HalliHallo allemaal,

Het is weer effe geleden, daarom een “levenstekentje”, daarom een verhaaltje.

De tijd kon voor ons niet snel genoeg gaan, want ja...Robin & Jolein waren in aantocht.

Ze zouden landen op een ander eiland; Panay.

Vanuit Panay is het maar 10 minuutjes met de boot vooraleer je een voet zet op Boracay.

Maar elke keer dat je terug gaat naar Boracay moet je een soort “tol” betalen...wel 4 € per persoon en ja...voor ons telt elke euro.

Daarom hadden we Jo & Ro wijsgemaakt dat we hun NIET zouden opwachten bij het vliegveld zelf....anders moesten we die tol betalen hey! Snappie?

We zouden hun opwachten op Boracay zelf, bij de pier.

Natuurlijk ons kennende, was dat natuurlijk niet het geval.

Tuurlijk stonden we met open armen klaar...op het vliegveld.

Maar...we hadden wel een “plannetje” bedacht.

We zouden aan een tricycle-man vragen of hij met een naambordje Jolein & Robin zou opwachten bij Aankomst.

Ik en Niek zouden ons verstoppen maar wel met de camera in aanslag!

Ro zou zich helemaal vermommen...met de zonnebril van Niek, met een omslagdoek van Mo, een broek aan van Niek en een T-shirt.

Enne ja...dan zou het de bedoeling zijn dat Ro zich als tricycle-chauffeur voordeed.

Hij zou een eindje verder in de straat Robin & Jolein opwachten met een tricycle.

Dan zou de echte tricyclechauffeur Roland roepen en dan zou ie komen aantuffen.

De max toch? Een hartstikke leuk plannetje toch?

Maar helaas...zoals de helaasheid der dingen...zo gebeurde het dat Ro zijn plannetje helemaal in duigen viel.

Alle tricycles hadden een standplaatsje aan de overkant van het vliegveld.

Dus ja...weg plan A.

Hey Mo? Wat is plan B?

Plan B? euhhh...tja...oepsss...tja, die bestaat niet!

Ter plekke heeft Ro al zijn fantasie laten werken...en tuurlijk met als plan B als uitkomst.

Hij vermomde zich helemaal en stond met een geldbekertje klaar, achterin een hoekje.

Als zwerver dus (nou ja...wel met een piekfijn geschoren kinnetje en met frisgewassen kleren aan...hahaa...en zonder alcoholluchtje).

Enne aan een wildvreemde Filipijn hebben we dan het naambordje in zijn handen geduwd en hem voor aan gezet.

Hopelijk werkt dat knurftje nou mee...

Niek & Mo stonden aan de overkant alles gade te slaan.

En ja hoor...ineens zagen we het blonde koppie van Jolein en het ragersbolletje van Robin.

Op straat stonden ze eerst wel van links naar rechts te kijken enzo....zo van: “Wat nu?”

Totdat Jo haar blik viel op hun naambordje.

Ha...dat was een meevaller zeg!

Ondertussen kwam Ro langs achteren aangestiefeld.

Hij tikte op Robin zijn arm en rammelde met zijn geldbekertje.

Maar Robin was te druk bezig met handje schudden van die Filipijn.

Roland nog maar een poging ondernomen...tikken, rammelen...kreeg ie toch een por zeg van Robin...zo van...”Het is goed geweest en nou oprotten!!!”

De 2 gluurders van de overkant stonden in een deuk...

En ja hoor...zegt Jolein doodnuchter...”Hey, volgens mij ken ik die!”

En zo werd Rootje ontmaskerd.

Missie geslaagd dus...hahaaa.

En zo werden onze gabberkes hartelijk verwelkomd!!!

De eerste dagen stond “duiken” op het menu.

Want ja...Jootje had de smaak ook te pakken tijdens haar discovery-duik in Thailand.

En zo gebeurde het...dankzij ons welbekende Nieko...dat Jo haar “Open –Water” duikcursus met vlag en wimpel slaagde.

Geregeld gingen de 3 musketiers de hort op om te gaan duiken en pa en moe soms mee, als trouwe supporters of om zelf te snorkelen.

