en wij onder het waakend oog van onze andere grote trots, Robin.

OOO...nog 19 daagjes en dan kunnen we die 2 lieverds ook lekker in onze armen sluiten!

Nou beste mensen, hier laat ik het weer even bij.

Heel veel liefs en de hartelijke, warme groetjes van ons 3tjes, Mo & Ro & Nieko.

Hou jullie haaks en zorg goed vor elkaar...dat doen wij ook!

Dikke knufff en tot de volgende koffiekletskes xxx. Daaaaaggg.

Niet allemaal "je vrienden".

Hallo allemaal, Hallo iedereen,

Voorlopig blijven we op Boracay hangen.

Ten eerste neemt reizen veel tijd in beslag en ten tweede is het een stuk goedkoper, als je op 1 plekje blijft en ten derde wachten we op Robin & Jolein, die in juli onze kant gaan opkomen.

We verblijven in hetzelfde miniminimini-resortje als Niek.

En zo gebeurt het dan dat we geregeld samen uit eten gaan.

Meestal goedkope tenten.

Maar het toppunt van goedkoopheid was wel de “Wetmarket”.

Midden op een pleintje is er een overdekte markt met verse vis, te kust en te keur, vlees van allerlei beestjes en groentjes en ook fruit.

Rondom die markt heb je allemaal simpele restaurantjes.

Nou...eerst ga je je inkopen doen op de markt en daarna ga je naar 1 van die restootjes. Daaro zoek je op de menukaart uit hoe jij bv je kreeftje wilt hebben en binnen een kwartier hebben ze een hele maaltijd voor je getoverd!!!

En de prijs???

Raad maar es wat wij moesten afrekenen voor:

-halve kilo varkenslapjes

-ieder een lekker sausje erbij en wat groentjes

-rijst voor 2 personen

-3 ijsthee

Nou?

Nog maar amper 6 eurootjes!!!

Echt waar en het was nog lekker ook....hahhahahaa.

Ohja...ik denk niet dat ik dat ooit geschreven heb.

Je raadt nooit wat wij ooit es gegeten hebben???

KWAL

Hoe het smaakte? Kwallerig dus...en slijmerig.

En nee...niet echt ons lievelingseten!!!

Soms wippen we effe bij Nieko langs in de duikshop.

NouNou...die kan ook al hele boeken schrijven hoor met alles wat ie meemaakt en beleefd!

Het frappantste zijn wel de Chinezen hoor.

Het gebeurt genoeg dat er Chinezen langs komen en die willen dan gaan duiken...maar lieve mensen...ze kunnen dan dus helemaal niet zwemmen hé! En toch willen ze gaan duiken...Onvoorstelbaar toch!!!

Het mot niet gekker worden...

Boracay heeft in het smalle gedeelte van het eiland, aan elke zijde een heel lang strand.

Het bekendste strand is White Beach. Hiero heb je onnoemlijk veel restaurantjes en resorts en bars en duikshops en massagetenten...echt voor elk wat wils!

Maar altijd wel een drukte van jwelste. Ook de muziek staat meestal loeihard.

Gelukkig ligt onze bedstee aan het andere strand, Bulabog.

Heerlijk rustig, alleen het strand is een stuk minder schoon.

Bulabog staat wereldbekend om zijn kite-surfen!!!

Om de 6 maanden dan draait de wind.

Dan kan er aan onze kant niet meer gekite worden.

En aan de kant van White beach niet meer gedoken.

Dan wordt alles eigenlijk “omgewisseld”.

Verveling is er niet bij.

De ene keer liggen we lekker languit in een ligstoel, op het strand, onder een parasolletje. Tussendoor plonzen we geregeld het water in.

De andere keer ben ik druk bezig met verhaaltjes te schrijven, surfen op het internet en de foto’s onder handen nemen. o.a. voor Columbus.

Jaja...ondertussen zijn wij ReisReporters geworden.

Googel maar es op:

“Columbus reisreporter Cachou”.

Dat is een online site van een Nederlandstalige reistijdschrift (Columbus dus) en daar kan iedereen zijn reisfoto’s opzetten en andere reisreporters kunnen dan punten geven en commentaar op je foto’s.

Daar zitten me toch prachtfoto’s erbij...

Tjeeemieneee...

Terwijl ik me daar mee bezig hou, gaat Ro de boel verkennen en overal een praatje maken.

Of we struinen met zijn tweetjes het hele eiland af.

PoehPoeh...Echt vermoeiend hoor!

Uuuren zijn we aan het wandelen, soms bergje op, bergje af.

Maar zo zie je wel heel veel van het eiland en van het echte leven.

Natuurlijk draaien we ons hand niet voor om, om effe binnen te stappen in poepsjieke resorts of luxuese koopappartementen of koophuizen.

Vol interesse natuurlijk en zo gebeurt het dat je alles te zien krijgt!

Je loopt er echt van te watertanden hoor!

Al die luxe, al die pracht, al die praal...

Totdat je weer met je neus op de feiten wordt gedrukt: Dit is dus niet het ECHTE Filipijnen.

Het volgende verhaaltje...dat is dus wel weer typisch Filipijns.

Om de 2 maanden moeten wij onze visum laten verlengen.

Normaal gesproken is dat een vaste prijs.

Nou, op het eiland Mindoro werd er steevast een paar euro’s meer aangerekend, voor hun eigen portemonne wel te verstaan.

In Palawan zijn de ambtenaartjes heel correct.

Geen poespas, recht voor zijn raap.

Je mot kopie’s laten maken van je paspport, een formulier invullen, de centen geven en binnen een half uur sta je alweer buiten.

