Tyfoon

HalliHallo daaro,

Even een klein tussendoortje i.v.m. de tyfoon.

We hebben van een aantal mensen verontrustende mails gehad of we de tyfoon goed en wel overleefd hebben.

Nou lieve mensen:

Echt geen zorgen maken over ons.

De tyfoon heeft flink huisgehouden in Noord-Luzon.

Dit gedeelte ligt boven Manilla.

Op dit moment zijn wij in Puerto Galera, op het eiland Mindoro.

En dat is weer een stuk onder Manilla.

We hebben wel de naweeën mee gemaakt.

Heel hevige regenbuien en heel harde wind.

Maar niks verontrustends.

Behalve zou je op de zee bevinden….DAN zou je wel een heel groot probleem hebben!

Maar the locals weten donders goed wanneer er een tyfoon in aan tocht is en waarschuwen genoeg de mensen/toeristen.

Ze zullen ook niet uit varen met de boten.

Ook niet als het “lijkt” voor ons dat de zee kalm is.

Tot nu toe hebben we heel weinig goed internet gehad.

Maar het volgend verhaaltje zit al IN de pen.

Nu moet ik alleen er voor zorgen dat het verhaaltje UIT de pen komt.

Ik ben me al psychisch aan het voor bereiden…effe geduld!!! Hhahaa…

Dikke kus en allemaal de hartelijke groetjes.

Ohja…en ook nog heel veel liefs van ons 2tjes!

Mo.... de reddende engel!!!!!!!

A good day allemaal,

Na een paar overnachtjes op Tambaron Island, zijn we dan naar Roxas gegaan.

Wederom de omgeving rondom je heen was gewoonweg waanzinnig mooi.

Natuurlijk doordat er in sommige periodes genoeg regen valt, ziet alles in de wijde omtrek groen, groen en nog es groen.

Geen dor grassprietje of verlept blaadje te bespeuren.

Je ziet vooral ontzettend veel rijstvelden, met waterbuffels inbegrepen.

Ook hier alles omringd door de groengekleurde bergen.

Minuscule dorpjes met bamboohutjes en rieten dakjes.

Overal zwaaiende mensen en lachende kinderen.

En als hoogtepunt: mannen die lopen in reetveters!!!

Wij komen ogen tekort, hun komen broeken tekort…hahhahaa.

We hadden zelfs zo’n patjakker bij ons in het mini-busje.

Een speciaal manneke hoor!

En zo’ n héérlijk lichaamsgeurtje dat ie had.

Eau de cologne op zijn stinkie’s…

Ach ja, hij deed geen vlieg kwaad dus hobbelde hij gezellig met ons mee!

Roxas is een piepklein stadje (of is het een uitvergroot dorp?).

Niet veel soeps.

Hier ook maar amper 1 hotel.

Wel genoeg eettentjes…nou ja…als je een vierkante-meter-grote-hamburger-tent een eettentje kan noemen…

Daarom hebben we maar 1 nachtje hiero geslapen.

De volgende dag zijn we naar Calapan verhuisd.

Een heuse stad(je) met een heuse McDonnalds!!!

Waaauwww….Wat een verrassing.

Jullie mogen 3 keer raden waar we ’s avonds gebikkeld hebben!?!

Hier, in deze stad, zijn we ook direkt in aktie geschoten om onze visum te laten verlengen.

Bij aankomst krijgt iedere toerist gratis en voor noppes een visum voor 21 dagen.

Wil je langer blijven dan mot je naar het immigratiekantoor.

En tegen betaling, welteverstaan, wordt je visum verlengd voor 59 dagen in totaal (dan wel die 21 dagen inbegrepen).

Maar op dat kantoortje zat een oelewapper van een vent.

Hij deed geen enkele moeite om ons fatsoenlijk te woord te staan.

Zo’n figuurtje die donders goed weet dat hij de macht in handen heeft om jou wel of niet te laten verblijven in de Filipijnen.

En dan mot je vriendelijk blijven hé!!!

Ga je der tegen in, dan heb je de poppetjes aan het dansen.

Gelukkig stelde hij zelf voor om onze visums te laten verlengen in Puerto Galera.

Dus zo gezegd, zo gedaan.

Hup…de volgende dag naar Puerto Galera…een toeristische trekpleister.

By the way…vanaf San José tot Puerto Galera hebben we geen ene keer maar dan ook geen ene keer een andere bleekscheet gezien!!!

Dus dit eiland is wel een pak naar ons hart…hoe minder toeristen, hoe liever…

Puerto Galera brengt daar wel verandering in.

Alhoewel…

Dit stadje heeft best wel veel verschillende baaitjes.

Het één nog mooier en beautifuller dan het andere.

In de meeste baaitjes kom je wel Filipijnse toeristen tegen maar niet van die witte gevallen, zoals ons!

Behalve in Sabang.

Daar is het bezaaid met Westerlingen, zowel toeristen, als mensen die er leven en wonen.

Sabang staat wereldbekend om 2 dingen: De 2 “D’s”.

