Gezellig met zijn allen.

Hallo lieve luitjes,

Gezellig met de hele hubsebups trokken we naar Perhentian Islands.

Alleen…Perhentian Islands bestaan uit 2 eilanden…Kecil en Besar.

Kecil is heel budget en hierdoor trekken het meeste jonge grut naar toe.

Besar is meer voor de welgestelden (ahum…) onder ons.

Wij voelden ons meer aangesproken tot Kecil. (Hoezo???)

De andere 3 musketiers (Rita & Alex & Jens) gingen sowieso naar Besar.

Doordat er op Kecil jonggepeupel zit, zijn er natuurlijk ook veel meer lawaaierige strandfeesten enzo.

En laten pa en moe zich hier niet zo op verheugen!

En het is toch veel leutiger om met zijn allen bij elkaar te blijven klitten?

Toch?

Yep…jullie raden het al…iedereen en met zijn allen zaten we dan toch op Besar.

Het ene koppeltje hadden een hutje links van het strand en het ander gezinnetje hadden een schitterende bungalowtje aan de andere kant van het strand.

Ja hee….verschil mot er zijn hee! Hhahahhaaa.

En overdag en ’s avonds deden we gezellig wat we al die andere dagen ook samen hebben gedaan: Kleppen/tetteren/praten/beppen/kletsen/spreken/ en heel veel lachen-gieren-brullen.

Af en toe bij Rietetietje der rooie pepers ververst en zo bleef de moteurkes (= Motoortjes…voor onze trouwe Nederlandse lezertjes) aan de gang hee!

Ons Rootje heeft Jens leren snorkelen.

Hij was helemaal ondersteboven wat je allemaal onder water kon zien.

Zelfs een schildpad gespot…en natuurlijk heel veel Nemootjes.

Wij hebben ook weeral Blacktiphaaien gezien.

En zelfs een babie-haaitje vanaf het strand.

Over babietjes gesproken…Locals hadden een piepklein babie-aapje gevonden.

Ohzo schattig…dat beestje!!!

Je zou het zo willen ontvoeren…

Besar is echt een prachtig bounty-eiland!

Het heeft een heel lang strand, af en toe onderbroken door rotsformaties.

Best wel wat toeristen…vooral veel van die Ollanders.

Maar echt heel gezellig.

Het is niet zo dat je als harinkjes in een tonnetje naast elkaar ligt.

Het mooiste van alles is dat je vanaf het strand de zee in loopt en dan je direkt waant in een sprookjesachtig onderwaterwereld.

Nog niet eerder mee gemaakt!

En al die vissen!!! En al dat koraal!!!

Je wordt omringd door wel honderden vissen.

De 1 nieuwsgieriger dan de andere…

Echt de max!

Natuurlijk wilden we ook graag de andere kant van het strand zien.

Dan gaan we dat dan toch gaan doen?

Snorkels mee, handdoekjes mee en daar gingen we dan, met zijn allen.

Trapje op, trapje af, en zo verder…totdat we bij een rotsformatie kwamen.

Volgens onze berggeit Alex leek het hem wijserlijker dat olifant Mo en bizon Ro niet over die rotsen zouden gaan klimmen maar dat het hem verstandiger leek om door de jungle te gaan.

Hij en zijn gazelle Rietje en zijn gemsje Jens zouden wel effe die rotsblokken een poepie laten ruiken.

Meetingpoint:Aan de andere kant.

En wij maar klimmen door de jungle en wij maar zweten en wij maar hijgen…

Alleen…we kwamen niet zo ver!

Veel te hoge rotsblokken en omgevallen bomen en te dicht struikgewas belemmerden ons de weg.

Dan maar terug.

Misschien toch maar via het strand en over die rotsformatie…net zo als onze gebuurtjes?

Niet dus…

Zo berggeiterig zijn we niet ingesteld.

Achja…dan blijven we toch lekker hier wat rond keutelen?

En onze vrienden zullen vanzelf wel terugkomen hoor.

Niet dus.

Geen Rita, geen Alex, geen Jens.

Mo is dan tot de andere kant gaan snorkelen om te kijken waar ze nou bleven hangen.

Geen sikkepit te zien.

Nouja…we zullen hun dan wel zien bij het avondeten.

’s Avonds wij op ons gemakje terug naar ons hutje (Heerlijk rustgevend….hhahahaha).

Wordt er plotseling op onze deur gebonkt.

Rita & Alex…helemaal in paniek voor onze neus!!! (Nouja…lichtjes overdreven maar dat maakt dan dit verhaaltje iets wat spannender hee!)

Wat bleek nou?

Doordat hun ons niet meer zagen aan de andere kant, dachten hun dat ons iets was overkomen in de jungle…

Hallo…Kunnen jullie het allemaal nog wel volgen?

Zo niet…Gewoon alles effe opnieuw lezen.

We gaan weer verder…

Wat hebben ze gedaan?

Hun zijn wel teruggekomen door de jungle…in de hoop Mootje & Rootje ergens , als een hoopje ellende in elkaar gezakt, tegen te komen.

Maar het was een helse, risicovolle beklimming…zelfs voor ervaren berggeiten.

En nee…ze zijn die 2 ollandse heutemeteuten niet tegen gekomen.

(Nee hee…Want die zaten al lekker te badderen onder de douche.)

En Rita helemaal overstuur…”Ik denk dat we ze als vermist motten gaan opgeven”!

Maar coole Alex had nog, gelukkig, het snuggere idee om toch maar eerst effe langs Mo en Ro hun hutje langs te gaan.

En zie hier het wonder is geschied: Mo en Ro stonden heelhuids, met alles derop en alles deraan, voor hunne snoet.

Eind goed, al goed!

En zo hebben we gezellig met zijn allen een dag of 5 door gebracht op Perhentian Islands Besar.

We staan op met een lach, we gaan slapen met een lach!

Het weer is nog steeds schitterend.

Af en toe wat bewolkt maar dat neemt niet de warmte weg.

We komen geregeld in contact met andere toffe, reizende luitjes.

Ieder heeft zo zijn eigen, fantastische verhalen.

