Oude verhalen

Beste mensen,

De reis-website "Reismee" heeft problemen gehad met hun site.

Daardoor zijn een een deel van mijn verhalen verloren gegaan.

Gelukkig heb ik deze verhalen...eigenlijk "oude" verhalen...opgeslagen op mijn laptop.

Ik zal deze oude verhalen toch weer opnieuw plaatsen op de Reismee -website...en dan gaan we gewoon weer op de oude voet verder.

Veel leesplezier en geniet met ons mee.

Hartelijke reisgroetjes, Mo & Ro

Een duiker erbij...

HalliHallo allemaal daaro,

Zitend onder de bananenbomen, stilletjes genietend van het zonnetje (jaja...ik wil niemand jaloers maken maar het is hier altijd zo tussen de 28 en de 35 graden...van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat...ook al schijnt de zon niet...dag in, dag uit...Erg hey ;-),

koelfrissend glaasje water bij me (Sprite heb ik even verbannen uit mijn leven), tokkel ik ijverig op de laptop om weer een verhaaltje tevoorschijn te toveren!

Deze keer waren we de entertainment-figuren voor Robby, Niek’s beste vriend uit den Belgiek.

Robby’s zijn bedoeling was om een weekje ofzo bij Niek te vertoeven, in Bohol en daarna nog een paar daagjes door te reizen naar ons, in Siquijor.

Maar onze plannen waren ondertussen veranderd ;wij hadden besloten om ook naar Bohol te komen.

Natuurlijk...ons kennende...hadden wij Robby dit niet “wijsgemaakt”.

Dus zoals een kleine gelooft in Sinterklaas en de paashaas, zo geloofde Robby steevast dat wij nog in Siquijor rond huppelden.

Met de ferry zijn we overgestoken van Siquijor richting Bohol.

Bohol is al een wat groter eiland.

Wereldbekend om zijn “Tarsiers”. Dit zijn ’s werelds kleinste primaten.

Het lijkt op een aapje, wel met een rattestaart en koeigrote oogjes (zijn oogjes zijn groter dan zijn hersentjes), heeft ook “handjes met vingertjes” en “voetjes met teentjes”.

Echt goddelijk om te zien.

Ze hebben ook een heel hoog “Aaibaarheidsfactor”.

Met andere woorden....levensechte knuffels dus!

En Bohol is ook heel beroemd voor zijn “Chocolate Hils”.

Meer dan 1.200 heuvels bij elkaar (niemand weet goed hoe dat deze heuvels ontstaan zijn) en in een bepaalde periode kleuren ze bruin...vandaar de naam.

Vlakbij Bohol heb je een piepklein eilandje: Panglao.

Pangloa is nu met 2 bruggen verbonden aan Bohol.

En in Panglao heb je het fameuze “Alona-Beach”.

Even wat aardrijkskundigheid tussendoor.

Een bootreisje van zowat 3 uurtjes. Omdat het ’s avonds hier al om een uur of 6 pikkedonker is (jaja...elke dag) en we dus niet konden genieten van het uitzicht, hadden we een bedje gereserveerd.

Gelukkig wel met airco...rondom...Geen raam te bespeuren dus de wind waaide zo door heel de boot door...”natuurlijke” airco dus....hahaaa.

Let op...ik zeg wel bedJE. Bij jullie zou je het een kinderledikant noemen...nou ja...en daar moesten we ons maar zien in te wrikken.

En ons Rootje had al gelijk een “jobke” te doen.

Ons boot-buufje was een jong meisje met 2 prullekes...een babietje en een jongetje.

Nou, hupsakee...babie op zijn ruggetje gelegd in het bed (naast Ro zijn bed)...MET de papfles in zijn mondje...en nou maar je plan trekken, hey babietje, alles zelf uit dokteren....daar word je groot en sterk van!!!

Ondertussen was mamsie alweer druk bezig met het ander jochietje.

Dus wat doe je dan? Ik bedoel...je ligt hopeloos op je rug...kan geen kanten op...want zo sterk ben je nog niet...je weet dat je mamsie niet van blèèèters houdt en dat je mam nu even geen tijd voor je heeft...je stikt van de honger maar die verrekte papfles bengelt ergens rond maar niet op de juiste plaats...je kan nog geen “mama” of “papa” zeggen, laat staan dat je dan al kan zeggen: “Hey moe, ik verrek van de honger ...dus nogmaals: “Wat doe je dan?”

Juist... je ligt met alles wat je hebt te spartelen om iemand zijn aandacht te trekken, ondertussen trek je je gekkerste bekkies die je je maar kan bedenken en je bootst Tarzan zijn kreten na, een schietgebedje kan je al wel prevelen...in de hoop...niet meer dan dat..gewoon hopen dat die alleraardigste, bleekscheterige meneer naast jou, jou wenkjes begrijpt!!!

En ja hoor...je hebt je zielverwant gevonden...en zo gebeurde het dat jij gepapflest werd door mijn dierbare Rootje!!!

En zo gebeurde het dat iedereen happy was:

1) Babie... want zijn buikje werd lekker opgevuld met heerlijke, kouwe poedermelk.

2) Ro...want hij had geen jankende babie in zijn buurt.

3) Moeders...want zij had een “surrogaat”moeder gevonden.

4) Jochie...want hij had effe de volle aandacht van zijn moeder

5) Mo...want heel dit tafereeltje was een fotootje waard.

’s Avonds laat kwamen we aan in ons guesthousje.

Niek zouden we pas de volgende dag zien want ons plekje lag een stuk verder dan Niek zijn honkie.

Maar niks dervan...al grinnikend stond Niek plotsklaps achter ons!

Jaja...dat doet een mens toch altijd wel weer heel veel deugd hoor om 1 van je kroost te zien en te omarmen!!!

Alona-Beach is een heel gezellig, toeristisch plekje.

Zeker in het voor- en naseizoen is het een “Place to be”.

Je hebt hier voor elk wat wils maar alles in een amicale, vriendelijke. “no worrie’s, be happy” sfeer.

(Alleen in het hoogseizoen mot je hier niet zijn want dan wordt je vertrappelt door Chinezen en Koreanen.)

Maar dit verhaaltje zou gaan over Robby. Toch?

Een paar dagen na onze aankomst hiero, zou Robby ook hier landen.

Ro op de scooter naar het vliegveldje...zo maar “eventjes” 18 km (heen maar ook 18 km terug hey) snorren om Robby op te gaan pikken.

In Manilla stuurt Robby nog maar es een sms naar Niek...om voor de zoveelste keer uitleg te vragen waar hij nou persé naar toe moet gaan.

Niek speelde het spelletje braafjes mee.

Moment dat Robby uit de aankomsthal kwam, stond Ro vlak voor Robby’s zijn neus hem op te wachten.

Roland zei expres niks en lachte ook niet. Robby in grote twijfel...”Nondepielekes, is da den Rooolàn of nie...MiserieMiserieMiserie...Allé, is em da nu of nie?

Robby nog es goed kijken.

En ja...toen kon Ro zijn lach niet meer inhouden en zo werd Robby hartelijk onthaald.

Elke morgen namen we met zijn drietjes gezellig een ontbijtje.

(Niek had ondertussen een vast contract gekregen, als duikinstructeur maar hij mot dan wel elke dag “gaan werken”...hahahaa)

Heel relaxt, heel knusjes...en maar babbelen en maar kletsen; het ene verhaal na de andere verteld...Robby kon geen moment stoppen.

Soms staken wij ons vingertje de lucht in...in de hoop dat wij ook es iets mochten vertellen ;-) (Toch Robby? ....hahhaaa).

(Hey schat, trek jij effe de batterij bij hem uit of zal ik het doen? Toch Robby? Zo is het toch gegaan? Hahaaaa Het is toch gene zever wat ik nu aan het vertellen ben???Hahahaa)

De volgende dag heeft Robby de stoute schoenen aan getrokken...Hij wilde ook wel es dat duiken “proeven”. Nou...die ontdekkingsduik heeft hem zooo goed gesmaakt, dat hij prompt een cursus “Open-Water” heeft gedaan.

En zo gebeurde het dat Robby zich nu ook een “Open-Water-Duiker” mag noemen.

Glansrijk geslaagd is ie...natuurlijk ook dankzij de professionele aanpak van Nieko!!!

En dan te bedenken dat hij vorig jaar zelfs niet wilde snorkelen.

Zo zie je maar weer...de wonderen zijn bijlange na de wereld niet uit!

En nu zou ook Margarita in aantocht zijn.

Margarita is dus 1 van onze “schone” dochters ;-)

Niek’s zijn Filipijns liefje.

