HallowHallow daarow,

Het is eventjes geleden maar der zit alweer een verhaaltje in de pen.

Ondertussen is er alweer een hoop veranderd!

Jaja...dat is het grote voordeel nu hé...komt er een kink in de kabel, wordt het allemaal een beetje eentonig, zijn we aan verandering toe...nou....dan doen we dat gewoon toch “effe”!

Sommigen weten het al, anderen nog niet...maar sinds een week of 2 hebben het resort vaarwel gezegd.

Ik ga er geen al te lang verhaal over ophangen maar der moesten hoognodig veranderingen gebeuren daaro, zeker tegenover de gasten, en dat ging nooit gebeuren!

En ja, zo gebeurde het dat bepaalde dingen tegen ons gevoel in druisden!

Ook kregen we totaal geen ondersteuning enzo in wat we deden.

En het ergste van al was...we mochten ons niet meer zo “bemoeien” met de gasten!

Ro was één en al hartelijkheid met de gasten.

Hij stond altijd klaar voor een opgewekt praatje...mits de gasten daar behoefte aan hadden.

Ook de probleempjes (bv geen warm water bij het douchen) loste hij altijd keurig op!

Wij waren ook altijd de enigen die de gasten uitzwaaiden en die van de meeste gasten een warme knuffel of een stevige handdruk kregen, bij het weggaan!

Naar de baas keek niemand om....omdat de baas zich ook nooit met de gasten bezig hield...zelfs geen goeiemorgen of een goeieavond kon er van af!

En ja...zo gebeurde het dat baasje zekers hartstikke jaloers op ons werd?

Ik zou anders niet weten waarom we ineens ons zich niet meer met de gasten mochten “bemoeien”.

In onze ogen...zowat het allerbelangrijkste!!!

Zelfs een gast vertelde ons (waarvan de warme douche niet werkte):

“Liever een warm onthaal en elke dag een vriendelijk woordje en een koude douche, dan een warme douche en een koud onthaal”!

Dat zegt toch al genoeg? Of niet?

Daarom hebben we dit boek afgesloten!

En hup...gauw de bladzijde omslaan van ons nieuw verhaal!

Maar ja...

Daar stonden we dan hé....met ons hele hebben en houwen (pas geleden nog een hoop tandpasta en shampoo enzo gekocht in Puerto omdat het daar een stuk goedkoper is en via Veerle en Eddy zijn er ook een hoop t-shirts beland in de rugzak).

En wie waren onze reddende engeltjes?

Eddy & Virginie!

Hij is van Belgie afkomstig en zij heeft meer dan 30 jaar in Belgie gewoond!

Maar sinds een paar jaar hebben ze een tof hotelletje in El Nido...Bulskamp Inn (echt een aanrader hoor, basic maar heel netjes en clean en zo proper en supergezellig...een aanrader dus voor de reiziger & traveller & vakantieganger).

Wij zijn daar met open armen ontvangen, konden flink ons hart uitstorten...hahahaha!

Eerst was het de bedoeling dat we daar misschien mee zouden kunnen werken, voor een aantal weekjes.

Maar eigenlijk hebben ze al een 2 paar gouden handen, van broer en zus.

En ja...iedereen merkte al gauw dat het hotelletje gewoon te klein is om iedereen zijn draai in laten vinden!

En ook...we waren er nog maar amper een dag...en Ro werd me toch hondsziek!!!

De diarree spoot er van alle kanten der uit! (Lekker onderwerp hey).

En het bleef maar duren.

Zodra hij een slokje dronk...nou, dan moest ie spurten naar de wc...anders was het bingo op de grond of in bed!

Had ook heel veel last van spierpijn en buikkrampen enzo.

En ja....doordat ie een paar dagen niet heeft gedronken en gegeten, was ie zooo slap als een vaatdoekje!

Ocharmkes toch!!!

Toch maar de dokter derbij gehaald (want ja...een mens is zo uitgedroogd hey, hier in de warmte).

Op dat moment was Ro heel eventjes zijn bedje uit om iemand uit te zwaaien.

En zo gebeurde het dat een doodzieke Ro werd onderzocht door de dokter, gewoon bij Eddy op zijn terras, aan de straatkant, onder een parasolletje.

Ken je je toch niet voorstellen?

Maar eerlijk is eerlijk...het is een wonderdokter!

We weten niet wat voor prut Ro heeft gehad maar de volgende dag was ie alweer een ander mens!

Bijna de ouwe!!!

We hebben ons ook nooit alleen en eenzaam gevoeld bij Eddy & Virginie.

Dat kon ook niet...dankzij Beo & Bea.

DE praatjesmakers van de streek.

Ze lullen je de oren van je kop af...oftwel in het Tagalog (=Filipijnse taal) oftwel in het Engels oftwel in het plat Vlaams of in het beschaafd Nederlands.

Het leek wel of ze leven op Duracel-batterijen!

Maar het waren wel scheetjes van beestjes hoor... die 2 beootjes!

En zodra Ro weer de ouwe was, hebben we besloten om weer lekker te gaan reizen!

We hebben een “voorlopige” afscheid genomen van onze Belgische vrienden.

Hun hartelijkheid en hun gastvrijheid nemen we mee in ons hart.

En hun lekkere Belgische bonbonnekes en Hollandse ouwe Gouda kaas liggen nog heerlijk na te keuvelen in onze maag (Jaja...hadden ze speciaal voor ons meegezeuld vanuit Belgie...de lieverdjes!!!).

En zo gebeurt het dat we nu in Manilla zitten.

We hadden een hotelletje geboekt maar op het vliegveld kwamen we andere vrienden tegen.

En prompt werd ons gevraagd of we niet bij hun wilden komen logeren.

Zo gezegd, zo gedaan!

Wat een gastvrijheid toch allemaal hey! En wat een liefdadigheid!

Nu gaan we een paar dagen “eventjes” naar de rijstterrassen in Noord-Luzon.

Sommigen beweren DE mooiste van de wereld.

We houden jullie op de hoogte!

Morgen, tussen neus en druppel, ook nog even de verjaardag van mijn allerliefste ventje vieren!

Dat motten we ook gewoon blijven doen hey!

Alleen de kadootjes mot die maar tegoed houden want dat is alleen nog maar meer gezeul!

Nou lieve mensen, ik ben blij dat ik weer even met jullie gekeuveld heb!

Vergeet niet om ons terug te mailen!

Allemaal een dikke knufff en de hartelijke, stadse groetjes van de dikke en de dunne!!!

Na doedoeiii en audoeiii xxx