Niks is saai.

We genieten van de locals, we genieten van de toeristen, we genieten van elkaar, we genieten van onze vrienden!

En natuurlijk denken we tussendoor heel veel aan ons vroeger goei leventje, included al onze vrienden en familie!!!

Maar heimwee komt nog steeds niet in onze woordenboek voor.

Onze rugzak wordt wel een stuk zwaarder.

We hadden al een flinke basispakket er in zitten.

Natuurlijk hebben we de slechte, negatieve dingen allang eruit geflikkerd.

En de rest bij gevuld met alleen maar leuke, onvergetelijke, positieve ervaringen en herinneringen!

En we beschermen deze rugzak met huid en haar…niemand kan dit ooit van ons afpakken.

Een goeie raad van deze 2 heutemeteuten:”Koop ook zo’n rugzak”.

En als je hem al hebt, hou er eerst een grote schoonmaak in en vul hem dan op met al je rijkdom, met al je positieve herinneringen.

En je zult net zo rijk en gelukkig zijn en worden als wij tweetjes!

Echt waar…

Hou jullie haaks…dat doen wij ook.

Alles en iedereen heel veel liefs en dikke knuf en ook nog veel groetjes van ons tweetjes xxx.

Resultaat van rooie PEPERS !!!!!!!!

HelllowHelllow therow,

Ikweethet…Ikweethet…Ikweethet…

Ik ben een beetje nalatig geweest wat de reissite betreft.

Maar wacht even: Ik heb veel smoezen ervoor hoor!

Onder andere:- Te druk…tja met “Wat”?...Laat ons zeggen met van alles en

nog wat.

-Bijna geen internet of hele slechte verbinding.

De echte reden is het volgende: We hebben hele, leuke , toffe, op-ons-golf-

lengte-zittende luitjes ontmoet…en ja, het leek wel of we

honing op onze weledele bips hadden zitten…ze bleeeven

maar achter ons gat lopen hee (Of was het nou net anders-

om??? Hahahaha…). En heel de dag kleppen en beppen…

Vandaar…

In ieder geval weten jullie nu waarom het zo lang duurde voor het volgend verhaaltje.

Terug naar het eiland Kapas.

We bivakkeerden in een klein hutje, op het strand.

Als we op ons balkonnetje zaten dan hadden we uitzicht op zee…Wat een luxe hee.

In het midden stond een hele grote boom.

Daaromheen hadden ze een houten terras aangelegd, ook met uitzicht op zee.

En daar lagen Jut & Jul dan…op 1 van die ligkussens…in ons ene hand een lekker koud drankje en in ons ander hand een spannend boek.

Tussendoor lekker afkoelen in het heldere water.

Als ons buikjes gingen protesteren, dan liepen we naar de Hollandse buurman om onze honger te stillen.

‘s Avonds kwam de romantiek om de hoek koekeloeren dus ja…dan was een strandwandeling onder de sterrenhemel onze dagelijkse bezigheid.

Hiero op Kapas werden we voor het eerst geconfronteerd met het fenomeen “Hollanders”.

Het was zowat een plaag joh!!! Hahahaaaa…

Uit alle hoeken, uit alle gaten kwamen ze vandaan…

Nee hoor…alle gekheid op een stokje…het was allemaal heel gezellig en knus bij Kayan zijn resortje (Aanrader: KBC-Resort)…zelfs met al die ollanders.

Toch hadden we een keer zin om ergens anders te gaan smikkelen.

Hup…naar Sylvia en Peter voor een BBQtje.

We waren er nog maar net aangeland…komt me er een wervelwind voorbij zeg.

Dat was dus Rita (Achteraf omgedoopt tot Rietetietje)…een en al bruisend temperament.

Je zou denken dat Rita Spaans bloed in zich heeft en wel 1000 rooie pepers in haar bipsje want ze is een en al wervel…een en al energie…Jeemienee…

Maar nee hoor…ons Rietje is een gebuur van ons…uit België dus.

En bij Rita hoort Alex.

Alex, de koelbloedige. (Alleeja…in de positieve zin hee…)

Zo stormachtig dat Rita is, zo windstil is onze Alex.

Geregeld worden er bij Rita de batterijen er efkens er uit gehaald en dan kan Alex zich uitleven met zijn gebabbel en gekwebbel!

En bij dit superfantastisch koppel behoort ook een lief, grappig manneke erbij…Jens.

Vol leven, vol plezier!

Aangenaam kennismaking!!!

Tussen de happen door van de overheerlijke BBQ, was het een en al geklets met onze toffe en gezellige zuiderbuurtjes….tot in de late uurtjes (Nou ja…niet voor ons, wel voor Sylvia en Peter).

Tuurlijk zagen we elkaar de volgende morgen weer.

Believe it or not…heel de dag en gans de dag hebben we aan het kleppen/babbelen/tetteren/praten/beppen/spreken/tatteren geweest en tussendoor lachen-gieren-brullen.

Echt superoergezellig…

Alleen werden we elke keer opgeschrikt…met volle teugen…door Jens.

Dat arm ventje heeft een afkeer van vliegende dingen.

Maakt niet uit wat…als het maar klein was en als het maar vloog en als het maar leefde…nou dan sprong ie een gat in de lucht van paniek…vergezeld met onverstaanbare kreten.

Iedereen zich afvragen hoe dat nou zo komt (zelfs zijn pa en moe!) want zou er een tijger voor zijn neus staan, nou, dan zou Jens hem nog gaan knuffelen.

Totdat we een oorverdovende gillende keukenmeid hoorden…ons Rietetietje!

Er mot maar een vliegje op haar arm zitten en dan gilt ze als een speenvarken dat geslacht wordt…niet te doen…en dan zit ze niet stil hee…nee hoor….dan schieten die rooie pepers in werking…en dan katapulteert ze door de lucht, van links naar rechts, van boven naar beneden, armen en benen al zwaaiende…om dan met een plof op haar stoel neer te kwakken en dan zegt ze doodnuchter: “Ochja…twas maar een vlieg!!!”.

