HallowHallow daarow,

We gaan gewoon verder met waar we gebleven waren hé.

Aangekomen, in het piepklein dorpje Bangaan, h e l e m a a l omringd met rijstvelden en rijstterrassen.

Ja echt, geloof me maar...je kunt niet beschrijven hoe hemelsmooi dit allemaal is!

Een klein rondje gemaakt door het dorpje, braafjes luisterend naar een geschiedenislesje van onze gids Len.

Op school donderde ik altijd in slaap met die saaie geschiedenislessen maarre hiero niet hoor!

Ro & Mo waren 2 heel oplettende “leerlingen”.

Trots op ons zelf...hahhaa.

Maar het ergste moest nog komen.

Berggeiten onder jullie weten al wat ik nu ga schrijven.

Want ja...bergje af is geen kunst....MAAR bergje weer op....poehpoehhhh....Mootje wordt alweer moe als ze er aan terug denkt ;)

De volgende dag moesten we en zouden we naar Batad gaan.

THE place to BE voor bijna ’s werelds mooiste rijstterrassen.

Alleen...der was maar 1 kleine “maar”!!!

En volgens internet en volgens de Lonely Planet en volgens andere heutemeteuten was dit dus helemaal geen kattepies!

Je moest al een rasechte hiker zijn...met andere woorden...een geboren berggeit....om deze trip te kunnen maken.

Nou heb ik altijd het gevoel gehad, dat ik in mijn vorig leven ooit wel es een berggeit ben geweest...of was het een gewone geit?

Toeternietoe...

Niks te makken...gewoon gaan met die banaan en vooruit met de geit...

Met een krakkemikkerige jeepney werden wij 2 alleen weggebracht, om half 7 ’s ochtends, richting het topje van de berg.

Parijs-Dakar stelt er niks bij voor!

Tjeemienee...wat een rit!

Het duurde maar een uur. (Kilometertje of 4 afgelegd?)

Zonder kleerscheuren werden we netjes afgeleverd.

Maar ohjee...al die bezorgde blikken op Mo gericht!

Kunnen we dit wel aan?

Volgens ons altijd-zo-op-en-top-positieve Rootje...tuuuurlijk wel!

Gewoon in jezelf geloven en de rest gaat vanzelf.

(Ohjaaa???)

Toch maar een dealtje gesloten...mocht het Mo niet lukken om de berg weer op te klimmen, dan zouden er 6 mannen haar wel “effe” de berg opdragen.

Fantastische deal toch?

Dat lucht een mens gewoon op!

En ja hoor...daar gingen we...als 2 rasechte hikers...stokkies in de hand...camera’s mee...een flesje water (jaja...u leest het goed...ALS we éénmaal sportief zijn, dan doen we het ook goed, dus geen cola, geen koek).

Ro in zijn padvinderstenue met echte sportschoenen aan!

(Die dingen hebben meer dan een jaar mee gereisd, nog nooit eerder aangehad!).

En Mo? Zoals de echte bergstammen hiero...op doodordinaire teenslippertjes.

(Al een paar maanden last van een hielespoor...kan alleen maar op hele zachte slippers lopen.)

Hoe lang we erover gedaan hebben?

Wat denken jullie? Enne...onderschat ons niet hé ;-)

Die Filipijnse berggeiten met 2 benen, die doen er 15 minuten der over...op teenslippers...en met MAAR 80 kg cement op hun schouders!!!

Echt waar!!! Ik lieg niet...

Echt niet normaal johhh.

Op een drafje dus.

Omdat er geen weg naar het dorpje gaat, alleen maar een jungle-pad, moet alles maar dan ook alles met de hand of op de schouders naar beneden worden gebracht, geen dier, geen beest komt er aan te pas.

Ook onze rugzak stak ook ons plots voorbij.

Dan zie je een joekel van een rugzak met 2 sprieterige dingen eronder, die beentjes motten voorstellen...hahhahaa.

Maar ook weer berg op ook hey!!!

Echt mensen...die mensen verdienen een grote dikke pluim in hun weldedele bipsje!

Geen ene tarzan die dat kan nadoen...

De echte hikers (sportieve frisuitziende jongelui) doen er een uur over.

En wij? Die 2 olliebollekes? MAAR anderhalf uur!

Knap van ons hé...jaja...wederom apetrots op ons zelf.

Ik zal maar niet vertellen HOE we ons na afloop voelden.

Dat motten jullie maar zelf invullen...hhahaha.

