HalliHallo daaro,

Op tijd stonden we gepakt en gezakt te wachten op ons mini-busje, die ons rechtstreeks zou brengen naar de ferryboot.

Even ter verduidelijking:

We zouden via de kustlijn naar de Cambodjaanse/Vietnamese grens gaan.

Net over de grens dan de boot nemen om naar Phu Quoc te varen.

Phu Quoc is een Vietnamees, paradijselijk eiland.

Omdat de verbinding met dit eiland “nog” moeilijk is, zijn er nog niet zo veel toeristen.

Maar dat zal binnen de kortste keren veranderen…jammer genoeg.

Van ons vertrekpuntje in Cambodja totdat we voet zouden zetten op het eiland, zou alles 8 uur duren…ALS we geen problemen tegen zouden komen…eh…bedoel…uitdagingen…problemen hebben we al heel lang uit ons woordenboek geschrapt hahhhaaa!

Nou, via ons boekingsmanneke kregen we te horen dat we maar met zijn 3en zouden zijn om naar de ferry te gaan.

Waaaaauuuwwww…wat een traktatie zeg!!!

Direkt begonnen we zelf onze plaatsen in te delen:

Ro het liefst naast de chauffeur.

Kan hij lekker alles overzien, nu en dan een praatje maken met de chauffeur EN (Het allerbelangrijkste) …genoeg beenruimte.

Mo zou gaan zitten vlak achter de bestuurder.

Ook lekker veel ruimte, kan ze met haar pootje omhoog liggen EN kan ze tussendoor een knuf geven aan haar Rootje (Wat ook niet onbelangrijk is hee;))

Nieko zou van achteren lekker lang uit gaan liggen.

Kan ie alles en iedereen in de gaten houden.

Niemand heeft last van hem.

Hij heeft last van niemand.

MaarMaar…Wat is dat nou?

Komt er een toeristje de hoek om.

En dit toeristje heeft een aanhang.

Beiden komen ze doodleuk in ONS busje zitten.

Krijg nou wat…Omaatje gaat ook mee???

En die 2 kleine kindjes?

Nee toch hee.

Nou…om het verhaal niet te langdradig te maken…:

In ONS busje zaten we met 16 volwassenen en 2 kids en alle rugzakken en tassen van iedereen!!!

Terwijl er maar plaats is voor 11 man en 4 tassen.

Noumoe…krijgnoutieten!!!

En daar ging onze Michael Schumacher.

Na 2 uur heen en weer geschud te zijn, onze darmen zaten waar normaal je slokdarm hoort te zitten, werden we eindelijk verlost van alle leed!

Er stond een echte, normale auto op ons te wachten.

Hieperdepiep hoerrra.

“Wat?”

“Wat zeg je nou?”

“Te vroeg?”

“Wat te vroeg?”

“Te vroeg gejuigd?”

“Hoezo te vroeg gejuigd?”

Inderdaad…6 volwassen EN al die rugzakken in een gewone auto.

Moet toch kunnen?

Inderdaad…ZO denken al die Aziaten.

En daar ging onze tweede Michael Schumacher.

Richting de grens.

Bij de grens alles en iedereen uit stappen.

Daar zei onze chauffeur dat we zouden verder gebracht worden met scooters naar de ferry.

Scooters???

En onze rugzakken dan?

No Ploblem!!!

Nou…stel je voor…

Je hebt een heel breed zandpad.

Links staat een houten keet met 2 loketten.

In die houten keet zitten 2 mensen van de immigratiedienst.

Je geeft je paspoort door het eerste loket.

Er wordt een stempeltje in gezet.

Je krijgt je paspoort terug.

Je doet een halve pas opzij en dan geef je je paspoort door het tweede loket, waar mannetje nr 2 staat.

Ook hij zet een stempeltje in je paspoort.

MAAR mannetje 1 en mannetje 2 kunnen niet de 2 stempeltjes zetten…neenee….dat gaat echt niet…veel te ingewikkeld!!!

Daar heb je echt wel 2 mannetjes voor nodig…en ze waren echt niet blond hoor!!!

Dan loop je een klein stukje.

Daar staat een verroeste slagboompje.

Dit was de Cambodjaanse grens.

En alles hetzelfde voor de Vietnamese grens.

Alleen hier moesten we wel een uitgebreide gezondheidstest ondergaan!!!

Lees: Formuliertje invullen of je gezond was.

Dan werd je lichaamstemperatuur opgemeten…gewoon even over de balie hangen en het werd opgemeten.

Nou moe…

Kosten…One Dollar (Ja echt waar hoor)

Aan de andere kant werden we inderdaad opgewacht door de scooterboys.

Ieder van ons van achter op de scooter.

Rugzakken op andere scooters en daar ging het hele hubsebupsje.

Op weg naar het kantoortje voor de ferrytickets.

Daar aangekomen kregen we ter plekke een 1 of andere stilstand…2 van onze rugzakken waren niet mee gekomen!!!

Hhheeellluuupppp….aaallllaaarrrmmmmm….SOS…

Toch weer niet hee???

Bij de grens Thailand/Cambodja bijna Mo der cameratas ontvoerd en nou 2 rugzakken???

Maar…een telefoontje hier…een belletje naar daar en ja hoor….daar kwamen 2 rugzakken aangesjokt…en laat het nou ook nog es onze rugzakken zijn!!!

Eind goed, al goed.

En dit was dus onze zogenaamde RECHTSTREEKSE reis van Sihanoukville naar Phu Quoc.

Niets is wat het lijkt.

Het lijkt niets wat het is.

Allemaal zonnige en relaxte groetjes van ons 3tjes xxx

ByeByeZwaaiZwaai xxx