En dan zitten wij, als nuchtere ollanders, naar dit spektakel te kijken (een spektakel dat minstens 10 keer per dag zich herhaalt…of door ma of door Jens) en vragen ons dan af: “What the hell is this???”

Na dit allemaal aanschouwd te hebben, vinden wij het dus niet gek dat Jens dit volledig van zijn ma heeft overgekopieerd!

Wat een dag.

Wat een familie.

Maar we zijn der gek op….hhahhahaha.

En wat hebben we de volgende dag gedaan?

Precies…hetzelfde als de dag ervoor!!!

Maar deze keer werden we verstrekt door Patricia & Jan, die er veel van kan! (Dat ie zelf zegt hee ;)..het zijn niet mijn woorden…hahhaha)…uit Nederland.

Wat een toffe bende zeg!!!

Onze lachspieren zijn weer helemaal versoepeld.

Niet dat we anders niet lachen maar zo met zijn tweetjes lig je niet vaak echt in een deuk hee…

Jammer genoeg hebben we de volgende dag afscheid moeten nemen van Patricia & Jan.

Maarre…iedereen weet het…de koffie pruttelt altijd bij ons...ook voor jullie!

Dus wie weet….oooit hee?!?

Voor ons werd het weer tijd om de wijde wereld in te trekken.

En daar gingen Mootje en Rootje dan…met Rietje en Alex en Jens vastgekleefd aan hun kont!!! Hahahhaaa

Nee hoor…het voelde goed…het voelde geweldig!!!

(“Ge zijt ne wijf nor men herte!”)

Het leek net of we al jaaaren dikke en dunne vrienden waren (letterlijk & figuurlijk!).

It feels like hapiness!!!

That’s it…voor deze keer.

Wij hopen dat wij ook van jullie jullie fantastische en onvergetelijke vakantieverhalen te horen of te lezen krijgen.

En voor degene die gezellig en knusjes thuis zitten…het geluk en het plezier zit gewoon in de kleine, alledaagse dingen!

Zo…opoe heeft haar zegje gedaan.

Heel veel liefs, heel veel vakantieplezier en heel veel zonnige groetjes….zoals altijd…van 2 genietende mensjes.

Dikke kus xxx en byebye.

Conclusie.

HellowHellow …

Na meer dan 3 maanden aan het reizen, probeer ik hiero onder zo een beetje onze bevindingen te schrijven, allerlei dingen (interessant en niet interessant), de ups & de downs, wat bij onze favorieten behoort en wat niet, enzovoort enzoverder,…

5 Lievelingseilanden/plekjes

Aan de top: Koh Tao in Thailand en dan zeker het kleine eilandje bij Koh

Tao.

Net eronder: Pulau Kapas in Maleisië

Dan: Koh Larn in Thailand

Daarna: Pulau Tioman in Maleisië

En: Onwillekeurige volgorde:

Phu Quoc in Vietnam/Nha trang in Vietnam/Siem Reap in

Cambodja/Koh Chang in Thailand

5 Onlievelingseilanden/plekjes

Zeer zeker niet: Bestaat niet voor ons

Zeker niet: Bestaat niet voor ons

Ook niet: Bestaat niet voor ons

Deze niet: Bestaat niet voor ons

Niet: Bestaat niet voor ons

Alle plekjes, alle plaatsjes hebben zo hun eigen charme, hun eigen uitzichtjes, hun eigen snorkelplekjes, hun eigen local people,…

5 Hoogtepunten

Aan de top: Angkor Wat in Cambodja

Net eronder: Snorkelen bij Coral Island/Pulau Tioman in Maleisië

Dan: Zeeschildpadden eieren leggen in Cherating in Maleisië

Daarna: Boottocht van Battambang naar Siem Reap

En: Weeshuis bezoeken in Battambang in Cambodja

en in Siem Reap in Cambodja

3 Minpuntjes …meer kunnen we niet bedenken.

-Cambodjaanse kinderen op het strand in Sihanoukville/Cambodja die je iets wilden laten kopen voor 1 dollar maar dan laaiend werden als je wel iets kocht bij hun buurmeisje.

Dus je had altijd wel met een kind een ruzietje.

-Straatventers in Cambodja die aan jou ook iets wilden verkopen maar dit dan “uitgebreid” doen terwijl je op een terrasje zit.

En niet zo maar eentje, nee hoor, als de ene weg was, stond de volgende al weer klaar met zijn verkooppraatjes.

Uiteraard valt het wel te begrijpen want de meeste mensen (zeker de gehandicapten door ontploffende landmijnen) verdienen niks of superweinig.

-Als je een hotelkamer wilt boeken en de mensen totaal geen moeite doen om je vragen hierover te beantwoorden, ze kijken je zelfs niet aan.

Het enige wat ze doen, is een kaartje tonen met de kamerprijzen er op.

Dat is al. Zelfs geen Hello en geen ByeBye.

Dit hebben we vooral meegemaakt in de buurt van Kho San Road in Bangkok/Thailand.

Van “Lievelingseten” kunnen we niet echt over mee praten doordat we niet zo veel verschillend local eten hebben gegeten.

Wat wel superlekker is, is Curry met kokosmelk gemaakt.

Gebakken rijst met groentjes en vlees is ook heel lekker.

Mo vindt over het algemeen alles wel lekker als het maar niet te gekruid is en als het maar lekker er uit ziet.

Ro is wat delicater wat het eten aan gaat.

Hij lust geen vis en geen garnalen enzo…in ieder geval geen dingen die kunnen spartelen.

Kip is ook niet echt zijn favoriet.

Daarom is ie al flink afgevallen.

En Mo is met haar voorbereidingen bezig, wat het afvallen betreft.

Alleen is het een heeele lange voorbereiding…hahhaha.

Alles is zo verdomd lekker hee!!!

Waar je ook heel erg aan moet wennen, is dat niks tegelijkertijd komt met het eten.

Het kan heel goed zijn dat ze je eerst het hoofdgerecht brengen en pas daarna het voorgerecht.

Of dat iemand al alles op heeft en een ander (aan dezelfde tafel) zijn eten pas een half uur later krijgt.