Duiken en drinken.

Wordt er niet gedoken, dan wordt er wel gedronken.

Wordt er wel gedronken, dan wordt er niet gedoken.

En druk hiero…

Het is regenseizoen (en dat merken we!) en toch zijn er volop duiktoeristen.

De echte “Die Hards” dus.

We hebben ondertussen hele leuke mensen ontmoet.

Westerlingen die hier leven.

Van iedereen steek je wat op hé!

Maar over 1 punt zijn ze het allemaal eens: “Ut goeie leven hiero!”

Niet altijd gemakkelijk maar niemand wilt terug naar het Westen.

Ook al hebben ze maar een klein, basic huisje.

Ook al zijn ze op leeftijd.

Je krijgt ze voor geen geld meer terug naar Het Bleekschetenland.

We ontmoeten ook toffe Filippino’s.

Hartelijke mensen.

Lachende mensen.

Je wordt gewoon uitgenodigd bij wildvreemden en voor je het weet sta je samen een glas whisky te drinken en een bord Look-A-Like spaghetti te eten.

Voor hun de normaalste zaak ter wereld, voor ons een hele belevenis.

En…een slaapplaatsje meer.

Altijd van harte welkom!

Bijzonder, toch!!! Zeker in deze tijd…

Oh ja….en je mot er ook mee op de foto….hahhahahaaa…

Tussendoor red je nog iemand uit de zee.

It’s al in the game!

Een Filippina, postuur op zijn Mootjes, was ijverig aan het kayakken.

En maar lachen naar ons en maar zwaaien naar ons (of zat ze te sjansen met mijn Rootje???) totdat het kanootje omkieperde.

Gedaan met de dolle pret!

Wat bleek?

Ze kon geen sikkepit zwemmen dus raakte ze lichtelijk in paniek.

Don’t panic….want ons reddende engel Mo was , met kleren en al, direkt in het water gesprongen en zoals een rasechte reddingsbrigadier het betaamt, heeft ze de drenkelinge naar de waterkant gesleurd.

Mond-op-mond-beademing was net niet nodig….oefff….

jaJa…ons Mootje …Heldin van de dag!!!!

Yieeeeehhhhhhhaaahhhhh….

We hebben het hiero zo naar ons zin, dat we voor een maand een appartementje hebben gehuurd en een scootertje.

Niks bijzonders hoor.

Maar we kunnen nu wel ons eigen potje weer koken.

En ja….afwassen hoort er ook bij hé.

Plus alles schoonmaken en kuisen.

De was en de plas!

En nee hoor….We zijn nog niks verleerd.

Tussen de bedrijven door, duiken we even het zwembad in.

Achja….Dat zat gewoon bij de huurprijs bij inbegrepen.

Doordat we nu eventjes op een vast stekkie blijven, zullen er wel minder sappige verhaaltjes verschijnen op de reissite.

We blijven jullie wel op de hoogte hoor, van ons leventje hiero…alleen ietsiepietsie minder vaak…en dat gedurende een maandje.

Nou lieve luitjes…hou jullie haaks, dat doen wij ook!

Leef en geniet, dat doen wij ook!

Lach en zing, dat doen wij ook!

Allemaal een dikke knuf, de hartelijke regenachtige groetjes en tot de volgende koffiekletskes héé.

Audoe en saluukes, Mo & Ro xxx

Spektakel in de blubber...

HalliHallo allemaal,

Een paar daagjes terug zijn we aangekomen in San José, op het grote eiland Mindoro.

San José ligt aan de westkust.

Wat we vanuit het vliegtuigje hebben gezien en wat we op internet hebben gelezen, stelt de westkust heel weinig voor.

Zo ook San José.

Een klein stadje, wel met een leuk marktje, zo’n marktje waar we dol op zijn.

PoehPoeh…wel moeilijk om een geschikt bedje te vinden.

Er zijn er weinig hotels en guesthousjes.

Oftewel is het te duur voor wat het moet voorstellen oftewel de alom bekende varkensstallen.

Gelukkig hadden we een geduldige tricycle-chauffeur en uiteindelijk hadden we toch nog iets geschikts gevonden.

Ohja…effe uitleggen:

Een tricycle is een brommer en daar hangt een karretje aan vast, waar je dus in zit. Echt geinig hoor!

Gelukkig hebben we 1 eettentje gevonden…meer konden we niet vinden…hhahaa….waar we gelukkig voor heel weinig geld, toch best lekker hebben gegeten…jajjaa….ontbijt-lunch-avondeten!

Die mensen zagen ons heel graag komen.

Ook nog een toertje gedaan door het stadje met een tricycle met een hoosbui op de koop toe.

Toch nog even het strand op gezocht.

Maar…ogottekes toch…daar zijn we heel snel van weg gelopen!

Vuile, vieze, smerige rotzooi…echt jammer dat mensen zo de natuur kunnen verpesten.

Maar ja, die arme mensen weten niet beter hee!

