Hallo lieve luitjes,

Alle avontuurtjes spelen nog steeds af in Boracay.

We hebben al enkele, dat ze hier noemen, wat tyfoons achter de rug.

In onze ogen stelt het niet zo veel voor hoor...enkele dagen wat stortregen en harde wind.

Dus ja...het regenseizoen is in aantocht.

Alhoewel al die regen geen sikkepit afkoeld ....haaahhha.

Vorige week zijn we uitgenodigd in de duikshop waar Niek werkt.

Michael Yap en zijn staff zouden we persoonlijk ontmoeten.

Mike is een veramerikaanste Filipijn.

Oepsss....iets gaat er niet meer...hahaaa...het is nu half 3 ’s middags...en ik ben zooo bezopen als een echte zuiperd...dankzij een kwart glaasje Tanduay Margarita...en dankzij mijn Rootje....lof joe!

Proost jongens...let’s have a neut!!!

Uúúren later...ontnuchterd en wel...en zonder hang-over (Doe me dat maar es effe na heren Ro & Nieko:) ).

Mike is druk bezig met het opstarten van een weeshuis.

Wie weet kunnen wij iets voor hem en de weesjes betekenen?

Lynette (opperhoofd van Niek) had haar lekker uitgesloofd, met als resultaat dat de hele tafel bestond uit een heerlijke maaltijd.

Maar nondepielekes....wat gaat er nu gebeuren?

En ja hoor...voordat we het beseften stonden we braafkens, als 2 brave zieltjes, in de cirkel...Haleluujaahhh... Praise the Lord...en nog meer van dat gedoe!!!

Even ter verduideleking...we respecteren iedereen, gelovig of niet...alleen aan ons is deze hele hocuspocus niet besteed.

Daarom...zie je ons al staan? Hahhaahaha

Wel lekker gebikkeld maar niet echt kunnen kletsen.

Ahja hey...we zijn netjes opgevoed en tateren en eten...laat dat nou net niet samen gaan!

Mike kreeg een rondleiding van Lynette.

En wij bleven achter met meneer de pastoor en zijn aanhang.

Nou lieve mensen...ik zal jullie de details besparen...maarre...voor zekers wel anderhalf uur zijn we lichtelijk gehersenspoeld!!!

But always with a smile, always in Filipino style...ahhahaaa.

Alle goddelijke en gelovige uitspraken kwamen er aan te pas.

En wij maar braafjes ja knikken.

Als 2 rasechte engeltjes...hahahaaa.

We wilden niemand beledigen hey.

Met als resultaat...lees en geloof het...we werden heel hartelijk verwelkomd als nieuwe familieleden!!!

Kuah hier, até daar (broeder/zuster)!!!

En nee...we hebben het licht niet gezien.

Want ja... we hebben op tijd het “licht”knopje omgedraaid.

Amen en uit...nou ja....voorlopig toch!

Ook werden we een paar dagen later verwacht in het weeshuis zelf.

Om kwart over 4 SNACHTS ons mandje uit.

Een stukje met de trycicle, dan met de boot over naar de overkant, anderhalf uur gehobbeld in een mini-busje...en ja hoor...voor onze neus...duikte het weeshuis voor onze neus op.

Maar wat krijgen we nou?

Balonnetjes hier, slingertjes daar, mooie gedekte tafels enzo...

Bleek het die dag de “Grote Opening” te zijn.

Inclusief fanfare en varken-aan-het-spit.

Laat ik nou net niet mijn feestjurkje aan hebben en Ro niet zijn dansschoenen.....hahhhaaa.

Nee zeg...moesten wij in het midden van die VIP-tafel gaan zitten.

Oepsss.

En wie zat er aan mijn rechterzijde....meneer de gouverneur (Lees...een hele hoge piet van hier).

Net iets voor mij...hhahaaaa.

Natuurlijk werd de here god er weer der bij geroepen.

Ze bleven maar bidden, ze bleven maar kerkliedjes zingen!

En daarna....aanvallen maar op al dat heerlijk eten.

Maarre....alle gekheid op een stokje.

Deze mensen doen natuurlijk ongelooflijk goed werk hoor!

Ze zetten zich niet 100% er voor in maar minstens 1000%.

Alleen al in de Filipijnen zijn er meer dan 1.800.000 miljoen weesjes.

Afschuwelijk toch?

Al wordt er maar 1 kindje “gered”, zelfs dat zou al wonderlijk mooi zijn.