Maarre...schoonmama en schoonpapa draaiden hun hand er niet voor om om ook schoondochters te gaan afhalen op het vliegveld (jaja...weer 18 km heen en 18 km terug).

Nou, Robby een spoedcursus scooteren geleerd.

Hij had nog nooit echt op een scooter gereden.

En nou moest hij direkt 18 km rijden plus door de grote stad en dan nog es terug maar dan met Margarita achter op!!!

NouNou...dat beloofd niet veel soeps...denk!

Maarre...dit heb ik dus te voorbarig gezegd!

Als een echte flippo scheurde Robby, met Marge achterop, door de stadse straten.

Een stad waar er geen verkeersregels zijn.

Een stad waar iedereen “Ieder voor zich, god voor ons allen”-mentaliteit heeft.

Een stad waar iedereen maar een dotje doet.

Natuurlijk hadden we geen woord gerept tegen Margarita dat het Robby zijn allereerste scooterervaring was.

Achteraf bleek wel dat ze halve peentjes heeft gescheten (of waren het hele rijstkorreltjes?) want voor haar was het ook nog maar de tweede keer dat ze op een scooter zat!

Maar onder het verstandig oog van pa en moe was er echt niks aan de hand. Toch?

Ondertussen had ook Jamie & Maricel zich bij het clubje gevoegd en zodoende was het bendeke compleet. (Jamie & Maricel zijn vrienden uit Boracay).

Met zijn allen zijn we op sjouw geweest naar Balicasag.

Balicasag is een piepklein eilandje...maar...het staat op de wereldlijst van 1 van de beste duikspotten...natuurlijk om te duiken maar ook zekers om te snorkelen.

De mannen gingen gaan duiken en de vrouwkes gingen braafkens snorkelen.

Ook Ro ging de diepte in, samen met Niek, Robby en Jamie.

Nou...hij vond het Grandioosss, Supergeweldig, Subliem met een hoofdletter!

Dat zou jij toch ook zeggen als je mevrouw de schildpad tegen kwam op nog geen meter afstand??? EN levensgroot!!!

En niet zomaar 1 schildpad...nee hoor...wel een stuk of 8.

Maar ook hele grote scholen Barracuda’s, Jack-fishes en nog een hoop meer.

Ook koraal is ademloos schitterend mooi!

Echt een aanrader. Echt waar!

Ook de snorkelaarsters...wij dus...hebben zeker 4 schildpadden gezien!

Het blijft waanzinnig om die beestjes tegen te komen!

Natuurlijk hebben we ook de Trasiers en die Chocolate Hills bezocht.

Met zijn allen hadden we een auto gehuurd met chauffeur.

Heel de dag zijn we op sjok geweest.

Echt heel gezellig allemaal.

Niek & Maragrita en Robby hebben door de lucht gesjeesd.

Aan een kabelbaan. Niks voor die 2ouwetjes...laat dat maar aan de jeugd over ;-)

De lunch hebben we genuttigd op een boot...buffetje (niks bijzonders), achtergrond-live-muziekje...en stilletjes aan vaarde de boot over de Loboc-rivier.

Het zicht was geweldig en het hoogtepunt was wel een voorstelling van dans en zang en muziek door een grote groep locals.

Ik denk dat ze die voorstellingen wel zo’n 10-20 (op zijn minst) per dag doen maar dat enthousiasme, die uitstraling enzo, is echt om kippenvel van te krijgen!

Ze dansen en zingen of hun leven ervan af hangt...onbegrijpelijk voor ons!

Het bezoeken van die Tarsiers, viel ons reuze mee.

We dachten eerst dat die arme beestjes in een kooitje zouden zitten.

Niet dus. Ze zitten wel in een beschermd natuurgebiedje.

Je kan ze van heel dichtbij bewonderen. Gelukkig mag je ze niet aanraken.

Vroeger wel, dan mocht je ze vast houden maar die arme dondertjes overleefden dat niet.

Het blijven toch “wilde” diertjes hey.

Maar je zou ze zo als huisdiertje willen hebben...echt zooo schattig!

Ook de Chocolade heuvels waren de moeite.

Je kon ze alleen maar bewonderen maar het was toch wel apart om al die heuvels zo te zien!

’s Avonds gingen we meestal met zijn allen uit eten.

Ze hebben hiero 1 heel goed restaurant (Nu hebben we ondertussen een ander heel goed restaurant ontdekt...Het is eigenlijk een resortje van een Belgisch koppel. De eigenaar was vroeger een collega-concurrent van Ro. Wat een klein wereldje is het dan toch hey. Maarre....een echt paradijsje hoor. Ons dineetje voelde zooo romantisch aan...het leek wel of we op huwelijkreis waren...hahahaa.)

Een restaurantje waar je een bieffie kunt eten van MAAR 600 gram...Dag dieet :-( ...

De kaart is niet uitgebreid (wel bij die Belgen) maar alles is echt superheerlijk.

Om het verhaal niet al te langdradig te maken...het was een onvergetelijke, geweldige tijd!!!

Maar zoals aan alle mooie, goeie en leuke dingen, zo komt ook hier een eind aan.

Ondertussen hebben we afscheid genomen van onze dierbare Robbedoes, van onze hartelijke, innemende schoondochter en van onze toffe vrienden.

(Alhoewel de volgende vriend van Niek alweer hier op de stoep staat...Sven.

Ook een hele toffe, coole peer waarmee Niek maanden door Australie heeft gereisd.)

Zo mensen...nu zijn jullie allemaal weer op de hoogte.

Hopelijk niet te verkleumd van de kou.

Ik denk daarom dat wij nog steeds het gevoel hebben dat wij nog maar amper vertrokken zijn op reis.

Doordat wij geen seizoenen meer hebben.

En nee...we missen het niet (nog niet...komt misschien ooit wel)!

Allemaal de hartelijke, lieve, zonnige groetjes en heel veel liefs en tot de volgende koffiekletskes. Dikke kus en doedoeiii, Mo & Ro & Nieko xxx

Vijf afscheids...

Hallo lieverdjes en luitjes en luitige lieverds en lieve luitjes,

Dit verhaaltje speelt nog steeds af op ons beminde eiland Siquijor.

Alles reilt en zeilt zoals het hoort. Alles verloopt naar wens.

Wij kennen ondertussen zowat heel het eiland, elk baaitje, elk strandje, elk rifje.

En ja...het blijft ons nog steeds facineren!

Ondertussen waren wij ijverig op zoek naar een stukje “Land aan zee”.

We maakten kennis met een Amerikaan, hij werkt in Dubai, die dolgraag zijn eigen resortje en zijn eigen duikshopje wilde beginnen...in de Filipijnen.

En jullie raden het misschien al?

Jaja, wij zouden dat mogen uitbaten voor hem en Niek zou dan duikinstructeur zijn daaro.

NouNou...dat was niet tegen dovemansoren gezegd!

En zo wist het hele eiland al heel snel dat wij op zoek waren naar een stuk grond.

De ene telefoon na de andere kregen we.

We werden op straat door wildvreemden aangesproken.

Want ja...iedereen had wel ergens op Siquijor wel een stukje grond te koop!

In alle soorten en in alle maten!!!

We moesten zelfs afspraken maken!

En zo gebeurde het dat we op een ochtend, in alle vroegte (nou ja, volgens “onze” begrippen), aan de andere kant van het eiland moesten zijn om een Lot te gaan bekijken, samen met een Filipijns vrouwtje.

We hadden afgesproken vlakbij ons en dan zou dat vrouwtje met ons mee scooteren.

Nou...het afgesproken uur kwam in zicht maar geen vrouwtje te bekennen.

Kregen we een smsje...in heel gebrekkig Engels, zonder punten en komma’s, zonder hoofdletters en ga zo maar door...dat ze “lazy” was (Vertaald: Lui).

Nondeju...moesten we daarom zooo vroeg ons nest uit?

Gewoon omdat vrouwtjelief (ikke niet hey...die nadere troela) te lui was om op te staan en naar ons te komen?

Nou, zei Ro, dan zijn wij ook lazy/lui om helemaal naar de andere kant van het eiland te tuffen (lees: uur tot anderhalf uur scooteren) om haar stukje grond te zien.

Dus Mo, stuur haar maar een sms terug dat wij ook lazy zijn en dat de afspraak helemaal niet meer door gaat. Punt basta!

Gelukkig heeft Mo eerst toch nog maar het smsje een paar keer opnieuw gelezen vooraleer ze een smsje heeft gestuurd...want...jaha...wat begreep Mo ineens?

Mevrouwtje was niet lazy of lui ofzo...helemaal niet...Mevrouwtje stond in Lazi al op ons te wachten!

Lazi was een klein dorpje, aan de andere kant van de berg en ja, ze moest daar al eerder zijn voor andere zaken.

