HalliHallo allemaal daaro,

Zitend onder de bananenbomen, stilletjes genietend van het zonnetje (jaja...ik wil niemand jaloers maken maar het is hier altijd zo tussen de 28 en de 35 graden...van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat...ook al schijnt de zon niet...dag in, dag uit...Erg hey ;-),

koelfrissend glaasje water bij me (Sprite heb ik even verbannen uit mijn leven), tokkel ik ijverig op de laptop om weer een verhaaltje tevoorschijn te toveren!

Deze keer waren we de entertainment-figuren voor Robby, Niek’s beste vriend uit den Belgiek.

Robby’s zijn bedoeling was om een weekje ofzo bij Niek te vertoeven, in Bohol en daarna nog een paar daagjes door te reizen naar ons, in Siquijor.

Maar onze plannen waren ondertussen veranderd ;wij hadden besloten om ook naar Bohol te komen.

Natuurlijk...ons kennende...hadden wij Robby dit niet “wijsgemaakt”.

Dus zoals een kleine gelooft in Sinterklaas en de paashaas, zo geloofde Robby steevast dat wij nog in Siquijor rond huppelden.

Met de ferry zijn we overgestoken van Siquijor richting Bohol.

Bohol is al een wat groter eiland.

Wereldbekend om zijn “Tarsiers”. Dit zijn ’s werelds kleinste primaten.

Het lijkt op een aapje, wel met een rattestaart en koeigrote oogjes (zijn oogjes zijn groter dan zijn hersentjes), heeft ook “handjes met vingertjes” en “voetjes met teentjes”.

Echt goddelijk om te zien.

Ze hebben ook een heel hoog “Aaibaarheidsfactor”.

Met andere woorden....levensechte knuffels dus!

En Bohol is ook heel beroemd voor zijn “Chocolate Hils”.

Meer dan 1.200 heuvels bij elkaar (niemand weet goed hoe dat deze heuvels ontstaan zijn) en in een bepaalde periode kleuren ze bruin...vandaar de naam.

Vlakbij Bohol heb je een piepklein eilandje: Panglao.

Pangloa is nu met 2 bruggen verbonden aan Bohol.

En in Panglao heb je het fameuze “Alona-Beach”.

Even wat aardrijkskundigheid tussendoor.

Een bootreisje van zowat 3 uurtjes. Omdat het ’s avonds hier al om een uur of 6 pikkedonker is (jaja...elke dag) en we dus niet konden genieten van het uitzicht, hadden we een bedje gereserveerd.

Gelukkig wel met airco...rondom...Geen raam te bespeuren dus de wind waaide zo door heel de boot door...”natuurlijke” airco dus....hahaaa.

Let op...ik zeg wel bedJE. Bij jullie zou je het een kinderledikant noemen...nou ja...en daar moesten we ons maar zien in te wrikken.

En ons Rootje had al gelijk een “jobke” te doen.

Ons boot-buufje was een jong meisje met 2 prullekes...een babietje en een jongetje.

Nou, hupsakee...babie op zijn ruggetje gelegd in het bed (naast Ro zijn bed)...MET de papfles in zijn mondje...en nou maar je plan trekken, hey babietje, alles zelf uit dokteren....daar word je groot en sterk van!!!

Ondertussen was mamsie alweer druk bezig met het ander jochietje.

Dus wat doe je dan? Ik bedoel...je ligt hopeloos op je rug...kan geen kanten op...want zo sterk ben je nog niet...je weet dat je mamsie niet van blèèèters houdt en dat je mam nu even geen tijd voor je heeft...je stikt van de honger maar die verrekte papfles bengelt ergens rond maar niet op de juiste plaats...je kan nog geen “mama” of “papa” zeggen, laat staan dat je dan al kan zeggen: “Hey moe, ik verrek van de honger ...dus nogmaals: “Wat doe je dan?”

Juist... je ligt met alles wat je hebt te spartelen om iemand zijn aandacht te trekken, ondertussen trek je je gekkerste bekkies die je je maar kan bedenken en je bootst Tarzan zijn kreten na, een schietgebedje kan je al wel prevelen...in de hoop...niet meer dan dat..gewoon hopen dat die alleraardigste, bleekscheterige meneer naast jou, jou wenkjes begrijpt!!!

En ja hoor...je hebt je zielverwant gevonden...en zo gebeurde het dat jij gepapflest werd door mijn dierbare Rootje!!!

En zo gebeurde het dat iedereen happy was:

1) Babie... want zijn buikje werd lekker opgevuld met heerlijke, kouwe poedermelk.

2) Ro...want hij had geen jankende babie in zijn buurt.

3) Moeders...want zij had een “surrogaat”moeder gevonden.

