Hallo lieverdjes en luitjes en luitige lieverds en lieve luitjes,

Dit verhaaltje speelt nog steeds af op ons beminde eiland Siquijor.

Alles reilt en zeilt zoals het hoort. Alles verloopt naar wens.

Wij kennen ondertussen zowat heel het eiland, elk baaitje, elk strandje, elk rifje.

En ja...het blijft ons nog steeds facineren!

Ondertussen waren wij ijverig op zoek naar een stukje “Land aan zee”.

We maakten kennis met een Amerikaan, hij werkt in Dubai, die dolgraag zijn eigen resortje en zijn eigen duikshopje wilde beginnen...in de Filipijnen.

En jullie raden het misschien al?

Jaja, wij zouden dat mogen uitbaten voor hem en Niek zou dan duikinstructeur zijn daaro.

NouNou...dat was niet tegen dovemansoren gezegd!

En zo wist het hele eiland al heel snel dat wij op zoek waren naar een stuk grond.

De ene telefoon na de andere kregen we.

We werden op straat door wildvreemden aangesproken.

Want ja...iedereen had wel ergens op Siquijor wel een stukje grond te koop!

In alle soorten en in alle maten!!!

We moesten zelfs afspraken maken!

En zo gebeurde het dat we op een ochtend, in alle vroegte (nou ja, volgens “onze” begrippen), aan de andere kant van het eiland moesten zijn om een Lot te gaan bekijken, samen met een Filipijns vrouwtje.

We hadden afgesproken vlakbij ons en dan zou dat vrouwtje met ons mee scooteren.

Nou...het afgesproken uur kwam in zicht maar geen vrouwtje te bekennen.

Kregen we een smsje...in heel gebrekkig Engels, zonder punten en komma’s, zonder hoofdletters en ga zo maar door...dat ze “lazy” was (Vertaald: Lui).

Nondeju...moesten we daarom zooo vroeg ons nest uit?

Gewoon omdat vrouwtjelief (ikke niet hey...die nadere troela) te lui was om op te staan en naar ons te komen?

Nou, zei Ro, dan zijn wij ook lazy/lui om helemaal naar de andere kant van het eiland te tuffen (lees: uur tot anderhalf uur scooteren) om haar stukje grond te zien.

Dus Mo, stuur haar maar een sms terug dat wij ook lazy zijn en dat de afspraak helemaal niet meer door gaat. Punt basta!

Gelukkig heeft Mo eerst toch nog maar het smsje een paar keer opnieuw gelezen vooraleer ze een smsje heeft gestuurd...want...jaha...wat begreep Mo ineens?

Mevrouwtje was niet lazy of lui ofzo...helemaal niet...Mevrouwtje stond in Lazi al op ons te wachten!

Lazi was een klein dorpje, aan de andere kant van de berg en ja, ze moest daar al eerder zijn voor andere zaken.

Ze stuurde ons gewoon een smsje om ons te verwittigen dat wij niet op haar moesten wachten maar zelf naar Lazi moesten komen.

Hahahhaaa....zo zie je maar weer...Always more fun in the Philippines!!!

Op een dag hadden we visite...jaja...Niek stond bij ons op de stoep.

Hij had zijn buik vol van zijn vorig werkplekje.

Het ging echt allemaal op zijn Filipijns en daar word je dan niet echt vrolijk van!

Dus de volgende etappe wordt voor hem Bohol.

Natuurlijk werd Siquijor zijn tussenstopje.

Ook hij was één en al enthousiasme van dit eiland.

Maar hij was nog meeeer onder de indruk van Mo der kookkunst!!!

Het manneke was weer, net als vanouds, een gespierde sprinkhaan.

Nou....daar zorgde Mootje en Rootje wel voor dat dat ging veranderen.

We zouden van hem wel weer een vetgemest speenvarkentje van maken.

(By the way...tis ons gelukt hoor!)

Na 2 weken zijn batterijen opgeladen te hebben, vertrok Niek weer verder...verder de wijde wereld in!

En ja...zo gebeurde het ook dat wij triestig genoeg ook afscheid hebben moeten nemen van onze dierbare Spikey.