En zo komen we terecht bij het immigratiekantoortje (Lees: tafel en 2 stoelen...that’s it.) in Boracay.

Op het eerste zicht leek die mevrouw erg vriendelijk.

Niks mis mee hoor...en ja...we hebben mensenkennis genoeg opgelopen...dacht ik zo!

Kopietjes hadden we al, effe het formuliertje invullen en ja...morgen mochten we onze paspoorten met stempel weer op komen halen (Dat was hier gewoon hoor).

Bleef ze toch tureleluren in 1 van onze paspoorten!

En ja, der verschenen zelfs donderwolkjes boven haar gezicht.

OeiOei....dat beloofd niks goeds!!!

Ineens begon ze te reutelen dat we vorige keer “iets” niet betaald hadden.

“U moet nu 1.400 pesos betalen”.

“Maar lieve mevrouw (Ahummm...in zulke gevallen mot je altijd slijmen dus ;-)), als wij iets niet betaald zouden hebben, dan hadden wij ook geen stempel in onze paspoort gekregen? Toch?”

“Niks van waar....volgens haar...want ja...het bewijs (een woordje dat met de handgeschreven bij de stempel moest staan) stond niet in de paspoort....dus niet betaald volgens haar”.

“En lieve mevrouw, kan het dan niet zo zijn dat wij wel betaald hebben maar dat dat ander vrouwtje (van de vorige keer) vergeten is dit te vermelden in het paspoort?”

“NEE! U moet gewoon 1.400 pesos betalen. Daarmee BASTA!”

“Tenzij u nog het betalingsbewijsje heeft”.

En laat ik nou net al die papperassen weggeflikkerd hebben, zowat een maand geleden!

Op de laatste na...

De volgende dag, met het enigste betalingsbewijs dat ik nog had, gingen we vol slecht humeur dat rotmens tegemoet.

Zonder ons een goeiemorgen te zeggen, vroeg ze bars naar het bewijs.

Wij, met een big smile (Hajahey mensen....wij laten ons zomaar niet kisten hoor...), overhandigen haar het bewijs (vol met afkortingen en getalletjes...en nee...niet echt overzichtelijk voor ons).

Zegt ze doodnuchter:” Ziet u wel...niet betaald!”.

“Maar op beide paspoorten staat precies hetzelfde bedrag, wat we betaald zouden hebben (Het hele verhaal ging dus over 1 dingetje wat niet betaald zou zijn geweest, de vorige keer. Het andere paspoort was wel in orde).

En ook op het bewijsje staan dezelfde bedragen”.

Maar we bleven tegen echte dovemansoren kletsen.

En ja...het ergste van alles is...zij heeft de macht hey...want zij heeft onze paspoorten ...en zij moet een stempel in die paspoorten zetten.

En dat weten zij ohzooo donders goed!!!

Zo gebeurde het dat wij braafkens 1.400 pesos extra hebben betaald.

Wat moet je anders?

En zo gebeurde het dat ze ons ook nog es bijna anderhalf heeft laten wachten, vooraleer ze de paspoorten teruggaf...gewoon om ons te klojowen!!!

Dit zijn dan dus de andere “Filipijnen”.

Het soort waar we zo weinig mogelijk mee te maken willen hebben.

En gelukkig komen we deze zielepootjes maar zelden tegen.

Voor de rest gaat alles zo zijn gangetje...nouja...als je dit alles “zijn gangetje” noemt.

Het begint een ietsiepietsie meer te regenen.

Dat frist de boel lekker op maar of het dan ook echt afkoelt?

Niet dus!

’s Avonds kunnen we nu tv kijken op onze kamer...bijna al die tijd hebben we geen tv gekeken...gewoon omdat er geen tv was..hhahaa.

En ja....dit wil ik toch wel effe vertellen hoor.

Op een avond zaten we naar een programma te kijken over China.

Toen zagen we iets wat we nog nooit eerder gezien hebben of zelfs ervan gehoord hebben.

Op een rivier vaarden vissers met een bootje...zonder hengels, zonder visnetten.

Voor hun bootje zwommen een stuk of 6 eenden.

Geregeld gingen die beestjes kopje onder om vis te vangen en ja....die slikten ze dan ook in.

Na een poosje werden die eenden uit het water gehaald door de bootmannen. Die begonnen in de kelen te knijpen van de eenden en...floepfloepfloep...al de ingeslikte visjes werden zo in een emmer gekwakt.

Nou, is dat makkelijk vissen of niet? Hahhaaaa....

En ja, zo gebeurd het dat ik weer ten einde van mijn verhaaltje ben.

We vinden het nog steeds hartstikke tof dat onze verhaaltjes en foto’s zo frequent worden gelezen en bekeken!

Ons allereerste verhaaltje is zowat bijna 1000 keer gelezen!

De meesten worden zo’n 400 keer gelezen.

Echt superleuk!!! En allemaal hartstikke bedankt om ons zo trouw te blijven volgen.

We doen het niet dus voor jandoedel!

Iedereen heel veel liefs en de hartelijke, lieve groetjes van de 3 musketiers!!!

Dikke knufff en audoeoeoeoe xxx.

Mijn tietengeneuzer!

Hello everybody en iedereen,

We hebben dus het koude (maar een graad of 20-25 overdag en ’s nachts maar amper 10-14 graden...Koud hé?!?) gebergte van de rijstterrassen achter ons gelaten.

Iedereen wijsgemaakt dat we naar het eiland Bohol zouden gaan maar stiekum waren we allang andere plannetjes aan het smeden...jaja...we wilden heel graag Nieko weer es zien en beknuffelen en der mee kletsen.

