HalloHallo allemaal,

Allereerst willen wij, pa en moe, een toostje en een proostje en een santéétje uitbrengen op Nieko.

Ons kulleke is jarig geweest. 24 jaar jong, nog steeds fris & fruitig dus!

Allé Nieko…HieperdePiep Hoeraa hey…

Dan willen wij, nog steeds pa en moe, een ander toostje en proostje uitbrengen op onze 2 kullekes: Nieko en Robbedoes. JaJa…Het is zover…onze 2 mannen gaan nu als “DiveMasters” door het leven.

APEtrots dat wij zijn maar ook BEREtrots en natuurlijk SUPERtrots op hun!!!

Ze hebben het maar weer mooi geflikt…glorieus en glansieus!!!

OppieToppieMoppies…

Nu, hup naar het volgende…Duikinstructeur.

Voor jullie beiden een pies of a keek!!! Zeker weten.

En dan hup…de wijde wereld in…DE droom van bijna iedereen.

En nu terug naar ons leventje:

Vorige week liepen we gezellig door Coron te kuieren, totdat ons oog op “iets” viel!

Nee maar…het is niet te geloven…hoe bestaat het en dat midden in de Filipijnen!

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Jullie raden nooit wie naar ons stond te knipogen?

Echt waar…ongeloofelijk maar waar…niet minder dan ons welbekende “Manneke Pis”.

TjongeTjongeTjonge…het mot niet gekker worden!

Een heel gezellig restaurantje dus van een Belgisch koppel en ze hebben hun restaurantje Manneke Pis genoemd.

Goed voor je lachspieren...

Om de dagen wat te vullen, zijn we ook maar weer es langs een weeshuis geweest.

Op en top daaro.

Alles ontzettend goed georganiseerd.

De kinderen zagen er heel verzorgd en “gelukkig” (in de mate dat we dat kunnen en mogen beoordelen!) er uit.

De oprichter is een Amerikaan. Voor het ongeluk geboren (erge mate en verschillende vormen van dyslectie, tot en met ADHD, maar wel een IQ van boven de 155).

Op school een verschoppeling. Geen toekomst voor hem; zei iedereen. Totdat hij na zijn legertijd een bouwbedrijf oprichtte.

Met dit bedrijf trok hij naar Irak. Hij was de eerste “bouwer om Irak, na de oorlog, weer op te bouwen. Na toch wel veel tegenslagen (ten onrechte beschuldigd worden van fraude), heeft hij na jaren zijn bedrijf goed kunnen verkopen en met dat geld heeft hij een weeshuis opgericht.

Waanzinnig toch?

Deze man verdient, zonder twijfel, de Nobelprijs.

TopTopTop…

Ondertussen hadden we heel het eiland Busuanga wel verkend (zeker Ro), dus werd het tijd om ons boeltje maar weer es in te pakken.

Zaterdagavond zouden we met de Superferry naar Palawan gaan.

HET eiland van de Filipijnen. (Effe Googelen…)

Niks meer van onze “vrienden” gehoord, dus wij ook niks meer iets van ons laten horen. Staat vrijdagavond Marvelous ineens voor onze neus! Heuuhhh…Hij doet net of er niks aan de hand is…maar voor ons gevoel steekt er toch meer achter…Ach ja, we zullen het wel zien…komt tijd, komt raad! In ieder geval is het vertrouwen flink gedeukt.

Kleinigheidjes blijf je houwen. Toch???

De volgende dag , op tijd naar de ferry (nou ja ferry…het is me een joekel zeg!).

Moesten we onze rugzakken en fototassen helemaal open maken…controle dus.

Maakt niet uit, we hebben toch niks te verbergen…dachten we.

Maarre…plotseling trok mijn controleur grote ogen en bitste me toe: ‘What’s this?”

Mo kijkt verschrikt naar Ro, Ro kijkt vragend naar Mo.

Wat bedoelt ie vent nou toch? Waarom is ie ineens zo vijandig?

Dan maar even de weg via zijn wijsvinger gevolgd om te kunnen zien wat ie nou precies bedoelde…en hahahaha…da’s een goeie…hij wees naar onze “blaasbalgje”(om de camera’s stofvrij te maken).

Maar we geven het grof toe…het lijkt sprekend op een handgranaat!!!

Voor hetzelfde geld werden we in de boeien geslagen…hahahaa

Ondertussen werd het schip gelost.

Verrek…krijg nou wat!!!

Komen er 3 levensgrote varkens van het schip gewandeld, aan een hondenriem en met hun baasje er achter aan!

Niet te geloven toch?

Maar dat kan dus allemaal hiero…niemand kijkt er van op…behalve 2 nieuwsgierige Nederbelgen!!!

Maar dat was nog niet alles wat de controle betreft.

Vooraleer we aan boord gingen, werden we opgesplitst tussen mannen en vrouwen.

