Hallo lieve luitjes,

Ik kan er ook niks aan doen maar het wordt weer een zeilverhaaltje.

Toch wel iets unieks…dus ja…dan wil je er toch niet te luchtig over doen hé!

Het anker werd gelicht om een stuk verder te gaan van het Apo-reef.

Het was stralend mooi weer.

Harry ging een heel stuk wake boarden achter de boot. Niet zo fameus, volgens hem, omdat we net niet hard genoeg gingen.

Maar met zijn capriolen lag iedereen toch in een deuk.

Als we wat rustiger zeilden, ging Tim mee peddelen op zijn surfplank en ons Rootje spotte ondertussen een hele school dolfijnen!!!

Shit…te ver om “effe” mee te snorkelen en te ver om mooie kiekjes van te maken. Maar we hebben ze gezien (2x zelfs).

Tim is er naar toe gepeddeld en heeft ze vlak bij hem gezien.

Waaauuuuwwww….gelukszak!

Als iedereen uitgespeeld was, werd het efkens een serieuze bedoening!

We moesten om het hele rif heen en dan zouden we terug zeilen, binnen in het rif en dan daar ergens voor anker gaan.

Maar ondertussen zagen we al superduidelijk al het koraal liggen in het kristalheldere water.

Zo mooi, zo prachtig, zo waanzinnig!

De dieptemeter werd nauwgezet in de gaten gehouden.

Ook het navigatiesysteem op de I-pad (JaJa luitjes…das de moderne tijd hé…vroeger werden de kaarten gelezen…nu gaat alles via de moderne techniek) waarop heel duidelijk de dieptes worden weergegeven.

Tim peddelde vooruit om de route beter te bepalen.

Harry zat in het rubberbootje om hetzelfde te doen.

Eddy stond in het midden of hij klom gauw de mast in.

Mo hield de zijkanten in de gaten om te kijken of er geen rotsen/rotsjes op ons pad kwamen.

Want dat was het grote probleem…de dieptemeter geeft de diepte aan onder de boot.

Maar als vlak voor je neus een koraalrots opdook, dan kon het te laat zijn om de boot te doen stoppen of van richting te veranderen.

En ons Rootje???

Jaja…ook ons Rootje had een heel belangrijke taak gekregen.

Die werd meegesleurd aan een touw voor aan het schip en met zijn snorkel op zijn hoofd moest hij constant onder het water kijken.

Maar toen begon het gezeik… de 1 zei dat het ging, de ander zei dat de boot meer naar rechts moest, nog een ander riep deze kant op.

We zaten middenin het koraalrif!!!

Plots riep Ro keihard “Stop”.

Gelukkig reageerde de kapitein direkt (wat ie ook niet altijd deed…soms een tikkeltje eigen wijs…hahhaha).

Zonder ons Rootje zouden we tegen een grote koraalrots opgeknald zijn!

Nog een keer staande ovatie…

AplausAplaus…Dankuwel!

Niks aan te doen…verder gaan is problemen opzoeken.

Dan maar terug en hebben we het anker op een veilige plek uit gegooid. Zo snel als we konden het water in.

En weeral de moeite!!!

Je wist niet waar je eerst naar toe moest zwemmen.

Overal koraal en rif en overal vis, vis en nog eens vis.

De ene nog mooier dan de andere.

Geen grote, dat niet….maar dan kunnen we ook niet opgegeten worden…hahahaa.

In de late namiddag kwam Eddy ons vergezellen.

Hij was bezig om doopfontschelpen op te vissen.

In principe tegen onze principes in maar ja…wie zijn wij om tegen arme mensen te zeggen dat ze niet mogen vissen of schelpen ophalen, verkopen en dus op die manier wat geld te verdienen?

Dus wat hebben we gedaan?

Eddy mee geholpen om doopfontschelpen en te vinden en naar boven zien te halen!

Eddy hartstikke blij en wij weer blij dat Eddy blij was.

Maar tjeempiejee…der was er eentje, nou dat was me een joekel zeg…zo groot, zo zwaar dat je die schelp zelfs niet met 2 Tarzans naar boven kon halen.

Gelukkig…na veel gesteun en gekreun en gezweet…lukte het wel met behulp van een sterke touw.

Ondertussen werd het al schemer.

Ro was al uitgesnorkeld.

Eddy was met zijn schelpen bezig in de dinky en Tim kwam naar Mo toe gepeddeld.

“Hey Mo, als je heeele grote vissen wilt zien, dan mot je achter dat rif gaan snorkelen!

Daar is een geul en ik weet zeker dat je daar haaien enzo zal zien.”

Oké…Mo al in de startblokken, richting die geul.

“Hey Mo, not now” !!!

“Waarom niet Tim?”

“Nee joh…het is nu etenstijd voor de haaien en ik weet bijgot niet wat voor soort haaien er zitten!!!”

“Oepsss…bedankt hey Tim”.

Nou…en toen lag Mootje moederziel alleen in die heele grote oceaan…200 meter van het yacht vandaan EN wie weet welke haaien er onder haar door zwommen!!!

In ieder geval…Mo heeft nog nooit zo snel gezwommen in der leven.

En niet denken dat dit een grapje is!!!

Neeje…want de volgende ochtend sprong de kapitein het water in om het tweede anker los te maken.

Maar zo snel ie er in sprong, zo snel zat ie weer aan boord en met hetzelfde verhaal:” Tja…ik was vergeten dat het etenstijd is voor haaien”.

Nou, toen slikte Mo wel eventjes…stel je voor zeg…

’s Avonds hebben we een delicatesse gegeten, volgens Eddy dan, een stukje rauwe doopvont.

Eerlijk gezegd smaakte het best lekker.

De rest van een doopvont zou Eddy koken voor ons.

Maar na heerlijke spareribs gegeten te hebben, hebben we zijn aanbod toch vriendelijk afgeslagen. En al de andere zou hij verkopen in Coron of Boracay.

Zo’n doopvont kan gemakkelijk een week leven zonder water.

Maar Kareem zag het helemaal niet zitten om uren, laat staan dagen, aan een stuk in de stank te zitten van die schelpen, dus heeft Eddy alle schelpen weer braafkens in de zee geflikkerd!

Eind goed, al goed!!!

En dit was dan ons Apo-avontuur!

We geven het toe…het was echt subliem, echt iets unieks…MAAR…zowel de “Coralgarden” bij Tioman/Maleisië, als het “Ras Mohammed-reef” in Sharm-El-Sheik/Egypte vonden wij wel waanzinniger mooier dan het Apo…om te snorkelen dan.

Maar het Apo-reef is zo groot en nog zo onbekend, dus heel moeilijk om het mooiste te vinden op 1 dag tijd.

Ik weet wel zeker dat als je in Apo gaat duiken en je weet waar je moet duiken, dat je dan wel het mooiste van het mooiste zal zien.

Jaja luitjes…onze rugzakken zijn al overbeladen.

Maar we gooien der niks uit hoor…zelfs het allerkleinste belevenisje mag braafjes mee verder reizen.

Elk moment is een gouden belevenis voor ons!

En daar zijn we heel zuinig op…

Heel veel liefs en heel veel fun en sungroetjes van ons tweetjes.

Diike kus, dikke knuf.

Na doedoeikens…