Als babietjes ongewenst worden geboren, dan worden deze babietjes gewoonweg gedumpt in de rivier of in de zee.

Of gewoon aan hun lot over gelaten.

Ik moet er echt niet aan denken!!!

Het weeshuis neemt eerst alleen maar jonge babietjes aan.

Voor hun proberen ze dan een Filipijns adoptie-gezin te vinden.

Mettertijd wordt er een nieuw weeshuis gebouwd, ook voor weeskindjes.

Als dat allemaal volgens planning gaat, dan wilt Michael meerdere weeshuizen gaan opzetten in de Filipijnen.

Wij nemen onze pet voor Mike af hoor en maken een hele diepe buiging.

Voor meer info

www.crosspointorphans.com

De volgende dag weer vroeg ons bedje uit.

Om 9 uur moesten we al in de startblokken staan!

A dream came true...

E i n d e l i j k zouden we gaan duiken met onze Niekooo!

Waauuuwwww men.....Grandioosss toch?

Eerst wat woordelijke opfrissing.

Daarna wat oefeningetjes in het ondiepe water.

En ja hoor...dankzij de relaxedheid, het engelengeduld en de duidelijkheid van Niek....voelde het allemaal weer als vanouds.

De laatste duik was zowat 5 jaar geleden...dus ja...dan vergeet je toch wel weer een hoop!

En eindelijk...daar gingen we dan...richting Crocodile Islands.

Eiland was er wel...gelukkig zonder krokodillen!

Het weer was perfect, heerlijk zonnig.

Zowat geen stroming, en het zicht onder water was top.

Doordat alles zo op zijn gemakske ging, had ik helemaal geen last van mijn oren.

JaJa, ik kan niet klaren (oordruk wegnemen) en normaal gesproken kan je dan ook niet duiken.

Maar op de 1 of andere manier ging het allemaal super en zo gebeurde het dat we richting de bodem zwommen.

Nou mensen....ECHT fantaaastisch.

Woorden kunnen gewoonweg niet “zeggen” wat je allemaal onder water ziet!

Een heel andere wereld...en wat voor een wereld!

Magniefiek-Subliem-Grandioos.

We waren omringd door ontelbare vissen en visjes...in alle kleuren en in alle maten....zelfs Nemo hebben we gevonden.

Koraal, anemonen...te kust en te keur.

Maar het toppunt was wel een joekel van een “steenvis”.

Deze vis ligt doodstil op de rotsen.

Maar het lijkt wel of ie zelf een “rots” is.

Eén van de giftigste vis die er bestaat.

Mocht je per ongeluk zijn rugstekels aanraken, dan kan je been afsterven.

Of krijg je geen medische nazorg dan kan je ook sterven!

Op afstandje hebben we dit monstertje bewonderd!

Ook nog een murene gezien (ziet er als een dikke slang uit). En een paar “pipe-visjes”...familie van de door iedereen geliefde zeepaardjes.

Het duiken zelf ging ook best goed. (Toch Niek??? Hhahaa).

In ieder geval...we vonden het superfantastisch allemaal.

16 meter diep (En Ro tegen Niek vantevoren...Niet meer dan een metertje of 10 hoor...Ja pa), 47 minuten lang en met een watertemperatuurtje van maar liefst 29 graden!!!

Hoe kan een mens gelukkig zijn?

Zo dus!

En echt hoor.

Als er iemand ooit van jullie wilt leren duiken, spoor dan Niek op.

Een betere als hem kan je niet vinden! En dat zeg ik echt niet omdat ie “onze kleine” is.

Dankzij hem is het een fluitje van een cent.

Helemaal niet eng. Hij geeft je een heel veilig gevoel!

En ja...iedereen mag het weten...wij zijn beretrots op hem!

Nog effe geduld en dan gaat hij Jolein leren duiken.

En dan gaat de hele hubsebups gezellig met elkaar duiken.

Jolein onder de hoede van Niek en wij onder het waakend oog van onze andere grote trots, Robin.

OOO...nog 19 daagjes en dan kunnen we die 2 lieverds ook lekker in onze armen sluiten!

Nou beste mensen, hier laat ik het weer even bij.

Heel veel liefs en de hartelijke, warme groetjes van ons 3tjes, Mo & Ro & Nieko.

Hou jullie haaks en zorg goed vor elkaar...dat doen wij ook!

Dikke knufff en tot de volgende koffiekletskes xxx. Daaaaaggg.