De volgende dag gingen we met een jeepney-achtige vrachtwagen-busmodel naar de andere kant, naar de oostkust.

Ro ging van voor zitten, naast de chauffeur en Mo ging van achteren zitten, tussen een paar locals in.

Hup…onze rugzakken in het gangpad.

Nou…Daar gingen we dan.

Een uurtje rijden zou het zijn om in Bulalacao aan te komen.

Een makkie dus!

Al snel waren we het stadje uit.

Ondertussen waren er nog een paar locals gekomen die meereden.

En ooohhh…al zo mooi die natuur.

En wij maar verder hobbelen.

En echt johhh…we kwamen ogen tekort.

Op een gegeven moment zaten we middenin de grasgroene rijstvelden, bevolkt met grote, logge waterbuffels.

Hier en daar passeerden we minidorpjes, met spelende kinderen.

Of kleine kidsjes die zich wasten in een plas water…zo puur…zo onschuldig.

En op de achtergrond zag je rondom de bergen en de heuvels.

Een plaatje!!!

Het jeepney-achtige busje-vrachtwagentje geraakte al lekker stampensvol met jonge mensen, met oude mensen, met babietjes, met kindjes, met grote meiden, met grote jongens, met hele families….en ja…ons Mootje en ons Rootje waren het grote middelpunt hee…Voor die mensen waren wij Het van Het….grote spektakel!

Aan gesprekstof en lachende gezichten geen gebrek.

En wij lachten vrolijk mee.

Totdat…(JaJa…wie het laatst lacht?!?)

Totdat er een oorverdovende knal was…

Jaja…een klapband.

Gossiemikkie…

Wij stonden er helemaal niet van te kijken hoor…als je sjeest door alle putten en kuilen MET supergladde banden, waarvan elk groefje, elk profielletje van ontbreekt.

Eigen schuld, dikke bult!

Maar ja…wie waren de pineut?

Nee hoor….wij niet…wij hebben alle tijd van de wereld.

Maar kom…het is toch tijdverlies.

We zijn er 100% van overtuigd dat die klapbanden bijna dagelijkse kost is.

Zo snel en zo routineus dat ze te werk gingen…nou daar zouden zelfs de pitstops van Michael Schumacher (de enigste formule-1 rijder die ik ken hahhaa) hartstikke jaloers op zijn geweest!!!

Nou, met goeie moed hobbelden we verder.

En maar lachen en maar kleppen en maar genieten…de natuur was nog schittender geworden dan het al was.

Alleen maar locals, alleen maar natuur…

Natuurlijk waren we al flink verwend, tot nu toe, met een verharde weg.

Maar zoals aan alle mooie dingen, kwam hier natuurlijk ook een eind aan.

Geen paniek.

Toch?

Een gehobbel meer of minder, maakt ook niks meer uit hee!

Totdat Ro zich omdraaide…zijn gezicht sprak boekdelen.

Oepsss…

“Schat?”

“Ja scheet, wat is er? (Waar is mijn stoere bink gebleven?”)

“Schat?”

“Heb je de weg voor ons neus al gezien?”

“Nee schat, Waarom?”

“Nou, kijk zelf maar effe!”

Jééésuusmiiinaaaa!!!

Das een ramp, das een catastrofe!!!

Hellluuup….motten we DIE weg nemen???

Ja dus.

Geen gezeik, geen gezeur….gewoon gaan met die banaan….tenminste, zo moet de chauffeur gedacht hebben.

En met plankgas scheurde hij…al 20 km/u… de berg op.

Nouja, een weg kon je het niet meer noemen.

Het was één en al baggerzooi, blubber en de modder vloog naar alle kanten.

Putten, kuilen en gaten…afgewisseld met diepe groeven en sporen…met stenen, rotsblokjes en boomstammetjes!!!

Je kan je dat niet voorstellen!

Echt niet!!!

En maar gassen en de motor maar ronken.

Totdat, totdat…de wielen bleven steken in al dat blubbergedoe.

Oké…geen paniek.

Stukje achteruit….en TJaKaaaa…plankgas!!

Weer zonder resultaat…we kwamen geen sikkepit verder…

Nou ja…dan maar met zijn allen van voor trekken hee.

Dus werd er een dik stuk touw tevoorschijn gehaald en een hele hubsebups ging touwtrekkertje doen.

NeeNee…gelukkig hoefden wij niet…

Wat een sport, zeg!

Maar ook dit was geen succes.

Een heel stuk is ie dan maar achteruit gereden.

En beneden de berg werden er ….(Niet gaan lachen hee!)…werden er sneeuwkettingen om de wielen gelegd.

NouNou…zit je midden in de tropen en dan zie je sneeuwkettingen.

Het mot niet gekker worden hee….hahahaaa!

En daar gingen we weer…gas,gas en nog es gas.

Natuurlijk wilde ons Rootje niks van dit spektakel missen en waar had je dan de beste kijk/zit/plezierplaats???

Inderdaad, boven op het dak!