4) Jochie...want hij had effe de volle aandacht van zijn moeder

5) Mo...want heel dit tafereeltje was een fotootje waard.

’s Avonds laat kwamen we aan in ons guesthousje.

Niek zouden we pas de volgende dag zien want ons plekje lag een stuk verder dan Niek zijn honkie.

Maar niks dervan...al grinnikend stond Niek plotsklaps achter ons!

Jaja...dat doet een mens toch altijd wel weer heel veel deugd hoor om 1 van je kroost te zien en te omarmen!!!

Alona-Beach is een heel gezellig, toeristisch plekje.

Zeker in het voor- en naseizoen is het een “Place to be”.

Je hebt hier voor elk wat wils maar alles in een amicale, vriendelijke. “no worrie’s, be happy” sfeer.

(Alleen in het hoogseizoen mot je hier niet zijn want dan wordt je vertrappelt door Chinezen en Koreanen.)

Maar dit verhaaltje zou gaan over Robby. Toch?

Een paar dagen na onze aankomst hiero, zou Robby ook hier landen.

Ro op de scooter naar het vliegveldje...zo maar “eventjes” 18 km (heen maar ook 18 km terug hey) snorren om Robby op te gaan pikken.

In Manilla stuurt Robby nog maar es een sms naar Niek...om voor de zoveelste keer uitleg te vragen waar hij nou persé naar toe moet gaan.

Niek speelde het spelletje braafjes mee.

Moment dat Robby uit de aankomsthal kwam, stond Ro vlak voor Robby’s zijn neus hem op te wachten.

Roland zei expres niks en lachte ook niet. Robby in grote twijfel...”Nondepielekes, is da den Rooolàn of nie...MiserieMiserieMiserie...Allé, is em da nu of nie?

Robby nog es goed kijken.

En ja...toen kon Ro zijn lach niet meer inhouden en zo werd Robby hartelijk onthaald.

Elke morgen namen we met zijn drietjes gezellig een ontbijtje.

(Niek had ondertussen een vast contract gekregen, als duikinstructeur maar hij mot dan wel elke dag “gaan werken”...hahahaa)

Heel relaxt, heel knusjes...en maar babbelen en maar kletsen; het ene verhaal na de andere verteld...Robby kon geen moment stoppen.

Soms staken wij ons vingertje de lucht in...in de hoop dat wij ook es iets mochten vertellen ;-) (Toch Robby? ....hahhaaa).

(Hey schat, trek jij effe de batterij bij hem uit of zal ik het doen? Toch Robby? Zo is het toch gegaan? Hahaaaa Het is toch gene zever wat ik nu aan het vertellen ben???Hahahaa)

De volgende dag heeft Robby de stoute schoenen aan getrokken...Hij wilde ook wel es dat duiken “proeven”. Nou...die ontdekkingsduik heeft hem zooo goed gesmaakt, dat hij prompt een cursus “Open-Water” heeft gedaan.

En zo gebeurde het dat Robby zich nu ook een “Open-Water-Duiker” mag noemen.

Glansrijk geslaagd is ie...natuurlijk ook dankzij de professionele aanpak van Nieko!!!

En dan te bedenken dat hij vorig jaar zelfs niet wilde snorkelen.

Zo zie je maar weer...de wonderen zijn bijlange na de wereld niet uit!

En nu zou ook Margarita in aantocht zijn.

Margarita is dus 1 van onze “schone” dochters ;-)

Niek’s zijn Filipijns liefje.

Maarre...schoonmama en schoonpapa draaiden hun hand er niet voor om om ook schoondochters te gaan afhalen op het vliegveld (jaja...weer 18 km heen en 18 km terug).

Nou, Robby een spoedcursus scooteren geleerd.

Hij had nog nooit echt op een scooter gereden.

En nou moest hij direkt 18 km rijden plus door de grote stad en dan nog es terug maar dan met Margarita achter op!!!

NouNou...dat beloofd niet veel soeps...denk!

Maarre...dit heb ik dus te voorbarig gezegd!

Als een echte flippo scheurde Robby, met Marge achterop, door de stadse straten.

Een stad waar er geen verkeersregels zijn.

Een stad waar iedereen “Ieder voor zich, god voor ons allen”-mentaliteit heeft.

Een stad waar iedereen maar een dotje doet.

Natuurlijk hadden we geen woord gerept tegen Margarita dat het Robby zijn allereerste scooterervaring was.

Achteraf bleek wel dat ze halve peentjes heeft gescheten (of waren het hele rijstkorreltjes?) want voor haar was het ook nog maar de tweede keer dat ze op een scooter zat!

Maar onder het verstandig oog van pa en moe was er echt niks aan de hand. Toch?