Heel de dag was ie bij ons. Kreeg ie lekker eten en zo en werd hij lekker beknuffeld. ’s Avonds werd ie weer aan de deur gezet omdat ja...het is altijd mooi weer hiero en ja...het is en was een “buitenhondje’” hey.

Maar op een dag kwam ie binnen met een mank pootje.Niks bijzonders aan het pootje te zien.

Achja....een verstuikinkie hey...zal wel weer over gaan.Maar het ging niet over.

Dan begon hij ook heel raar te kwijlen.Dat duurde nooit lang maar dan leek het net of ie iets in zijn keeltje had.

Ook begon ie raarder op zijn andere pootjes te lopen (het manke pootje hield ie altijd in de lucht). En ja....ondertussen begon hij ook te piepen en te janken....ook ’s nachts.

Ik hield hem zo veel mogelijk in mijn armen om hem te kalmeren en meer en meer begon hij te grommen, wel zachtjes maar toch...elke keer als ik hem verlegde.

Maar dat grommen deed ie niet express, het leek wel of ie niet wist dat ie zachtjes aan het grommen was!

En alles werd met de dag erger!!!

Geen ene dierenarts op het eiland en dan zit je met zo’n prutske.

Op een gegeven moment zat ie zooo te janken dat het echt door merg en been ging. En ja...toen hebben we besloten dat het zo niet verder kon.

We hebben hem in vrede laten hemelen. Van het internet werd ik ook niet veel wijzer van. Zelf dachten we aan hondsdolheid. Nou...dat mot je dus echt niet krijgen.

Ook was het zo dat (hoogstwaarschijnlijk) pa of moe hetzelfde had als Spikey...alleen 10 keer erger. Misschien was het iets erfelijks.

In ieder geval was het echt helemaal afschuwelijk om dat beestje zo te zien lijden.

Een heel lief beestje maar wel hartstikke schuw.Zodra je je bewoog....flitste ie weg!

En ja hoor...het mot echt niet gekker worden...2 dagen later nam hij het zusje van Spikey mee naar ons.

Zat ik weer “opgescheept” met 2 drolletjes....een grote en een kleine.

Tuurlijk kregen die beestje te eten maar daar bleef het ook echt bij.

Geen geknuffel meer!

Geen aanhechtings-gedoe meer!

Zeker omdat wij ondertussen besloten hadden om ook te verkassen naar Bohol.

Haaajaahey...je bent reiziger of je bent het niet....hahahaaa.

Maar ook doordat onze droomballon uit elkaar is gespat.

Helaas heeft het niet zo mogen zijn met onze Amerikaan.

Maanden later mailde hij ons dat het zelfs niet goed gaat in Dubai.

Daardoor stond zijn job op het spel.

Dus daag resortje, daag duikschooltje, daag droompje...

Niek zijn verjaardag stond voor de deur.

Maar ook Robby, Niek zijn beste maat uit den Belgiek, kwam richting Bohol, op vakantie dus!

En ja, die wilden wij ook niet missen hey...

Braafjes van iedereen afscheid genomen.

Ook van onze lieve buuf.

Het mensje bracht geregeld, op een koffieschoteltje, hapjes Filipijns eten voor ons!

Nou ja...het was wel hap...slik...weg...maar toch...alleen het gebaar al!

En zooo ondervoed zien wij er toch echt niet uit hoor ;-)

Ze hebben niks maar ze geven alles.

En zo komen we bij het einde van het hoofdstukje Siquijor.

Misschien komen we er ooit weer.

We zien het wel.

Voorlopig eerst Bohol gaan verkennen.

Nou lieverdjes en luitjes en luitige lieverds en lieve luitjes...zo is iedereen weer op de hoogte.

Wij gaan zo meteen een lekker hapje eten.

Het volgend verhaaltje zal ook snel volgen want we hebben weer een hoop mee gemaakt ondertussen!

Hou jullie haaks, wees lief voor elkaar, dat doen wij ook, geniet van het leven...de rest volgt wel. Toch?

Heel veel liefs en de hartelijke groetjes en een dikke knufff van ons 4tjes, Mo & Ro & Nieko & Robbyyyo.