Of dat alles al koud is.

Maar je hoeft niet te gaan mekkeren…het is gewoon zo.

Of als je heel lief en heel beleefd vraagt vantevoren of alles, alsjeblief, tegelijkertijd kan komen wat de gerechten betreft bv dat de frietjes tegelijkertijd komt met het vlees en de groente…en niet de frietjes eerst en pas een half uur later de rest (of andersom)…dan nog gebeurt dit meestal niet…das echt heel zeldzaam.

En dat is geen kwaaie wil hoor…nee hoor…denken ze gewoon er niet bij na.

5 Lievelingsboeken

Aan de top: Komt een vrouw bij de dokter

Kluun

Net eronder: Haar naam was Sara

Tatiana de Rosnay

Dan: Het recht van de macht

David Baldacci

Daarna: De onschuldigen

Harlan Coben

En: Verborgen tralies

Hameeda Lakho

Lievelingsfilms hebben we niet omdat we maar amper gedownloade films hebben gezien.

En ja…Films op tv zijn ietwat moeilijk te volgen voor ons…dus we kijken geen tv meer…al meer dan 3 maanden niet.

Wat ons nog meer opvalt.

Kinderen

De enigste jengelende babietjes en jankende kidsjes die we tegen zijn gekomen, zijn kinderen van Westerlingen.

Echt waar!

Het lijken wel of de kinderen van hier gewoon met alles heel tevreden zijn.

Ze hangen wat rond, meestal rond de moeder, hebben geen speelgoed of nauwelijks.

Hun speelgoed is: een plankje of een keitje of wat zand en daar spelen ze gewoon heel braafkens mee.

Of met elkaar…zonder geruzie.

Hebben ze honger of dorst, dan eten of drinken ze.

Hebben ze slaap, dan slapen ze.

Worden ze wakker, dan staan ze op.

Motten ze plassen, dan plassen ze…ter plekke…en de rest ook!

Totaal geen vaste tijden…met niks…niet met het eten, niet met het slapen,…

Maar de mensen zijn dol op hun kinderen.

Al heel jong zijn ze al heel erg zelfstandig.

Ook de oudere kinderen.

Hangjongeren?

Wat is dat? Kun je dat eten?

Geen enkele keer hebben we een kind of jeugd iets zien mispeuteren.

(Behalve de kinderen op het strand van Sihanoukville/Cambodja…maar dat was dan tegen de Westerling).

Misschien prijs ik ze allemaal teveel de hemel in maar aan de buitenkant zie je alleen maar lieve en brave kidsjes.

Onderhoud.

Onderhoud van gebouwen enzo, komt ook niet echt in hun woordenboek voor.

Je ziet af en toe echt pareltjes van iets maar door te weinig of geen onderhoud, veranderen deze pareltjes in echte ruïnes.

Zelfs een likje verf zou al veel wonderen doen, zelfs dat niet.

Als er ergens iets gebouwd wordt, ziet het er op en top uit.

Maar dan vraag je je af hoe het dan uit zal zien na een jaar of 5.

Eten.

Overal kan je eten…in echte restaurants maar ook in look-a-like restaurantjes.

Overal karretjes op straat (een mini-minikeukentje) en voor je neus toveren ze een hele maaltijd tevoorschijn.

Ook BBQtjes op die karretjes (hangt vast aan een brommertje, dus ze kunnen overal naar toe rijden).

Voor elk wat wils…maar zeker heel veel voor de locals…en dat eten is dus spotgoedkoop.

Algemeen

Overal kun je je was laten doen…meestal voor een appel en een ei.

Als je het gestreken wilt hebben, dan kost dat ietsiepietsie meer.

Maar ze hangen het nat op, aan een klerenhangertje, in de volle zon.

Dus je krijgt het netjes opgevouwen en ongekreukt terug.

Overal zijn er miniscule “winkeltjes” waar je van alles kunt kopen: Drinken/chips/koekjes/shampoo/deodorant/…

In de grotere dorpen/stadjes heb je supermarktjes waar je al een heleboel kunt kopen.

Maar een echte groente en vleesafdeling ofzo, dat hebben ze dan ook weer niet.

Ben je in de hele grote steden…ja dan heb je supermarkten net als bij ons de Delhaize en Albert Heyn.

Maar ook de Makro en de Ikea.

En natuurlijk heb je overal de locale marktjes…met heel veel soorten groente en fruit…en spotgoedkoop.

Ook vlees en vis kan je er meestal kopen maar dan mot je de kilo vliegen er ook voor lief er bij nemen….hahhaahhaha.

In hotels doen ze elke dag je kamer schoonmaken, als je dit zou willen.

In guesthouses en goedkope hostels meestal niet

Maar je kunt wel propere handdoeken krijgen….waauuwww…wat een meevaller hee!

Het verkeer is ook totaal anders als bij ons…behalve in Maleisië.

In Maleisië heb je veelal goeie wegen, weinig scooters.

Het lijkt een beetje op het westen.

Maar in Thailand, Cambodja en Vietnam is het echt een gekkenhuis…vooral door de ontelbare scooters.

Alles kan en alles mag…totdat de politie je in de smiezen heeft en dan verzinnen ze allerlei overtredingen…met boetes als gevolg.

Gelukkig zie je niet zo veel politie…bijna niet, zou ik zeggen.

Dit is het zo wel een beetje.

Dit zijn onze bevindingen, zo zien wij de dingen en het leven hiero.

Over zo’n 3 maanden, krijgen jullie het vervolg hier op…waar we ook zijn op de wereld!

Lijfspreuk van Kapas is: “No plans are always good plans!”

Toch?

Allemaal heel veel liefs en de hartelijke eilanderige groetjes van 2 globetrotters.

Dikke kus xxx en ZwaaiZwaai.

Op de koffie...

Hallo allemaal,

Alles is vlotjes verlopen met onze busreis naar Marang.

(Voor de verandering hee…hahahaa.)

In Marang, langs de hoofdweg, werden we er uit gekieperd.

Een hele stuk terug zagen we de steigers van de bootjes die naar Pulau Kapas vaarden.