Ze stuurde ons gewoon een smsje om ons te verwittigen dat wij niet op haar moesten wachten maar zelf naar Lazi moesten komen.

Hahahhaaa....zo zie je maar weer...Always more fun in the Philippines!!!

Op een dag hadden we visite...jaja...Niek stond bij ons op de stoep.

Hij had zijn buik vol van zijn vorig werkplekje.

Het ging echt allemaal op zijn Filipijns en daar word je dan niet echt vrolijk van!

Dus de volgende etappe wordt voor hem Bohol.

Natuurlijk werd Siquijor zijn tussenstopje.

Ook hij was één en al enthousiasme van dit eiland.

Maar hij was nog meeeer onder de indruk van Mo der kookkunst!!!

Het manneke was weer, net als vanouds, een gespierde sprinkhaan.

Nou....daar zorgde Mootje en Rootje wel voor dat dat ging veranderen.

We zouden van hem wel weer een vetgemest speenvarkentje van maken.

(By the way...tis ons gelukt hoor!)

Na 2 weken zijn batterijen opgeladen te hebben, vertrok Niek weer verder...verder de wijde wereld in!

En ja...zo gebeurde het ook dat wij triestig genoeg ook afscheid hebben moeten nemen van onze dierbare Spikey.

Heel de dag was ie bij ons. Kreeg ie lekker eten en zo en werd hij lekker beknuffeld. ’s Avonds werd ie weer aan de deur gezet omdat ja...het is altijd mooi weer hiero en ja...het is en was een “buitenhondje’” hey.

Maar op een dag kwam ie binnen met een mank pootje.Niks bijzonders aan het pootje te zien.

Achja....een verstuikinkie hey...zal wel weer over gaan.Maar het ging niet over.

Dan begon hij ook heel raar te kwijlen.Dat duurde nooit lang maar dan leek het net of ie iets in zijn keeltje had.

Ook begon ie raarder op zijn andere pootjes te lopen (het manke pootje hield ie altijd in de lucht). En ja....ondertussen begon hij ook te piepen en te janken....ook ’s nachts.

Ik hield hem zo veel mogelijk in mijn armen om hem te kalmeren en meer en meer begon hij te grommen, wel zachtjes maar toch...elke keer als ik hem verlegde.

Maar dat grommen deed ie niet express, het leek wel of ie niet wist dat ie zachtjes aan het grommen was!

En alles werd met de dag erger!!!

Geen ene dierenarts op het eiland en dan zit je met zo’n prutske.

Op een gegeven moment zat ie zooo te janken dat het echt door merg en been ging. En ja...toen hebben we besloten dat het zo niet verder kon.

We hebben hem in vrede laten hemelen. Van het internet werd ik ook niet veel wijzer van. Zelf dachten we aan hondsdolheid. Nou...dat mot je dus echt niet krijgen.

Ook was het zo dat (hoogstwaarschijnlijk) pa of moe hetzelfde had als Spikey...alleen 10 keer erger. Misschien was het iets erfelijks.

In ieder geval was het echt helemaal afschuwelijk om dat beestje zo te zien lijden.

Een heel lief beestje maar wel hartstikke schuw.Zodra je je bewoog....flitste ie weg!

En ja hoor...het mot echt niet gekker worden...2 dagen later nam hij het zusje van Spikey mee naar ons.

Zat ik weer “opgescheept” met 2 drolletjes....een grote en een kleine.

Tuurlijk kregen die beestje te eten maar daar bleef het ook echt bij.

Geen geknuffel meer!

Geen aanhechtings-gedoe meer!

Zeker omdat wij ondertussen besloten hadden om ook te verkassen naar Bohol.

Haaajaahey...je bent reiziger of je bent het niet....hahahaaa.

Maar ook doordat onze droomballon uit elkaar is gespat.

Helaas heeft het niet zo mogen zijn met onze Amerikaan.

Maanden later mailde hij ons dat het zelfs niet goed gaat in Dubai.

Daardoor stond zijn job op het spel.

Dus daag resortje, daag duikschooltje, daag droompje...

Niek zijn verjaardag stond voor de deur.

Maar ook Robby, Niek zijn beste maat uit den Belgiek, kwam richting Bohol, op vakantie dus!

En ja, die wilden wij ook niet missen hey...

Braafjes van iedereen afscheid genomen.

Ook van onze lieve buuf.

Het mensje bracht geregeld, op een koffieschoteltje, hapjes Filipijns eten voor ons!

Nou ja...het was wel hap...slik...weg...maar toch...alleen het gebaar al!

En zooo ondervoed zien wij er toch echt niet uit hoor ;-)

Ze hebben niks maar ze geven alles.

En zo komen we bij het einde van het hoofdstukje Siquijor.

Misschien komen we er ooit weer.

We zien het wel.

Voorlopig eerst Bohol gaan verkennen.

Nou lieverdjes en luitjes en luitige lieverds en lieve luitjes...zo is iedereen weer op de hoogte.

Wij gaan zo meteen een lekker hapje eten.

Het volgend verhaaltje zal ook snel volgen want we hebben weer een hoop mee gemaakt ondertussen!

Hou jullie haaks, wees lief voor elkaar, dat doen wij ook, geniet van het leven...de rest volgt wel. Toch?

Heel veel liefs en de hartelijke groetjes en een dikke knufff van ons 4tjes, Mo & Ro & Nieko & Robbyyyo.

Mission Impossible: Op dieet!

Hallo allemaal, Hallo iedereen,

Jaja...we zijn aangeland, per boot, in Siquijor.

En JAAA...wat een eiland!

Onze eerste indruk was overweldigend: zo relaxed, zo netjes (zeker voor Filipijnse begrippen), zo genoeg plaats voor iedereen.

Maar...wat het allerallermeeste opvalt zijn toch wel de wegen.

Jaja...er zijn hier dus “echte” wegen...heel het eiland rond.

Wegen zoals wij die nog kennen van in Nederland en sommigen in Belgie ;-)

De eerste week hebben we vertoeft in een resortje.

Heel basic maar direkt aan het strand en je kon er heerlijk eten!

We voelden ons net 2 toeristjes...hahhahaa...dus we gedroegen ons ook als 2 toeristjes!

En...na maanden...hebben we Ray en zijn vrouwtje, Valerie, en hun schattige kleine, Julia...weer terug gezien.

Ray is dus een rasechte Hollander en woont al jaaaren in de Filipijnen.

Echt een toffe peer waarmee je heerlijk weer Ollands mee kunt klappen.

Hij weet honderduit te vertellen MAAR wat veel belangrijker is...hhahaaa...hij weet al de goeie adresjes waar je heerlijke, smakelijke dingen kunt kopen.

Zo gebeurt het dat we eindelijk...na 16 maanden...heerlijk vers bruin brood eten (het gekwijl sijpelt alweer uit mijn mond).

Moment dat Mo der dagen sleet in het resortje, tufte Ro overal rond, op zoek naar ons eigen stekkie.

Na een hoop gerace en gevraag...hebben we wis en waarachtig ons plekkie gevonden.

Ons Smurfenhuis.

Buitenkant: Helemaal blauw

3 slaapkamers: Helemaal blauw

1 badkamer: Helemaal blauw

Overloop: Helemaal blauw

Woonkamer: Helemaal blauw

Eetkamer: Helemaal blauw

Keuken: Helemaal blauw

Bar...jaja...jullie lezen het goed...onze eigen bar (DAAROM hebben wij dit huis gehuurd...hahaa): Helemaal blauw

Alleen onze slaapkamer en onze badkamer die zijn lieflijk baby-roze...oh so sweet!

(Nou begint mijn frangeske te vallen waarom Ro heel de dag in een smurfenpak rondhuppelt!!!...met een blue smile on his face...)

Het is helemaal gemeubileerd alhoewel het interieur niet onze stijl is.

Ook voorzien van potten en pannen en handdoeken en lakens enzo.

Zelfs internet en ventilator en een ijskast plus gasfornuisje.

Een tuin is er ook bij...inclusief de tuinman.

Ook gebuurtjes ontbreekt het niet en alles is omheind met een hek.

En dat alles voor een heel schappelijk prijsje! (In NL of B kan je er zelfs nog geen duiventil voor huren).

Ik zou het belangrijkste van al vergeten...waakhond ook inbegrepen.

Nou ja, waakhond???

Het ziet er uit als een hond...ik bedoel...hij zal er uit zien als een waakhond...mits ie gaat groeien, verdikken en zal kunnen blaffen!

Honden en hondjes en puppietjes genoeg in de wijde en dichte omtrek.