(Bekijks dat ie had…als we door dorpjes passeerden…hij zal Het gespreksonderwerp van de dag zijn geweest, bij die locals….zeker weten)

En ja hoor, slingerdeslanger, helemaal door elkaar geklutst, kwamen we eindelijk boven op de berg.

PoehPoeh…Wat een sensatie, wat een belevenis!

Je merkte zelfs aan de Filipijnen dat dit toch grote spektakel was.

Maar…we hebben het weeral overleefd.

Weer een extra verhaaltje erbij op de reissite…hahahahaa.

Natuurlijk kwamen we pas 2 uur later op onze bestemming aan.

Maar die geintjes kennen we ondertussen al.

Een bootje bracht ons naar een eiland toe.

Een eiland dat bijna vast zat aan het vasteland.

In heel de wijde omgeving was er maar 1 resortje.

Dus uitwijken konden we niet, mocht het tegen vallen.

En nu zitten we al 2 dagen, moederziel alleen, op dit eiland.

Buiten het personeel en een local-vissersfamilie en wij, is er niemand.

Op zich is het best wel mooi.

Tenminste, je zou er een wondermooi resortje van kunnen maken!

Het ligt in een baaitje…met kristalhelder water.

Je kan best wat snorkelen, alhoewel je niet zo veel vis ziet, wel wat koraal.

Een gedogen optimist zou van dit resortje zeggen dat het een 5-sterren resortje is.

Je bungalow is een houten keet, dus puur de natuur=ster 1.

Er staan er maar liefst 6 bedden in…keuze genoeg=ster 2.

De matrassen zijn heerlijk zacht, zo zacht zelfs, zodat je met gesloten ogen kunt voelen wat voor soort lattenbodem je hebt=ster 3.

Je hebt volop de ruimte in de badkamer, doordat een douche en/of bad ontbreekt=ster 4.

Geen wc-bril op de pot, zodat je billetjes zich lekker kunnen verkoelen op het koude emaille=ster 5.

En waarom een wastafel/lavabo in de badkamer? Neemt ook teveel plaats in=ster 6.

Hee…verrek…het is zelfs een 6-sterren-resort!

Maar we klagen niet…echt niet.

Nog nooit mee gemaakt dat je lekker niks hoeft te doen onder de geïmproviseerde douche.

Je kiept bij elkaar, met een bakje, water over je lijf, je sopt elkaar lekker in en dan spoel je alles af, ook met een bakje water.

Romantisch toch???

Zeker als op dat moment al het licht uitviel.

Pikkedonker maar dan ook pikkedonker was het in onze exclusieve badkamer.

Achja…het had ook wel wat!

Tja….en dat je uren langer onder de douche mot staan om je helemaal te ontschuimen…tja…dat mot je maar voor lief nemen….hahahaha.

En het eten is ook exquis!!!

Rijst, rijst en nog es rijst.

Wel met een stuk verse vis of een lekkere, vette , uitgebakken varkenslap.

Ook groentjes in alle variaties.

Heerlijk gezond.

EN…opvoedkundig….want als je niet netjes je bordje (Lees: schalen) niet leeg eet, dan krijg je ’s avonds dezelfde hap voor je neus….wel heerlijk koud…want dat verfrist je maag.

Uiteraard heeft dit dan wel heel de dag lekker blijven doorbakken in de zon en ohja….toch wel met wat extra vlees erbij….in de mate dat mieren vlees op hun lijfjes hebben.

We hebben met volle teugen genoten van de rust, van de stilte.

Je hoort gewoon de stilte….echt waar.

Een aparte gewaarwording hoor!

En natuurlijk kijken we dwars door de “foutjes” heen.

Zo heeft alles en iedereen zijn charmes.

Wij waarderen enorm hoe dat de mensen ontzettend gastvrij zijn….al is dat niet altijd op “onze” manier.

En dat maakt onze reizen zo bijzonder voor ons en dat maakt onze verhaaltjes zo bijzonder voor jullie!

Allemaal een dikke knuf en de hartelijke, rustgevende groetjes van 2 levensgenieters.

Kusjes xxx en na doedoeiii.

Op weg naar ons droomland!

Hallo allemaal,

Na 5 weken door Maleisië getoerd te hebben, vonden we het weer es tijd om “iets” anders te gaan bezoeken.

Ditmaal…hup….naar de Filipijnen…ons droomland!

We hebben 2 nachtjes geslapen in hartje Manilla.

Daaro niet al te veel rond gekuierd.

Zelfs geen ene foto gemaakt…je weet maar nooit hee wie je daar allemaal tegenkomt…maar in ieder geval geen Sinterklaas en ook de Kerstman niet.

Ook om een slaapplekje te vinden sloeg enorm tegen.

De goedkopere hotels zijn vuile, smerige hokken in onbetrouwbare buurten.

Zoek je wat “veilgers” en iets schoon, dan betaal je al gauw het vier -of vijf dubbele.

Nou moe…

We hebben een hele dag zowat rondgehangen in een heel nette overdekte winkelcentrum….niet om dat we dit graag wilden….nee door “gedwongen” omstandigheden….lees verder voor het vervolg…

Superveel restaurantjes en alle soorten winkels.