Nou moe…was me dat een eind lopen….PoehPoeh!

Maar zoals altijd stelde mijn reddende engel voor dat Mo bij de rugzakken zou blijven wachten en dan zou Ro wel het een en het ander regelen.

Een slaapplaatsje bijvoorbeeld?

En dat slaappplaatsje heeft ons Rootje kunnen regelen op Pulau Kapas.

Waauwww….wat een geluk!

De nacht niet door brengen in een stadje maar op een eilandje.

En wat voor eilandje…wederom een paradijsje!!!

Een paradijsje omringd door helderkristalwater!

Een eilandje waar je heerlijk kunt snorkelen tussen de Black-Tip-Sharks.

Misschien heb je geluk om tegen een zeeschildpad tegen aan te botsen.

Of waar je lekker onderuit kunt liggen op een ligmat of in de hangmat met een spannend boek.

Waar je romantische strandwandelingen kunt doen onder toezicht van de maan en een heleboel stralende sterretjes!

Waar je lekker lui niks hoeft te doen…

De volgende dag gingen we een heel stuk de andere kant op…the place to be om te snorkelen.

Eerst wat foto’s gemaakt hee…anders zouden onze trouwe lezers plus aanhang enzo ons niet geloven hoe schitterend het hier wel niet is.

Dan met de snorkels op onze snoeten het water in geplonsd.

Best wel mooi.

Mooi koraal en mooie vissen.

In de verte zagen we een kanootje onze kant op komen.

Gezellig toch?

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd…maar…minder romantiek…hahahah!

En ineens begonnen die mannekes op iets te wijzen in het water, dicht bij ons.

Een Black-Tip?

No.

Een schildpad?

No.

Wat dan???

Nou…we zijn niet nieuwsgierig maar willen wel graag alles weten hee…dus wij er naar toe.

En maar kijken onderwater en maar tureluren…totdat…totdat…

Shit…hellluup…wegwezen…

Een kwal joh…ontiegelijk groooot.

Jemig…wat een joekel zeg!

Maar supergrote kwallen hebben superlange slierten zekers, die je ellendig kunnen prikken?

En van dat geprik kun je allerlei dingen van oplopen zekers?

Dus wij als de sodemieter het water uit!

Nou…dat was onze “lange” snorkeldag.

Gedaan met de pret!!!

Dan maar andere leuke dingen gaan doen hee.

Dus zijn we naar de ander kant van het eiland gelopen.

Om op de koffie te gaan.

Leuk toch?

Op de koffie bij Sylvia & Peter.

Benieuwd of ze ons nog herkennen!

Want bij hun zijn we 3 jaar geleden “op vakantie” geweest.

Het ultieme relaxadresje (Zeker weten!)…in een afzonderlijk baaitje.

Hele mooie hutjes, tussen de bomen en de struiken en voor je neus appelblauwzeegroene zee!

Iedereen wordt er heel gastvrij en heel attentvol ontvangen.

Je voelt je bij hun “Thuis”.

Echt waar!!!

En dan Sylvia’s kookkunst…

Onbeschrijflijk heeeerlijk.

Mo loopt nu alweer te kwijlen…bij de gedachte alleen al.

Een echt Oppie-Toppie-Plekkie, om te chillen, om te snorkelen, om te zwemmen…behalve als je op dieet bent!

Je likt je vingers af…

En inderdaad…ze herkenden ons nog!

Een heerlijk oerbelshollandse kofie gedronken (Zooo lang geleden…)

Gezellig bijgekletst.

Al met al een heuse Hollandse belevenis hahahhaa.

Vanavond hiero op het strand een BBQtje, met alles erop en eraan!

Het woord “vervelen” dat kennen we nog niet.

We gaan weer gauw verder met relaxen en chillen.

Hebben jullie ondertussen de postduif met de zon al ontvangen?

Nou lieve mensen…dit wat het dan voor deze keer.

Allemaal heel veel liefs en knufjes en tot de volgende keer hee.

Dikke kus, Mo & Ro.

Unieke belevenis!

Hallo allemaal en iedereen,

Met pijn in ons hart hebben we (voorlopig) afscheid genomen van onze 2 gabberkes!

JaJa, vanaf nu zijn onze wegen gescheiden (Wat een ouwerwetse zin eigenlijk hee).

Maar we gunnen het hun van ganser harte!!!

Ze moeten zelf gaan voor hun eigen geluk en der is geen pa en moe dit dat kan en mag tegenhouden, nietwaar???

We zullen onze mannekes ontzettend missen maar het is het einde van de wereld niet hee (Alhoewel???).

Ondertussen zijn we door gereisd naar Cherating.

Weer een plaatsje waar we zo’n 4 jaar geleden ook zijn geweest.

Het lijkt wel of de tijd hiero heeft stil gestaan…geen sikkepit veranderd zeg!

“Vooruitgang” komt hier niet in hun woordenboek voor.

We hebben een hutje kunnen vinden vlak aan het strand.

En het strand…zo groot…zo lang…en zo alleen en verlaten!!!

Echt!

Je waant je helemaal alleen op dat superuitgestrekte strand.

En dat zou dan hoogseizoen moeten zijn???

Ikke nie begrijpe!

Dat vraagt om uitleg.

En die uitleg is: Cherating staat wereldwijd bekend om zijn “surf-zee”.

Maar vanaf november tot en met december zijn er hier huizenhoge golven en kampioenschappen surfen enzo.

En dan is het hiero hoogseizoen.

Maar elders in Maleisië is het dan laagseizoen omdat dan het regenseizoen aan de gang is.

Hallo daaro…kunnen jullie het allemaal nog volgen en begrijpen?

We vonden het ook weer tijd om iets “nieuws” mee te maken.

Dus hebben we ons aan gemeld bij Hafiz om zeeschildpadden hun eieren zien leggen op het strand.

We hadden er alle vertrouwen er in omdat we 4 jaar eerder met Hafiz iets wonderlijks hebben mee gemaakt.

Namelijk…Vuurvliegjes.