Maar dit scharminkeltje...ik noem hem maar weer Spikey...heeft toch wel een bieteke ons hart gestolen... met zijn kwispelstaartje.

In principe is die van de naaste buren.

Maar hij hangt nu altijd hier rond. (Zou ik ook doen als ik elke dag een paar keer lekker eten krijgt met echt vlees enzo).

De eerste dagen bleef hij braafjes buiten. Daarna durfde hij toch wel met 1 pootje binnen staan. Nu ligt hij heerlijk lang uit te snurken, naast mijn stoel.

De volgende stap?

We zien het wel...

Het volgende: De meeste groente en fruit kan je kopen op dit eiland en ook wel andere grut hoor.

Maar...het is dus heel normaal dat je ook “effe” gaat shoppen in Dumaguete.

Eiland aan de overkant.

Daar kan je echt alles vinden en een stuk goedkoper.

Zo gebeurde het dat wij vorige week al om 6 uur ’s morgens op de boot zaten, op weg naar Dumaguete.

De ochtendboot doet er bijna 2 uur over.

De avondboot maar 45 minuten.

In Dumaguete heb je dus een enorme (nieuwe) ShoppingMall.

Je kan het niet helemaal vergelijken met het winkelcentrum van Wijnegem...maar toch zo ongeveer...min of meer.

Plus een supergrote supermarkt.

Alleen...een Filipijnse supermarkt heeft andere prioriteiten dan wij.

Je ziet maar een kleine groente en fruitafdeling.

Vlees hebben ze ook...maar bijlange na niet zooo uitgebreid als bij jullie.

En vleeswaren/charcutterie en kaas enzo...dat mot nog uitgevonden worden.

Je ziet wel rijen vol met stukjes zeep.

Baby-poedermelk is ook een must. En natuurlijk mag ik de rijst niet vergeten!

In alle soorten en maten. Zelfs per 25 kilo zakken...hahaaa.

Dankzij Ray hebben we wel een ander supermarkt gevonden...en je raadt nooit wat hun wel verkopen??? KAAS...echte Hollandse kaas...onvoorstelbaar. Toch?

En ook gerookte snijworst enzo.

En ook de slager hebben we ontdekt...Lang leve het eten!

De echte “ons”kenners die hebben het snotje allang door... die 25 kilo zullen der zooo weer aanvliegen bij ons dierbaar Rootje!!!

Ach ja...so what!!!

Misschien ook dankzij de McDonalds, die hier ook is???

Als heel je boodschappenkarretje afgeladen is, dan wordt alles netjes in een doos ingepakt door een manneke.

Die doos gaat op een tricycle...die tuft naar ene James Cargo.

James Cargo ontvangt zo tientallen dozen van iedereen. Alles wordt dan geladen op een klein vrachtwagentje. Vrachtwagentje gaat de ferry op en binnen 2 dagen staat jouw doos bij jou op de stoep!!!

Natuurlijk....voor heel dit gedoe moet je wel betalen hey!

Voor niks gaat de zon op, zeggen wij altijd.

Nou? Wat denken jullie? Wat motten wij betalen om onze doos van Dumaguete naar ons huis in Siquijor te krijgen? (Vrachtautootje plus ferry plus arbeidskrachten)

50 pesos, dames en heren...welgeteld 90 eurocentjesss!

Onvoorstelbaar toch?

Voor die paar centjes kan je niet zelf lopen te sjouwen met die loeizware doos. Toch?

Nog iets heel belangrijks:

Je hebt ook restaurantjes (nou ja, lees: eetplekkie’s) hier in Siquijor.

De ene is hier vlakbij...Jo Chicken Inato.

Jullie raden nooit wat je daar kunt smikkelen?

Nasi!!!

Echt waar.

Niet helemaal 100% als de echte, echte nasi...maar hij is wel heel lekker.

En als je dan ook nog es Pork sweet & sour erbij bestelt...en je doet je ogen dicht....dan lijk het net...nou ja...bijna net of je Babi Pangang zit te eten!!!

In ieder geval met een beetje fantasie kom je al aardig in de goeie richting.

Plus loempiaatjes.

Wat doet Mo nou?

We gaan een paar portie’s nasi halen en varkensvlees in zoetzure saus.

Door die nasi gooien we zelf wat nasikruiden door (kennen ze hier niet maar die hebben we laten meebrengen door Eddy, toendertijd), bakken een eitje en maken zelf satésaus.

Nou? Zie je ons al lekkerbekkend smikkelen???

Nu nog een keer een BBQtje in elkaar zien te flanzen en ja...dan kunnen we ook saté grillen!

Helemaal top...al zeg ik het zelf!

Maar onze vaste gewoonte wordt toch wel Erik, de Viking.

Elke zondagmiddag maakt ie zelf een buffet, elke zondag een ander soort buffet:

6-7-8 verschillende soorten vlees (schnitzels, kippebilletjes, biefstukjes, gerookte ham, koteletjes, gehaktballetjes, hamburgertjes, vis, gefrituurde inktvis,...) & aardappelkroketjes & zelfgemaakte lasagna & gebakken aardappeltjes & tomatensalade & puree & rijst & ... & ...

Je eet je barstens en stikvol. Je (vr) eet zoooveel je wilt.

Alles smaakt overheerlijk en vers!

Prijsje: nog geen 4 €. Wat kunnen jullie nog kopen in NL/B in een restaurant/snackbar/friettent voor nog geen 4 €???

En we maken ook kennis met andere “buitenlanders” die hier wonen en leven.

Gewoon een gezellige bende.

En ...heel solidair.

Zo gebeurde het dat wij zaterdagavond, geheel onverwachts, naar een “geld-inzamelings-avond” gingen.

Een Amerikaans-Filipijns koppel (hij al over de 80 jaar) hadden een eigen huisje.

Ze verhuurden ook kamers aan backpackers EN ze vingen verwaarloosde, verweesde kindertjes op. Door kortsluiting door een goedkope ventilator is heel hun huis afgebrand met heel de inboedel (ook paspoorten).

Gelukkig niemand gewond maar wel alles maar dan ook alles kwijt!

Ze hebben geen geld meer om iets te kopen.

Door een inzamelingsaktie, ge-organiseerd door vrienden, werden veel “buitenlanders” uitgenodigd en gevraagd voor de nodige bijdrage.

Je kon drinken en eten naar hartelust... allemaal gesponsort door vrienden.

Fantastisch toch? Al die solidariteit!

Maar wat helemaal het toppunt is, is het volgende:

Bijna iedereen rijdt met een scooter rond...soms zie je hele familie’s op 1 scooter...inclusief pasgeboren babietjes of aftandse omaatjes.

Al een bezienswaardigheid op zich!

Het is verplicht dat de bestuurder een helm draagt...al de anderen niet.

Ook niet als er 2 kleine pagatterekes voor pa op de benzinetank zitten of opoe achterop.

Maar...de meesten dragen geen helm...zelfs de politie niet!!!

Er is wel politie genoeg in en rond Siquijor.

Vraag me niet wat die doen...want dat weet niemand.

Niemand wordt ooit aangehouden door de politie (tenzij je een serieus misdrijf begaat)...niet voor te hard rijden...niet omdat je geen helm draagt...niet omdat je met zijn 7 op een scooter zit.

Ze rijden je gewoon voorbij in hun politie-auto of op hun scooter...zonder helm.

MAAR:

Bijna elke dag worden er, ergens op het eiland, wel politiecontroles gehouden.

De politie zet aan weerskanten van de weg 2 wegversperringen.

En ja...als je dan door rijdt...zonder helm...dan heb je een boete aan je scooter hangen.

Dus wat gebeurt er nu:

Rootje tuft met Mootje het eiland rond.

Met zijn twee-en op de scooter, met zijn twee-en zonder helm.

By the way...Mo voelt zich dan weer als een Beatrixje...een lachje hier...een glimlachje daar en maar zwaaien en maar wuiven...van links naar rechts, van rechts naar links.

En plotsklaps...voor hun neus...wat zie je dan? Juist...politiecontrole/wegversperring.

Ro manouvreert de scooter aan de kant...net voor de neus van de politie.

En zie hier...er zijn 10 wachtenden voor u!

Iedereen, die zonder helm rijdt, staat gewoon geduldig te wachten, aan de kant...totdat de poltie besluit dat er genoeg controle geweest is voor die dag...en hun boeltje (wegversperringen) opruimen.

Dat kan na een kwartiertje zijn maar het kan ook een uur duren.

Nou...moment dat de politie weg is, schiet iedereen weer in aktie...de scooter op...zonder helm...en weg is iedereen.

Echt toch helemaal grandioosss???

Wij kwamen niet meer bij van het lachen!

