HalliHallow daarow,

Na ons vliegreisje stonden we bepakt en gezakt op de luchthaven.

Op ons verzoek heeft een taxi ons gebracht naar het busstation want we wilden doorreizen naar Mui Ne.

Natuurlijk, na al ons gereis, weten we onderhand dat, als we iets vragen, er dikwijls andere dingen tevoorschijn komen.

Maar zoals dikwijls hiero, zijn de wonderen de wereld nog steeds niet uit, kwamen we bij een heuse busstation terecht.

Overal om je heen…busbusbus.

“Zoek en je zult vinden”.

Gelukkig vonden we de plek waar alle bustickets werden verkocht.

Mo werd, zoals altijd, op een stoel geplant MET al de bagage en Ro en Nieko gingen met zijn tweetjes op zoek naar de juiste tickets.

Maar overal om je heen zag je alleen maar lokettenlokettenloketten…en alleen maar Vietnamese mensjes, die alleen maar Vietnamees kunnen kleppen, overal Vietnamese bordjes en Vietnamese tekstjes.

De stoute schoenen aan getrokken en aan de liefstuitziende loketdame netjes gevraagd om een busticket naar Mui Ne.

Oef…gelukkig sprak zij 3 woorden Engels.

Maar bij het woordje Mui Ne gaf ze een briefje met Engelse tekst waarop stond dat de bus naar Mui Ne al helemaal uitverkocht was.

En dat in de vroege ochtend…Nou moe…Hoe ken dat nou???

Er zou wel een bus gaan naar Phan Tiet (Vraag me niet hoe men in godsnaam deze naam heeft kunnen bedenken;)).

Aangezien dat Mo & Ro vorig jaar deze streek ook hebben bezocht, wisten ze dat Phan Tiet vlakbij Mui Ne was.

Dus…oke…we gaan “eventjes” met de bus naar Phan Tiet…

Een busreisje van 5 uurtjes….daar draaien we ons hand niet voor om. Toch???

Gelukkig was er een lieve dame die ons netjes naar onze bus bracht.

Zouden we zelf onze bus hebben moeten zoeken, dan hadden we hem voor de kerst nog niet gevonden….hahhaaa…

Nou ja BUS…Moest dat krakkemikkerig ding onze BUS voorstellen???

Ja dus…Meer keus hadden we niet, dus hup…de bus in en proberen om zo’n comfortabel mogelijk goed plekje uitzoeken.

Maarre…forget it…

De 2 kontjes van Mo & Ro pasten niet op hetzelfde bankje.

Oke…dan voor een keer niet samen zitten.

Rootje ging gezellig naast Niekootje zitten…samen op de achterbank…alle plek van de wereld!

Ondertussen kwamen er nog meer mensjes erbij in de bus.

Maar ons hoorde je niet klagen hoor…Echt niet!

Wij zaten prinsheerlijk…Wij hadden ALLE plek van de wereld!!!

Heee…motten die mensen ook mee in ons busje?

Gezellig toch, zo’n grote bende?

Oh…die man en die jongen motten ook op de achterbank?

Opschuiven Ro.

Opschuiven Nieko.

Het mot kunnen…met zijn 22 in een bus waar normaal maar 18 mensen in passen MET kleine kontjes!!!

Ro en Nieko werden al geperst en gepropt in het uiterste hoekje.

Ro en Nieko moesten hun voeten zetten op een grote rugzak van ons, die voor hun op de grond lag.

Hun knieen zaten bijna in hun neusgaten.

Rechtop zitten kon Ro niet vanwege een beugel aan de rugleuning.

Maar ons hoorde je nog steeds niet klagen hoor…nee hoor…waarom zouden we?

Het ritje duurt toch maar 5 uur???

En gelukkig hadden we een airco aan boord…een echte ventilator…die vast gemonteerd was van voren in de bus.

En om de zoveel tijd werd er een grote ijsblok er boven op gelegd, zodat er heerlijk verkoelende spetters op je landde…als je helemaal vooraan zat…hahhahaa…

Nou…eindelijk…na veel gepers en geduw…begon ons busje te rijden.

Dachten we…

Want ja hoor…ook die 2 meiden moesten mee en laten ze nou toevallig ook naar Phan Tiet willen.

En zo had Mootje ook een medereizigster naast haar zitten.

Gelukkig met een piepklein kontje!

En daar ging Michael Schumacher.

Al toeterend en al briesend…de weg op.

Maar overal waar er iemand of iemanden langs de weg stond,zwaaide…al rijdend…de busdeur open en riep het bushulpje…uit volle borst…waar de bus naar toe ging.

Op die manier hoopte hij dat er NOG MEER mensen mee met de bus gingen.

KassaKassaKassa hee…

En meestal gebeurde het ook!

Maar waar moesten die mensjes dan gaan zitten?

Ahhaa…Zoals eerder verteld hebben ze voor alles een oplossing.

Er werd een tussenstukje gezet tussen de 2 rijen banken en daar kon ook iemand gaan zitten, mits hij/zij in bezit was van een Vietnamees kontje.

Ook van voor werden er geimproviseerde banken gemaakt van houten planken.

Op hoeveel staat de mensenteller nu?

26 stuks.

Bom en bartsensvol.

En maar crossen als een gek.

En maar slalommen als een idioot.

En maar toeteren als een malloot.

En maar de bochten nemen met plankgas, zodat de wielen bijna van de grond kwamen.

En al dit spektakel en vertier voor maar 2.50 euro per persoon.En voor maar 5 uur.

Klagen?

Nee hoor…nog steeds niet…De echte DieHards dat we zijn.

Maar als jullie denken dat dit het was, nou…forget it maar.

Zelfs 10 mensen…jaja…jullie lezen het goed…TIEN stuks mensen…konden er ook nog erbij.

Totaalsommetje: 36 mensen en mensjes.

Oke…ik geef het toe….ik heb lichtelijk overdreven…het waren 34 volwassen mensen en 2 kinderen…hahhahhahaa

Natuurlijk hadden die 10 niet zo’n luxueuse zitplaats als wij hadden.

Staan op je pootjes kan toch ook?

Tegen de avond kwamen we verfrommeld en verfraaid en ingedeukt en gekneusd aan in Mui Ne.

Een rit om nooit meer te vergeten!!!

That’s it folks!

Gekreukelde en gebutste groetjes van 3 nog steeds echte Die Hards.

Na doedoeiii xxx