Er is zelfs 1 enorme grote kledingzaak, zowat 8 x zo groot als bij ons de C&A bijvoorbeeld.

Qua mode is het hetzelfde als in Nederland.

We wilden heel graag een dongel kopen, zodat we gemakkelijk internet zouden hebben.

Eerst alle moeite gedaan om een winkel te vinden.

Hadden we een winkel gevonden, stond me daar een wachtrij van hier tot gunder.

Maar alle winkels hebben iemand aan de deur staan, deels bewaking, deels om volgnummertjes uit te delen, deels om info te verstrekken.

En zo iemand hielp ons en zo moesten we niet uren in de rij staan wachten.

Goed uitgelegd wat onze bedoeling was.

En ja hoor….hun verkochten van die USB-sticks waardoor je op het internet zou kunnen komen (Hetzelfde systeem als met telefoonkaarten…).

Heel simpel, heel gemakkelijk.

Niet dus…

Het lukte ons niet om op internet te geraken, na de installatie.

Terug naar de winkel.

Terug bij dat mannetje aan de deur.

Wat bleek nou…we konden wel op het internet maar alleen voor Facebook,Twitter en zo maar niet om te Googlen.

En daar ging het nou net om!!!

Ja…dan graag ons geld terug.

Maar dat was gemakkelijker gezegd, dan gedaan!

Eerst ging hij naar een overste om heel het verhaal uit de doeken te doen, deze overste verschoof het hele geval door naar iemand anders, deze iemand anders had geen tijd, dan maar naar Pietje….kortom…het alom gekende “van-het-kastje-naar-de-muur”verhaaltje.

En wij maar wachten en wachten en wachten…

En je mag net kwaad worden hee….altijd blijven lachen…anders is het gezichtsverlies….en dat is het allerallerergste wat je kan overkomen!

Na een half uur gehannes en gekloot werd er een volgnummertje in onze handen geduwd.

Braaf als we zijn, zaten we netjes onze beurt af te wachten.

Totdat Ro het op zijn heupen kreeg (per uur werd er 1 klant behandeld…zo ontiegelijk langzaam zijn ze daar! )

Om iets te kopen, dan lukt dat in 5 minuten tijd maar om je geld terug te krijgen dan zou je uuuren motten wachten???

Ik dacht het niet…

En zo stonden we dan toch iets sneller buiten dan verwacht, met onze centjes!

Nou…dan maar naar die andere winkel, die ook dongels verkoopt.

Gelukkig hadden we deze keer onze laptop mee genomen.

Hetzelfde verhaal verteld maar nu duidelijk gevraagd of we er mee kunnen Googlen.

Ja hoor…geen enkel probleem.

Je koopt zo’n dongel en voor een x-bedrag kan je 240 uur op internet oftewel 10 dagen.

Tenminste….zo hadden wij dat begrepen.

240 uur = 10 dagen aan 24 uur/dag.

Hartstikke mooi….zijn wij even zoet…want ja….240 uur internetten, is best wel veel hee!

Toch???

En daarna koop je gewoon weer surfminuten….net als een prepaidkaart voor je gsm.

Zo simpel als wat.

In nog geen 5 minuten hadden we zo’n stick gekocht en dat manneke….inderdaad….dat manneke aan de deur…was zelfs zo behulpzaam om alles voor ons op onze laptop te installeren.

Alles net geïnstalleerd, wilden net vertrekken, zien we op het doosje “Valid 10 days”.

Ohhh nee…not again!!!

Wat bleek nou…we konden wel 240 uur op het internet maar dat moest wel binnen die 10 dagen gebeuren, anders was het verlopen.

Ik dacht het niet…en zeker niet voor dat geld!

En toen begon hetzelfde riedeltje als in die andere winkel.

Precies hetzelfde gezeik.

Wel met als resultaat dat we ook hier ons geld hebben terug gekregen maar geen prepaid internet hebben.

Ach ja…kleinigheidje hou je toch hee…

De volgende ochtend, nou ja…het was nog nacht, moesten we om half 4 ons nestje uit.

We vlogen om 7 uur naar San José op het eiland Mindoro.

Dus toch niet naar Cebu.

We gaan van San José naar Puerto Galera en proberen daar, bij het immigratiekantoor, een visum te krijgen voor 59 dagen (inclusief de 21 dagen die we nu al hebben).

In ieder geval was het weer liefde op het eerste gezicht!!!

Het valt dus direkt op dat de Filipijnen, althans een heeele grote hoop, supervriendelijk zijn, heel veel lachen en heel behulpzaam zijn.

Zelfs in de grote stad.

Doe daar bij flinke klutskes cultuur, meestal veel zonneschijn, oogverblindend mooie natuur en heel divers(bergen, vulkanen, rijstterrassen, watervallen, jungle, meren, rotsen, …) heel veel zee en strand, onderwaterwereld om van te dromen,…

Kortom: Een droomparadijs, voor iedereen!!!