Jay heeft het zelfs meegemaakt dat hij aan de kant ging met zijn motor, vlak voor de wegversperring.

De politie doet teken...Kom nou maar!

Maar Jay schudt zijn hoofd en zegt...Ik blijf lekker hier!

En de poltie kan je niks maken!!!! Hahahaaaa.

Jaja...Het is echt een heel ander wereldje hiero...but WE LOVE IT !!!

We hebben ook schitterend weer terwijl het op andere eilanden bar en boos is...echt snertweer!

Volgende week is Niek weer in ons midden!

Jaja...hij kan ons niet missen hey...hahahaa.

Of is het net andersom?

We kijken er in ieder geval er volop naar uit.

Maarre...iedereen is van harte welkom hoor!!!

Robby heeft dat heel goed begrepen want hij komt in oktober deze kant op.

Echt super!!!

Enne...Wie volgt? ;-)

Nou lieve mensen...het zit er weer op...dit verhaaltje.

Iedereen is weer op de hoogte van ons doen en laten en gesjouw.

Laat effe weten hoe het allemaal met jullie gaat.

We vinden het altijd hartstikke leuk om reactie’s en/of mailtjes te krijgen!

Dus...kom maar op.

Heel veel liefs en de hartelijke, zonnige, smurfachtige groetjes van 2 blauwerige figuren.

Na doedoeiii en daaaag en saluu en audoe en byebye xxx

Always more fun...

Hallo lieve luitjes,

Tussen de plensbuitjes en zonnestraaltjes door, heb ik weer wat meer tijd om een verhaaltje neer te pennen.

We hebben weer wat rust in het kippenhok.

Eindelijk kunnen onze buikkies wat bijkomen van al dat gegiegel, gelach en ge-smile en gebrul !!! Lees en geniet:

Op de duikboot van Niek hebben we eerst kunnen kennis maken met Richard. Een rasechte Amerikaan. Dubbelgangachtige Lance Armstrong-figuur.

De eerste dag verliep alles op zijn gemakske.

Maar kort daarop kwam Isabelle derbij.

Nou...we kunnen jullie verzekeren...Richard + Isabelle = in-je-broek-piesende-lachsalvoos-momenten!!!

Die 2 samen en dan heel ons hubsebupsje erbij, nou...dolle pret gegarandeerd.

En zooo positief en zooo happy altijd!

’s Morgensvroeg vertrok heel het clubje om te gaan duiken of net als wij, als gezelschapsmensjes.

De boot was maar amper vertrokken en dan begon het me toch te gieten, te regenen, te stortregenen...niet meer normaal. Het was gewoon een regengordijn!

Iedereen had het dan al hartstikke koud. Hun, de duikers, doken dan het water in.

Na een half uur, 3 kwartier kwamen ze weer tevoorschijn...meestal weer in de plensende, kille regen maar zodra Richard en Isabelle hun koppie boven water staken...nou... de “Amaaazings”, de “Wonderfulsss” vlogen je om je oren en niet te vergeten...met een very big smile op hun kougekleumde toetjes!

Nee hoor, hun deerde het niet... het op het Hollands lijkende weertje.

“Als we maar buiten zijn, weer of geen weer”!

Een supervrolijk duootje dus...

En zo gebeurde het ook dat we ’s avonds heel gezellig met zijn allen gingen uit eten.

Altijd dolle pret, iedereen deed zijn best om zijn grappigst verhaaltje te vertellen.

-Maarre Richard?

-Yes

-Nu je in de Filipijnen bent, dan heb je toch wel de specialiteit nr 1 van de Filipijnen gegegeten hé?

-Euuuhhh no....wat bedoel je?

-Nou...je hebt toch al wel Balut gegegeten?

-Euuuuhhh no...wat is het dan precies?

-Tja....dan valt heel moeilijk uit te leggen, dat moet je gewoon geproefd hebben.

-Ok....ik zal het proberen

Hup...wij met zijn allen naar een kraampje waar ze overheerlijke (Nou ja...in ieder geval wel voor de Filipijnen) balut verkochten.

Iedereen had zijn camera in aanslag.

-O...maar dat ziet er uit als een eitje.

-Pel nou maar af.

Hij dat eitje pellen...ook nu met een big smile op zijn toet...en wij al schuddebuiken van het lachen (want wij wisten precies wat Balut is, Richard niet).

Maar het lachen verging hem al snel...heel snel!!!

-What the f...ck is this???

-Een lekker smeuig eitje johhh....eet nou maar op.

En ja hoor....daar ging het eitje...met snaveltje en al, met pootjes en al, met veertjes en al, met blinkende oogjes en al.

Een dikke pluim voor Richard hoor...om een goor uitziende eende-embryo op te smikkelen, met huid en haar...bedoel...met huid en veren!!!

Geef ons portie maar aan Fikkie.

Wij stonden zowat over te geven bij deze wansmakelijke aanblik!!!

Googel maar es op afbeeldingen.

MAAR...wees gewaarschuwd...bekijk dit liefst op je nuchtere maag en met de wc-pot in aanslag.

Nou, deze avond kon niet meer stuk (dachten wij...mis poes dus...het werd nog véél gekker en maffer en zotter!).

2 dingen mot je zeker gedaan hebben hier, in de Filipijnen...en dat is Balut eten maar ook Karaoke zingen!

Hup...wij met zijn allen naar een Karaoke-tent.

Dachten we!

Niet dus.

We komen die tent binnen...en ja hoor...hebben wij weer aan onze fiets hangen.

Een tent vol met wellustige “meisjes van plezier”. (Meisjes??? Bakla’s dus...omgebouwde heerschappen...bij de één zie je het overduidelijk, bij de ander ben je echt in de waan dat je een “Miss World”-griet aan de haak heb geslagen...totdat, weet-je-wel...)

Ach ja...Wat zei Jootje ook alweer...”Try, before you dy!”.

Dus, daar zaten we dan (Zie je ons al zitten?).

The show must go on...

En of dat het een show was!!! Gegarandeerd...

De meest opzichtigste, ordinairste, vulgairste bakla die je je maar kunt voorstellen was HET hoogtepunt (Maar eerlijk is eerllijk...hij/zij kon wel donders goed zingen).

Op zijn/haar manier probeerde hij/zij alle mannen in ons gezelschapje op te hitsen en op te “vrolijken”.

Onder grooote hilariteit van de meiden dus!!!

Maar het allerallertoppunt was wel dat Niek werd meegesleurd door hem/haar naar voren, om samen, heel professioneel (maar niet heus) een spectaculaire lapdance te showen!

Arme Niek...maar wij vonden het grandioosss!!! Hahaaaaa...

Nou...toen kregen Roland & Richard ook de smaak te pakken.

Als rasechte showattracties gaven ze hun beste danspasjes ten toon!

Bakla’s of niet, kunnen dansen of niet, de maat kunnen houden of niet...just do it!!!

Rootje had zelfs zo erg de smaak te pakken, dat ie een paar minuten later lag te rollebollen met Mister/Miss Bakla.

Zijn smoes? –“Ik kon mijn evenwicht niet meer houden en wij zijn samen achterover gekletterd” (Jaja.......ut zal wel).

Maarre luitjes...allemaal leuk en aardig....maarre...we hebben nog niet geKaraoke-ed, toch?

Dus...hup naar de volgende bar.

En wis en waarachtig...een heuse karaoke-tent.

Buiten dat we maar alleen met ons clubje der zaten, waren we voor de rest daar moederziel alleen....maar...leut mot je toch zelf maken. Toch?

Nou...leut en plezier hebben we gehad hoor!

De één ontpopte zich als een heuse popzangeres = Isabellaatje.

De ander dweepte iedereen vrolijk mee op = Jootje.

Nog een ander kon niet maar deed wel zijn best = Richaartje.

De ene één fungeerde als een voltallig achtergrondzangeres = Mootje

De andere één dacht dat ie kon zingen maar helaas...toch mocht ie blijven vanwege zijn sexie-imago = Niekootje (net opgedaan in de vorige tent).

De ene andere hield heel het zooitje in bedwang = Rootje (die lag nog na te zwijmelen, denk ik :( ...van zijn vorige gestunt)

Jammer genoeg...lag Robbedoes al lang in zijn mandje te ronken...hij heeft al deze zangtalentjes motten missen!!!

En zo gebeurde het dat het moest gebeuren dat wij afscheid moesten nemen van Robin & Jolein.

Wat vliegt de tijd!!! Echt niet meer leuk...

-Daaag kullekes daag...tot gauw!

Maar dat het zo “gauw” werd...ja...dat was niet onze bedoeling!

Want...Een paar uur later stonden ze weer voor onze neus.

Jaja...ze kunnen ons niet missen hey ;-)

Niet dus...

