Hallo allemaal en iedereen,

Waar waren we ook alweer gebleven?

Ohja...in Manilla.

Samen met Gerard en Joyce een groot deel van Manilla verkend.

Wat een grote stad en wat een ongezellige stad.

We zijn al niet zo stads aangelegd maar in Manilla valt er maar weinig te vertieren hoor!

Heel weinig charme, heel weinig te zien!

Een paar daagjes later hebben Gerard en Joyce ons weg gebracht, naar het busstation, van waar wij zouden doorreizen naar Noord-Luzon.

Jaja...één van onze dromen wilden we graag in vervulling zien gaan...

De rijstterrassen van Noord-Luzon!!!

Wereldwijd bekend als 8^ste wereldwonder!!! En ...het staat ook op de Werelderfgoedlijst Unesco!

Maar goed...zo ver zijn we bijlange na nog niet.

Zoals te verwachten in een grote stad, was het een drukte van jewelste...filefilefile!

Dus werden we op een gegeven moment der uit getjoept...effe oversteken en we zouden bij het busstation zijn.

Trappetje op, om de 4-vaks-baan over te steken.

Bovenaan de trap effe uitblazen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Maar op dat moment was er één of andere “rat”...en zooo snel kunnen wij zelfs niet met onze ogen knipperen...en ja hoor...die “rat” snukte Ro zijn kettinkje kapot!

Mo schrok der eigen een hoedje want die dacht in de eerste plaats dat Ro werd aangevallen door een stelletje gangsters.

Dus begon ze effe luidkeels “moord en brand” te roepen om iedereen de stuipen op het lijf te jagen!

En het lukte!!!

Zo snel dat een rat kan wegspurten, zo snel liep deze “rat” ook weg!

Ha ja hey...wij laten ons zomaar niet doen hoor!!!

Ook tegen ratten zijn wij bestand!....Hahhahaa...

Nou...hup de bus in!

En na MAAR 7 uur gehobbeld te hebben, kwamen we midden in de nacht aan in Baguio.

Wij wilden wel direkt een andere bus nemen, richting Banaue (een voorstukje van ons eindbestemming).

Maar helaas...dat was niet de gedachtengang van de Filipijnen.

En zo gebeurde het dat wij ’s nachts om 3 uur in die goeie, ouwe MacDonnald zaten!!!

Heel gezellig...maar niet heus.

Zo doende ging Rootje op zoek naar een bedje.

De volgende dag hebben we wat rond gekuierd in Baguio.

Een stadje maar wel een gezellig stadje.

Heel rustig en stil...geen tricycle te bekennen.

Ah ja hey...het gaat al teveel berg op en berg af voor die racemonstertjes.

Het staat bekend om zijn groente en fruit (ook aardbeien!) en bloemen en planten omdat het klimaat al een stuk kouder is.

Ook een bezoekje gebracht aan een heus “tuincentrumpje”.

We waanden ons in Beervelde (DE tuinbeurs van Belgie).

Bloemen en plantjes te kust en te keur!

En weet je wat het grappige is?

Het waren gewoon dezelfde bloemetjes en plantjes die ook in Nederland & Belgie bestaan...alleen...een formaatje groter!

Perkplantjes bij jullie zijn hier heuse boomstruiken!!!

Natuurlijk zag je ook wel exotische dingen!

We kwamen ogen tekort.

En ja....sommige spinnewebjes hebben een andere “look” hier!

Het ziet er dan uit als een omgekeerde trechter.

Heel apart.

De volgende dag stond er een ander busreisje op ons lijstje...naar Banaue...naar de fameuze 2000 jaar ouwe rijstterrassen!!!

Nog maar es 9 uur gehobbeld...bergje op, bergje af.

Soms zooo steil dat, tijdens stops, de remmen afgekoeld moeten worden.

En niet denken dat de chauffeurs heilge boontjes zijn hoor.

NeeNee...ze denken allemaal dat ze Michael Schumachers zijn en dat op wegen dat bij jullie omschreven zou worden als landweggetjes!

Natuurlijk geniet je volop van het uitzicht.

Zelfs als je op die manier reist, zie je hartstikke veel van de adembenemende mooie landschap en zijn “local”mensjes en lieflijke dorpjes!

