A good day allemaal,

Na een paar overnachtjes op Tambaron Island, zijn we dan naar Roxas gegaan.

Wederom de omgeving rondom je heen was gewoonweg waanzinnig mooi.

Natuurlijk doordat er in sommige periodes genoeg regen valt, ziet alles in de wijde omtrek groen, groen en nog es groen.

Geen dor grassprietje of verlept blaadje te bespeuren.

Je ziet vooral ontzettend veel rijstvelden, met waterbuffels inbegrepen.

Ook hier alles omringd door de groengekleurde bergen.

Minuscule dorpjes met bamboohutjes en rieten dakjes.

Overal zwaaiende mensen en lachende kinderen.

En als hoogtepunt: mannen die lopen in reetveters!!!

Wij komen ogen tekort, hun komen broeken tekort…hahhahaa.

We hadden zelfs zo’n patjakker bij ons in het mini-busje.

Een speciaal manneke hoor!

En zo’ n héérlijk lichaamsgeurtje dat ie had.

Eau de cologne op zijn stinkie’s…

Ach ja, hij deed geen vlieg kwaad dus hobbelde hij gezellig met ons mee!

Roxas is een piepklein stadje (of is het een uitvergroot dorp?).

Niet veel soeps.

Hier ook maar amper 1 hotel.

Wel genoeg eettentjes…nou ja…als je een vierkante-meter-grote-hamburger-tent een eettentje kan noemen…

Daarom hebben we maar 1 nachtje hiero geslapen.

De volgende dag zijn we naar Calapan verhuisd.

Een heuse stad(je) met een heuse McDonnalds!!!

Waaauwww….Wat een verrassing.

Jullie mogen 3 keer raden waar we ’s avonds gebikkeld hebben!?!

Hier, in deze stad, zijn we ook direkt in aktie geschoten om onze visum te laten verlengen.

Bij aankomst krijgt iedere toerist gratis en voor noppes een visum voor 21 dagen.

Wil je langer blijven dan mot je naar het immigratiekantoor.

En tegen betaling, welteverstaan, wordt je visum verlengd voor 59 dagen in totaal (dan wel die 21 dagen inbegrepen).

Maar op dat kantoortje zat een oelewapper van een vent.

Hij deed geen enkele moeite om ons fatsoenlijk te woord te staan.

Zo’n figuurtje die donders goed weet dat hij de macht in handen heeft om jou wel of niet te laten verblijven in de Filipijnen.

En dan mot je vriendelijk blijven hé!!!

Ga je der tegen in, dan heb je de poppetjes aan het dansen.

Gelukkig stelde hij zelf voor om onze visums te laten verlengen in Puerto Galera.

Dus zo gezegd, zo gedaan.

Hup…de volgende dag naar Puerto Galera…een toeristische trekpleister.

By the way…vanaf San José tot Puerto Galera hebben we geen ene keer maar dan ook geen ene keer een andere bleekscheet gezien!!!

Dus dit eiland is wel een pak naar ons hart…hoe minder toeristen, hoe liever…

Puerto Galera brengt daar wel verandering in.

Alhoewel…

Dit stadje heeft best wel veel verschillende baaitjes.

Het één nog mooier en beautifuller dan het andere.

In de meeste baaitjes kom je wel Filipijnse toeristen tegen maar niet van die witte gevallen, zoals ons!

Behalve in Sabang.

Daar is het bezaaid met Westerlingen, zowel toeristen, als mensen die er leven en wonen.

Sabang staat wereldbekend om 2 dingen: De 2 “D’s”.

Duiken en drinken.

Wordt er niet gedoken, dan wordt er wel gedronken.

Wordt er wel gedronken, dan wordt er niet gedoken.

En druk hiero…

Het is regenseizoen (en dat merken we!) en toch zijn er volop duiktoeristen.

De echte “Die Hards” dus.

We hebben ondertussen hele leuke mensen ontmoet.

Westerlingen die hier leven.

Van iedereen steek je wat op hé!

Maar over 1 punt zijn ze het allemaal eens: “Ut goeie leven hiero!”

Niet altijd gemakkelijk maar niemand wilt terug naar het Westen.

Ook al hebben ze maar een klein, basic huisje.

Ook al zijn ze op leeftijd.

Je krijgt ze voor geen geld meer terug naar Het Bleekschetenland.

We ontmoeten ook toffe Filippino’s.

Hartelijke mensen.

Lachende mensen.

Je wordt gewoon uitgenodigd bij wildvreemden en voor je het weet sta je samen een glas whisky te drinken en een bord Look-A-Like spaghetti te eten.

Voor hun de normaalste zaak ter wereld, voor ons een hele belevenis.

En…een slaapplaatsje meer.

Altijd van harte welkom!

Bijzonder, toch!!! Zeker in deze tijd…

Oh ja….en je mot er ook mee op de foto….hahhahahaaa…

Tussendoor red je nog iemand uit de zee.

It’s al in the game!

Een Filippina, postuur op zijn Mootjes, was ijverig aan het kayakken.

En maar lachen naar ons en maar zwaaien naar ons (of zat ze te sjansen met mijn Rootje???) totdat het kanootje omkieperde.

Gedaan met de dolle pret!

Wat bleek?

Ze kon geen sikkepit zwemmen dus raakte ze lichtelijk in paniek.

Don’t panic….want ons reddende engel Mo was , met kleren en al, direkt in het water gesprongen en zoals een rasechte reddingsbrigadier het betaamt, heeft ze de drenkelinge naar de waterkant gesleurd.

Mond-op-mond-beademing was net niet nodig….oefff….

jaJa…ons Mootje …Heldin van de dag!!!!

Yieeeeehhhhhhhaaahhhhh….

We hebben het hiero zo naar ons zin, dat we voor een maand een appartementje hebben gehuurd en een scootertje.

Niks bijzonders hoor.

Maar we kunnen nu wel ons eigen potje weer koken.

En ja….afwassen hoort er ook bij hé.

Plus alles schoonmaken en kuisen.

De was en de plas!

En nee hoor….We zijn nog niks verleerd.

Tussen de bedrijven door, duiken we even het zwembad in.

Achja….Dat zat gewoon bij de huurprijs bij inbegrepen.

Doordat we nu eventjes op een vast stekkie blijven, zullen er wel minder sappige verhaaltjes verschijnen op de reissite.

We blijven jullie wel op de hoogte hoor, van ons leventje hiero…alleen ietsiepietsie minder vaak…en dat gedurende een maandje.

Nou lieve luitjes…hou jullie haaks, dat doen wij ook!

Leef en geniet, dat doen wij ook!

Lach en zing, dat doen wij ook!

Allemaal een dikke knuf, de hartelijke regenachtige groetjes en tot de volgende koffiekletskes héé.

Audoe en saluukes, Mo & Ro xxx