Door het slechte weer werden er enkele vluchten ge-annuleerd.

En zo gebeurde het dat we zelfs 3 keer afscheid hebben moeten nemen van hun.

Ze bleven maar terug komen....hahahaaa.

’s Avonds zijn we gezellig uit eten geweest met het overgebleven clubje.

Nou...het was zooo gezellig, we hebben zooo gelachen dat je onze onderbroekkies kon uitwringen. Echt waar...we kwamen niet meer bij.

ManManMan...die Richard...echt niet te doen dus.

Maar jammer genoeg, hebben we ook van hem al afscheid moeten nemen.

Morgen zijn wij aan de beurt.

Dan vertrekken we naar een ander eiland , Siquijor.

Daar de boel gaan verkennen.

Maar we houden jullie, zoals altijd, op de hoogte.

Allemaal een dikke knuf en de hartelijke, lieve groetjes van 2, nog steeds, rasechte levensgenieters.

Hou jullie goed, hou jullie haaks.

ByeBye en CiaoCiao xxx

Always more fun...

Hallo lieve luitjes,

Tussen de plensbuitjes en zonnestraaltjes door, heb ik weer wat meer tijd om een verhaaltje neer te pennen.

We hebben weer wat rust in het kippenhok.

Eindelijk kunnen onze buikkies wat bijkomen van al dat gegiegel, gelach en ge-smile en gebrul !!! Lees en geniet:

Op de duikboot van Niek hebben we eerst kunnen kennis maken met Richard. Een rasechte Amerikaan. Dubbelgangachtige Lance Armstrong-figuur.

De eerste dag verliep alles op zijn gemakske.

Maar kort daarop kwam Isabelle derbij.

Nou...we kunnen jullie verzekeren...Richard + Isabelle = in-je-broek-piesende-lachsalvoos-momenten!!!

Die 2 samen en dan heel ons hubsebupsje erbij, nou...dolle pret gegarandeerd.

En zooo positief en zooo happy altijd!

’s Morgensvroeg vertrok heel het clubje om te gaan duiken of net als wij, als gezelschapsmensjes.

De boot was maar amper vertrokken en dan begon het me toch te gieten, te regenen, te stortregenen...niet meer normaal. Het was gewoon een regengordijn!

Iedereen had het dan al hartstikke koud. Hun, de duikers, doken dan het water in.

Na een half uur, 3 kwartier kwamen ze weer tevoorschijn...meestal weer in de plensende, kille regen maar zodra Richard en Isabelle hun koppie boven water staken...nou... de “Amaaazings”, de “Wonderfulsss” vlogen je om je oren en niet te vergeten...met een very big smile op hun kougekleumde toetjes!

Nee hoor, hun deerde het niet... het op het Hollands lijkende weertje.

“Als we maar buiten zijn, weer of geen weer”!

Een supervrolijk duootje dus...

En zo gebeurde het ook dat we ’s avonds heel gezellig met zijn allen gingen uit eten.

Altijd dolle pret, iedereen deed zijn best om zijn grappigst verhaaltje te vertellen.

-Maarre Richard?

-Yes

-Nu je in de Filipijnen bent, dan heb je toch wel de specialiteit nr 1 van de Filipijnen gegegeten hé?

-Euuuhhh no....wat bedoel je?

-Nou...je hebt toch al wel Balut gegegeten?

-Euuuuhhh no...wat is het dan precies?

-Tja....dan valt heel moeilijk uit te leggen, dat moet je gewoon geproefd hebben.

-Ok....ik zal het proberen

Hup...wij met zijn allen naar een kraampje waar ze overheerlijke (Nou ja...in ieder geval wel voor de Filipijnen) balut verkochten.

Iedereen had zijn camera in aanslag.

-O...maar dat ziet er uit als een eitje.

-Pel nou maar af.

Hij dat eitje pellen...ook nu met een big smile op zijn toet...en wij al schuddebuiken van het lachen (want wij wisten precies wat Balut is, Richard niet).

Maar het lachen verging hem al snel...heel snel!!!

-What the f...ck is this???

-Een lekker smeuig eitje johhh....eet nou maar op.

En ja hoor....daar ging het eitje...met snaveltje en al, met pootjes en al, met veertjes en al, met blinkende oogjes en al.

Een dikke pluim voor Richard hoor...om een goor uitziende eende-embryo op te smikkelen, met huid en haar...bedoel...met huid en veren!!!

Geef ons portie maar aan Fikkie.

Wij stonden zowat over te geven bij deze wansmakelijke aanblik!!!

Googel maar es op afbeeldingen.

MAAR...wees gewaarschuwd...bekijk dit liefst op je nuchtere maag en met de wc-pot in aanslag.

Nou, deze avond kon niet meer stuk (dachten wij...mis poes dus...het werd nog véél gekker en maffer en zotter!).

2 dingen mot je zeker gedaan hebben hier, in de Filipijnen...en dat is Balut eten maar ook Karaoke zingen!

Hup...wij met zijn allen naar een Karaoke-tent.

Dachten we!

Niet dus.

We komen die tent binnen...en ja hoor...hebben wij weer aan onze fiets hangen.

Een tent vol met wellustige “meisjes van plezier”. (Meisjes??? Bakla’s dus...omgebouwde heerschappen...bij de één zie je het overduidelijk, bij de ander ben je echt in de waan dat je een “Miss World”-griet aan de haak heb geslagen...totdat, weet-je-wel...)

Ach ja...Wat zei Jootje ook alweer...”Try, before you dy!”.

Dus, daar zaten we dan (Zie je ons al zitten?).

The show must go on...

En of dat het een show was!!! Gegarandeerd...

De meest opzichtigste, ordinairste, vulgairste bakla die je je maar kunt voorstellen was HET hoogtepunt (Maar eerlijk is eerllijk...hij/zij kon wel donders goed zingen).

Op zijn/haar manier probeerde hij/zij alle mannen in ons gezelschapje op te hitsen en op te “vrolijken”.

Onder grooote hilariteit van de meiden dus!!!

Maar het allerallertoppunt was wel dat Niek werd meegesleurd door hem/haar naar voren, om samen, heel professioneel (maar niet heus) een spectaculaire lapdance te showen!

Arme Niek...maar wij vonden het grandioosss!!! Hahaaaaa...

Nou...toen kregen Roland & Richard ook de smaak te pakken.

Als rasechte showattracties gaven ze hun beste danspasjes ten toon!

Bakla’s of niet, kunnen dansen of niet, de maat kunnen houden of niet...just do it!!!

Rootje had zelfs zo erg de smaak te pakken, dat ie een paar minuten later lag te rollebollen met Mister/Miss Bakla.

Zijn smoes? –“Ik kon mijn evenwicht niet meer houden en wij zijn samen achterover gekletterd” (Jaja.......ut zal wel).

Maarre luitjes...allemaal leuk en aardig....maarre...we hebben nog niet geKaraoke-ed, toch?

Dus...hup naar de volgende bar.

En wis en waarachtig...een heuse karaoke-tent.

Buiten dat we maar alleen met ons clubje der zaten, waren we voor de rest daar moederziel alleen....maar...leut mot je toch zelf maken. Toch?

Nou...leut en plezier hebben we gehad hoor!

De één ontpopte zich als een heuse popzangeres = Isabellaatje.

De ander dweepte iedereen vrolijk mee op = Jootje.

Nog een ander kon niet maar deed wel zijn best = Richaartje.

De ene één fungeerde als een voltallig achtergrondzangeres = Mootje

De andere één dacht dat ie kon zingen maar helaas...toch mocht ie blijven vanwege zijn sexie-imago = Niekootje (net opgedaan in de vorige tent).

De ene andere hield heel het zooitje in bedwang = Rootje (die lag nog na te zwijmelen, denk ik :( ...van zijn vorige gestunt)

Jammer genoeg...lag Robbedoes al lang in zijn mandje te ronken...hij heeft al deze zangtalentjes motten missen!!!

En zo gebeurde het dat het moest gebeuren dat wij afscheid moesten nemen van Robin & Jolein.

Wat vliegt de tijd!!! Echt niet meer leuk...

-Daaag kullekes daag...tot gauw!

Maar dat het zo “gauw” werd...ja...dat was niet onze bedoeling!

Want...Een paar uur later stonden ze weer voor onze neus.

Jaja...ze kunnen ons niet missen hey ;-)

Niet dus...

Door het slechte weer werden er enkele vluchten ge-annuleerd.

En zo gebeurde het dat we zelfs 3 keer afscheid hebben moeten nemen van hun.

Ze bleven maar terug komen....hahahaaa.

’s Avonds zijn we gezellig uit eten geweest met het overgebleven clubje.

