HalloHallo allemaal,

Eindelijk, ja eindelijk zijn we weer op Reismee met een reisverhaaltje.

Na anderhalf jaar hard zwoegen, werken en veel sparen waren we der wel aan toe aan een zon-palm-zee-vakantietje richting de Filipijnen.

Dus het was tevens ook ons huwelijksreis en familiereünie!

Drie vliegen in 1 klap!

De vlucht verliep zonder problemen, alhoewel het een oud vliegtuig was.

Maar het vloog hahahaa en daar waren we allang blij mee!

Ons “ouwe, trouwe” Niekootje stond ons op te wachten op het vliegveld in Manilla.

OooHhh....wat waren we dolgelukkig om hem weer terug te zien na al die tijd!

En nu vlug naar de rest van de familie...vooral naar Mowan!

Heerlijk om weer terug “thuis” te zijn (alhoewel Manilla op onze “blacklist” staat hahaha) en heerlijk om iedereen weer terug te zien!

En ja...hij is niet groot, ons manneke, maar het is wel een hele verandering...van baby'tje naar een Duracell-rennend-onvermoeibaar ukkie.

Opa en Moma hadden 30 kilo mee, alleen al aan speelgoed, kleertjes en wat dingetjes voor pa en ma.

Ach ja...een kleinkind mot verwend worden door opa en opoe. Toch?

De eerste 5 dagen logeerden wij bij Niek en zijn gezinnetje.

De planning was eerst dat wij met zijn allen ergens naar toe zouden gaan.

Een “weekendje” weg, zeg maar.

Doordat er onverwachts een vriendin van hun op bezoek kwam, konden hun niet mee.

Dan hadden wij het idee om met zijn tweeën de hort op te gaan.

Maar dat bleek kort dag te zijn omdat we vrijdags met zijn allen op vakantie zouden gaan naar Tablas.

Dus bleven we gezellig in Manilla rondhangen.

Met zijn allen uit eten geweest enzo, markjes bezocht, naar winkelcentrums.

Ondertussen werden we “onder handen” genomen door Niek.

Nou ja, eigenlijk moet ik zeggen “onder naaldjes” genomen.

Niek heeft zijn diploma behaald van acupuncturist.

En natuurlijk heeft hij zich kunnen uitleven op ons hahaha!

Met als resultaat dat sommige pijntjes toch daadwerkelijk verdwenen zijn.

Ro heeft zich lekker laten verwennen door een masseuse.

Das vaste prik.

Maar...normaal gesproken wordt hij gemasseerd door een knappe, leuke sexy-lady.

Deze keer had Niek er ééntje opgetrommeld!

En daar stond ze dan: Oud, gerimpeld als een Chinese hond en gefrommeld, in elkaar gedeukt en geprakt en bijna zonder tandjes!

“Niek, nou maak je toch een grapje zekers?”

Niet dus!

Maar o, o o, wat heeft ie lopen te kreunen, wat heeft ie lopen te blèèèren!!!

En nee...niet van “genot” en plezier maar dat oud wuuveke had ijzeren, magische handen, joh!

Béééresterk was dit opoetje!

Echt supergoed, niet normaal!

(Omaatje, je weet het nog niet maar “strakjes” gaan wij je ontvoeren richting Oostenrijk).

Ook werden onze nageltjes gelakt en onze voetjes ont-eelt en zo werden wij “vakantieklaar” gemaakt!

Maar eerst big big big party...yeahhh...Niek die 30 jaar is geworden.

Jaja, kleintjes worden ook groot (en oud!).

En zo werd het ondertussen donderdagnacht.

De volgende dag vroeg uit de veren om te vliegen naar Tablas.

Maar...wat horen we nou?

Staat er iemand op onze deur te bonken?

Midden in de nacht?

Niek.

Met de mededeling: Mowan is ziek.

De volgende ochtend heeft Niek hun vlucht verzet naar zondag (er is maar 1 vlucht om de 2 dagen richting Tablas) want ja, ze wilden toch eerst naar de dokter, wat te begrijpen valt.

Daar gingen Opa & Moma moederziel alleen naar het vliegveld.

SnifSnif...

Totdat de telefoon ging.

Niek.

“Pa, Mowan knapt zienderogen op, we gaan niet naar de dokter en we komen er aan want we vliegen nu toch mee.”

WoW...toppie, man!

Ro ging naar de incheck-balie om te zeggen dat Niek & Co onderweg naar het vliegveld waren en alsnog mee zouden vliegen.

“Dat zal niet gaan”, zegt het jonge grietje achter de balie.

Niet omdat er geen plaats meer was maar omdat Niek zijn ticket niet betaald zou hebben.

“Maar dat is onmogelijk”, zei Roland “want wij hebben zijn ticket geboekt en betaald en we hebben een bevestiging door gemaild gekregen dat de 2 tickets in orde waren”.

Om een lang verhaal kort te houden.

We moesten een nieuw ticket kopen voor hun.

Daarmee basta!

Dus Ro braafjes in de rij gaan staan voor nieuwe tickets.

Nieuwe domper (jaja, het was onze dag niet): Nee, hun kunnen niet meer mee want ze zijn te laat met het inchecken!

Bull shit...we hebben nog meer dan een uur tijd!

En het is maar een binnenlandse vluchtte van een uur.

Alle tijd van de wereld.

Maar nee is nee!

En zo gebeurt het dus alsnog dat wij maar met zijn twee zitten te wachten om aan boord te gaan.

OoHhh...we moeten effe wachten om te boarden.

OoHhh...het is heel slecht weer in Tablas.

OoHhh...we moeten langer wachten.

OoHhh......shitshitshit...de vlucht is gecanceld.

Hebben wij weer!!!

Nee, tot nu toe loopt alles niet echt op rolletjes.

Maar...we blijven lachen en we blijven doorgaan!!!

Toch?

Hartelijke, lieve, zonnige groetjes van ons en een dikke knufff, Mo & Ro xxx