Al de bagage werd op een lange sliert naast elkaar gezet. Ook moest iedereen in een rij gaan staan. Een explosievenhond liep te snuffelen tussen al de bagage en de mensen werden gefouilleerd. NouNou…niks mis mee hoor…het is voor onze eigen veiligheid.

Aan boord kreeg iedereen een bedje.

En zo hebben we de nacht door gebracht in een supergrote ferry, met een hele bendeke!

Dit hadden we nog niet eerder mee gemaakt.

Na 12 uur varen kwamen we aangekakt in Puerto Princesa, in Palawan.

In de verte zagen we verschillende, hele kleine visserssloepjes …midden op ons “pad”.

Nou, zei Ro, ze motten wel effe doorroeien anders walst het schip erover heen.

Maar ze gingen niet echt uit de weg.

Zien ze dat nou niet dat wij er aan komen?

Shit…Wat gaan we nou krijgen?

Gelukkig voer het schip al op zijn gemakske en ging bijna rakelings die kleine visserssloepjes.

Maar de bemanning waren geen vissers…nee joh…heel de familie zat aan boord…ook kleine kids, tot babietjes aan toe.

Af en toe dook er ééntje van de mannen het water in. En nog viel ons frangeske/€tje niet. Wat bleek nou…mensen gooiden vanaf het schip muntstukken het water in en die mannen in die sloepjes doken dit op.

Filipijnse toeristenattractie!!!

Puerto Princesa is al een stadje op zich…met alles derop en deraan. Inclusief een grote, nette supermarkt. Niet zo veel Westerse restaurantjes maar wel genoeg hotelletjes enzo.

Alleen…je ziet bijna geen enkele toerist. “s Avonds op de boulevard een wandelingetje gemaakt en je ziet alleen maar Filippino’s en Filippina’s. Top!

JaJa…het is heel raar om te zeggen maar de meeste toeristen houden niet van toeristen, terwijl ze zelf toerist zijn. Over een kromme wereld gesproken…

Maar aangezien we geen stadsmussen zijn, hebben we vanmorgen een minibusje (officieel plaats voor 9 personen maar natuurlijk zaten wij er met 21 man in gepropt. Zelfs moest er een grietje links naast de chauffeur zitten. Hij kon maar amper sturen! Met 4 volwassenen voorin. En hij maar racen als Schumacher!!!tussen de keien en putten door…onbegrijpelijk EN levensgevaarlijk) genomen en genieten nu van een paradijsje in Quezon…in the middle of knowwhere!!!

Nou ja…het kon een paradijsje zijn. Maar het is eigenlijk helemaal afgetakeld.

Niks is onderhouden, alles ziet er armzalig der uit.

Het is zelfs zo in een erbarmelijke staat, dat ons Mootje door de vloer is gezakt!

Nou moe…

De eigenaar Theo komt uit België maar woont al zo’n 30 jaar hiero. En wat is nou het toppunt? Een vader van een meisje dat vroeger bij Kathelyne kwam paardrijden, was de baas van onze gastheer!!! Over een klein wereldje gesproken zeg…

Het mot niet gekker worden.

Theo is een uitstekende gastheer en kan heerlijk kokkerellen.

2 nachtjes hebben we daar geslapen.

Ook naar de plaatselijke markt geweest. Eerst een stuk over het strand gekuierd.

Voor het laatste stuk zouden we gaan met een tricycle…Jaja…zøø sportief zijn we nou ook weer niet…hahaaa…meer! Je komt van alles tegen…een man op een waterbuffel…een tricycle met zijspan waarin een echte koe opgefrommeld zat…maar geen tricycle…nouja…dan MOTTEN we wel te voet verder hé. Maar sapperdepiep…geleidelijk aan werden we ingehaald door “opoetje”. Een krasse dame, vergezeld met een zonneparasolletje. Mootje moest samen met haar onder haar parasolletje lopen, terwijl ons Rootje haar vriendelijk had aangeboden om haar koelboxje te dragen…een echte gentleman, nietwaar!!!

Bijlange na was de markt nog niet in zicht, dus met handen en voeten hebben we haar proberen uit te leggen, dat ALS we een tricycle konden aanhouden, dan mocht ons opoetje met ons “meereizen” tot de markt. En opoe maar glimlachen en lief knikken en Filipijns reutelen…waar wij geen barst van snapten…Natuurlijk kon ze Engels:”I love you”, terwijl ze lonkend naar MIJN Rootje keek en “Give me money”…

Oma’s aan de top…zelfs in de Filipijnen.

Eindelijk stopte er een tricycle, probeerden we opoe erin te duwen, nee zeg, duwde ze ons weg…wij maar aan der mouw trekken…zo van ”kom nou er in”…maar nee hoor…ze bleef koppig als een ezel staan. Dacht ze nou werkelijk dat we haar gingen ontvoeren??? Nog es aan haar staan te trekken en te hannesen. Wat bleek nou? Ze moest helemaal niet naar de markt, ze woont daar, daar waar we waren!!!

Mot je allemaal ruim zien…zelfs met opoetjes…Dachten wij ook effe nog een liefdadigheidsaktie te ondernemen…niet dus!

