HalliHallow daarow,

Happy Birthday to you Happy Birthday to youhou…

JaJa…eerst effe zingen met zijn allen. Robbedoes is jarig gweest. Nog maar 27 lentes jong.

Nou kulleke, proost hé…We nemen der eentje vanavond!

Ons (voorlopig) laatste dagje in Puerto Princesa.

Morgenvroeg even nog onze wasgoed ophalen opdat dit fris & fruitig weer mee op reis kan! Jaja…een mens zweet hiero heel veel af. Overdag meestal zo’n 30-35 graden en ’s avonds koelt het ook niet erg af. Heerlijk gewoon…alhoewel je wel de schaduw veel opzoekt.

Via Theo van Quezon zijn we op het spoor gekomen van Hans & Rose. Nen Ollander met een Filippina. We werden heel hartelijk en heel gastvrij door hun ontvangen.

We gaan erg graag bij “zulke” mensen langs voor koffiekletskes want je leert ontzettend veel van “zulke” mensen. Mensen dus die al jaaaren op de Filipijnen wonen.

Hun kennen de klappen van de zweep en van iedereen leer je wel wat.

Met zijn allen zijn we gezellig uit eten geweest…al met al een fantastische dag!

Prompt werd ons gevraagd of we geen zin hadden om aanstaande zaterdag met hun mee te gaan.

Rose heeft een huisje in de bergen. En als je vanuit haar huisje de berg afdaalt, dan kom je op een waanzinnig mooi stukje strand.

Nou…dat werd niet tegen dovenmansoren gezegd. Een oppietop-idee!!!

De volgende dag, vrijdag, hebben we wat rond gedoold door het stadje.

Tussendoor ergens een bakske/kopje koffie gedronken.

Ro had een klein verrassinkie in petto…ooit had ik hem verteld dat de lekkerste taart die ik ooit gegeten had, was…Worteltaart!!! Echt waar…overhéérlijk was ie…

Laat ie nou een worteltaartgebakje voor mijn neus zetten…en dat in de Filipijnen.

Dat geloof je toch niet? Ik mot wel eerlijk zeggen…dit taartje smaakte bijlange na niet zo lekker als toen…maar het was wel weer frappant!

’s Avonds lopen we een kijkje te nemen in een openluchtwinkel, sjokken tussen de wasmachines, koelkasten en rijstkokers door(Nog een weetje: Bij ons…nou ja…bedoel eigenlijk….bij jullie word je overstelpt met frietpannen en friteuses…hiero zijn het de rijstkokers die de pan uit swingen!!!) horen we dat er ineens live gezongen wordt.

Wat is dat nou? Gaan het hoekje van de ijskast om, staat er een vrouwke luidkeels te karaoken. Meezingen dus. Gewoon zo tussen al de koelkasten, diepvriezen en tv’s in. Nouja zeg…Kan je je toch niet voorstellen? En doodserieus hoor…

Er gaat geen dag voorbij of de verbazing druipt van onze gezichten af…en dat zelfs nog na een half jaar travellen.

De volgende dag vroeg uit de veren…hup de bergen in…hup lekker gaan spartelen in de zee. We werden opgehaald door Rose & Hans. Een klein uurtje rijden (Nou ja…rijden!?!...het was meer hobbelen en manoeuvreren tussen de keien en de wielsporen door! Afgewisseld met blubber en zand…dwars door de jungle) en we zouden aankomen op de plaats van bestemming. Wij in een dolle stemming.

Moesten wel onze gympen meenemen…nounou….dat beloofd!!!

Nog een weetje: Hiero, als je een stuk(je) grond vind en dat behoort nog niet aan iemand, dan zet je er een huisje/hutje erop, met een afsluitinkje. Je zorgt dat je genoeg je neus laat zien (op zijn minst 4x per maand) en na 10 jaar, kan je dit stuk(je) land op jouw naam zetten.

Dus je betaalt er geen cent voor dan.

Nu heeft Rose zo’n stuk land in de bergen, met een hutje erop…met uitzicht op zee!

PoehPoeh…was me dat een klim…ben er nog moe van…hahaa.

(2 dagen heeft Mootje niet meer kunnen gaan…van de spierpijn pfff…)

Maar…het was meer dan de moeite…waauwww…wat een uitzicht.

’s Middags het strand op. Kennisgemaakt met Josy en Koos…ook een Dutchie. De vrouwtjes hadden voor het eten gezorgd…lekkere BBQ met rijst en salades en van alles en nog wat. (Een tussendoortje: Wij houden van afwisseling wat ons hapje voer betreft o.a. gekookte aardappels, gebakken aardappelen, puree, nasi, rijst, spagetti, couscous…en ga zo maar door maar hier zijn ze het allerblijst met rijst…en dat 3 keer op een dag…7 dagen per week…365 dagen op een jaar…ik mot er niet aan denken!!!) Een heel ontspannend middagje…tussendoor lekker gaan afkoelen in de zee en in de wijde omtrek geen ziel te bekennen. Dit gedeelte van Palawan, de westkust, is voor een heel groot deel onbekend en daardoor moederziel verlaten. Koos had een rubberboot bij, dus de mannen hebben zich ook prima vermaakt met dit stukje “speelgoed”.