Dus zo gebeurde het dat we richting Boracay gingen.

Alleen het reizen hiero is niet zo gemakkelijk als dat je het uitspreekt.

Van Banaue eerst terug naar Manilla.

Bij een vriend van ons hadden we wat spullen achtergelaten (met een kilootje van zo rond de 64, is het lastig rond te trekken hey)...hahhaa.

Eerst maar zorgen dat we onze ander gerief terug hadden.

Alleen...een klein dingetje...onze vriend woont in het zuiden, onder Manilla en wij werden gedropt in het Noorden van Manilla.

En om van A naar B te gaan, neemt MAAR een uurtje of 2,5 in beslag.

Toen de bus in Manilla aankwam, was de zon net zijn mandje in gekropen.

We zagen niks anders dan krottewijken en armoedige hutjes maar geen enkel hotel.

Shit...hebben wij weer aan onze fiets hangen...gedropt worden in de gevaarlijke achterbuurten van Manilla.

Maar hey...wat zien we daar in de verte?

Een hele grote, knalgele “M”?

Joepie...de MacDonnalds. Nooit geweten om zooo blij te zijn om een Mac te zien! Waar een Mac is, zijn er mensen met geld...en geen arme sloebers.

En ja hoor...de eerste hotels kwamen in zicht.

De volgende dag “effe” met de taxi Manilla doorgecrossd want we moesten naar Gerard toe, voor de rest van onze bagage.

Een andere manier zagen we niet zitten, na de slechte ervaring van vorige keer.

Gelukkig was het prijskaartje niet aan de hoge kant...15 €.

Nou...daar ken je niet zelf voor lopen en sjouwen hé!

Dat dacht ik ook!

De volgende dag met het vliegtuig naar Boracay.

Uurtje onderweg, dan 10 minuutjes met de boot.

En dan ? Ja dan ben je op het allerallermooiste eiland van de Filipijnen!!!

Wat men zegt...

En DAT zie en DAT merk je wel in je beurs.

Nou...eerst maar dat kulleke van ons gaan opsnorren hoor.

Wist dat tricyclechauffeurtje niet waar de New Wave Divers Shop is!

Maar goed...na veel vijven en zessen toch gevonden (terwijl het eiland maar 7 km lang is en maar amper 1 tot 3 km breed).

Op onze tenen, muisstil, voetje voor voetje slopen we de duikshop binnen.

Eerlijk is eerlijk...wij wilden niet dat heel hardwerkende manneke zomaar van zijn werk afhouden hey.

En zo hebben we hem kunnen “betrappen”.

Het zweet droop van zijn lijf af van de harde inspanningen, bloedserieus was ie bezig, zijn gespierde lichaam stond op volle scherpte, meer dan 100% concentratie viel van zijn doodsernstige gezicht af te lezen, alleen maar oog voor dat ene...dat ene...dat ene getokkel op zijn compuuterke!!!

Jaja lieve mensen, als jullie dus medelij hebben met onze Nieko en als jullie denken dat ie een hardwerkend, zwaar leven heeft, dan slaan jullie de plank volledig mis...hahhahaa.

Maarre....hij stond wel superverbaasd en ohzooo blij en happy te kijken dat die 2 ouwetjes ineens voor zijn neus stonden!

En ooooooo wat was zijn papaatje toch hartstikke blij om zijn manneke te zien en weer lekker te kunnen knuffelen!

Dat zijn dingen dat doet een mens weer hartstikke goed hey!

Een paar avonden verder, werd dat nog es eventjes uitbundig gevierd.

Niek had zijn pa gevraagd of ze saampjes een pilsje zouden drinken bij de New Wavers.

NouNou...DAT slaat mijn Rootje natuurlijk niet af.

Een man of 12 zaten daar EN ook 2 dametjes.

Van pils was er geen sprake...neenee...er werd eigenhandig een shake-je gemaakt...alleen maar met lekkere dingen natuurlijk...en natuurlijk een groot gehalte aan alcohol niet te vergeten!!!

En dat ging zo het hele clubje rond...elke keer maar weer!

En zo gebeurde het dat iedereen lekker lazarus begon te worden en dat ze dan dingen deden, dat een nuchter mens uit zijn hoofd zou laten om te doen!

Buikdansen, paaldansen,...

OOK MIJN ROOTJE!!!

Weet je wat mijn Rootje met zijn zatte b...llen heeft geflikt???

Hij heeft met zijn neus in andermans tieten gehangen!

Gelukkig heeft ie nog net niet “Vrouw Havekamp, Vrouw Havekamp” gezongen.

Zie je em al staan?

Het mot niet gekker worden hoor...

Maar goed...hij heeft wel braafjes alles direkt opgebiecht en dat is ook veel waard. Toch?

(Alhoewel...hij heeft me niet beloofd dat hij het NOOIT meer zal doen!!!)

En nee... hij heeft geen blauw oog, al zijn tanden staan nog in zijn mond en zijn lip is ook niet opengebarsten.

Nee hoor....ik ken mijn ventje goed genoeg.

Hij heeft gelukkig alleen maar met zijn neus in een paar mini-tietjes gehangen.

Dus waarom zou ik me druk maken? Hahahhaaa...

En nu liggen we dan gezellig en romantisch (hahaaa) op het strand, onder de wuivende palmbomen, naar een pracht van een zonsondergang te kijken.

Jammer genoeg niet alleen...er zijn ook duizenden andere zieltjes die hier van komen genieten!