Nou...het was zooo gezellig, we hebben zooo gelachen dat je onze onderbroekkies kon uitwringen. Echt waar...we kwamen niet meer bij.

ManManMan...die Richard...echt niet te doen dus.

Maar jammer genoeg, hebben we ook van hem al afscheid moeten nemen.

Morgen zijn wij aan de beurt.

Dan vertrekken we naar een ander eiland , Siquijor.

Daar de boel gaan verkennen.

Maar we houden jullie, zoals altijd, op de hoogte.

Allemaal een dikke knuf en de hartelijke, lieve groetjes van 2, nog steeds, rasechte levensgenieters.

Hou jullie goed, hou jullie haaks.

ByeBye en CiaoCiao xxx

Always more fun...

Hallo lieve luitjes,

Tussen de plensbuitjes en zonnestraaltjes door, heb ik weer wat meer tijd om een verhaaltje neer te pennen.

We hebben weer wat rust in het kippenhok.

Eindelijk kunnen onze buikkies wat bijkomen van al dat gegiegel, gelach en ge-smile en gebrul !!! Lees en geniet:

Op de duikboot van Niek hebben we eerst kunnen kennis maken met Richard. Een rasechte Amerikaan. Dubbelgangachtige Lance Armstrong-figuur.

De eerste dag verliep alles op zijn gemakske.

Maar kort daarop kwam Isabelle derbij.

Nou...we kunnen jullie verzekeren...Richard + Isabelle = in-je-broek-piesende-lachsalvoos-momenten!!!

Die 2 samen en dan heel ons hubsebupsje erbij, nou...dolle pret gegarandeerd.

En zooo positief en zooo happy altijd!

’s Morgensvroeg vertrok heel het clubje om te gaan duiken of net als wij, als gezelschapsmensjes.

De boot was maar amper vertrokken en dan begon het me toch te gieten, te regenen, te stortregenen...niet meer normaal. Het was gewoon een regengordijn!

Iedereen had het dan al hartstikke koud. Hun, de duikers, doken dan het water in.

Na een half uur, 3 kwartier kwamen ze weer tevoorschijn...meestal weer in de plensende, kille regen maar zodra Richard en Isabelle hun koppie boven water staken...nou... de “Amaaazings”, de “Wonderfulsss” vlogen je om je oren en niet te vergeten...met een very big smile op hun kougekleumde toetjes!

Nee hoor, hun deerde het niet... het op het Hollands lijkende weertje.

“Als we maar buiten zijn, weer of geen weer”!

Een supervrolijk duootje dus...

En zo gebeurde het ook dat we ’s avonds heel gezellig met zijn allen gingen uit eten.

Altijd dolle pret, iedereen deed zijn best om zijn grappigst verhaaltje te vertellen.

-Maarre Richard?

-Yes

-Nu je in de Filipijnen bent, dan heb je toch wel de specialiteit nr 1 van de Filipijnen gegegeten hé?

-Euuuhhh no....wat bedoel je?

-Nou...je hebt toch al wel Balut gegegeten?

-Euuuuhhh no...wat is het dan precies?

-Tja....dan valt heel moeilijk uit te leggen, dat moet je gewoon geproefd hebben.

-Ok....ik zal het proberen

Hup...wij met zijn allen naar een kraampje waar ze overheerlijke (Nou ja...in ieder geval wel voor de Filipijnen) balut verkochten.

Iedereen had zijn camera in aanslag.

-O...maar dat ziet er uit als een eitje.

-Pel nou maar af.

Hij dat eitje pellen...ook nu met een big smile op zijn toet...en wij al schuddebuiken van het lachen (want wij wisten precies wat Balut is, Richard niet).

Maar het lachen verging hem al snel...heel snel!!!

-What the f...ck is this???

-Een lekker smeuig eitje johhh....eet nou maar op.

En ja hoor....daar ging het eitje...met snaveltje en al, met pootjes en al, met veertjes en al, met blinkende oogjes en al.

Een dikke pluim voor Richard hoor...om een goor uitziende eende-embryo op te smikkelen, met huid en haar...bedoel...met huid en veren!!!

Geef ons portie maar aan Fikkie.

Wij stonden zowat over te geven bij deze wansmakelijke aanblik!!!

Googel maar es op afbeeldingen.

MAAR...wees gewaarschuwd...bekijk dit liefst op je nuchtere maag en met de wc-pot in aanslag.

Nou, deze avond kon niet meer stuk (dachten wij...mis poes dus...het werd nog véél gekker en maffer en zotter!).

2 dingen mot je zeker gedaan hebben hier, in de Filipijnen...en dat is Balut eten maar ook Karaoke zingen!

Hup...wij met zijn allen naar een Karaoke-tent.

Dachten we!

Niet dus.

We komen die tent binnen...en ja hoor...hebben wij weer aan onze fiets hangen.

Een tent vol met wellustige “meisjes van plezier”. (Meisjes??? Bakla’s dus...omgebouwde heerschappen...bij de één zie je het overduidelijk, bij de ander ben je echt in de waan dat je een “Miss World”-griet aan de haak heb geslagen...totdat, weet-je-wel...)

Ach ja...Wat zei Jootje ook alweer...”Try, before you dy!”.

Dus, daar zaten we dan (Zie je ons al zitten?).

The show must go on...

En of dat het een show was!!! Gegarandeerd...

De meest opzichtigste, ordinairste, vulgairste bakla die je je maar kunt voorstellen was HET hoogtepunt (Maar eerlijk is eerllijk...hij/zij kon wel donders goed zingen).

Op zijn/haar manier probeerde hij/zij alle mannen in ons gezelschapje op te hitsen en op te “vrolijken”.

Onder grooote hilariteit van de meiden dus!!!

Maar het allerallertoppunt was wel dat Niek werd meegesleurd door hem/haar naar voren, om samen, heel professioneel (maar niet heus) een spectaculaire lapdance te showen!

Arme Niek...maar wij vonden het grandioosss!!! Hahaaaaa...

Nou...toen kregen Roland & Richard ook de smaak te pakken.

Als rasechte showattracties gaven ze hun beste danspasjes ten toon!

Bakla’s of niet, kunnen dansen of niet, de maat kunnen houden of niet...just do it!!!

Rootje had zelfs zo erg de smaak te pakken, dat ie een paar minuten later lag te rollebollen met Mister/Miss Bakla.

Zijn smoes? –“Ik kon mijn evenwicht niet meer houden en wij zijn samen achterover gekletterd” (Jaja.......ut zal wel).

Maarre luitjes...allemaal leuk en aardig....maarre...we hebben nog niet geKaraoke-ed, toch?

Dus...hup naar de volgende bar.

En wis en waarachtig...een heuse karaoke-tent.

Buiten dat we maar alleen met ons clubje der zaten, waren we voor de rest daar moederziel alleen....maar...leut mot je toch zelf maken. Toch?

Nou...leut en plezier hebben we gehad hoor!

De één ontpopte zich als een heuse popzangeres = Isabellaatje.

De ander dweepte iedereen vrolijk mee op = Jootje.

Nog een ander kon niet maar deed wel zijn best = Richaartje.

De ene één fungeerde als een voltallig achtergrondzangeres = Mootje

De andere één dacht dat ie kon zingen maar helaas...toch mocht ie blijven vanwege zijn sexie-imago = Niekootje (net opgedaan in de vorige tent).

De ene andere hield heel het zooitje in bedwang = Rootje (die lag nog na te zwijmelen, denk ik :( ...van zijn vorige gestunt)

Jammer genoeg...lag Robbedoes al lang in zijn mandje te ronken...hij heeft al deze zangtalentjes motten missen!!!

En zo gebeurde het dat het moest gebeuren dat wij afscheid moesten nemen van Robin & Jolein.

Wat vliegt de tijd!!! Echt niet meer leuk...

-Daaag kullekes daag...tot gauw!

Maar dat het zo “gauw” werd...ja...dat was niet onze bedoeling!

Want...Een paar uur later stonden ze weer voor onze neus.

Jaja...ze kunnen ons niet missen hey ;-)

Niet dus...

Door het slechte weer werden er enkele vluchten ge-annuleerd.

En zo gebeurde het dat we zelfs 3 keer afscheid hebben moeten nemen van hun.

Ze bleven maar terug komen....hahahaaa.

’s Avonds zijn we gezellig uit eten geweest met het overgebleven clubje.

Nou...het was zooo gezellig, we hebben zooo gelachen dat je onze onderbroekkies kon uitwringen. Echt waar...we kwamen niet meer bij.

ManManMan...die Richard...echt niet te doen dus.

Maar jammer genoeg, hebben we ook van hem al afscheid moeten nemen.

