Hallo allemaal,

Nou…we hebben het zeilreisje overleefd hoor!

Het was: fantaaastisch, supergeweldig, helemaal top, onvergetelijk en waaauuuwwww!

Staande ovatie voor:

-Onze kapitein Kareem.

Koelbloedig en als een rasechte zeeman heeft hij de

metershoge, uitdagende golven getrotseerd.

En als bijrol was ie ook nog es de chefkok.

Staande ovatie voor:

-De bemanning Eddy.

Ons reddende engelfilipijn, onze rots in de

branding. (letterlijk & figuurlijk!)

Zonder Eddy waren we vast & zeker en zeker &

vast op de riffen geknald.

Staande ovatie voor:

- Tim en Harry.

Zonder morren, geen gedoe, gewoon-gaan-met-die-

banaan-figuren.

Harry, de komiek van het span.

Tim, de ouwehoer van de club.

Staande ovatie voor:

-SiriYa, de catamaran.

Geduldig, zonder tegenspraak, als een groot-

meester, veilig & safe, maar snel als een rasechte

racepaard.

Staande ovatie voor:

-Ro en Mo…(alhoewel…)

Zonder angst, zonder schrik…zelfs op zee met wind-

kracht weet-ik-veel, snelheid tussen de 6 en de 10

knopen…

genietend van de wind, genietend van de zon,

genietend van de regen, genietend van de storm,

genietend van het water, genietend van het gezel-

schap, genietend van elkaar, genietend van het

zeilen!!!

Applaus voor iedereen, applaus voor allemaal…

Er was eens…

Het begin van het verhaal:

Maandag, rond een uur of 10 werden we aan boord verwacht.

Ons geïnstalleerd in ons hutje.

Ondertussen had iedereen wel een klusje om handen en tegen 1 uur werden de trossen losgegooid.

Jipiieeeyyaajjjjeeeeee…….

ByeBye Puerto Galera.

Het eerste stuk werd op de motor gevaren maar dan eindelijk werden de zeilen gehesen…tja…daar kwamen we voor hééy!

We zouden aan 1 stuk doorvaren, tot Apo-Reef…dat betekende non-stop 22 uur oftewel 100 miles…jaja…het is wat hoor!

Rootje en Mootje hoefden niet veel te doen.

Gewoon lekker en ontspannend genieten van alles en iedereen…maar zeker van de omgeving.

Er stond een heerlijke wind, dus we gingen als een speertje.

Echt totaal anders dan maar rondjes trekken op het Veerse meer (alhoewel dat ook heel veel charme heeft hoor!)

De ene keer zaten we helemaal vooraan.

Dan lagen we lekker lang uit op het dek.

De andere keer zochten we gezelschap op bij de anderen.

Tegen de avond ontbrak een biertje niet!

Als avondeten had onze chefkok een heerlijke salade in elkaar geflanst, met knapperige knoflookbroodjes.

Maar van overdreven smikkelen kwam niet veel van terecht.

De wind werd sterker en sterker, dus iedereen was druk in de weer om alle zeilen bij te zetten enzo.

En ons Mootje was druk in de weer om te zorgen dat ze IN de emmer kotste.

JaJa…daar begon het gezeik al!

Mo zo misselijk als een hond.

Ondertussen was Ro zo moe als een …(ook “hond” zekers?)…nou ja in ieder geval doodmoe.

Dus die wilde lekker onder de wol kruipen.

Maar ja, hij voelde zich geroepen als Florence Nightingale en wilde zijn zieke Mootje niet in de steek laten.

Samen uit, samen thuis…dus heeft ie ook een paar keer lekker in de emmer gekotst.

Vier handen op ene buik hé…hahahhaaa.

En dat wilt wereldzeilers worden!!!

Als alles braafkens in de spuugemmer zat en niks meer in ons buikje, zijn we toch maar gaan pitten.

Ro viel als een blok in slaap.

Mo zat wat te dutten.

Totdat er een gehots en geklots was…

Tjeempiejeeey…Wat een wind, wat een storm, wat een golven.

Toch maar niet gaan kijken aan dek, stel je voor dat je weer mot spuuuugen!

We hebben de nacht overleefd.

Geen gekots en gespuug meer!

Toen kwam een varkentje met een lange snuit en dit verhaaltje was uit!

Hou jullie haaks, doen wij ook (tussendoor).

Heel veel liefs en de hartelijke zeilgroetjes van 2 misselijke wereldzeilers (ahuuuuummmm….)

Dikke kus en tot de volgende keer. Daaaaggg. xxx