Het lijkt wel dat al die toeristen, die we het hele jaar door niet hebben gezien, zich verzameld hebben op dit eiland.

Waarom?

Googel maar weer es op afbeeldingen.

Dat is dat dan het antwoord erop.

Enne ja...het aftellen is allang begonnen hoor.

Over een week of 7 kunnen we weer lekker gaan knuffelen!!!

Dan komen Robin & Jolein heel gezellig deze kant op.

OhOhOh...wat zullen we veel te vertellen hebben!!!

In ieder geval, we verlangen der ontzettend naar...want ja...je kidsjes en schoonkidsjes mis je toch wel hoor!

Maarre....iedereen is altijd van harte welkom hoor!

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd...zeggen we altijd!

Nou...voor jullie komt de zomer ook om het hoekske piepen!

Dat doet een mens toch altijd heel veel deugd.

Heel veel liefs, heel veel groetjes en tot de volgende koffiekletskes hey.

Dikke knufff en doedoeiii,xxx, van een tieterige geneuzer (bewijs volgt) en van een levensgenietende troelaatje.

Twee rasechte berggeiten!!!

Droom in vervulling!

Hallo allemaal en iedereen,

Waar waren we ook alweer gebleven?

Ohja...in Manilla.

Samen met Gerard en Joyce een groot deel van Manilla verkend.

Wat een grote stad en wat een ongezellige stad.

We zijn al niet zo stads aangelegd maar in Manilla valt er maar weinig te vertieren hoor!

Heel weinig charme, heel weinig te zien!

Een paar daagjes later hebben Gerard en Joyce ons weg gebracht, naar het busstation, van waar wij zouden doorreizen naar Noord-Luzon.

Jaja...één van onze dromen wilden we graag in vervulling zien gaan...

De rijstterrassen van Noord-Luzon!!!

Wereldwijd bekend als 8^ste wereldwonder!!! En ...het staat ook op de Werelderfgoedlijst Unesco!

Maar goed...zo ver zijn we bijlange na nog niet.

Zoals te verwachten in een grote stad, was het een drukte van jewelste...filefilefile!

Dus werden we op een gegeven moment der uit getjoept...effe oversteken en we zouden bij het busstation zijn.

Trappetje op, om de 4-vaks-baan over te steken.

Bovenaan de trap effe uitblazen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Maar op dat moment was er één of andere “rat”...en zooo snel kunnen wij zelfs niet met onze ogen knipperen...en ja hoor...die “rat” snukte Ro zijn kettinkje kapot!

Mo schrok der eigen een hoedje want die dacht in de eerste plaats dat Ro werd aangevallen door een stelletje gangsters.

Dus begon ze effe luidkeels “moord en brand” te roepen om iedereen de stuipen op het lijf te jagen!

En het lukte!!!

Zo snel dat een rat kan wegspurten, zo snel liep deze “rat” ook weg!

Ha ja hey...wij laten ons zomaar niet doen hoor!!!

Ook tegen ratten zijn wij bestand!....Hahhahaa...

Nou...hup de bus in!

En na MAAR 7 uur gehobbeld te hebben, kwamen we midden in de nacht aan in Baguio.

Wij wilden wel direkt een andere bus nemen, richting Banaue (een voorstukje van ons eindbestemming).

Maar helaas...dat was niet de gedachtengang van de Filipijnen.

En zo gebeurde het dat wij ’s nachts om 3 uur in die goeie, ouwe MacDonnald zaten!!!

Heel gezellig...maar niet heus.

Zo doende ging Rootje op zoek naar een bedje.

De volgende dag hebben we wat rond gekuierd in Baguio.

Een stadje maar wel een gezellig stadje.

Heel rustig en stil...geen tricycle te bekennen.

Ah ja hey...het gaat al teveel berg op en berg af voor die racemonstertjes.

Het staat bekend om zijn groente en fruit (ook aardbeien!) en bloemen en planten omdat het klimaat al een stuk kouder is.

Ook een bezoekje gebracht aan een heus “tuincentrumpje”.

We waanden ons in Beervelde (DE tuinbeurs van Belgie).

Bloemen en plantjes te kust en te keur!

En weet je wat het grappige is?

Het waren gewoon dezelfde bloemetjes en plantjes die ook in Nederland & Belgie bestaan...alleen...een formaatje groter!

Perkplantjes bij jullie zijn hier heuse boomstruiken!!!

Natuurlijk zag je ook wel exotische dingen!

We kwamen ogen tekort.

En ja....sommige spinnewebjes hebben een andere “look” hier!

Het ziet er dan uit als een omgekeerde trechter.

Heel apart.

De volgende dag stond er een ander busreisje op ons lijstje...naar Banaue...naar de fameuze 2000 jaar ouwe rijstterrassen!!!

Nog maar es 9 uur gehobbeld...bergje op, bergje af.

Soms zooo steil dat, tijdens stops, de remmen afgekoeld moeten worden.

En niet denken dat de chauffeurs heilge boontjes zijn hoor.

NeeNee...ze denken allemaal dat ze Michael Schumachers zijn en dat op wegen dat bij jullie omschreven zou worden als landweggetjes!

Natuurlijk geniet je volop van het uitzicht.

Zelfs als je op die manier reist, zie je hartstikke veel van de adembenemende mooie landschap en zijn “local”mensjes en lieflijke dorpjes!

Zelfs als je later tot de conclusie komt dat de bus MAAR 3 uur heeft omgereden...eerst weer richting Manilla...en dan via een andere weg, terug richting het noorden.

Ach ja...een kleinigheidje hou je toch hé!

En wat nou geen kleinigheidje was maar een rottigheidje...richting Banaue was er geen rijstterrasje te bespeuren!

