Hallo allemaal en iedereen,

Met pijn in ons hart hebben we (voorlopig) afscheid genomen van onze 2 gabberkes!

JaJa, vanaf nu zijn onze wegen gescheiden (Wat een ouwerwetse zin eigenlijk hee).

Maar we gunnen het hun van ganser harte!!!

Ze moeten zelf gaan voor hun eigen geluk en der is geen pa en moe dit dat kan en mag tegenhouden, nietwaar???

We zullen onze mannekes ontzettend missen maar het is het einde van de wereld niet hee (Alhoewel???).

Ondertussen zijn we door gereisd naar Cherating.

Weer een plaatsje waar we zo’n 4 jaar geleden ook zijn geweest.

Het lijkt wel of de tijd hiero heeft stil gestaan…geen sikkepit veranderd zeg!

“Vooruitgang” komt hier niet in hun woordenboek voor.

We hebben een hutje kunnen vinden vlak aan het strand.

En het strand…zo groot…zo lang…en zo alleen en verlaten!!!

Echt!

Je waant je helemaal alleen op dat superuitgestrekte strand.

En dat zou dan hoogseizoen moeten zijn???

Ikke nie begrijpe!

Dat vraagt om uitleg.

En die uitleg is: Cherating staat wereldwijd bekend om zijn “surf-zee”.

Maar vanaf november tot en met december zijn er hier huizenhoge golven en kampioenschappen surfen enzo.

En dan is het hiero hoogseizoen.

Maar elders in Maleisië is het dan laagseizoen omdat dan het regenseizoen aan de gang is.

Hallo daaro…kunnen jullie het allemaal nog volgen en begrijpen?

We vonden het ook weer tijd om iets “nieuws” mee te maken.

Dus hebben we ons aan gemeld bij Hafiz om zeeschildpadden hun eieren zien leggen op het strand.

We hadden er alle vertrouwen er in omdat we 4 jaar eerder met Hafiz iets wonderlijks hebben mee gemaakt.

Namelijk…Vuurvliegjes.

Stel je es voor:

Je zit met zijn tweetjes in een bootje op de rivier (Nou ja…de kapitein er bij natuurlijk maar dan zou de romantiek er niet zo van af spatten, bij het lezen).

Pikkendonker.

Kabelende golfjes.

Je hoort niets, je ziet niets.

En dan ineens…overal om je heen…twinkelende lichtjes in de bomen.

Duizenden fonkelende lichtjes die aan en uit gaan…

De vuurvliegjes.

Zooo magisch…Zooo eftelingsachtig!!!

Echt subliem…

Dus aangezien we dit al eerder hebben mogen aanschouwen, was het nu tijd voor een nieuwe ervaring: Zeeschildpadden.

Gelukkig waren we maar met zijn viertjes in een mini-busje die ons naar het Schildpaddenstrand zou brengen.

Komen we daar aan, wat zien we…mensen, mensen en nog eens mensen!!!

Tjeempje…Wat een circus!!!

En midden op de weg stonden 2 winkelmandjes met piepkleine babyschildpadjes erin.

Deze babietjes waren net 2 uur oud…vers uit het ei.

Rondom die kleintjes zaten andere kleintjes…namelijk mensenkinderen!!!

En die speelden vrolijk met de schildpadjes…uit het mandje…in het mandje…oeps…maakt er eentje een noodlanding op de grond…als vliegtuigjes vlogen ze door de lucht (gelukkig werden ze wel vast gehouden…maar toch!)

Maar eigenlijk was het heel zielig om te zien!

Het zijn notabene wilde dieren…geen speelgoed.

En geen kip of pa of ma die er naar kraaide!

Na een half uurtje mocht de hele hubsebups het strand op…volg het vlaggetje aub (iets waar we zooo allergisch voor zijn…maar goed)!

De eerste zeeschildpad had zijn nest gegraven vlakbij de zee omdat er een steile wand van zand lag voor zijn neus.

Het beestje kon het strand niet verder op.

Waarom weet ik niet …ik denk toch door ons…maar dit beestje heeft geen eieren gelegd en ging de zee weer in.

De tweede schildpad was al bezig zijn eieren te leggen.

Echt een wonderlijk moment om te zien.

Ondertussen was vlakbij de derde bezig om zijn nest te graven.

Tussendoor werden de babietjes dan eindelijk vrij gelaten.

Minstens 5 meter voor de zee werden ze vrij gelaten en over 20 jaar komen ze dan voor het eerst terug om zelf eieren te leggen, precies op hetzelfde stukje strand.

Hoe dat kan, is een groot geheim van de beestjes!!!

Is het minder dan 5 meter dan weten ze niet meer naar welk strand ze dan over 20 jaar moeten gaan.

De groene zeeschildpad legt 4x per jaar eieren.

Telkens tussen de 75-150 stuks.

Maar van de 10.000 jonkies die uitgekomen zijn, is er maar 1 schildpad die volwassen wordt.

De rest dient als maaltijdje voor andere vissen, vogels,…

Of ze komen in visnetten gevangen te zitten.

Maar de grootste vijand is de mens.

Schildpadeieren is een delicatesse.

Dus als mensen de eieren niet opgraven om te beschermen, worden de nesten leeggeroofd door stropers, die er heel veel geld voor krijgen.

Het is wat hee!!!

Ondertussen waggelde de kersverse moeder weer op der gemakje terug naar de zee.

Zeeschildpadjes worden ouderloos aan der lot over gelaten!!!

Heel het gebeuren gaf wel een heel dubbel gevoel.

Aan de ene kant is het maar goed dat er zo veel vrijwilligers zijn die de eieren uit graven en zorgen dat de eitjes op een beschermde plek terechtkomen.

Maar om er dan zo’n circus van te maken…

En ja…wij doen dus dan ook mee aan dat kermis-gedoe.

Dus zo blijft het balletje rollen.

Maar zouden er geen toeristen komen, dan denk ik ook dat er niet zo veel vrijwilligers zouden zijn om alles in goeie banen te leiden.

Wat is dan wijsheid???

Natuurlijk zijn we heel blij en happy dat we dit hebben mogen en kunnen mee maken.

Zoiets is eens in je leven hee!!!

Een dierbaar moment, een dierbare herinnering!!!

Morgen hobbelen we door naar Marang en van daar uit naar Pulau Kapas.

Op de koffie bij Sylvia en Peter.

Maar wie dat zijn, dat vertel ik jullie de volgende keer.

Heel veel liefs, heel veel knuffels en heel veel groetjes van ons mootje en ons Rootje xxx.

Toedeledoeikes….