Ondertussen had ook Jamie & Maricel zich bij het clubje gevoegd en zodoende was het bendeke compleet. (Jamie & Maricel zijn vrienden uit Boracay).

Met zijn allen zijn we op sjouw geweest naar Balicasag.

Balicasag is een piepklein eilandje...maar...het staat op de wereldlijst van 1 van de beste duikspotten...natuurlijk om te duiken maar ook zekers om te snorkelen.

De mannen gingen gaan duiken en de vrouwkes gingen braafkens snorkelen.

Ook Ro ging de diepte in, samen met Niek, Robby en Jamie.

Nou...hij vond het Grandioosss, Supergeweldig, Subliem met een hoofdletter!

Dat zou jij toch ook zeggen als je mevrouw de schildpad tegen kwam op nog geen meter afstand??? EN levensgroot!!!

En niet zomaar 1 schildpad...nee hoor...wel een stuk of 8.

Maar ook hele grote scholen Barracuda’s, Jack-fishes en nog een hoop meer.

Ook koraal is ademloos schitterend mooi!

Echt een aanrader. Echt waar!

Ook de snorkelaarsters...wij dus...hebben zeker 4 schildpadden gezien!

Het blijft waanzinnig om die beestjes tegen te komen!

Natuurlijk hebben we ook de Trasiers en die Chocolate Hills bezocht.

Met zijn allen hadden we een auto gehuurd met chauffeur.

Heel de dag zijn we op sjok geweest.

Echt heel gezellig allemaal.

Niek & Maragrita en Robby hebben door de lucht gesjeesd.

Aan een kabelbaan. Niks voor die 2ouwetjes...laat dat maar aan de jeugd over ;-)

De lunch hebben we genuttigd op een boot...buffetje (niks bijzonders), achtergrond-live-muziekje...en stilletjes aan vaarde de boot over de Loboc-rivier.

Het zicht was geweldig en het hoogtepunt was wel een voorstelling van dans en zang en muziek door een grote groep locals.

Ik denk dat ze die voorstellingen wel zo’n 10-20 (op zijn minst) per dag doen maar dat enthousiasme, die uitstraling enzo, is echt om kippenvel van te krijgen!

Ze dansen en zingen of hun leven ervan af hangt...onbegrijpelijk voor ons!

Het bezoeken van die Tarsiers, viel ons reuze mee.

We dachten eerst dat die arme beestjes in een kooitje zouden zitten.

Niet dus. Ze zitten wel in een beschermd natuurgebiedje.

Je kan ze van heel dichtbij bewonderen. Gelukkig mag je ze niet aanraken.

Vroeger wel, dan mocht je ze vast houden maar die arme dondertjes overleefden dat niet.

Het blijven toch “wilde” diertjes hey.

Maar je zou ze zo als huisdiertje willen hebben...echt zooo schattig!

Ook de Chocolade heuvels waren de moeite.

Je kon ze alleen maar bewonderen maar het was toch wel apart om al die heuvels zo te zien!

’s Avonds gingen we meestal met zijn allen uit eten.

Ze hebben hiero 1 heel goed restaurant (Nu hebben we ondertussen een ander heel goed restaurant ontdekt...Het is eigenlijk een resortje van een Belgisch koppel. De eigenaar was vroeger een collega-concurrent van Ro. Wat een klein wereldje is het dan toch hey. Maarre....een echt paradijsje hoor. Ons dineetje voelde zooo romantisch aan...het leek wel of we op huwelijkreis waren...hahahaa.)

Een restaurantje waar je een bieffie kunt eten van MAAR 600 gram...Dag dieet :-( ...

De kaart is niet uitgebreid (wel bij die Belgen) maar alles is echt superheerlijk.

Om het verhaal niet al te langdradig te maken...het was een onvergetelijke, geweldige tijd!!!

Maar zoals aan alle mooie, goeie en leuke dingen, zo komt ook hier een eind aan.

Ondertussen hebben we afscheid genomen van onze dierbare Robbedoes, van onze hartelijke, innemende schoondochter en van onze toffe vrienden.

(Alhoewel de volgende vriend van Niek alweer hier op de stoep staat...Sven.

Ook een hele toffe, coole peer waarmee Niek maanden door Australie heeft gereisd.)

Zo mensen...nu zijn jullie allemaal weer op de hoogte.

Hopelijk niet te verkleumd van de kou.

Ik denk daarom dat wij nog steeds het gevoel hebben dat wij nog maar amper vertrokken zijn op reis.

Doordat wij geen seizoenen meer hebben.

En nee...we missen het niet (nog niet...komt misschien ooit wel)!

Allemaal de hartelijke, lieve, zonnige groetjes en heel veel liefs en tot de volgende koffiekletskes. Dikke kus en doedoeiii, Mo & Ro & Nieko xxx