Helllow everiebodie en iedereen,

PoehPoeh…Geloof het of niet maar op het moment komen we tijd tekort om reisverhaaltjes te schrijven of fotookes te posten.

Maar goed…hier zijn we dan toch weer, dus vooruit met de geit.

Nog steeds in Battambang.

Volgens TukTuk zou het een heel mooi uitzicht zijn, bovenop een berg.

Wij in een TukTuk en hup naar de berg.

Ondertussen genoten we volop van de mensen en de mensjes en hun leventjes langs de weg.

En maar foto’s maken hee.

Ook nog een schitterende tempel bezocht.

Ondertussen kwamen we aan aan de voet van de berg.

Direkt komen er dan kereltjes op je af om te vragen of ze jou per brommer de berg op motten brengen.

Nou moe….poeh…Wat denken ze wel?

Tuurlijk niet…deze 3 Robin Hoods gaan wel effe te voet die berg op hoor…asjemenou!

Ook maar een gidsje ingehuurd…je weet maar nooit waar je terecht komt…of niet!

Gelukkig was het een brede, betonnen weg die we omhoog moesten klimmen…jaja…klimmen.

Dus na 10 minuten stonden we al te puffen en te blazen maar we lieten ons niet kennen…en daar gingen we weer.

We dachten ook dat we een rustgevend gidsje bij ons hadden, eentje van weinig woorden.

Niet dus!

Eenmaal op gang gekomen, bleef ie maar ratelen en ratelen, heel veel over de oorlog enzo, maar zo erg dat we hem bijna weer naar beneden zouden willen rollen.

Ondertussen liet hij ons ook grotten zien waar onmenselijk erge dingen zijn gebeurd.

En de top van de berg?

Die leek nog eindeloos ver…

Wonder boven wonder…we hebben hem bereikt….wel als een stelletje ouwe peejkes…maar we konden weer vol trots op onze borst slaan.

Inderdaad een pracht van een uitzicht.

Natuurlijk kon de tempel niet ontbreken.

En wat zagen we nog meer in ons vizier?

Apen…

Fotootje hier, fotootje daar…aapjes overal!

En elke keer een stapje dichter want die beestjes hebben toch ohzo een lief smoeltje.

Maar er waren 2 apen, al zittend op een leuning, die stonden het snoetje van Mo niet aan.

Ze sprongen van de leuning, richting Mo, direkt in aanvalshouding, Mo heel strak aankijkend, tanden bloot…en bijna…ja bijna…werd Mo verslonden met huid en haar!!!

Maar Mo koelbloedig als altijd (behalve als ze een spinnetje ziet!), liet haar niet intimideren, bleef stokkestijf staan en liep dan heel langzaam achteruit.

Waarbij ze bijna botste tegen haar held, Ro, die alles aanschouwde …op een veilige afstand!

Held op sokken…

Op de terugweg hebben we nog meegemaakt dat er zeker wel miljoenen vleermuizen uit een grot zijn gevlogen.

Dit spektakel duurt zo’n 2 uur.

Kortom…weer een dag met een belevenisje, weer een schitterende dag om op terug te kijken!

Hartelijke aapachtige groetjes en heel veel liefs van ons.