Hello everybody en iedereen,

We hebben dus het koude (maar een graad of 20-25 overdag en ’s nachts maar amper 10-14 graden...Koud hé?!?) gebergte van de rijstterrassen achter ons gelaten.

Iedereen wijsgemaakt dat we naar het eiland Bohol zouden gaan maar stiekum waren we allang andere plannetjes aan het smeden...jaja...we wilden heel graag Nieko weer es zien en beknuffelen en der mee kletsen.

Dus zo gebeurde het dat we richting Boracay gingen.

Alleen het reizen hiero is niet zo gemakkelijk als dat je het uitspreekt.

Van Banaue eerst terug naar Manilla.

Bij een vriend van ons hadden we wat spullen achtergelaten (met een kilootje van zo rond de 64, is het lastig rond te trekken hey)...hahhaa.

Eerst maar zorgen dat we onze ander gerief terug hadden.

Alleen...een klein dingetje...onze vriend woont in het zuiden, onder Manilla en wij werden gedropt in het Noorden van Manilla.

En om van A naar B te gaan, neemt MAAR een uurtje of 2,5 in beslag.

Toen de bus in Manilla aankwam, was de zon net zijn mandje in gekropen.

We zagen niks anders dan krottewijken en armoedige hutjes maar geen enkel hotel.

Shit...hebben wij weer aan onze fiets hangen...gedropt worden in de gevaarlijke achterbuurten van Manilla.

Maar hey...wat zien we daar in de verte?

Een hele grote, knalgele “M”?

Joepie...de MacDonnalds. Nooit geweten om zooo blij te zijn om een Mac te zien! Waar een Mac is, zijn er mensen met geld...en geen arme sloebers.

En ja hoor...de eerste hotels kwamen in zicht.

De volgende dag “effe” met de taxi Manilla doorgecrossd want we moesten naar Gerard toe, voor de rest van onze bagage.

Een andere manier zagen we niet zitten, na de slechte ervaring van vorige keer.

Gelukkig was het prijskaartje niet aan de hoge kant...15 €.

Nou...daar ken je niet zelf voor lopen en sjouwen hé!

Dat dacht ik ook!

De volgende dag met het vliegtuig naar Boracay.

Uurtje onderweg, dan 10 minuutjes met de boot.

En dan ? Ja dan ben je op het allerallermooiste eiland van de Filipijnen!!!

Wat men zegt...

En DAT zie en DAT merk je wel in je beurs.

Nou...eerst maar dat kulleke van ons gaan opsnorren hoor.

Wist dat tricyclechauffeurtje niet waar de New Wave Divers Shop is!

Maar goed...na veel vijven en zessen toch gevonden (terwijl het eiland maar 7 km lang is en maar amper 1 tot 3 km breed).

Op onze tenen, muisstil, voetje voor voetje slopen we de duikshop binnen.

Eerlijk is eerlijk...wij wilden niet dat heel hardwerkende manneke zomaar van zijn werk afhouden hey.

En zo hebben we hem kunnen “betrappen”.

Het zweet droop van zijn lijf af van de harde inspanningen, bloedserieus was ie bezig, zijn gespierde lichaam stond op volle scherpte, meer dan 100% concentratie viel van zijn doodsernstige gezicht af te lezen, alleen maar oog voor dat ene...dat ene...dat ene getokkel op zijn compuuterke!!!

Jaja lieve mensen, als jullie dus medelij hebben met onze Nieko en als jullie denken dat ie een hardwerkend, zwaar leven heeft, dan slaan jullie de plank volledig mis...hahhahaa.

Maarre....hij stond wel superverbaasd en ohzooo blij en happy te kijken dat die 2 ouwetjes ineens voor zijn neus stonden!

En ooooooo wat was zijn papaatje toch hartstikke blij om zijn manneke te zien en weer lekker te kunnen knuffelen!

Dat zijn dingen dat doet een mens weer hartstikke goed hey!

Een paar avonden verder, werd dat nog es eventjes uitbundig gevierd.

Niek had zijn pa gevraagd of ze saampjes een pilsje zouden drinken bij de New Wavers.

NouNou...DAT slaat mijn Rootje natuurlijk niet af.

Een man of 12 zaten daar EN ook 2 dametjes.

Van pils was er geen sprake...neenee...er werd eigenhandig een shake-je gemaakt...alleen maar met lekkere dingen natuurlijk...en natuurlijk een groot gehalte aan alcohol niet te vergeten!!!

En dat ging zo het hele clubje rond...elke keer maar weer!

En zo gebeurde het dat iedereen lekker lazarus begon te worden en dat ze dan dingen deden, dat een nuchter mens uit zijn hoofd zou laten om te doen!

Buikdansen, paaldansen,...

OOK MIJN ROOTJE!!!

Weet je wat mijn Rootje met zijn zatte b...llen heeft geflikt???

Hij heeft met zijn neus in andermans tieten gehangen!

Gelukkig heeft ie nog net niet “Vrouw Havekamp, Vrouw Havekamp” gezongen.

Zie je em al staan?

Het mot niet gekker worden hoor...

Maar goed...hij heeft wel braafjes alles direkt opgebiecht en dat is ook veel waard. Toch?

(Alhoewel...hij heeft me niet beloofd dat hij het NOOIT meer zal doen!!!)

En nee... hij heeft geen blauw oog, al zijn tanden staan nog in zijn mond en zijn lip is ook niet opengebarsten.

Nee hoor....ik ken mijn ventje goed genoeg.

Hij heeft gelukkig alleen maar met zijn neus in een paar mini-tietjes gehangen.

Dus waarom zou ik me druk maken? Hahahhaaa...

En nu liggen we dan gezellig en romantisch (hahaaa) op het strand, onder de wuivende palmbomen, naar een pracht van een zonsondergang te kijken.

Jammer genoeg niet alleen...er zijn ook duizenden andere zieltjes die hier van komen genieten!

Het lijkt wel dat al die toeristen, die we het hele jaar door niet hebben gezien, zich verzameld hebben op dit eiland.

Waarom?

Googel maar weer es op afbeeldingen.

Dat is dat dan het antwoord erop.

Enne ja...het aftellen is allang begonnen hoor.

Over een week of 7 kunnen we weer lekker gaan knuffelen!!!

Dan komen Robin & Jolein heel gezellig deze kant op.

OhOhOh...wat zullen we veel te vertellen hebben!!!

In ieder geval, we verlangen der ontzettend naar...want ja...je kidsjes en schoonkidsjes mis je toch wel hoor!

Maarre....iedereen is altijd van harte welkom hoor!

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd...zeggen we altijd!

Nou...voor jullie komt de zomer ook om het hoekske piepen!

Dat doet een mens toch altijd heel veel deugd.

Heel veel liefs, heel veel groetjes en tot de volgende koffiekletskes hey.

Dikke knufff en doedoeiii,xxx, van een tieterige geneuzer (bewijs volgt) en van een levensgenietende troelaatje.