Asjemenou zeg!!!

Dat is geen rottigheidJE meer...

Maar wonder boven wonder...éénmaal in ons hotelletje viel ons oog op een rijstterrasje, gewoon aan de overkant.

Dat was boffen.

Toch?

Het hotelletje zelf was heel basic.

Wel met een restaurantje erbij.

Ro dolgelukkig want op de menukaart hadden ze zelgemaakte hamburgers staan.

NjammieNjammie...

Alhoewel???

Der was geen broodje te bespeuren en ja...hamburger met droge rijst is nou ook niet iets om naar huis te schrijven!

Maar toppunt van al was....de volgende dag zagen we een baasje een paar bolletjes ijs eten...en geloof het of niet...maar het was ECHT zo...die ijsbolletjes zaten tussen...een sandwicheke in!!!

Wat een omgekeerde wereld...hhahahaaa...

De volgende dag vroeg uit onze veren en een tricycle zou ons wel “eventjes” brengen naar Bangaan (Lees: anderhalf uur dubbel gevouwen zitten, want ja...die dingen zijn gemaakt op Filipijnse maat hey!...Hhahah).

NouNou...we werden stiller en stiller...zooo zaten we te genieten en te bewonderen van al dat moois!

Ons hotelletje was gelegen aan de top van een berg en ja...Bangaan, een piepklein, origineel Ifugao-dorpje, lag in de diepte, voor onze giegel...en rondom heen het dorpje niks anders dan rijstterras, rijstterras en rijstterrras!

PoehPoeh...zooo goddelijk mooi, zooo waanzinnig prachtig.

Gewoonweg kippenvelmomenten!

Echt waar...

En zo als de echte hikers het beaamt, zo hebben wij de berg afgewandeld, zo tussen de rijstterrassen door!

Of we foto’s hebben gemaakt?

Ik dacht het wel!

De rijstterrassen werden 2000 jaar geleden gebouwd door het Ifugao-volk.

Alles met het handje.

De rotsen/keien/stenen die ze uit de grond moesten nemen, gebruikten ze om de muren op te bouwen.

En niet zo maar “muurtjes”.

De meeste muren zijn wel zekers 2 tot 3-4-5-... meter hoog!

En ja...zowat 2000 jaar geleden waren die mensen maar amper een meter lang.

Onvoorstelbaar toch?

Ze waren zo vernuft omdat ze het water dat uit de bergen kwam en de rivieren, dat water gebruiken ze dan weer om de terrassen te bewateren met behulp van waterleidingen (bamboo) en zelf uitgevonden systemen.

Het hele gebied beslaat zowat 6400 vierkante kilometers rijstterrassen.

Echt ongelooflijk!!!

Het is wel keihard werken voor die mensjes, zelfs nu, want geen ene waterbuffel kan op die terrassen komen (op de meesten toch niet).

En het ergste is...al die rijst is voor eigen consumptie, voor de familie’s en niet voor de verkoop.

En meestal hebben ze geen genoeg rijst om de familie te voeden (en ja, het zijn hele grote familie’s want ze geloven dus in die Popie Jopie, die niet van knoopjes en pilletjes en rubbertjes houdt).

Dus moeten ze zelfs ergens anders rijst gaan kopen.

Door al die verhalen en door het zelf te aanschouwen, krijg je wel enorm respect voor dat volkje hoor!

Effe genoeg geschiedenis.

Dit verhaaltje wordt vervolgd.

Nou lieve mensen, googel (afbeeldingen) maar gauw op “Rijstterrassen Noord-Luzon” en “Bangaan” en “Batad” en tot gauw dan hoor, voor het vervolg.

Allemaal een dikke knufff en hartelijke, rijsterige groetjes van 2 berggeiten!!! xxx

De hort op...

HallowHallow daarow,

Het is eventjes geleden maar der zit alweer een verhaaltje in de pen.

Ondertussen is er alweer een hoop veranderd!

Jaja...dat is het grote voordeel nu hé...komt er een kink in de kabel, wordt het allemaal een beetje eentonig, zijn we aan verandering toe...nou....dan doen we dat gewoon toch “effe”!

Sommigen weten het al, anderen nog niet...maar sinds een week of 2 hebben het resort vaarwel gezegd.

Ik ga er geen al te lang verhaal over ophangen maar der moesten hoognodig veranderingen gebeuren daaro, zeker tegenover de gasten, en dat ging nooit gebeuren!

En ja, zo gebeurde het dat bepaalde dingen tegen ons gevoel in druisden!

Ook kregen we totaal geen ondersteuning enzo in wat we deden.

En het ergste van al was...we mochten ons niet meer zo “bemoeien” met de gasten!

Ro was één en al hartelijkheid met de gasten.

Hij stond altijd klaar voor een opgewekt praatje...mits de gasten daar behoefte aan hadden.

Ook de probleempjes (bv geen warm water bij het douchen) loste hij altijd keurig op!

Wij waren ook altijd de enigen die de gasten uitzwaaiden en die van de meeste gasten een warme knuffel of een stevige handdruk kregen, bij het weggaan!

Naar de baas keek niemand om....omdat de baas zich ook nooit met de gasten bezig hield...zelfs geen goeiemorgen of een goeieavond kon er van af!

En ja...zo gebeurde het dat baasje zekers hartstikke jaloers op ons werd?

Ik zou anders niet weten waarom we ineens ons zich niet meer met de gasten mochten “bemoeien”.

In onze ogen...zowat het allerbelangrijkste!!!