Een sublieme aanrader.

Echt waar…maar het is wel besmettelijk….hahahahha….en je komt nooit meer van dat virus af.

For ever in love with the Philippines!!!

Effe Googlen: Palawan, El Nido, Coron, Boracay, Bohol, Bagiuo, Cebu, …Google gewoon effe op alle 7.200 eilanden….hahhahhaaa

Heel veel liefs, dikke knuf en de hartelijke, verliefde groetjes van 2 globetrotterkes xxx.

Na doedoeiiiii…

Bijna beroofd!!!

HalliHallo daaro,

Nog steeds slijten we onze dagen door op Langkawi.

Meestal liggen we rustig te zonnebaden, in de schaduw, met een goei leesboek in onze handen of met een MP3tje aan onze oren en dan oorverdovend mee lallen, zonder geluid, met onze favoriete songs en liedjes.

Af en toe onze oververhitte lijven afkoelen in de zee, met zijn 24-28 graden.

Een romantisch strandwandelingetje kan er dan ook nog wel er van af, als het maar niet al te vermoeiend is….hahahaaa…en tussendoor lessen we onze dorst met een heerlijk, lekker, ijskoud biertje…eh…bedoel…limonaadetje en stillen we onze hongertjes met chips.

Opdat het toch niet al te saai zou worden (Is eigenlijk een grapje hoor…), hebben we besloten om de volgende dag een toertje te doen rondom het eiland.

Gelukkig zaten we niet zo met een hele uitgebreide hubsebups in het bootje.

Het eerste eilandje zou een snorkeleilandje zijn.

Mooi niet dus.

Maar dat geeft niks want het eilandje was gewoonweg paradijselijk, dus je miste het snorkelen niet eens.

Wel waren er een andere hoop mensen…maar we zijn niet mensenschuw…dus we zijn er niet weg gelopen….hahhahaa.

Het eerste wat we zagen , als we er net aan kwamen, dat waren…juist ja…apen!

En natuurlijk werd de camera boven gehaald.

Maar Ro moest snel zijn want de hele familie aap verdween al snel genoeg in de jungle (“de bossen in” klinkt zo Hollands hee, “jungle” klinkt een stuk stoerder….Toch???)

Dag aapjes, daaaag…

Nu effe de zee in.

Onze spullen (2 grote camera’s en tassen enzo) hadden we bovenop een boomstronkje gelegd, zodat we vanuit het water, alles in de gaten konden houden.

Ohzooo heerlijk, ohzooo verfrissend…

Een duikje hier, een plonsje daar…

Zo ontspannend, zo rustgevend, zo relaxed!

Maar uuuuhhh….Waar zijn onze spullen gebleven???

Shiiittt….met een noodgang raceten we het water uit.

Weg met de ontspanning, weg met de rust, weg met de relaxing!!!

Ik kan jullie verzekeren dat je hart dan driedubbele, achterwaartse salto’s aan het maken is…

Maar wat was nu het geval???

Alles was gewoon op de grond gekieperd, inclusief Ro zijn bril, door familie Aap.

Op zoek naar eten dus.

Een meter van je vandaan staan ze je gewoon uit te lachen…

En zo zie je geen aap en zo is heel het strand bezaaid met apen!

De een nog brutaler dan de andere…

Maar ze zijn wel fotogeniek!

Zonder morren staan ze te poseren.

En als je er bang voor bent, dan blijven ze doodleuk bovenop je spullen staan!

Gajes!!!

Daarna de zee weer op.

Langkawi is omringd door wel meer dan 90 eilanden en eilandjes.

Allemaal even mooi, allemaal even prachtig.

Echt…schitterend!!!

De volgende stop is weer zo’n een toeristische attractie, waar we eigenlijk niet van houden.

Maar het is toch zeker wel meeeer dan de moeite waard om beeldschone foto’s te schieten.

Eagles feeding, arenden voeren…

Er liggen een paar bootjes bij elkaar en dan ieder zijn beurt, worden er stukjes vlees in de zee gegooid waarop de arenden komen afvliegen en de stukjes vlees uit de zee op pikken!

Waauuwww…wel heel indrukwekkend hoor.

Die arenden, dat zijn me een joekels zeg en dan zooo dichtbij…

En zo veel…

Once in a lifetime!!!

Toen gingen we op weg naar een groot meer, middenin een eiland.

Eerst een hele stuk wandelen, omringd door apen.

Als je een fles drinken bij je houdt, dan heb je heel veel kans dat je besprongen wordt door zo’n makaak en die pikt dan doodleuk je fles water weg!

Zelf gezien…Gelukkig niet mee gemaakt…

Er is zelfs een wilde aap die veel rondom het toiletgebouw zwerft.

Maar als de wc-madam tegen die aap “Foto” zegt, dan gaat dat beestje poseren.

Het is alleen zij die dit kan vragen en het is toch een wilde aap.

Het meer (zoet water!) zelf was wel even leuk om gezien te hebben.

