Goeiemorge, Goeiemiddag, Goeieavond,

Weer op stap.

Dit keer naar Pulau Tioman (vlakbij Mersing).

Zoals altijd op tijd ons nestje uit.

Een stukje lopen MET de rugzakken op onze rug, voor de verandering.

Dan een bovengrondse metro genomen.

Van te voren duidelijk gevraagd of we nergens moeten overstappen.

Nee hoor…was het antwoord.

Maar helaas was dit het begin van een heeele lange dag!

We moesten dus WEL overstappen.

Shit…

Metro uit…oversteken…metro in…weer terug.

Metro uit…weer oversteken…metro in…hopelijk de goeie kant op.

Das toch allemaal geen probleem, zou je zeggen!

Maar zou je dat ook zeggen met 20 kilo op je rug en met 12 kilo op je buik?

Dat bedoel ik.

Al puffend en zuchtend kwamen we bij het busstation aangesjokt.

Gelukkig nog net op tijd.

Over 10 minuutjes vertrekt de bus.

En maar wachten en maar wachten en maar wachten.

Achteraf waren we dus toch ruimschoots op tijd want de bus had enorme vertraging.

Na een kleine 4 uur gebust te hebben, kwamen we aan in Mersing.

Hier zouden we de ferry nemen naar Pulau Tioman.

Er was maar 1 boekingskantoortje…zo te zien.

(achteraf kon je ook tickets kopen bij de ferry zelf…stelletje laaielichters waren dat hoor!)

Alleen maar de ferrytickets gekocht want zou je bij dit burootje je slaapplekkie regelen, dan werd je niet voor 10% bedonderd maar voor de volle 100% !

GauwVlugSnel naar de pier lopen om de ferry te halen.

Voor 4 u ’s middags moest je daar ingecheckt zijn.

De ferry zelf zou vertrekken om half 5.

Nou…we hadden net nog een kwartiertje om een kilometer te gaan vooraleer we bij de pier zouden zijn.

Jullie zullen het al wel raden zekers?

Net voor 4 uur kwamen we er aan gesjokt…al puffend en al zuchtend!

We hadden alleen nog maar een ontbijtje op…dus die hamburger die ze daaar aan het bakken zijn, zou der wel lekker in gaan.

Nee schat…daar hebben we echt geen tijd voor…over 5 minuutjes vertrekt de boot.

Maar die 5 minuten werden een kwartier.

Dat kwartier werd een half uur.

Het halfuurtje veranderde in een uur…en ja hoor….na anderhalfuur voor jan doedel gewacht te hebben, vertrok EINDELIJK de ferry.

Effe geduld…anderhalf uur varen en dan zijn we weer op een paradijselijk eiland…Pulau Tioman!!!

Dan hadden we het volgend probleem.

(Ja lieve mensen…ook wij hebben zo ons eigen problemen!)

In welke baai zouden we uitstappen?

Effe gokken…ok…doe maar ABC-Beach.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ro ging zoals altijd op zoek naar een hutje.

Dit keer in het donker omdat het al zo laat was.

Na een poos komt ie terug.

Alle hutjes, alle bungalowtjes, alle slaapplekkies waren bezet…op eentje na.

Oefff…gelukkig…alleen was het wel meer dan driedubbele van de prijs wat we normaal gewend zijn.

Niet zeuren, niet zagen, niet zeiken…doen.

(De volgende ochtend hebben we van een jongen gehoord dat hij helemaal niks kon vinden om te slapen…dus heeft ie op het strand moeten slapen…achgossie…)

Pulau Tioman.

Tja…wat zullen we er van zeggen?

Het staat aan geschreven als 1 van de mooiste eilanden van Maleisië.

Het is beschermend gebied enzo.

Je hebt een keuze uit zo’n 7-8 pieren en baaitjes, waarvan je een deel alleen maar per boot kunt bereiken…per taxiboot wel te verstaan…veel te duur.

Er is 1 piepklein stadje…nou ja stadje…een groot dorp dus…waar er enkele auto’s rijden.

Maar voor de rest rijdt er geen auto op het eiland…gewoon omdat dat niet kan.

Op heel het eiland is er maar 1 klein verhard stukje weg.

Er valt geen dooie kip te beleven.

Op ABC-beach zijn er maar 2 barretjes die al om 9 uur de luiken sluiten.

De locals verdienen hier heel gemakkelijk hun geld (doordat Tioman heel hoog aangeschreven staat) maar daardoor zijn ze heel laks, heel lui en de meesten zijn niet zo vriendelijk.

Ze doen pas hun tent open wanneer hun dat uit komt.

Ze sluiten alles zodra de laatste klant zijn hielen heeft gelicht.

Dan op ons strandje kan je ook zomaar niet effe het water in huppelen…koraal, rots, steen. (je moet heel goed uitkijken dat je je nergens aan bezeert)

Daarvoor mot je helemaal naar het begin of het einde gaan van de baai om fatsoenlijk het water in te kunnen.

Te vermoeiend….hahhahaaa!

Ook als je snorkelt vanaf het strand kom je geen kip, geen vis, geen koraal tegen.

Behalve op 1 plekje.

En dit plekje moesten we natuurlijk gaan opzoeken.

Alleen…dit plekje bevond zich helemaal aan de andere kant van een andere baai.

Maar daar draaien wij ons hand niet voor om he!!!

Dus sportief zoals we zijn, hebben we 2 fietsen gehuurd.

Al na 5 minuten fietsen kwamen we eensgezind tot de conclusie dat dit toch wel echte kl…tefietsen waren zeg!

Geen versnellingen op of niks.

Loeizwaar om te trappen.

Nou ja…niet zeveren…gewoon doorfietsen.

Toch?

Na 300 meter konden we niet verder. (Goh…wat jammer nou zeg!)

We moesten trappen op.

Zo gezegd, zo gedaan.

Jut & Jul laten zich zomaar niet kennen hoor…

En maar fietsen en maar trappen…

En eindelijk…ja eindelijk…kwam ons plekje in zicht.

Ik zal maar niet zeggen hoe lang we er over gefietst hebben maar voor ons gevoel kwam er geen einde aan.

PoeH..Poeh…Ik word er weer moe van als ik er terug aan denk.

Je had een heel groot prachtig strand…bijna helemaal voor ons alleen.

Aan het einde ervan lagen enorme rotsblokken.

En daar om heen kon je me toch prachtig snorkelen.

Superdeluxe!!!

Meer dan de moeite waard, vooral wondermooi koraal.

Natuurlijk ook prachtvisjes en prachtvissen gezien…in alle kleuren en alle maten.

Lekker heerlijk zitten te genieten van al dat moois.

Op de terugweg hebben we langs de kant een joekel van een monitor-lizard gezien (=supergrote look-a-like een hagedis, kijk maar ook even op de foto’s) en ook nog kleinere.

En apen…een heleboel apen.

We waren nog niet halverwege, bleek dat Ro zijn zadel aan het ombuigen was.

Meneer kon dus niet meer op zijn zadel zitten…dus dan maar staand trappen.

Moe…heel moe…supermoe kwamen we terug bij ons hutje maar wel voldaan…heel voldaan…supervoldaan!

Wat een prachtige dag!!!

Geniet, zoals wij, van de hele mooie simpele dingen.

Geniet van elk mooi moment.

Geniet…

Heel veel liefs en de hartelijke, zonnige groetjes van 2 levensgenieters xxx.