Stel je es voor:

Je zit met zijn tweetjes in een bootje op de rivier (Nou ja…de kapitein er bij natuurlijk maar dan zou de romantiek er niet zo van af spatten, bij het lezen).

Pikkendonker.

Kabelende golfjes.

Je hoort niets, je ziet niets.

En dan ineens…overal om je heen…twinkelende lichtjes in de bomen.

Duizenden fonkelende lichtjes die aan en uit gaan…

De vuurvliegjes.

Zooo magisch…Zooo eftelingsachtig!!!

Echt subliem…

Dus aangezien we dit al eerder hebben mogen aanschouwen, was het nu tijd voor een nieuwe ervaring: Zeeschildpadden.

Gelukkig waren we maar met zijn viertjes in een mini-busje die ons naar het Schildpaddenstrand zou brengen.

Komen we daar aan, wat zien we…mensen, mensen en nog eens mensen!!!

Tjeempje…Wat een circus!!!

En midden op de weg stonden 2 winkelmandjes met piepkleine babyschildpadjes erin.

Deze babietjes waren net 2 uur oud…vers uit het ei.

Rondom die kleintjes zaten andere kleintjes…namelijk mensenkinderen!!!

En die speelden vrolijk met de schildpadjes…uit het mandje…in het mandje…oeps…maakt er eentje een noodlanding op de grond…als vliegtuigjes vlogen ze door de lucht (gelukkig werden ze wel vast gehouden…maar toch!)

Maar eigenlijk was het heel zielig om te zien!

Het zijn notabene wilde dieren…geen speelgoed.

En geen kip of pa of ma die er naar kraaide!

Na een half uurtje mocht de hele hubsebups het strand op…volg het vlaggetje aub (iets waar we zooo allergisch voor zijn…maar goed)!

De eerste zeeschildpad had zijn nest gegraven vlakbij de zee omdat er een steile wand van zand lag voor zijn neus.

Het beestje kon het strand niet verder op.

Waarom weet ik niet …ik denk toch door ons…maar dit beestje heeft geen eieren gelegd en ging de zee weer in.

De tweede schildpad was al bezig zijn eieren te leggen.

Echt een wonderlijk moment om te zien.

Ondertussen was vlakbij de derde bezig om zijn nest te graven.

Tussendoor werden de babietjes dan eindelijk vrij gelaten.

Minstens 5 meter voor de zee werden ze vrij gelaten en over 20 jaar komen ze dan voor het eerst terug om zelf eieren te leggen, precies op hetzelfde stukje strand.

Hoe dat kan, is een groot geheim van de beestjes!!!

Is het minder dan 5 meter dan weten ze niet meer naar welk strand ze dan over 20 jaar moeten gaan.

De groene zeeschildpad legt 4x per jaar eieren.

Telkens tussen de 75-150 stuks.

Maar van de 10.000 jonkies die uitgekomen zijn, is er maar 1 schildpad die volwassen wordt.

De rest dient als maaltijdje voor andere vissen, vogels,…

Of ze komen in visnetten gevangen te zitten.

Maar de grootste vijand is de mens.

Schildpadeieren is een delicatesse.

Dus als mensen de eieren niet opgraven om te beschermen, worden de nesten leeggeroofd door stropers, die er heel veel geld voor krijgen.

Het is wat hee!!!

Ondertussen waggelde de kersverse moeder weer op der gemakje terug naar de zee.

Zeeschildpadjes worden ouderloos aan der lot over gelaten!!!

Heel het gebeuren gaf wel een heel dubbel gevoel.

Aan de ene kant is het maar goed dat er zo veel vrijwilligers zijn die de eieren uit graven en zorgen dat de eitjes op een beschermde plek terechtkomen.

Maar om er dan zo’n circus van te maken…

En ja…wij doen dus dan ook mee aan dat kermis-gedoe.

Dus zo blijft het balletje rollen.

Maar zouden er geen toeristen komen, dan denk ik ook dat er niet zo veel vrijwilligers zouden zijn om alles in goeie banen te leiden.

Wat is dan wijsheid???

Natuurlijk zijn we heel blij en happy dat we dit hebben mogen en kunnen mee maken.

Zoiets is eens in je leven hee!!!

Een dierbaar moment, een dierbare herinnering!!!

Morgen hobbelen we door naar Marang en van daar uit naar Pulau Kapas.

Op de koffie bij Sylvia en Peter.

Maar wie dat zijn, dat vertel ik jullie de volgende keer.

Heel veel liefs, heel veel knuffels en heel veel groetjes van ons mootje en ons Rootje xxx.

Toedeledoeikes….

Onze laatste familiedagje!

HalliHallo lieve luitjes,

Dit zal ons laatste dagje “familiedagje” zijn.

We zijn nu nog met zijn allen in Pulau Tioman maar morgen pakken wij (=Mo & Ro) onze spulletjes bij elkaar en gaan richting het vaste land.

Nieko & Robin blijven nog wat langer op het eiland om te duiken.

Daarna reizen hun verder naar Thailand.

Terug naar Koh Tao.

Beiden willen dolgraag een cursus volgen , van ongeveer een maand of 3, om Divemaster te worden.

Als ze Divemaster zouden zijn, dan mogen ze o.a. duikers gidsen en begeleiden onder water.

Ze zullen er ietsiepietsie voor betaald worden.

Het is het begin hee…

Ondertussen zal de vriendin van Robin ook bij hun zijn, voor een paar weekjes!!!

Alleen vinden pa en Mo het wel heel jammer dat we haar niet zullen ontmoeten.

Want wij gaan verder door Maleisië trekken.

We voelen ons zeker niet “moederziel” alleen, hier in ons hutje op het eiland.

De aapjes vliegen je hier om de oren!!!

Ooit meegemaakt dat je hele families aap hebt in je achtertuin maar ook in je voortuin of op je balkonnetje???

Of dat er lizards (=supergrote hagedissen) net onder je neus passeren, terwijl je een boekje aan het lezen bent op je verandaatje???

Wij wel dus…zowat dagelijks…We voelen er ons echt thuis…Haahhahaha.

En in de avondschemering komen de “vliegende honden” (=grote vleermuizen) in aktie.