Zelfs een gast vertelde ons (waarvan de warme douche niet werkte):

“Liever een warm onthaal en elke dag een vriendelijk woordje en een koude douche, dan een warme douche en een koud onthaal”!

Dat zegt toch al genoeg? Of niet?

Daarom hebben we dit boek afgesloten!

En hup...gauw de bladzijde omslaan van ons nieuw verhaal!

Maar ja...

Daar stonden we dan hé....met ons hele hebben en houwen (pas geleden nog een hoop tandpasta en shampoo enzo gekocht in Puerto omdat het daar een stuk goedkoper is en via Veerle en Eddy zijn er ook een hoop t-shirts beland in de rugzak).

En wie waren onze reddende engeltjes?

Eddy & Virginie!

Hij is van Belgie afkomstig en zij heeft meer dan 30 jaar in Belgie gewoond!

Maar sinds een paar jaar hebben ze een tof hotelletje in El Nido...Bulskamp Inn (echt een aanrader hoor, basic maar heel netjes en clean en zo proper en supergezellig...een aanrader dus voor de reiziger & traveller & vakantieganger).

Wij zijn daar met open armen ontvangen, konden flink ons hart uitstorten...hahahaha!

Eerst was het de bedoeling dat we daar misschien mee zouden kunnen werken, voor een aantal weekjes.

Maar eigenlijk hebben ze al een 2 paar gouden handen, van broer en zus.

En ja...iedereen merkte al gauw dat het hotelletje gewoon te klein is om iedereen zijn draai in laten vinden!

En ook...we waren er nog maar amper een dag...en Ro werd me toch hondsziek!!!

De diarree spoot er van alle kanten der uit! (Lekker onderwerp hey).

En het bleef maar duren.

Zodra hij een slokje dronk...nou, dan moest ie spurten naar de wc...anders was het bingo op de grond of in bed!

Had ook heel veel last van spierpijn en buikkrampen enzo.

En ja....doordat ie een paar dagen niet heeft gedronken en gegeten, was ie zooo slap als een vaatdoekje!

Ocharmkes toch!!!

Toch maar de dokter derbij gehaald (want ja...een mens is zo uitgedroogd hey, hier in de warmte).

Op dat moment was Ro heel eventjes zijn bedje uit om iemand uit te zwaaien.

En zo gebeurde het dat een doodzieke Ro werd onderzocht door de dokter, gewoon bij Eddy op zijn terras, aan de straatkant, onder een parasolletje.

Ken je je toch niet voorstellen?

Maar eerlijk is eerlijk...het is een wonderdokter!

We weten niet wat voor prut Ro heeft gehad maar de volgende dag was ie alweer een ander mens!

Bijna de ouwe!!!

We hebben ons ook nooit alleen en eenzaam gevoeld bij Eddy & Virginie.

Dat kon ook niet...dankzij Beo & Bea.

DE praatjesmakers van de streek.

Ze lullen je de oren van je kop af...oftwel in het Tagalog (=Filipijnse taal) oftwel in het Engels oftwel in het plat Vlaams of in het beschaafd Nederlands.

Het leek wel of ze leven op Duracel-batterijen!

Maar het waren wel scheetjes van beestjes hoor... die 2 beootjes!

En zodra Ro weer de ouwe was, hebben we besloten om weer lekker te gaan reizen!

We hebben een “voorlopige” afscheid genomen van onze Belgische vrienden.

Hun hartelijkheid en hun gastvrijheid nemen we mee in ons hart.

En hun lekkere Belgische bonbonnekes en Hollandse ouwe Gouda kaas liggen nog heerlijk na te keuvelen in onze maag (Jaja...hadden ze speciaal voor ons meegezeuld vanuit Belgie...de lieverdjes!!!).

En zo gebeurt het dat we nu in Manilla zitten.

We hadden een hotelletje geboekt maar op het vliegveld kwamen we andere vrienden tegen.

En prompt werd ons gevraagd of we niet bij hun wilden komen logeren.

Zo gezegd, zo gedaan!

Wat een gastvrijheid toch allemaal hey! En wat een liefdadigheid!

Nu gaan we een paar dagen “eventjes” naar de rijstterrassen in Noord-Luzon.

Sommigen beweren DE mooiste van de wereld.

We houden jullie op de hoogte!

Morgen, tussen neus en druppel, ook nog even de verjaardag van mijn allerliefste ventje vieren!

Dat motten we ook gewoon blijven doen hey!

Alleen de kadootjes mot die maar tegoed houden want dat is alleen nog maar meer gezeul!

Nou lieve mensen, ik ben blij dat ik weer even met jullie gekeuveld heb!

Vergeet niet om ons terug te mailen!

Allemaal een dikke knufff en de hartelijke, stadse groetjes van de dikke en de dunne!!!

Na doedoeiii en audoeiii xxx

Expeditie Robinson

HalloHallo allemaal,

Toch alweer wat dingen meegemaakt, vandaar alweer een verhaaltje.

Afgelopen week hadden we wel hele “speciale” gasten, namelijk de deelnemers van de Zweedse “Expeditie Robinson”!

Wel een aparte belevenis hoor!

Vooraleer ze van start zouden gaan met het spel van 6 weken lang, op 1 van de eilanden voor onze deur, kwamen ze eerst allemaal samen op Dolarog.

Ze verbleven bij ons 2 nachtjes vooraleer ze zich zouden storten op het grote overlevingsavontuur.

Wel heel vroeg ons mandje uit...ontbijt werd al om half 6 genuttigd.

Wat later op de dag was er ook een cameraploeg aanwezig.

