HalloHallo allemaal,

Jaja...het is gebeurd!!!

Eindelijk hebben we de grote stap kunnen nemen.

Anderhalf uur vooraleer we elkaar het “Ja” woord zouden geven, zouden we op ons gemakske opstaan.

Natuurlijk eerst een bakske koffie om te ontdooien, dan een broodje.

Tenminste...dat was de planning.

Maarre...ik lag alleen in bed!

Ro was nergens te bekennen.

Nee, toch hey!

Hij zou der toch niet vandoor zijn gegaan???

Maar nee...deze lieve schat moest nog even snel een bruidsboeketje plus corsage gaan kopen.

Niks besteld van tevoren, gewoon gevraagd of ze even iets in elkaar konden flansen.

Drie kwartier voor ons trouwen werden mijn nagels nog gelakt.

Gelukkig wist ik al wat ik ging aantrekken.

Maar ik heb totaal niet bij stil gestaan welke kleren Roland zou aantrekken!

Zelf had hij een colbertjasje uit de kast getrokken.

Nee, schat...toch maar niet want dat is een wintercolbertje.

Doe deze hemd maar aan.

Oepsss...nee...toch maar niet...er zit een vlek op.

Nou, dan maar deze.

Ook niet.

Ook een vlek.

Ach ja...dan maar deze...ALS ie nog past...hahaha.

(NouNou, dat paste nog maar net)

Nagels gelakt, beetje make-up op, mij haar een beetje gefatsoeneerd en een half uur later stonden we startklaar om te vertrekken.

Euhhhh, schat, moet je je schoenen niet effe poetsen?

Geen tijd!

Ok...let’s go.

Pas als Ro uitstapte uit de auto, zag ik dat zijn broek niet fatsoenlijk gestreken was...hahaha!

(Lees: NIET gestreken)

So what!

Nou, mooi keurig op tijd in het gemeentehuis.

Enne...zozo...de ambtenaar was netter gekleed dan wij...Hij had een net, zwart pak aan, inclusief stropdas.

En daar stonden we dan, gezellig saampjes, hand in hand, te luisteren wat de ambtenaar ons allemaal te vertellen had.

We hebben jammer genoeg niet alles letterlijk kunnen verstaan wat ons in het Duits werd toegezegd.

In ieder geval kwam het in grote lijnen er op neer dat het in ieder geval een grote stap was, dat we goed voor elkaar moesten blijven zorgen, dat we elkaar altijd moeten liefhebben en moeten respecteren, in voor -en tegenspoed.

In ieder geval zo iets dergelijks!

Allebei braafjes een “Ja” gezegd.

Ringen aan gedaan.

Kusje hier, kusje daar...en dat was het!

Tijd voor de champagne!!!

Op dat moment wordt er op de deur geklopt.

En tot onze grooote verbazing stond Martina daar (mijn bazin), samen met haar broer Christian en zijn vrouwke Regina en hun babietje Hannah plus Heidi van de shop!

Inclusief met kadootjes en bloemetjes en ballonnetjes!

Was dat effe een superverrassing!

En ja, luitjes...dat was het dan!

“Keep life simple!”

Niet meer, niet minder...hahaha!

Natuurlijk hadden wij veel liever gehad dat wij omringd werden door al onze kinderen & Co, familie, vrienden, kennissen, buren en de rest van de wereld.

Maar het was ook wel knusjes, zo met zijn tweetjes ;-)

OoooOHhhhH...en wat de huwelijksnacht betreft???

Als 2 wilde tijgers tekeer gegaan...al snurkende...hahaha!

Heel veel liefs van ons tweetjes, meneer en mevrouw de Pompidoe ;-)