Morgen zijn wij aan de beurt.

Dan vertrekken we naar een ander eiland , Siquijor.

Daar de boel gaan verkennen.

Maar we houden jullie, zoals altijd, op de hoogte.

Allemaal een dikke knuf en de hartelijke, lieve groetjes van 2, nog steeds, rasechte levensgenieters.

Hou jullie goed, hou jullie haaks.

ByeBye en CiaoCiao xxx

Heel het hubsebupsje bij elkaar!

HalliHallo allemaal,

Het is weer effe geleden, daarom een “levenstekentje”, daarom een verhaaltje.

De tijd kon voor ons niet snel genoeg gaan, want ja...Robin & Jolein waren in aantocht.

Ze zouden landen op een ander eiland; Panay.

Vanuit Panay is het maar 10 minuutjes met de boot vooraleer je een voet zet op Boracay.

Maar elke keer dat je terug gaat naar Boracay moet je een soort “tol” betalen...wel 4 € per persoon en ja...voor ons telt elke euro.

Daarom hadden we Jo & Ro wijsgemaakt dat we hun NIET zouden opwachten bij het vliegveld zelf....anders moesten we die tol betalen hey! Snappie?

We zouden hun opwachten op Boracay zelf, bij de pier.

Natuurlijk ons kennende, was dat natuurlijk niet het geval.

Tuurlijk stonden we met open armen klaar...op het vliegveld.

Maar...we hadden wel een “plannetje” bedacht.

We zouden aan een tricycle-man vragen of hij met een naambordje Jolein & Robin zou opwachten bij Aankomst.

Ik en Niek zouden ons verstoppen maar wel met de camera in aanslag!

Ro zou zich helemaal vermommen...met de zonnebril van Niek, met een omslagdoek van Mo, een broek aan van Niek en een T-shirt.

Enne ja...dan zou het de bedoeling zijn dat Ro zich als tricycle-chauffeur voordeed.

Hij zou een eindje verder in de straat Robin & Jolein opwachten met een tricycle.

Dan zou de echte tricyclechauffeur Roland roepen en dan zou ie komen aantuffen.

De max toch? Een hartstikke leuk plannetje toch?

Maar helaas...zoals de helaasheid der dingen...zo gebeurde het dat Ro zijn plannetje helemaal in duigen viel.

Alle tricycles hadden een standplaatsje aan de overkant van het vliegveld.

Dus ja...weg plan A.

Hey Mo? Wat is plan B?

Plan B? euhhh...tja...oepsss...tja, die bestaat niet!

Ter plekke heeft Ro al zijn fantasie laten werken...en tuurlijk met als plan B als uitkomst.

Hij vermomde zich helemaal en stond met een geldbekertje klaar, achterin een hoekje.

Als zwerver dus (nou ja...wel met een piekfijn geschoren kinnetje en met frisgewassen kleren aan...hahaa...en zonder alcoholluchtje).

Enne aan een wildvreemde Filipijn hebben we dan het naambordje in zijn handen geduwd en hem voor aan gezet.

Hopelijk werkt dat knurftje nou mee...

Niek & Mo stonden aan de overkant alles gade te slaan.

En ja hoor...ineens zagen we het blonde koppie van Jolein en het ragersbolletje van Robin.

Op straat stonden ze eerst wel van links naar rechts te kijken enzo....zo van: “Wat nu?”

Totdat Jo haar blik viel op hun naambordje.

Ha...dat was een meevaller zeg!

Ondertussen kwam Ro langs achteren aangestiefeld.

Hij tikte op Robin zijn arm en rammelde met zijn geldbekertje.

Maar Robin was te druk bezig met handje schudden van die Filipijn.

Roland nog maar een poging ondernomen...tikken, rammelen...kreeg ie toch een por zeg van Robin...zo van...”Het is goed geweest en nou oprotten!!!”

De 2 gluurders van de overkant stonden in een deuk...

En ja hoor...zegt Jolein doodnuchter...”Hey, volgens mij ken ik die!”

En zo werd Rootje ontmaskerd.

Missie geslaagd dus...hahaaa.

En zo werden onze gabberkes hartelijk verwelkomd!!!

De eerste dagen stond “duiken” op het menu.

Want ja...Jootje had de smaak ook te pakken tijdens haar discovery-duik in Thailand.

En zo gebeurde het...dankzij ons welbekende Nieko...dat Jo haar “Open –Water” duikcursus met vlag en wimpel slaagde.

Geregeld gingen de 3 musketiers de hort op om te gaan duiken en pa en moe soms mee, als trouwe supporters of om zelf te snorkelen.

We zijn ook een keer met zijn allen kopje onder gegaan (lees: Duiken).

Wij vonden het hartstikke leuk!

Dat zijn er niet veel die dat kunnen zeggen...een duik-familie-uitje!!!

Voor Niek een hele klus.... hahahaaa...om heel het zooitje in het oog te houden.

Ook door de enorme stroming enzo maarre als een koele kikker had hij alles onder controle.

Robin fungeerde als fotograaf.

Met zijn kennersoog heeft ie een zeeschildpad gespot.

Waaauuwwww....dat blijft altijd een hoogtepunt om zo’n beestje in levende lijve te zien!

Voor de rest hebben we de dagen gevuld met lekker niks doen, strandje liggen, zeetje spartelen, wandelingetje hier, wandelingetje daar.

Alles gezellig bijgekletst, bijgeroddeld, bijgelachen...

Na 9 daagjes op Boracay geweest te zijn, heeft iedereen zijn boeltje bij elkaar gepakt en zijn we met zijn allen naar Coron gegaan.

Een ander eiland; een ander avontuur!

Coron is dus bijna het tegenovergestelde van Boracay.

Heel weinig toeristen, geen nachtleven...op een barretje na (iedereen gaat met de kippen op stok, dus ja, om 9 uur is alles “uitgedoofd”), weinig keuze in restaurantjes enzo en ja...ook geen strand.

Daarvoor moet je gaan hoppen naar een eiland.

Maarre ja...hier zie je wel het echte Filipijnse leven!

En Coron staat wereldwijd (ruim gezien) bekend om zijn Japanse oorlogswrakken.

En natuurlijk de wondermooie, ongerepte eilanden niet te vergeten!

Niek is weer terug bij zijn ouwe stekkie.

Hij werd met open armen ontvangen door iedereen (95% vrouwelijk en 5% mannelijk...ahhahaa).

Robin en Jolein hebben de meeste wrakken van dichtbij bekeken...onder water.

Wij hebben heerlijk gesnorkeld of lekker mee gedobbeld op de boot.

Er was maar 1 probleempje op Coron (lees: zeg maar gerust een gigantisch probleem, een probleem om slapeloze nachten van te krijgen (behalve wij...wij slapen als teddiebeertjes), een probleem dat heel Coron aangrijpt, geen “kleinigheidje-hou-je-toch”-probleem)...en reutel zo nog maar even door...

Het probleem dat wij allemaal wel kennen...maar nu was het toch wel even een echt probleem...we hadden geen geld meer!!!

3 banken in Coron maar er viel geen pesootje te pinnen.

Out of order...Niet in gebruik!!!

Geen enkele pinautomaat deed het... en dat voor zeker 5 dagen.

Kan je je dat voorstellen?

Je bent op vakantie, je wilt een hoop ondernemen maar je hebt geen stuiver om te makken!

Plannen genoeg hoor:

...oohhh...laten we dit gaan doen...

Waarvan?

...oohhh...laten we dat gaan doen...

Waarvan?

Zelfs arme Jootje heeft het moeten bekopen...jarig zijn...en niemand die geld had.

Geen kadootjes, geen taart, geen slingers, geen etentje!!!

Gelukkig konden we wel het 1 en ander regelen...en zo gebeurde het dat Jo wel wat kadootjes kreeg en wij werden getrakteerd op overheerlijke taart!

Een bakske koffie moest je der maar erbij denken...hahaa...

Always more fun in the Philipinnes!!!

Mot je allemaal ruim zien want kleinigheidjes hou je toch altijd.

Toch?

Zo lieve luitjes.

Het einde is in zicht...van dit verhaal dus.

Eindelijk is de postduif aangekomen bij jullie met zijn rugzak vol met zonneschijn.

Daardoor hebben wij hier meer een plensbuitje.

Maar we mogen echt niet klagen.

Zelfs in het regenseizoen schijnt toch nog volop de zon en de zee is “maar” 30 graden...hahhaa.

Hou jullie haaks...geniet met volle teugen van de zon en van het leven!

Heel veel liefs en de hartelijke, Filipijnse groetjes van ons allemaal, Ro & Mo & Nieko & Ro & Jo.

Big hugh en een dikke knufff xxx.