Dus als jullie toevallig strakjes in oktober/november de tv-beelden gaan zien en je ziet wat wuivende palmbomen en wat grassprietjes in beeld...nou, dat is dan wel Dolarog Beach Resort hoor, met een geinterviewde deelnemer op de voorgrond!

Ook was er wat “rep & roer” in de keet...één van de deelnemers ging een klein wandelingetje maken, richting El Nido...maar na een uur of 6 was ie nog steeds niet boven water!

Eerst wilde de “bewaking” een zoekaktie gaan ondernemen maar na een uur of 7 kwam ie op zijn gemakske aangekwakkeld....zich van geen kwaad bewust.

Maarre....van sommige deelnemers (lees: deelneemSTERS) vraag je je toch wel af wat ze nou al die weken gaan uitspoken op een onbewoond eiland, zonder enige luxe, zonder enige comfort!

Zo was er een babyvogeltje, die het lef had, om een kakje te laten vallen, ter grootte van een speldekop, op één van de armen van een kandidaat!

NouNou...de wereld was effe te klein voor haar zeg!!!

Echt niet normaal! Zo’n ophef dat ze der van maakte!!!

Natuurlijk moest dat miniscuul kakje direkt afgespoeld worden, je zou de één of andere enge ziekte van op kunnen lopen...PoehPoeh...

Ook smeerden ze hele plamuurlagen op hun gezichten en ja...ook de blushjes en de eyeglossjes mochten ook niet ontbreken.

Stel je voor zeg dat je onopgemaakt voor de camera zou verschijnen.

Een ramp voor de meeste meiden!

De lachstuipen voor ons!

En zo vernuft dat ze zijn zeg!

De deelnemers mogen maar bitter weinig mee nemen naar het eiland.

Echt alleen basic.

Ook geen drank of sigaretten, geen horloge, geen laptop,...

En natuurlijk lijden ze honger en dorst...grooote honger, wel te verstaan.

Dus verzinnen ze van alles om toch maar dingen mee te smokkelen.

Sigaretten in een lege bodylotionfles enzo.

Eéntje was zo vindingrijk...dacht ie...om een visdraadje en een vishaakje in de binnenband van zijn zwembroek te naaien!

Kan ie lekker gaan vissen hey!

Mooi niet dus!

Ze worden helemaal...van boven naar beneden...van links naar rechts...van buiten naar binnen...gefouilleerd!

Zelfs behaatjes en bikinietjes, sokken en sandalen worden gecontroleerd!

Het was me een toestand...mar wel heel lachwekkend....voor ons..niet voor hun!

Nu staan ze onder hele strenge bewaking, 24 op 24 uur.

Maar in de beginperiode werden ze bewaakt door arme locals.

Dus wat deden die gehaaide flikkers?

Nou, die gaven aan die arme sloebers zomaar 500 dollar en ’s nachts, per kano, werden hele voorraden whiskey en rhum en sigaretten aangevoerd!

Elke avond was het dikke pret toen...feestjes in overvloed.

Maar die tijden zijn voorbij...

En zo maken we, van dichtbij, weer hele nieuwe dingen mee.

Ook was Ro voor 1 dag “Eilandhopkapitein”.

Normaal gesproken gaan de gasten eilandhoppen met de banca.

Das een houten, Filipijnse boot, met 2 zijdrijvers van bamboe.

Maar 2 logé’s wilden persee met de speedboot gaan eilandhoppen.

En zo gebeurde het dat Ro, voor 1 dag, de speedbootkapitein was, met Mo als matroosje!

Zelfs voor ons een uitdaging hoor!

Zie maar, als leek zijnde, al die “verborgen” riffen en rotsen te ontwijken!

Dankzij Andrew, de riffenspecialist en dankzij Ro, de speedbootspecialist, was het een mooie, onvergetelijke belevenis.

Nu zijn we voor een paar daagjes in Puerto Princesa.

Shoppen!!!

Jaja....zelfs een uurtje struinen in een supermarkt is een hot item voor ons!

In El Nido heb je geen echte supermarkt.

Alleen maar kleine “Winkeltjes van Sinkeltjes” en that’s it!

Maar het is helemaal top als je plots het personeel achter de toonbank ziet dansen en zingen dat het een lust is!

Waarom? Weten we nog steeds niet!

Maar we lagen wel in een deuk.

Enne...nog een nieuwtje!

We hebben een kapsalon kunnen vinden die haren kan blonderen!

Hiero...een wereldwonder!

En nee...niet zo’n kapsalonnetje waar Ro altijd naar toe gaat....je weet wel....zo’n middeleeuws gevalletje...neenee....een echte moderne zaak!

Der werkt zekers meer dan 20 man personeel.

Vervelen doe je je niet want je komt ogen tekort om al dat gespuis in de gaten te houden.

Eentje werkt, de anderen zingen, dansen EN hangen! = Volkssport nummer 1!!!

Ze hebben alle tijd van de wereld voor je!

En als klapstuk? Je zit niet aan de wastafel...nee...je LIGT aan de wastafel.

Echt waar!

Heeeerlijk rustgevend!

Ik zal maar niet vertellen wat de verfprocedure was en ook maar niet wat het eindresultaat is geworden...maar 1 ding is zekers...Mo heeft bekijks...heel veel bekijks!!!

En hebben jullie wel es een zingende opticien meegemaakt?

Wij wel dus.

Ro was hoognodig toe aan een nieuwe bril.

Ja...zeewater en volle bak zon zijn niet zo vredeslievend voor een bril.

In heel het stadje konden we maar 1 serieus-uitziend brillenwinkeltje ontdekken...de rest was nog minder dan een hokje, laat staan dat je het een winkeltje kon noemen!