’s Avonds met het hele hubsebupsje lekker uit eten geweest. Dingen geproefd, die je anders niet gemakkelijk zou bestellen.

En zo kwam ook aan deze mooie dag een eind!

Twee dagen later op visite bij Koos en Josy. Ook Hans & Rose en andere Filipijnse vrienden waren van de partij. Der stonden ons 3 Hollands-Belze verrassingen te wachten. Nederlandse en Belgische zenders op de tv. Hans had een overheerlijke Hollands getinte nasi klaargemaakt MET echte satésaus…njammienjammie (maar er waren ook andere lekkere gerechten hoor, dat is iets typisch Filipijns…heel de tafel komt vol te staan met veel verschillende gerechten) Verrassing nummer 2 dus en als klapper…ons welbekende Fransje Bauwer op de achtergrond…”Heb je even voor mij lalalallalaaa…”.

Nee echt, deze dag kon niet meer stuk!!!

Een paar dagen later afscheid genomen van iedereen. Het werd weer eens tijd om ergens “vakantie” te gaan vieren…hahahaa…

En zo gebeurde het dat we met een overvolle jeepneybus richting Roxas gingen.

De bedoeling was om naar Port Barton te gaan maar de enigste busje die er naar toe reed was al lang en breed vertrokken…zonder ons. Ter plekke van planning verandert. En zodoende zouden we in Roxas aankomen.

Mo & Ro konden niet samen op het bankje zitten in die jeepneybus…neenee…die Filipijnse kontjes zijn een stuk smaller/kleiner/dunner/ieler/slanker/ingekrompen/hoe je het ook noemen wilt/...dan onze weledele bipsjes.

En zo gebeurde het dat Rootje een missionaris als reisgenoot kreeg….HieperdePiep Hoera.

Prompt werd hem ook nog es de bijbel in zijn handen gedrukt. Nou, jullie kunnen zich wel voorstellen dat Mo bijna in der broek pieste van het lachen!!! Het mot niet gekker worden…Daarom koos Ro eieren voor zijn geld…en besloot een andere zitplaatsje te nemen…Kijk maar naar de foto’s: Zoek en vind ons Rootje!

Stel je voor dat Ro bekeerd zou worden…it’s al in the game…maar niet in Ro zijn spelletje…hahaaha.

In Roxas aangekomen, besloten we om direkt door te reizen naar San Vicente en van daaruit naar Port Barton. Maar plannen zijn geen plannen als je ze niet terstond kunt wijzigen.

En zo gebeurde het dat we op een bijna-onbewoond eiland aanspoelden.

Coconut Garden Beach Resort. Wederom een paradijselijk stukje hemel!

Onze vakantie kon beginnen…hahhaaa.

Een baaitje, wit zand, kraakhelder water, omringd door eilandjes, enkele romantische hutjes, hangmatten, koud biertje, palmbomen in overvloed…wat wilt een mens nog meer? Ohja…het zonnetje erbij…

Maar…er was er maar één MAAR…Zandvlooien!!!

Ooit een zandvlooi tegengekomen? Wij ook niet. Dus we dachten: Achja, wij zijn niet bang voor dat krapuul. En hun dachten: Achja, wij zijn niet bang voor dat ge-mens.

Dus…Aanvalluuuuhhhh…En DAT hebben we geweten!!! Dagen lang hebben we rondgelopen met etterende bultjes over heel ons lijf, waar de push er zo van af droop (Oepsss…toch niet aan het eten hé) en jeuken als een gek en wij maar krabben als een zot!

Nou…we zijn gevlucht voor die bitches en krengen.

Nee…niet echt…maar we zijn wel naar een ander resortje verhuisd, een eilandje verderop…Blue Cove Tropical Island Resort.

Ook helemaal top…alleen wordt het strand hier niet schoon geharkt en zo gebeurt het dat er zeewier en zeegras tussen je tenen blijft hangen.

Achja…zo heeft alles wel iets! Nobody’s perfect, dus ook de resortjes niet!

Maar, behalve dat het lekker kriebelt tussen je tenen, had al dat zeewier en gras wel een ander supergroot voordeel…zeeschildpadden zijn er gek op!

En zo gebeurde het dat we tijdens ons snorkeltripje van een uurtje wel 4 supergrote zeeschildpadden hebben gezien. Echt de max!!!

Eéntje zat zo lekker, in gedachten, aan “de borrelnootjes” te knabbelen, dat Mo hem zo zou hebben kunnen aaien.

Daar betaal je normaal grof geld voor om dat te kunnen mee maken.

Hiero is het puur de natuur en gratis en voor niks.

Een supermeevaller!!!

Of wat denken jullie van het volgende: Je snorkelt op je gemakske en plotseling wordt je omcirkeld door wel duizenden vissen. Waar je ook maar keek…vis, vis en nog eens vis!

Waanzinnig gewoon! Toch?

Nou lieve luitjes, onze koffiekletske is ten einde voor vandaag.

Hopelijk genieten jullie nog steeds van ons doen en laten!

Allemaal een dikke knuf, paradijselijke “vakantie”groetjes en tot de volgende keer.

Na doedoeiii en dadadaa xxx.

PS We gaan gauw weer effe snorkelen…effe naar de schildpadden.