De omgeving was wel wederom prachtig.

En zo zijn we aan het einde gekomen van dit verhaaltje.

Morgen weer een nieuwe dag, weer een dag om van te genieten!

Hou jullie haaks!

Allemaal een dikke knuf en heel veel liefjes….daddaaaa…Mo & Ro xxx.

Op visite in een paradijsje.

HaiHaaiHaaai everybody,

Het internet wordt flink afgestruind door ons, op zoek naar info-info-info, over van alles en nog wat.

En zo belanden we, viavia, bij Nederlanders (Ria & André), die op Langkawi wonen en een resort hebben.

Altijd interessant om nieuwe mensen te ontmoeten en altijd heel interessant de verhalen van deze mensen aan te horen.

Van iedereen leer je wel iets, van iedereen steek je wel wat op…

We werden uitgenodigd door Ria & André om “even” langs te komen voor een babbeltje….You never know hee…

Nou…we kwamen daar aan en we wisten niet wat we zagen: Zooo wonderlijk mooi, zooo hemelsprachtig, zooo midden in de volle natuur.

Echt!!!

Het ultieme vakantieplek!!!

In het midden staat een heel groot, traditioneel , houten, Maleisisch landhuis, op palen.

Ingericht met heel veel charme en gezelligheid, met hele mooie meubelen en decoratie…op en top!

Daarom heen staan grote, houten bungalows..

Elke bungalow heeft zo zijn eigen, persoonlijke look en is volledig ingericht.

Natuurlijk ontbreekt het zwembad er niet.

De tuin is super onderhouden.

Tussendoor zie je wel een stuk of 4 honden huppelen.

Honden, die hun gered hebben van een erbarmelijk leventje en nu gelukkig als echte honden er uit zien.

En alles is omgeven door bergen, rijstvelden…puur de natuur!

Maar google maar even naar hun website en je zult het dan zelf kunnen zien.

Ik waarschuw jullie wel…Je gaat lopen kwijlen…

www.sunsetvalley.com in Langkawi/ Maleisië.

We werden heel hartelijk en heel warm ontvangen door Ria & André.

Gezellig gebabbeld, heel veel info ontvangen.

Tussendoor een uitstapje gemaakt naar de plek waar hun hun nieuwe huis, over een poosje, zullen hebben.

Nou…Een uitzicht daaro…Echt….Dat kom je niet vaak tegen!!!

TopTopTop!

’s Avonds zijn we gezellig uit eten gegaan, met nog een ander Nederlands koppeltje.

Een plekje in DownTown, bij een Chinees.

Het restaurantje zelf stelde niet veel voor.

Ria & André hadden het idee om allemaal kleine gerechtjes (look-a-like een rijsttafel maar dan anders…) te nemen opdat we dan zouden “leren” om es een keer wat “anders” te eten.

Zo gezegd, zo gedaan…

Nou…We waren natuurlijk reuze nieuwsgierig wat we op onze borden zouden krijgen.

Het was heel veel EN het was me toch heeeerlijk joh!!!

Nee echt…Het maakte niet uit wat je nam…alles maar dan ook alles smaakte voortreffelijk…

Ik hoef jullie dan ook niet meer te vertellen dat we bijna alles opge(vr)….eten hebben!!! Hhahahaaa

En dat voor een habbekratsje…

De chefkok heeft nog , persoonlijk aan ons, een demonstratie gegeven, hoe je van groente en fruit allerlei bloemetjes en beestjes en zo kunt maken met snijwerk.

Echt heel kunstig, echt heel knap!!!

Wederom een heel geslaagde dag, een dag waar we nog lang op zullen terugblikken…vol gezelligheid, vol charmes, vol plezier, vol smulgenot!

Heel veel liefs en de hartelijke, nog steeds zonnige groeten met af en toe een fikse regenbui van 2 levensgenieters, Mo & Ro.

Dikke kus en zwaaizwaai…

Wilde dieren gespot!

Van Oost naar West.

HalliHallo daaro,

Om 8 uur ’s morgens hebben we eerst met zijn allen (Jaja, samen met de Belskes) de taxiboot genomen, richting het vaste land.

Geen tijd natuurlijk voor een ontbijtje.

Ahnee hee…dan zouden we nog vroeger ons mandje uit gemoeten hebben.

Dat ontbijtje namen we wel samen op het vaste land…als afscheidsdineetje maar dan ’s ochtends.

Gelukkig vonden we een eettentje dat open was.

Vanaf 1 augustus is de Ramadan van start gegaan en aangezien Maleisië een moslimland is, doen die daar braafkens aan mee.

Maar door die Ramadan is bijna alles gesloten, zo ’s morgens…ook winkeltjes enzo.

Natuurlijk omdat er in de wijde omgeving maar 1 eettentje was, zat dit stampvol met mensen.

Het was er zelfs zo druk dat de bediening geen tijd had om je bestelling op te nemen.

Ons Rootje was ondertussen druk bezig met het uitpluizen van de busrijtijden.