Van muggen en vliegen hebben we gelukkig niet al te veel last van.

Vanavond met zijn allen gezellig uit eten in een restaurant, voor de laatste keer.

Nouja… restaurant is een heel groot woord.

Dit waren onze chillerige dagen op Pulau Tioman.

Hup naar het volgende plekkie.

Hup naar de volgende avonturen.

Het gaat jullie goed…Hou jullie haaks.

We sturen heel veel zon naar jullie toe, met de postduif!!!

Heel veel liefs en de hartelijke, eilanderige groetjes van 2 hele gelukkige zieltjes xxx.

Na doedoei en dada en saluukes en daag en audoe hey!!!

The most beautiful day of our lives...nouja...bijna!

HalliHallo daaro,

Doordat hier rondom het eiland niet veel soeps te snorkelen valt, wilden we toch graag meegaan met een snorkeltoer…naar Coral Island.

Best wel aan de prijzige kant…maar kom…je ken niet altijd zuunig zijn hee!

En zou het ook zo zijn, net als bv. We gaan naar SharkBay maar der zitten er geen haaien???

We waren dus reuzebenieuwd naar dat Coral Island.

We gingen met een klein motorbootje, samen met 4 anderen.

Oef…gelukkig…niet zo’n massatoeristenboot...want daar zijn we allergisch voor….hahahhaaa.

De zon scheen al vroeg op ons bolletje.

Na een half uurtje tuffen op de zee kwamen we aan op Coral Island.

Ons Mootje en ons Rootje sprongen, zoals gewoonlijk, als eerste het water in.

Waaaaaaauw…fantaaastisch zeg…zooo mooi.

Al dat koraal en al die vissen.

En…en…en…die SCHILDPAD !!!

Ongelooflijk…das echt geluk hebben!

Hierna zijn we nog op 4 andere plekken gaan snorkelen.

De ene plek mooier en prachtiger dan de andere.

Maar 1 plek stak er torenhoog er boven uit zeg!

Het water…zo helder.

Maar dat koraal…nog nooit eerder zo iets wondermoois gezien!

Zo veel soorten, zo veel kleuren.

Je kreeg er gewoon kippenvel ervan.

Echt subliem!!!

Een ander koraalrif stond bekend om zijn “Black-Tip-Reef-Sharks.

Ro heeft een enorme grote gespot en Mo zijn hele kleine broertje.

Dan werd het tijd om onze magen op te vullen.

De boot stopte hiervoor in een andere baai.

Echt heel mooi met mooi, wit zand.

Hier kon je wel zonder problemen het water in lopen.

Lekker gesmuld daaro.

Nou…nu zullen we wel terug naar ons eigen baaitje gaan zeker?

Normaal gesproken zouden we tegen 3 uur “thuis” zijn en nu was het al 4 uur geweest.

Maar nee hoor…10 minuutjes later vroeg de kapitein of we nog een keer wilden snorkelen.

Nou en of…zeker weten.

Maar de 4 anderen hadden er genoeg van.

Wij der niks van aan getrokken.

We gingen toch om te snorkelen?

Nou dan?

Hup het water in.

Maar doordat er al een stuk minder zon was, kwamen de kleuren van het koraal niet zo mooi uit.

Dus het zou een kort snorkeltripje worden.

En je mot ook aan je medemens denken, nietwaar?

Totdat Mo plots weer een schildpad voor der giegel zag.

TURTLE…en ja hoor….daar kwam de hele hubsebups aan gesparteld.

Er werd een grootscheepse achtervolging in gezet.

Zeker 20 minuten lang hebben we de schildpad kunnen volgen.

Nog nooit eerder mee gemaakt.

Meestal zie je ze maar dan zijn ze plots verdwenen.

Deze niet dus…die vond het ook wel spannend allemaal…6 van die idioten achter hem aan!!!

FANTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAASTISCH.

Onbeschrijflijk en onvergetelijk mooi zeg!

1 ding is echt zeker: Coral Island doet echt zijn naam wel eer aan !!!

Mister Mokhtar, u heeft ons ons allerallerallermooiste snorkeldag van ons leven gegeven.

Thank you very much!

(Je weet maar nooit of hij ook onze reissite zou lezen ;))

Aan iedereen heel veel liefjes en knufjes en groetjes van 2 snorkelende liefhebbers van ’t leven! Xxx NaDoeDoeiiikens…

PS Doordat Nieko & Robbedoes zo hun eigen gang gaan en ook doordat ze nu zelf een eigen reissite hebben, gebeuren de meeste verhaaltjes door Mo & Ro.

Sommige dingen en sommige dagen doen en zijn we samen maar dat is te vermoeiend om dat elke keer te schrijven.

HET eiland van Maleisië.

Goeiemorge, Goeiemiddag, Goeieavond,

Weer op stap.

Dit keer naar Pulau Tioman (vlakbij Mersing).

Zoals altijd op tijd ons nestje uit.

Een stukje lopen MET de rugzakken op onze rug, voor de verandering.

Dan een bovengrondse metro genomen.

Van te voren duidelijk gevraagd of we nergens moeten overstappen.

Nee hoor…was het antwoord.

Maar helaas was dit het begin van een heeele lange dag!

We moesten dus WEL overstappen.

Shit…

Metro uit…oversteken…metro in…weer terug.

Metro uit…weer oversteken…metro in…hopelijk de goeie kant op.

Das toch allemaal geen probleem, zou je zeggen!

Maar zou je dat ook zeggen met 20 kilo op je rug en met 12 kilo op je buik?

Dat bedoel ik.

Al puffend en zuchtend kwamen we bij het busstation aangesjokt.

Gelukkig nog net op tijd.

Over 10 minuutjes vertrekt de bus.

En maar wachten en maar wachten en maar wachten.

Achteraf waren we dus toch ruimschoots op tijd want de bus had enorme vertraging.

Na een kleine 4 uur gebust te hebben, kwamen we aan in Mersing.

Hier zouden we de ferry nemen naar Pulau Tioman.

Er was maar 1 boekingskantoortje…zo te zien.

