Lieve mensjes,

Tijd om afscheid te nemen van Siem Reap.

Eens kijken hoe het der uit zou zien aan de kust van Cambodja, nl. Sihanoukville.

We zouden wel es op een chique manier willen reizen EN comfortabel, dus kochten we een heuse VIP-Slaapbusticket!!!

Echte ligbedden, een echt wc (want een putteke in de grond, noemen ze tegenwoordig ook al wc hahhahaa).

Alles zag er picobello uit op de foto’s.

Daaaar gingen we voor!!!

VIP… weet u wel…

We werden op tijd opgehaald door een mini-busje, die ons naar onze VIP-bus zou brengen.

Effe geduld…en ja hoor…daar kwam, om de hoek, een bus aangetuft.

Maar nee…niet onze bus…want hij leek in de verste verte niet op onze VIP-bus.

Toch stopte deze rammelkar voor onze neus.

Net als “struisvogelpolitiek” keken we de andere kant op…in de hoop om onze bus in het vizier te krijgen.

Vriendelijk vroeg de chauffeur of ons groepje naar Sihanoukville wilden.

Tuuuurlijk wilden we dat…nou…dan is dit jullie bus.

Daar stonden we dan…zekers niet te lekkerbekken.

Nouja…voorruit dan maar…we hebben het wel veel erger meegemaakt (varkens op het dak, kippen op je schoot).

Slippertjes uit vooraleer je verder de bus in ging.

Mo moest zijdelings het gangpadje inlopen anders zou ze tjokkieklem komen te zitten.

Gelukkig hadden we een dubbelbed bovenop.

Nieko een enkelbed.

De rugleuning stond halverwege, niet recht maar zeker niet plat.

Mo kon net met der pootjes languit liggen maar …ocharme Ro…ocharme Nieko…die moesten gehurkt liggen (maar dan in “ligstand”)

Busje zat stampensvol…jaja….iedereen had wel zin in een heus VIP-tripje heee.

Rugzakken/tassen/zakken/koffers gingen ook allemaal de bus in….maar niet in de kofferbak…nee hoor…gewoon, bij de passagiers.

Achja…het is maaaar een busritje van 10 uurtjes…

Nou…daar gingen we dan…

Bonken dat dat ding deed!!!

Niet normaal…maar ja snelwegen, net als bij ons, kennen ze totaal niet hee.

Het is gewoon een weg waar je amper met 2 naast elkaar kunt rijden.

Putten en gaten worden sporadisch opgevuld.

Geen verlichting…helemaal niets…en daar reed onze Michael Schumacher met onze zogenaamde VIP-bus.

Ik denk dat het goed is dat wij ook totaal niks zagen, anders zou er allang stakingen van gekomen zijn.

Halverwege de nacht stopte de bus.

Wij maar denken: O…die stopt bij een wegrestootje opdat wij een plasje kunnen lozen en eventueel wat drinken kopen en onze beentjes wat strekken.

Keep on dreaming!!!

Nee hoor…de kofferbak ging open…en wat kwam er tevoorschijn???

Planken, planken en nog es planken!!!

Heeeel die laadruimte zat vol met zwaar, massief hout.

Tis toch niet te beschrijven heee!

Maarre…geen gebonk meer hee.

En hoe hebben we “geslapen”???

Mo als een varkentje…heerlijk geknort.

Ro als een gehaktbal…half om half.

Nieko als een …ja weet ik veel, kan zo gauw niks bedenken….maar in ieder geval geen sikkepit.

Tegen de ochtend kwamen we aan aan het enigste (verreweg) strand van Cambodja.

Hello Sihanoukville.

ByeBye lieve mensjes.

Tot de volgende koffiekletskes xxx