Maar ook in dit serieus-uitziend winkeltje kon je maar amper je kont keren, monturen moest je met een vergrootglas zoeken....dus ja....echt hoopvol waren we niet!

Oké...gewoon uit beleefdheid wat inlichtingen winnen en ja....dan zullen we die bril wel es ooit in Manilla gaan kopen! (Als we vakantie hebben....hahhaha).

Nee zeg...moesten we mee naar “achteren”, naar de opticien.

NouNou...dat beloofd!

Testje hier, testje daar, meetinkje hier, meetinkje daar....en ondertussen?

Ondertussen zong ie uit volle borst mee met de radio!

Echt een vrolijke pief dus!!!

Maar of het allemaal een serieuze bedoening was?

Nou...eerlijk is eerlijk...echt wel!!!

Zo goed en zo langdurig heeft nog nooit iemand Ro zijn ogen getest!!!

Over 2 weekjes gaan jullie Ro zien met zijn hypertrendy bril!

Foto’s volgen...effe geduld!

Maar dan zonder Mo...dan motten jullie nog meer geduld hebben!!! Haaaahhaa...

Buiten het shopgebeuren, wilde Ro ook graag zijn rijbwijs omzetten in een Filipijns rijbewijs.

Je weet het nooit en het is altijd gemakkelijk.

Eerst aan andere bleekneuzen gevraagd hoe dat dat precies in zijn werking gaat.

Nou, volgens hun...een fluitje van een cent!

Effe naar een hiervoor bestemd burootje, je dokt wat geld en voila, voor je het weet, heb je een Filipijns rijbewijsje.

Maar wat die ... ons niet verteld hebben, is dat je wel een internationaal rijbewijs mot hebben.

En jullie kunnen het al raden....dat had Rootje niet! Wel zijn Nederlands rijbewijs.

Zeker wel 50 wachtenden voor u!

Mo gaat nog braafjes achter in de rij staan.

Ro schiet iedereen voorbij en gaat naar een man achter de balie.

Een brutale man heeft de halve wereld; is zijn levensmotto.

En daar worden we wijsgemaakt dat we eerst naar de Nederlandse ambassade moeten in Manilla voor een Engelse vertaling van zijn Nederlandse rijbewijs.

Snappie?

We snappen het wel maar we doen het lekker niet!

Dus was er een tweede mogelijkheid.

Een studentenrijbewijs!

Ro met zijn 54 jaar, wordt hier zomaar een “studentje”.

Mot kunnen, denken ze hier!...hahhahaha...

Maarre lieve luitjes, niet vandaag...het rijtje is me te lang.

Morgenvroeg zullen we de eersten zijn.

En zo gebeurde het dat onze enigste uitslaapdag sinds 2,5 maand, veranderde in een vroeg opstaan om naar het rijbewijskantoortje te gaan.

Om half 8 waren wij al paraat.

Maar ook 20 anderen die nog ietsje eerder paraat waren dan wij!

Noumoe....hebben wij weer aan onze fiets hangen!

Weer braafjes wachten, weer braafjes zitten!

Van iedereen werd zijn naam afgeroepen die dan een nummertje kreeg om naar het loket te mogen gaan, ook mensen die na ons kwamen...maar niet die van Ro.

Zal wel een bleekneuzehater zijn zekers?

En ja hoor...eindelijk...werd Ro afgeroepen.

Hij kreeg zijn nummertje...trok helemaal wit weg...wilde het uitschreeuwen van woe....................................vreugde!

Wat bleek nou?

Die ohzo zogenaamde bleekneuzehater had hem het eerste nummertje gegeven!

OhOhOh...wat een scheet van een schattige Filipijn.

Toch?

En zo gebeurde het dat we heel snel (lees: anderhalf uur later) buiten stonden MET een studentenrijbewijsje.

En wat houdt dat in?

Een maand lang mag ie autorijden MET iemand naast hem met een officieel rijbewijs.

Over een maand mot ie terug naar Puerto Princesa (Is maar 5 uur rijden van ons vandaan!), een theorietest afleggen in het Engels en daarna zou ie de trotse bezitter motten zijn van een officieel, Filipijns rijbewijs!

En dat voor maar amper 6 €!

En dat ie in Nederland met de auto mag rijden, met aanhangwagen, met de vrachtwagen en zelfs met een grote bus....ahnee hey....DAT telt allemaal niet!...hahahhahaa....

En zo maken we altijd van alles mee.

Kleine dingen, grote dingen, leuke dingen en minder leuke dingen.

Maar altijd valt er wel iets te beleven!

Heerlijk gewoon!

Nog een weekje en dan zijn we alweer een jaar de hort op!

En nee...laat de koffie nog maar niet pruttelen...voorlopig houwen we het bij de Rum en de San Miguels!

Nog een maandje hard werken en dan komen we geleidelijk aan in een rustige periode.

We hebben nog geen vakantieplannen...hahahaha.

Kijk ook effe naar de “links”, rechtsonder de beginpagina.

Daar staat een filmpje op van Nieko, van zijn Duikinstructeurcursus!

http://vimeo.com/39496744

Echt heel leuk gemaakt!

Laat de paaseieren maar lekker smaken!

We denken veel aan jullie, missen jullie soms wel een beetje....hahahahah.

Heel veel liefs en de hartelijke, survivalachtige groetjes van 2 nog-steeds-levensgenieters (En nee....dat is nog steeds niet saai....dat ”Levensgenieten”)

Dikke kus en audoe....

HiepHiep voor Nieko!