(achteraf kon je ook tickets kopen bij de ferry zelf…stelletje laaielichters waren dat hoor!)

Alleen maar de ferrytickets gekocht want zou je bij dit burootje je slaapplekkie regelen, dan werd je niet voor 10% bedonderd maar voor de volle 100% !

GauwVlugSnel naar de pier lopen om de ferry te halen.

Voor 4 u ’s middags moest je daar ingecheckt zijn.

De ferry zelf zou vertrekken om half 5.

Nou…we hadden net nog een kwartiertje om een kilometer te gaan vooraleer we bij de pier zouden zijn.

Jullie zullen het al wel raden zekers?

Net voor 4 uur kwamen we er aan gesjokt…al puffend en al zuchtend!

We hadden alleen nog maar een ontbijtje op…dus die hamburger die ze daaar aan het bakken zijn, zou der wel lekker in gaan.

Nee schat…daar hebben we echt geen tijd voor…over 5 minuutjes vertrekt de boot.

Maar die 5 minuten werden een kwartier.

Dat kwartier werd een half uur.

Het halfuurtje veranderde in een uur…en ja hoor….na anderhalfuur voor jan doedel gewacht te hebben, vertrok EINDELIJK de ferry.

Effe geduld…anderhalf uur varen en dan zijn we weer op een paradijselijk eiland…Pulau Tioman!!!

Dan hadden we het volgend probleem.

(Ja lieve mensen…ook wij hebben zo ons eigen problemen!)

In welke baai zouden we uitstappen?

Effe gokken…ok…doe maar ABC-Beach.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ro ging zoals altijd op zoek naar een hutje.

Dit keer in het donker omdat het al zo laat was.

Na een poos komt ie terug.

Alle hutjes, alle bungalowtjes, alle slaapplekkies waren bezet…op eentje na.

Oefff…gelukkig…alleen was het wel meer dan driedubbele van de prijs wat we normaal gewend zijn.

Niet zeuren, niet zagen, niet zeiken…doen.

(De volgende ochtend hebben we van een jongen gehoord dat hij helemaal niks kon vinden om te slapen…dus heeft ie op het strand moeten slapen…achgossie…)

Pulau Tioman.

Tja…wat zullen we er van zeggen?

Het staat aan geschreven als 1 van de mooiste eilanden van Maleisië.

Het is beschermend gebied enzo.

Je hebt een keuze uit zo’n 7-8 pieren en baaitjes, waarvan je een deel alleen maar per boot kunt bereiken…per taxiboot wel te verstaan…veel te duur.

Er is 1 piepklein stadje…nou ja stadje…een groot dorp dus…waar er enkele auto’s rijden.

Maar voor de rest rijdt er geen auto op het eiland…gewoon omdat dat niet kan.

Op heel het eiland is er maar 1 klein verhard stukje weg.

Er valt geen dooie kip te beleven.

Op ABC-beach zijn er maar 2 barretjes die al om 9 uur de luiken sluiten.

De locals verdienen hier heel gemakkelijk hun geld (doordat Tioman heel hoog aangeschreven staat) maar daardoor zijn ze heel laks, heel lui en de meesten zijn niet zo vriendelijk.

Ze doen pas hun tent open wanneer hun dat uit komt.

Ze sluiten alles zodra de laatste klant zijn hielen heeft gelicht.

Dan op ons strandje kan je ook zomaar niet effe het water in huppelen…koraal, rots, steen. (je moet heel goed uitkijken dat je je nergens aan bezeert)

Daarvoor mot je helemaal naar het begin of het einde gaan van de baai om fatsoenlijk het water in te kunnen.

Te vermoeiend….hahhahaaa!

Ook als je snorkelt vanaf het strand kom je geen kip, geen vis, geen koraal tegen.

Behalve op 1 plekje.

En dit plekje moesten we natuurlijk gaan opzoeken.

Alleen…dit plekje bevond zich helemaal aan de andere kant van een andere baai.

Maar daar draaien wij ons hand niet voor om he!!!

Dus sportief zoals we zijn, hebben we 2 fietsen gehuurd.

Al na 5 minuten fietsen kwamen we eensgezind tot de conclusie dat dit toch wel echte kl…tefietsen waren zeg!

Geen versnellingen op of niks.

Loeizwaar om te trappen.

Nou ja…niet zeveren…gewoon doorfietsen.

Toch?

Na 300 meter konden we niet verder. (Goh…wat jammer nou zeg!)

We moesten trappen op.

Zo gezegd, zo gedaan.

Jut & Jul laten zich zomaar niet kennen hoor…

En maar fietsen en maar trappen…

En eindelijk…ja eindelijk…kwam ons plekje in zicht.

Ik zal maar niet zeggen hoe lang we er over gefietst hebben maar voor ons gevoel kwam er geen einde aan.

PoeH..Poeh…Ik word er weer moe van als ik er terug aan denk.

Je had een heel groot prachtig strand…bijna helemaal voor ons alleen.

Aan het einde ervan lagen enorme rotsblokken.

En daar om heen kon je me toch prachtig snorkelen.

Superdeluxe!!!

Meer dan de moeite waard, vooral wondermooi koraal.

Natuurlijk ook prachtvisjes en prachtvissen gezien…in alle kleuren en alle maten.

Lekker heerlijk zitten te genieten van al dat moois.

Op de terugweg hebben we langs de kant een joekel van een monitor-lizard gezien (=supergrote look-a-like een hagedis, kijk maar ook even op de foto’s) en ook nog kleinere.

En apen…een heleboel apen.

We waren nog niet halverwege, bleek dat Ro zijn zadel aan het ombuigen was.

Meneer kon dus niet meer op zijn zadel zitten…dus dan maar staand trappen.

Moe…heel moe…supermoe kwamen we terug bij ons hutje maar wel voldaan…heel voldaan…supervoldaan!

Wat een prachtige dag!!!

Geniet, zoals wij, van de hele mooie simpele dingen.

Geniet van elk mooi moment.

Geniet…

Heel veel liefs en de hartelijke, zonnige groetjes van 2 levensgenieters xxx.