We zijn ook een keer met zijn allen kopje onder gegaan (lees: Duiken).

Wij vonden het hartstikke leuk!

Dat zijn er niet veel die dat kunnen zeggen...een duik-familie-uitje!!!

Voor Niek een hele klus.... hahahaaa...om heel het zooitje in het oog te houden.

Ook door de enorme stroming enzo maarre als een koele kikker had hij alles onder controle.

Robin fungeerde als fotograaf.

Met zijn kennersoog heeft ie een zeeschildpad gespot.

Waaauuwwww....dat blijft altijd een hoogtepunt om zo’n beestje in levende lijve te zien!

Voor de rest hebben we de dagen gevuld met lekker niks doen, strandje liggen, zeetje spartelen, wandelingetje hier, wandelingetje daar.

Alles gezellig bijgekletst, bijgeroddeld, bijgelachen...

Na 9 daagjes op Boracay geweest te zijn, heeft iedereen zijn boeltje bij elkaar gepakt en zijn we met zijn allen naar Coron gegaan.

Een ander eiland; een ander avontuur!

Coron is dus bijna het tegenovergestelde van Boracay.

Heel weinig toeristen, geen nachtleven...op een barretje na (iedereen gaat met de kippen op stok, dus ja, om 9 uur is alles “uitgedoofd”), weinig keuze in restaurantjes enzo en ja...ook geen strand.

Daarvoor moet je gaan hoppen naar een eiland.

Maarre ja...hier zie je wel het echte Filipijnse leven!

En Coron staat wereldwijd (ruim gezien) bekend om zijn Japanse oorlogswrakken.

En natuurlijk de wondermooie, ongerepte eilanden niet te vergeten!

Niek is weer terug bij zijn ouwe stekkie.

Hij werd met open armen ontvangen door iedereen (95% vrouwelijk en 5% mannelijk...ahhahaa).

Robin en Jolein hebben de meeste wrakken van dichtbij bekeken...onder water.

Wij hebben heerlijk gesnorkeld of lekker mee gedobbeld op de boot.

Er was maar 1 probleempje op Coron (lees: zeg maar gerust een gigantisch probleem, een probleem om slapeloze nachten van te krijgen (behalve wij...wij slapen als teddiebeertjes), een probleem dat heel Coron aangrijpt, geen “kleinigheidje-hou-je-toch”-probleem)...en reutel zo nog maar even door...

Het probleem dat wij allemaal wel kennen...maar nu was het toch wel even een echt probleem...we hadden geen geld meer!!!

3 banken in Coron maar er viel geen pesootje te pinnen.

Out of order...Niet in gebruik!!!

Geen enkele pinautomaat deed het... en dat voor zeker 5 dagen.

Kan je je dat voorstellen?

Je bent op vakantie, je wilt een hoop ondernemen maar je hebt geen stuiver om te makken!

Plannen genoeg hoor:

...oohhh...laten we dit gaan doen...

Waarvan?

...oohhh...laten we dat gaan doen...

Waarvan?

Zelfs arme Jootje heeft het moeten bekopen...jarig zijn...en niemand die geld had.

Geen kadootjes, geen taart, geen slingers, geen etentje!!!

Gelukkig konden we wel het 1 en ander regelen...en zo gebeurde het dat Jo wel wat kadootjes kreeg en wij werden getrakteerd op overheerlijke taart!

Een bakske koffie moest je der maar erbij denken...hahaa...

Always more fun in the Philipinnes!!!

Mot je allemaal ruim zien want kleinigheidjes hou je toch altijd.

Toch?

Zo lieve luitjes.

Het einde is in zicht...van dit verhaal dus.

Eindelijk is de postduif aangekomen bij jullie met zijn rugzak vol met zonneschijn.

Daardoor hebben wij hier meer een plensbuitje.

Maar we mogen echt niet klagen.

Zelfs in het regenseizoen schijnt toch nog volop de zon en de zee is “maar” 30 graden...hahhaa.

Hou jullie haaks...geniet met volle teugen van de zon en van het leven!

Heel veel liefs en de hartelijke, Filipijnse groetjes van ons allemaal, Ro & Mo & Nieko & Ro & Jo.

Big hugh en een dikke knufff xxx.