Hallo allemaal, Hallo iedereen,

Voorlopig blijven we op Boracay hangen.

Ten eerste neemt reizen veel tijd in beslag en ten tweede is het een stuk goedkoper, als je op 1 plekje blijft en ten derde wachten we op Robin & Jolein, die in juli onze kant gaan opkomen.

We verblijven in hetzelfde miniminimini-resortje als Niek.

En zo gebeurt het dan dat we geregeld samen uit eten gaan.

Meestal goedkope tenten.

Maar het toppunt van goedkoopheid was wel de “Wetmarket”.

Midden op een pleintje is er een overdekte markt met verse vis, te kust en te keur, vlees van allerlei beestjes en groentjes en ook fruit.

Rondom die markt heb je allemaal simpele restaurantjes.

Nou...eerst ga je je inkopen doen op de markt en daarna ga je naar 1 van die restootjes. Daaro zoek je op de menukaart uit hoe jij bv je kreeftje wilt hebben en binnen een kwartier hebben ze een hele maaltijd voor je getoverd!!!

En de prijs???

Raad maar es wat wij moesten afrekenen voor:

-halve kilo varkenslapjes

-ieder een lekker sausje erbij en wat groentjes

-rijst voor 2 personen

-3 ijsthee

Nou?

Nog maar amper 6 eurootjes!!!

Echt waar en het was nog lekker ook....hahhahahaa.

Ohja...ik denk niet dat ik dat ooit geschreven heb.

Je raadt nooit wat wij ooit es gegeten hebben???

KWAL

Hoe het smaakte? Kwallerig dus...en slijmerig.

En nee...niet echt ons lievelingseten!!!

Soms wippen we effe bij Nieko langs in de duikshop.

NouNou...die kan ook al hele boeken schrijven hoor met alles wat ie meemaakt en beleefd!

Het frappantste zijn wel de Chinezen hoor.

Het gebeurt genoeg dat er Chinezen langs komen en die willen dan gaan duiken...maar lieve mensen...ze kunnen dan dus helemaal niet zwemmen hé! En toch willen ze gaan duiken...Onvoorstelbaar toch!!!

Het mot niet gekker worden...

Boracay heeft in het smalle gedeelte van het eiland, aan elke zijde een heel lang strand.

Het bekendste strand is White Beach. Hiero heb je onnoemlijk veel restaurantjes en resorts en bars en duikshops en massagetenten...echt voor elk wat wils!

Maar altijd wel een drukte van jwelste. Ook de muziek staat meestal loeihard.

Gelukkig ligt onze bedstee aan het andere strand, Bulabog.

Heerlijk rustig, alleen het strand is een stuk minder schoon.

Bulabog staat wereldbekend om zijn kite-surfen!!!

Om de 6 maanden dan draait de wind.

Dan kan er aan onze kant niet meer gekite worden.

En aan de kant van White beach niet meer gedoken.

Dan wordt alles eigenlijk “omgewisseld”.

Verveling is er niet bij.

De ene keer liggen we lekker languit in een ligstoel, op het strand, onder een parasolletje. Tussendoor plonzen we geregeld het water in.

De andere keer ben ik druk bezig met verhaaltjes te schrijven, surfen op het internet en de foto’s onder handen nemen. o.a. voor Columbus.

Jaja...ondertussen zijn wij ReisReporters geworden.

Googel maar es op:

“Columbus reisreporter Cachou”.

Dat is een online site van een Nederlandstalige reistijdschrift (Columbus dus) en daar kan iedereen zijn reisfoto’s opzetten en andere reisreporters kunnen dan punten geven en commentaar op je foto’s.

Daar zitten me toch prachtfoto’s erbij...

Tjeeemieneee...

Terwijl ik me daar mee bezig hou, gaat Ro de boel verkennen en overal een praatje maken.

Of we struinen met zijn tweetjes het hele eiland af.

PoehPoeh...Echt vermoeiend hoor!

Uuuren zijn we aan het wandelen, soms bergje op, bergje af.

Maar zo zie je wel heel veel van het eiland en van het echte leven.

Natuurlijk draaien we ons hand niet voor om, om effe binnen te stappen in poepsjieke resorts of luxuese koopappartementen of koophuizen.

Vol interesse natuurlijk en zo gebeurt het dat je alles te zien krijgt!

Je loopt er echt van te watertanden hoor!

Al die luxe, al die pracht, al die praal...

Totdat je weer met je neus op de feiten wordt gedrukt: Dit is dus niet het ECHTE Filipijnen.

Het volgende verhaaltje...dat is dus wel weer typisch Filipijns.

Om de 2 maanden moeten wij onze visum laten verlengen.

Normaal gesproken is dat een vaste prijs.

Nou, op het eiland Mindoro werd er steevast een paar euro’s meer aangerekend, voor hun eigen portemonne wel te verstaan.

In Palawan zijn de ambtenaartjes heel correct.

Geen poespas, recht voor zijn raap.

Je mot kopie’s laten maken van je paspport, een formulier invullen, de centen geven en binnen een half uur sta je alweer buiten.

