HalliHallo allemaal,

Een paar daagjes terug zijn we aangekomen in San José, op het grote eiland Mindoro.

San José ligt aan de westkust.

Wat we vanuit het vliegtuigje hebben gezien en wat we op internet hebben gelezen, stelt de westkust heel weinig voor.

Zo ook San José.

Een klein stadje, wel met een leuk marktje, zo’n marktje waar we dol op zijn.

PoehPoeh…wel moeilijk om een geschikt bedje te vinden.

Er zijn er weinig hotels en guesthousjes.

Oftewel is het te duur voor wat het moet voorstellen oftewel de alom bekende varkensstallen.

Gelukkig hadden we een geduldige tricycle-chauffeur en uiteindelijk hadden we toch nog iets geschikts gevonden.

Ohja…effe uitleggen:

Een tricycle is een brommer en daar hangt een karretje aan vast, waar je dus in zit. Echt geinig hoor!

Gelukkig hebben we 1 eettentje gevonden…meer konden we niet vinden…hhahaa….waar we gelukkig voor heel weinig geld, toch best lekker hebben gegeten…jajjaa….ontbijt-lunch-avondeten!

Die mensen zagen ons heel graag komen.

Ook nog een toertje gedaan door het stadje met een tricycle met een hoosbui op de koop toe.

Toch nog even het strand op gezocht.

Maar…ogottekes toch…daar zijn we heel snel van weg gelopen!

Vuile, vieze, smerige rotzooi…echt jammer dat mensen zo de natuur kunnen verpesten.

Maar ja, die arme mensen weten niet beter hee!

De volgende dag gingen we met een jeepney-achtige vrachtwagen-busmodel naar de andere kant, naar de oostkust.

Ro ging van voor zitten, naast de chauffeur en Mo ging van achteren zitten, tussen een paar locals in.

Hup…onze rugzakken in het gangpad.

Nou…Daar gingen we dan.

Een uurtje rijden zou het zijn om in Bulalacao aan te komen.

Een makkie dus!

Al snel waren we het stadje uit.

Ondertussen waren er nog een paar locals gekomen die meereden.

En ooohhh…al zo mooi die natuur.

En wij maar verder hobbelen.

En echt johhh…we kwamen ogen tekort.

Op een gegeven moment zaten we middenin de grasgroene rijstvelden, bevolkt met grote, logge waterbuffels.

Hier en daar passeerden we minidorpjes, met spelende kinderen.

Of kleine kidsjes die zich wasten in een plas water…zo puur…zo onschuldig.

En op de achtergrond zag je rondom de bergen en de heuvels.

Een plaatje!!!

Het jeepney-achtige busje-vrachtwagentje geraakte al lekker stampensvol met jonge mensen, met oude mensen, met babietjes, met kindjes, met grote meiden, met grote jongens, met hele families….en ja…ons Mootje en ons Rootje waren het grote middelpunt hee…Voor die mensen waren wij Het van Het….grote spektakel!

Aan gesprekstof en lachende gezichten geen gebrek.

En wij lachten vrolijk mee.

Totdat…(JaJa…wie het laatst lacht?!?)

Totdat er een oorverdovende knal was…

Jaja…een klapband.

Gossiemikkie…

Wij stonden er helemaal niet van te kijken hoor…als je sjeest door alle putten en kuilen MET supergladde banden, waarvan elk groefje, elk profielletje van ontbreekt.

Eigen schuld, dikke bult!

Maar ja…wie waren de pineut?

Nee hoor….wij niet…wij hebben alle tijd van de wereld.

Maar kom…het is toch tijdverlies.

We zijn er 100% van overtuigd dat die klapbanden bijna dagelijkse kost is.

Zo snel en zo routineus dat ze te werk gingen…nou daar zouden zelfs de pitstops van Michael Schumacher (de enigste formule-1 rijder die ik ken hahhaa) hartstikke jaloers op zijn geweest!!!

Nou, met goeie moed hobbelden we verder.

En maar lachen en maar kleppen en maar genieten…de natuur was nog schittender geworden dan het al was.

Alleen maar locals, alleen maar natuur…

Natuurlijk waren we al flink verwend, tot nu toe, met een verharde weg.

Maar zoals aan alle mooie dingen, kwam hier natuurlijk ook een eind aan.

Geen paniek.

Toch?

Een gehobbel meer of minder, maakt ook niks meer uit hee!

Totdat Ro zich omdraaide…zijn gezicht sprak boekdelen.

Oepsss…

“Schat?”

“Ja scheet, wat is er? (Waar is mijn stoere bink gebleven?”)

“Schat?”

“Heb je de weg voor ons neus al gezien?”

“Nee schat, Waarom?”

“Nou, kijk zelf maar effe!”

Jééésuusmiiinaaaa!!!

Das een ramp, das een catastrofe!!!

Hellluuup….motten we DIE weg nemen???

Ja dus.

Geen gezeik, geen gezeur….gewoon gaan met die banaan….tenminste, zo moet de chauffeur gedacht hebben.

En met plankgas scheurde hij…al 20 km/u… de berg op.

Nouja, een weg kon je het niet meer noemen.

Het was één en al baggerzooi, blubber en de modder vloog naar alle kanten.

Putten, kuilen en gaten…afgewisseld met diepe groeven en sporen…met stenen, rotsblokjes en boomstammetjes!!!