Komt ie ineens aan zetten met een taxi, die ons naar het busstation zou brengen.

Maar we moesten echt opschieten want de bus zou al over een kwartiertje vertrekken.

Dag ontbijt.

Dag lieve vrienden!

En zo gebeurde het dat plotsklaps het afscheid van onze nieuwe vrienden voor onze neus stond.

SnifSnifBleirBleirSnotterSnotter…

Onze wegen zijn gescheiden.

Hun linksaf, wij rechtsaf.

Maar…zoals alles en iedereen, nemen wij ook hun in ons hart mee op onze verder reizen.

En ooit, ooit zullen wij ook hun weer tegen het lijf lopen.

(En die “ooit” zal eerder zijn dan ooit…zeker weten!)

Op het moment dat we halsoverkop in die taxi sprongen, wilden we eigenlijk verder naar het noorden, naar Kota Bahru.

Het was de bedoeling om daar 1 of 2 nachtjes te blijven en dan verder trekken naar de andere kant van Maleisië, naar het eiland Langkawi.

Wat hebben we toch steeds met die eilanden hee ???

Maar de taxichauffeur had andere plannen.

Hij bracht ons naar een ander plekje van waar de bus rechtstreeks zou rijden naar Langkawi.

Okee…ook goed.

Direkt de bus in.

Deze keer een luxebus…met een handvol mensen er in.

Wat een verademing.

Zo’n 6,5 uur gehobbeld in de bus.

Hup…weer in een taxi om ons naar de ferry te brengen.

Effe motten wachten daar en dan anderhalf uur met de ferry mee.

Een gesmeerde dag…alles verliep vlekkeloos.

Op het eiland Langkawi zijn we even van onze principes afgestapt.

Deze keer geen wachtende Mo met al de rugzakken en zoekende Ro op jacht naar hutjes.

Nee hoor…de taxi in en de chauffeur zou wel een goedkoop plekje vinden.

En inderdaad…een goedkoop hutje…bijna direkt op het strand…maar zonder internet.

Daarom verhuizen we morgen naar een ander hutje waar ze wel internet hebben en waardoor eindelijk deze verhaaltjes richting jullie gaan komen.

NOU...DOOR HEEL DE DAG ZO TE REIZEN EN DOORDAT ALLE WINKELTJES ONDERWEG GESLOTEN WAREN, WAS ONS AVONDETEN OOK TEGELIJKERTIJD ONTBIJT EN LUNCH!

IK KAN JULLIE VERZEKEREN DAT WE ONS DINEETJE HEBBEN BINNENGESCHROKT...WE WAREN UITGEHONGERD EN UITGEDORST.

We kunnen nog niet zo veel van Langkawi zelf zeggen.

Het is een heel groot eiland, met verschillende baaitjes en een hoop jungle middenin.

Een eigen vliegveld.

Ook een stadje.

Toeristen genoeg maar het is best wel kalm…volgens de insiders.

Na de Ramadan zal het een stuk drukker zijn met Maleisische toeristen.

Heel het eiland is wel omringd met zeker meer dan 90 eilandjes…en dat geeft een prachtuitzicht.

Het water bij ons strandje is niet spectaculair.

Niet helder en niet mooi van kleur.

Voor onze deur kan je ook niet snorkelen.

Maar het kan niet elke dag feest zijn hee!!!

Hiero kunnen we eindelijk wel een scooter huren om het boeltje te gaan verkennen.

En om weer es wat fotootjes te gaan schieten.

Want met al dat geklep met onze Belgische troelalaatjes, stond foto’s maken op een heel zacht vuurtje.

HeHee…eindelijk zijn jullie weer helemaal up-to-date met onze verhalen.

Geniet ervan zou ik zeggen.

Heel veel liefs en de hartelijke zonnige-soms-met-een-regenbuitje-door groetjes van Mo & Ro xxx.

PS

Het gaat hartstikke goed met onze eigen 3 musketiers op Koh Tao.

De boys zijn begonnen met hun cursus “DiveMaster”.

Ze kunnen heel goedkoop een huisje huren, met alles erop en er aan…ook internet en televisie enzo.

Ook een scooter kunnen ze zonder problemen huren.

Alleen Cis (=Vriendin van Robin) heeft ontzettend last van oorpijn waardoor ze zeker niet kan proberen om te gaan duiken.

Maar ik ben er heel zeker van dat ze hun zelf opperbest vermaken!!!

Nietwaar luitjes???

PS

Met ons/Veerle der Nikietje gaat het ook hartstikke goed.

Ze ziet er heel verwilderd uit op de foto’s die Veerle ons toestuurde.

Maar schijn bedriegt want door de wilde haren heen, zie je dat Nikey heel gelukkig is (en daardoor wij ook!).

We missen haar wel heel erg maar we weten dat ze in gouden handen is.

PS

Over zo’n 10 dagen gaan we richting de Filipijnen.

Ons vliegticketje hebben we net gekocht.

Joepiedepoepie…

Na doedoeiii…