En zo komen we terecht bij het immigratiekantoortje (Lees: tafel en 2 stoelen...that’s it.) in Boracay.

Op het eerste zicht leek die mevrouw erg vriendelijk.

Niks mis mee hoor...en ja...we hebben mensenkennis genoeg opgelopen...dacht ik zo!

Kopietjes hadden we al, effe het formuliertje invullen en ja...morgen mochten we onze paspoorten met stempel weer op komen halen (Dat was hier gewoon hoor).

Bleef ze toch tureleluren in 1 van onze paspoorten!

En ja, der verschenen zelfs donderwolkjes boven haar gezicht.

OeiOei....dat beloofd niks goeds!!!

Ineens begon ze te reutelen dat we vorige keer “iets” niet betaald hadden.

“U moet nu 1.400 pesos betalen”.

“Maar lieve mevrouw (Ahummm...in zulke gevallen mot je altijd slijmen dus ;-)), als wij iets niet betaald zouden hebben, dan hadden wij ook geen stempel in onze paspoort gekregen? Toch?”

“Niks van waar....volgens haar...want ja...het bewijs (een woordje dat met de handgeschreven bij de stempel moest staan) stond niet in de paspoort....dus niet betaald volgens haar”.

“En lieve mevrouw, kan het dan niet zo zijn dat wij wel betaald hebben maar dat dat ander vrouwtje (van de vorige keer) vergeten is dit te vermelden in het paspoort?”

“NEE! U moet gewoon 1.400 pesos betalen. Daarmee BASTA!”

“Tenzij u nog het betalingsbewijsje heeft”.

En laat ik nou net al die papperassen weggeflikkerd hebben, zowat een maand geleden!

Op de laatste na...

De volgende dag, met het enigste betalingsbewijs dat ik nog had, gingen we vol slecht humeur dat rotmens tegemoet.

Zonder ons een goeiemorgen te zeggen, vroeg ze bars naar het bewijs.

Wij, met een big smile (Hajahey mensen....wij laten ons zomaar niet kisten hoor...), overhandigen haar het bewijs (vol met afkortingen en getalletjes...en nee...niet echt overzichtelijk voor ons).

Zegt ze doodnuchter:” Ziet u wel...niet betaald!”.

“Maar op beide paspoorten staat precies hetzelfde bedrag, wat we betaald zouden hebben (Het hele verhaal ging dus over 1 dingetje wat niet betaald zou zijn geweest, de vorige keer. Het andere paspoort was wel in orde).

En ook op het bewijsje staan dezelfde bedragen”.

Maar we bleven tegen echte dovemansoren kletsen.

En ja...het ergste van alles is...zij heeft de macht hey...want zij heeft onze paspoorten ...en zij moet een stempel in die paspoorten zetten.

En dat weten zij ohzooo donders goed!!!

Zo gebeurde het dat wij braafkens 1.400 pesos extra hebben betaald.

Wat moet je anders?

En zo gebeurde het dat ze ons ook nog es bijna anderhalf heeft laten wachten, vooraleer ze de paspoorten teruggaf...gewoon om ons te klojowen!!!

Dit zijn dan dus de andere “Filipijnen”.

Het soort waar we zo weinig mogelijk mee te maken willen hebben.

En gelukkig komen we deze zielepootjes maar zelden tegen.

Voor de rest gaat alles zo zijn gangetje...nouja...als je dit alles “zijn gangetje” noemt.

Het begint een ietsiepietsie meer te regenen.

Dat frist de boel lekker op maar of het dan ook echt afkoelt?

Niet dus!

’s Avonds kunnen we nu tv kijken op onze kamer...bijna al die tijd hebben we geen tv gekeken...gewoon omdat er geen tv was..hhahaa.

En ja....dit wil ik toch wel effe vertellen hoor.

Op een avond zaten we naar een programma te kijken over China.

Toen zagen we iets wat we nog nooit eerder gezien hebben of zelfs ervan gehoord hebben.

Op een rivier vaarden vissers met een bootje...zonder hengels, zonder visnetten.

Voor hun bootje zwommen een stuk of 6 eenden.

Geregeld gingen die beestjes kopje onder om vis te vangen en ja....die slikten ze dan ook in.

Na een poosje werden die eenden uit het water gehaald door de bootmannen. Die begonnen in de kelen te knijpen van de eenden en...floepfloepfloep...al de ingeslikte visjes werden zo in een emmer gekwakt.

Nou, is dat makkelijk vissen of niet? Hahhaaaa....

En ja, zo gebeurd het dat ik weer ten einde van mijn verhaaltje ben.

We vinden het nog steeds hartstikke tof dat onze verhaaltjes en foto’s zo frequent worden gelezen en bekeken!

Ons allereerste verhaaltje is zowat bijna 1000 keer gelezen!

De meesten worden zo’n 400 keer gelezen.

Echt superleuk!!! En allemaal hartstikke bedankt om ons zo trouw te blijven volgen.

We doen het niet dus voor jandoedel!

Iedereen heel veel liefs en de hartelijke, lieve groetjes van de 3 musketiers!!!

Dikke knufff en audoeoeoeoe xxx.