Je kan je dat niet voorstellen!

Echt niet!!!

En maar gassen en de motor maar ronken.

Totdat, totdat…de wielen bleven steken in al dat blubbergedoe.

Oké…geen paniek.

Stukje achteruit….en TJaKaaaa…plankgas!!

Weer zonder resultaat…we kwamen geen sikkepit verder…

Nou ja…dan maar met zijn allen van voor trekken hee.

Dus werd er een dik stuk touw tevoorschijn gehaald en een hele hubsebups ging touwtrekkertje doen.

NeeNee…gelukkig hoefden wij niet…

Wat een sport, zeg!

Maar ook dit was geen succes.

Een heel stuk is ie dan maar achteruit gereden.

En beneden de berg werden er ….(Niet gaan lachen hee!)…werden er sneeuwkettingen om de wielen gelegd.

NouNou…zit je midden in de tropen en dan zie je sneeuwkettingen.

Het mot niet gekker worden hee….hahahaaa!

En daar gingen we weer…gas,gas en nog es gas.

Natuurlijk wilde ons Rootje niks van dit spektakel missen en waar had je dan de beste kijk/zit/plezierplaats???

Inderdaad, boven op het dak!

(Bekijks dat ie had…als we door dorpjes passeerden…hij zal Het gespreksonderwerp van de dag zijn geweest, bij die locals….zeker weten)

En ja hoor, slingerdeslanger, helemaal door elkaar geklutst, kwamen we eindelijk boven op de berg.

PoehPoeh…Wat een sensatie, wat een belevenis!

Je merkte zelfs aan de Filipijnen dat dit toch grote spektakel was.

Maar…we hebben het weeral overleefd.

Weer een extra verhaaltje erbij op de reissite…hahahahaa.

Natuurlijk kwamen we pas 2 uur later op onze bestemming aan.

Maar die geintjes kennen we ondertussen al.

Een bootje bracht ons naar een eiland toe.

Een eiland dat bijna vast zat aan het vasteland.

In heel de wijde omgeving was er maar 1 resortje.

Dus uitwijken konden we niet, mocht het tegen vallen.

En nu zitten we al 2 dagen, moederziel alleen, op dit eiland.

Buiten het personeel en een local-vissersfamilie en wij, is er niemand.

Op zich is het best wel mooi.

Tenminste, je zou er een wondermooi resortje van kunnen maken!

Het ligt in een baaitje…met kristalhelder water.

Je kan best wat snorkelen, alhoewel je niet zo veel vis ziet, wel wat koraal.

Een gedogen optimist zou van dit resortje zeggen dat het een 5-sterren resortje is.

Je bungalow is een houten keet, dus puur de natuur=ster 1.

Er staan er maar liefst 6 bedden in…keuze genoeg=ster 2.

De matrassen zijn heerlijk zacht, zo zacht zelfs, zodat je met gesloten ogen kunt voelen wat voor soort lattenbodem je hebt=ster 3.

Je hebt volop de ruimte in de badkamer, doordat een douche en/of bad ontbreekt=ster 4.

Geen wc-bril op de pot, zodat je billetjes zich lekker kunnen verkoelen op het koude emaille=ster 5.

En waarom een wastafel/lavabo in de badkamer? Neemt ook teveel plaats in=ster 6.

Hee…verrek…het is zelfs een 6-sterren-resort!

Maar we klagen niet…echt niet.

Nog nooit mee gemaakt dat je lekker niks hoeft te doen onder de geïmproviseerde douche.

Je kiept bij elkaar, met een bakje, water over je lijf, je sopt elkaar lekker in en dan spoel je alles af, ook met een bakje water.

Romantisch toch???

Zeker als op dat moment al het licht uitviel.

Pikkedonker maar dan ook pikkedonker was het in onze exclusieve badkamer.

Achja…het had ook wel wat!

Tja….en dat je uren langer onder de douche mot staan om je helemaal te ontschuimen…tja…dat mot je maar voor lief nemen….hahahaha.

En het eten is ook exquis!!!

Rijst, rijst en nog es rijst.

Wel met een stuk verse vis of een lekkere, vette , uitgebakken varkenslap.

Ook groentjes in alle variaties.

Heerlijk gezond.

EN…opvoedkundig….want als je niet netjes je bordje (Lees: schalen) niet leeg eet, dan krijg je ’s avonds dezelfde hap voor je neus….wel heerlijk koud…want dat verfrist je maag.

Uiteraard heeft dit dan wel heel de dag lekker blijven doorbakken in de zon en ohja….toch wel met wat extra vlees erbij….in de mate dat mieren vlees op hun lijfjes hebben.

We hebben met volle teugen genoten van de rust, van de stilte.

Je hoort gewoon de stilte….echt waar.

Een aparte gewaarwording hoor!

En natuurlijk kijken we dwars door de “foutjes” heen.

Zo heeft alles en iedereen zijn charmes.

Wij waarderen enorm hoe dat de mensen ontzettend gastvrij zijn….al is dat niet altijd op “onze” manier.

En dat maakt onze reizen zo bijzonder voor ons en dat maakt onze verhaaltjes zo bijzonder voor jullie!

Allemaal een dikke knuf en de hartelijke, rustgevende groetjes van 2 levensgenieters.

Kusjes xxx en na doedoeiii.