Zelfs als je later tot de conclusie komt dat de bus MAAR 3 uur heeft omgereden...eerst weer richting Manilla...en dan via een andere weg, terug richting het noorden.

Ach ja...een kleinigheidje hou je toch hé!

En wat nou geen kleinigheidje was maar een rottigheidje...richting Banaue was er geen rijstterrasje te bespeuren!

Asjemenou zeg!!!

Dat is geen rottigheidJE meer...

Maar wonder boven wonder...éénmaal in ons hotelletje viel ons oog op een rijstterrasje, gewoon aan de overkant.

Dat was boffen.

Toch?

Het hotelletje zelf was heel basic.

Wel met een restaurantje erbij.

Ro dolgelukkig want op de menukaart hadden ze zelgemaakte hamburgers staan.

NjammieNjammie...

Alhoewel???

Der was geen broodje te bespeuren en ja...hamburger met droge rijst is nou ook niet iets om naar huis te schrijven!

Maar toppunt van al was....de volgende dag zagen we een baasje een paar bolletjes ijs eten...en geloof het of niet...maar het was ECHT zo...die ijsbolletjes zaten tussen...een sandwicheke in!!!

Wat een omgekeerde wereld...hhahahaaa...

De volgende dag vroeg uit onze veren en een tricycle zou ons wel “eventjes” brengen naar Bangaan (Lees: anderhalf uur dubbel gevouwen zitten, want ja...die dingen zijn gemaakt op Filipijnse maat hey!...Hhahah).

NouNou...we werden stiller en stiller...zooo zaten we te genieten en te bewonderen van al dat moois!

Ons hotelletje was gelegen aan de top van een berg en ja...Bangaan, een piepklein, origineel Ifugao-dorpje, lag in de diepte, voor onze giegel...en rondom heen het dorpje niks anders dan rijstterras, rijstterras en rijstterrras!

PoehPoeh...zooo goddelijk mooi, zooo waanzinnig prachtig.

Gewoonweg kippenvelmomenten!

Echt waar...

En zo als de echte hikers het beaamt, zo hebben wij de berg afgewandeld, zo tussen de rijstterrassen door!

Of we foto’s hebben gemaakt?

Ik dacht het wel!

De rijstterrassen werden 2000 jaar geleden gebouwd door het Ifugao-volk.

Alles met het handje.

De rotsen/keien/stenen die ze uit de grond moesten nemen, gebruikten ze om de muren op te bouwen.

En niet zo maar “muurtjes”.

De meeste muren zijn wel zekers 2 tot 3-4-5-... meter hoog!

En ja...zowat 2000 jaar geleden waren die mensen maar amper een meter lang.

Onvoorstelbaar toch?

Ze waren zo vernuft omdat ze het water dat uit de bergen kwam en de rivieren, dat water gebruiken ze dan weer om de terrassen te bewateren met behulp van waterleidingen (bamboo) en zelf uitgevonden systemen.

Het hele gebied beslaat zowat 6400 vierkante kilometers rijstterrassen.

Echt ongelooflijk!!!

Het is wel keihard werken voor die mensjes, zelfs nu, want geen ene waterbuffel kan op die terrassen komen (op de meesten toch niet).

En het ergste is...al die rijst is voor eigen consumptie, voor de familie’s en niet voor de verkoop.

En meestal hebben ze geen genoeg rijst om de familie te voeden (en ja, het zijn hele grote familie’s want ze geloven dus in die Popie Jopie, die niet van knoopjes en pilletjes en rubbertjes houdt).

Dus moeten ze zelfs ergens anders rijst gaan kopen.

Door al die verhalen en door het zelf te aanschouwen, krijg je wel enorm respect voor dat volkje hoor!

Effe genoeg geschiedenis.

Dit verhaaltje wordt vervolgd.

Nou lieve mensen, googel (afbeeldingen) maar gauw op “Rijstterrassen Noord-Luzon” en “Bangaan” en “Batad” en tot gauw dan hoor, voor het vervolg.

Allemaal een dikke knufff en hartelijke, rijsterige groetjes van 2 berggeiten!!! xxx