Alleen ja...tussendoor kregen we toch wel effe last van een inzinkie!

Na een uur gehobbeld te hebben, was er nog geen ene rijstterras te bespeuren!

Hey schat, zitten toch wel op het goeie spoor hey???

TjongeTjongeTjonge...hebben wij weer.

Gelukkig was het van korte duur.

Op een gegevn moment gingen we het hoekkie om...en...jeeeetje....WaaaauuuwwwW....één en al rijst, rijst en nog es rijst...op terrasjes natuurlijk!

Je kwam ogen tekort...echt!

En toen we dachten dat we der eindelijk waren...mispoes!

Dit was een tussenstopje.

We waren dus bijlange na nog niet in het dorpje Batad zelf.

Dan moesten we nog es 3 kwartier tot een uur gaan.

Mij niet gezien!

Ten eerste...het aanzicht boven was fenominaal prachtig.

En...alle hotelletjes waren ook hier.

Gaan we toch vanmiddag “effe” naar Batad, schat?

Tuuuurlijk. Waarom niet?

Zo “effe”gezegd, zo “effe” gedaan.

Maar wat een klimwerk, wat een hoge treden, wat een afzien!

Het is veel erger dan dat “wandelingetje” wat we net achter de rug hebben.

Maar dankzij Moo der altijd reddende engel Roo, was zelfs dit wandelingetje een pies of een keek voor haar (maar niet voor Ro, die sjouwde zich rot om die troela die gladde rotsblokken weer omhoog te krijgen!)...nouja...mot je ruim zien hé schat !!!

Effe pauzeren hoor, effe wat bijtanken (Jaja...we waren ALWEER 20 minuutjes onderweg)

En het gaat me toch ineens regenen.

Gewoonweg een hozende stortbui.

Het bleef maar duren.

Gelukkig is ons verstand niet weggespoeld, dus zonder tegenstribbelen hebben we rechtsomkeer gemaakt.

Dan maar niet naar het dorpje.

En...o o o...wat zijn we toch heel blij geweest zeg...we hadden onze kont nog maar amper neer geploft op een stoel bij ons hotelletje en heeeel het dal onder ons en om ons heen, kwam in een hele dichte mist terecht!

En dat voor de rest van de dag en avond!

Dankzij iets of iemand zijn wij gelukkig geen wereldnieuws geworden!

Gaan we toch morgen naar Batad en naar de watervallen en naar verder afgelegen rijstedorpterrasjes enzo!

Toch?

Echt niet! Mo was de volgende dag stokkestijf, Ro voelde zich ook meer en meer een rijstekorrel!

Jaja, we geven het toe...we worden te oud voor zulke fratsen....hhahahaaa.

Maar Ro zijn bezorgheid was bijlange na niet over.

Hoe krijg ie in gotsnaam die harkerige muts weer boven op die berg?

(Toch maar die 6 dragers inschakelen???)

Nou lieve mensen, geloof het of niet...maar het is echt zo...105 minuten later stonden deze Jut en deze Jul, zonder hulp van anderen, helemaal alleen...weer helemaal boven op de berg.

Lekker puuuuhhhhh....

Gelukkig was er een jeepney om ons weer terug te brengen naar Banaue.

Ro nam direkt zijn lievelingsplekje in beslag...namelijk BOVENOP de jeepney (maar dat flikt ie ook bij tricycles hoor...Ik heb het mooiste uitzicht van allemaal, zegt ie dan).

En die jeepney maar racen en maar scheuren.

Slingerdeslanger, zo over de weg, langs spelende kinderen, loslopende honden en zo door de bochten heen...echt niet weten of er een tegenligger aankomt, in de bocht!!!

Je houdt je hart vast met die racemonsters!

Onderweg kom je ook kinderen tegen en weet je wat die flikken?

Die rennen mee, achter de jeepney en hup...ze springen dan van achter op het laddertje van de jeepney en een paar kilometer verder, springen ze zonder pardon, zo van een goed doorrijdende jeepney af!

Het zijn me een stel stuntgevallen hoor.

En ja...zo komt er toch een einde aan ons rijstterrassenavontuur!

Nu liggen we weer heerlijk lekker languit onder de wuivende palmbomen, op een hagelwit strand, bij een appelblauwgroene zee.

Waar?

DAT vertellen we jullie pas de volgende keer.

Allemaal heel veel liefs, een hele dikke knuffel en de hartelijke groetjes van 2 (ooit) sportieve...hmhm...avonturiers xxx.

Doeiii en saluuu.