We hebben ook kennis gemaakt met een tof koppel: Hij uit Frankrijk, zij Amerikaanse.

De planning voor Jenny & Marc is dat ze “eventjes” een echte wereldreis (Héél de wereld gaan ze rond) gaan maken van op zijn minst 3 jaar…Waaauuuwwww…Toch?

Ze zijn net begonnen met hun reis, dus we hadden voor hun al aardig wat tips.

En wie weet…op een dag zullen we weer samen…ergens op deze aardbol…een pilsje pakken! Alvast PROOST…

Zo waren we in Coron ook tegen een heel leuk stel aan gelopen: Monica & Finn, uit Zweden.

(Tussendoortje: Hun hebben ooit “gedoken” met witte haaien. Je gaat in een stalen kooi en ze laten je zakken in de zee waar je omringd en “aangevallen” wordt door bloeddorstige monsters. Helemaal top, volgens Monica. Nooit meer, volgens Finn. Maar een paar weken later las Monica op internet dat, op dezelfde dag als hun, hetzelfde gebied als hun en met dezelfde boot als hun, alleen op een ander tijdstip…dat er een man overboord is geslagen door een enorme golf en direkt is opgevreten door de haaien!!!

Oepsss…Nog steeds “Helemaal top Monica”???)

En zo krijgen we wereldwijd reisvrienden erbij! TopTopTop…

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!

De volgende dag zijn we terug geraced naar Puerto Princesa. We zouden bij Theo eerst nog naar waanzinnig mooie watervallen zijn gegaan maar het regende teveel naar ons zin. Je zou wel kunnen zwemmen boven aan de waterval maar waar het water naar beneden kletterde, daar zou teveel “ongedierte” zitten, volgens Theo.

Nou heeft iedereen zo zijn eigen mening over de definitie van ongedierte.

Als ik aan ongedierte denk, dan denk ik vooral aan bloedzuigers of beestjes die via “gaatjes” bij je binnendringen enzo. Maar niet voor Theo…Theo, als hij het over ongedierte heeft, dan heeft hij het doodleuk over levensgrote, gevaarlijke krokodillen!!!

(Hier in Puerto hebben we zelfs gehoord dat een paar maanden geleden er nog een meisje daaro in de buurt is opgegeten door zo’n krokgeval…Bbrrrrr…Ik mot er niet aan denken!)

Oké…stop! Genoeg van die horrorverhalen…(alhoewel ik er nog een paar weet!)

Jaja…Halloween hangt in de lucht…vandaar…

En verder naar het zuiden van Palawan is niet echt de moeite.

Maar de streek tussen PP en Quezon is zeker de moeite waard!

Je zit volop tussen de locals, omringd met prachtnatuur en volop waterbuffels die het land bewerken. Ook moet je niet raar staan opkijken als je geiten aangelijnd of varkens in een kooitje, boven op de bus ziet zitten…Een heuse bezienswaardigheid!!!

Nog een andere “Bezienswaardigheid”…een grote groep gevangenen met wat bewakers die aan de weg aan het werken zijn.

3 jaar geleden hebben we die gevangenis bezocht (Toeristenattractie…echt waar!!!).

Het is een “open” gevangenis inclusief moordenaars, verkrachters.

’s Nachts zitten ze wel opgesloten , niet in aparte cellen, gewoon een bendeke bij elkaar maar overdag werken ze op het veld, aan de weg, in de boerderij.

Het geheel is 200.000 m² groot.

De voordeur staat gewoon open. Eigenlijk kunnen de meeste gevangenen zomaar naar buiten lopen. Dit zijn wel de minder gevaarlijke, de gevaarlijken staan wel onder toezicht. Doordat het leven dikwijls een stuk beter is voor de gevangenen, in de gevangenis dan buiten, denken ze er niet aan om te vluchten. Er zijn er die hun hele familie bij zich hebben. Kinderen van de gevangenen en de kinderen van de bewakers gaan naar hetzelfde schooltje! Ook zijn er die, na het uitzitten van hun straf, gewoon daar blijven wonen.

Best apart hé, maar zo kan het dus ook!

Maar het allerbeste is om te zorgen dat je er nooit in zult terecht geraken…en zeker niet in de gevangenis van Bangkok…dat is erger dan de hel!

Ondertussen hangen we alweer rond in Puerto Princesa.

En wat zien wij?

En wat horen wij?

Een hoop kerstgedoe. Onvoorstelbaar. Al een heleboel kerstbomen, met kerstversieringen en op de achtergrond “Let it snow, let it snow, let it snow”.

Dat kun je je toch niet voorstellen?

En op het strand, bij Theo, kwamen we 2 dames tegen en die zeiden, doodserieus, Mery Christmas….asjemenouzeg!!!

Dit was het weer voor deze keer.

Iedereen een dikke knufff, heel veel liefs en de hartelijke groetjes van 2 trotse ouwers.

Na doedoeiii en dadaaaaaggg xxx.