Ik vertrek...

In „Ik vertrek“ volgen we Nederlanders die op het punt staan om te immigreren.

In deze aflevering ontmoeten we Mo en Ro die op het punt staan om te vertrekken naar de Toscane om daar een

Bed & Breakfast te beginnen.

Nou, tijdens onze vakantie zijn wij eigenlijk heel toevallig op dit prachtig stuk domein terecht gekomen, in the middle of nowhere.

En ja, alletwee werden wij op slag verliefd op dit pareltje.

Moet je es kijken, dit is toch echt waanzinnig mooi???

Wat een huis, wat een omgeving!

En ja, het was echt wel een koopje, hoor.

Zoiets maak je maar 1 keer in je leven mee.

Door onze kippenhok te verkopen, konden wij van de overwaarde dit kopen en ons budget voor de verbouwing is

ruimschoots voldoende.

Een aannemer vinden wij niet nodig omdat het gewoon hier en daar een beetje kluswerk is.

Uiteraard kunnen wij dat heel goed zelf.

Of wij ervaring hebben met verbouwen?

Verbouwen? Hoezo? Nee, joh, hier en daar een likje verf, muurtje weg, plankje er tegenaan, gordijntje ervoor en alles heeft een andere uitstraling!

Ok, we beseffen wel dat er best wel het 1 en ander er aan moet gebeuren maar eerlijk gezegd draaien wij onze handen er niet voor om, hoor.

Kijk, van deze ruimte gaan we een woonkeuken maken.

De meeste tijd zullen wij hier toch wel zijn, dus dan is een ruime, praktische keuken toch wel een must.

Effe de muurtjes wat bijwerken en dan een likje verf er over, nou…dan heeft het toch direkt een andere look?

We willen gewoon alles zo basic mogelijk houden.

Wij willen niet de ziel van het huis wegnemen, weet je wel.

Less is more!

Dan zou dit onze slaapkamer worden.

Vensters hebben we niet nodig.

Lekker goedkoop want dan hoeven er ook geen gordijnen te hangen.

Misschien wel een behangetje er tegen aan.

Dat vult lekker al die gaten op.

En het bespaart weer op onze onkosten.

Jaja…een mens moet wel vindingrijk zijn, nietwaar?

Nu gaan we even kijken waar de gastenverblijven zouden komen.

Wat zegt u?

Waar onze badkamer gaat komen?

Verrek…goed dat u het zegt. Helemaal er niet bij stil gestaan.

Ach ja, kleinigheidjes hou je toch!

Tja, dat wordt dan maar wat improviseren, zekers?

Met een piesemmertje en een watersklang komen we al een heel end, hey!

Anyway, deze schuur zouden we dan verbouwen tot 4 gastenkamers.

Dat moet voldoende zijn om een royaal leven te leiden.

Want ja, eerlijk is eerlijk…natuurlijk zijn we naar hier verhuisd voor de natuur met al zijn pracht en praal, voor de rust, de vriendelijke mensen maar ook om bakken met geld te verdienen.

Of dit geen onrealistisch gedachtengang is?

Nou, ik denk het niet.

Als je ziet hoeveel mensen er vertrekken naar het buitenland dan kan het toch niet anders dat deze mensen zowat al slapende rijk worden?

Nou, en wij willen dit ook wel eens mee maken.

Niks mis mee, toch?

Dit is dan de schuur.

Misschien komt er volgend jaar wel een nieuw dak er op.

Dan zullen we de eerste klappers wel binnen geharkt hebben!

Voorlopig zullen wij die gaatjes afdekken met een stuk zeil.

Zo in de natuur zal er niemand zijn die zich stoort aan een stukje plastic.

Van zo een ruimte wordt er dan een gastenkamer van gemaakt.

Dit muurtje wordt dan effe weggekapt.

Al die brokstukken worden dan weer aan elkaar gemetseld zodat er een bed ontstaat.

Matrasje er op en je ligt je toch heerlijk te slapen?

Ook hier een likje verf.

In die hoek een grote plant in een mooie pot.

Wel een nepperd natuurlijk!

We zullen werk genoeg hebben dus geen tijd om al die planten effe water te geven.

En ja, zo weinig mogelijk ramen er in.

Vensters poetsen is nou eenmaal niet mijn grote hoby…hahaha.

Tussen al die gastenverblijven komen gordijnen te hangen want ja een mens is toch wel gesteld op zijn privacy.

En in het midden komt 1 hele grote badkamer.

Natuurlijk met een toilet er in, een douche, ook met een gordijntje…voor de privacy..weet u wel.

We staan nog te dubben of er een ligbad er in komt.

Zoals eerder gezegd:“Minder is Meer“ en dit zou dan eigenlijk TE overbodig zijn!

Wat wij onze gasten kunnen aanbieden als dagtripjes, ontspanning entijdverdrijf?

Euhhh…tja…daar laten wij onze gasten helemaal vrij in.

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat wij wildvreemde mensen gaan opdringen wat hun moeten gaan doen in hun vakantie.

Dat is ieder voor zich, zou ik zeggen.

Daar bemoei ik me allemaal niet mee, hoor!

Of de mensen zich niet ergeren aan de snelweg die hier achter ligt?

Of aan de treinen die hier elk uur passeren?

Of aan het vliegveld hier om de hoek?

Nee, natuurlijk niet.

Het huis is toch omringd door een mooie tuin?

Mensen kijken toch niet verder dan dat hun neus lang is.

Plus wij gaan het zooo druk krijgen met gasten dat wij onze gasten kunnen selecteren.

De zeikerds en de Pietjes Preciesjes laten we lekker thuis.

Nee, joh…Dat komt allemaal goed!!!

Moowtje en Roowtje zullen alles onder controle hebben.

Over een maand is al het kluswerk gedaan en zal de tuin er picobello er uit zien.

Ik zou zeggen: „Mensen, boekt u alvast maar“!!!

„Schat, Schaa-at, SCHAAAAT…Wakker worden.“

„Opstaan, we moeten zo gaan werken.“

„Heb je nog heerlijk gedroomd vannacht?“

Ach ja…een mens mag toch nog altijd blijven dromen, hey lieve mensen!

Hartelijke groetjes van ons, Monique en Roland.

Hydra.

HalliHallo daaro,

De volgende ochtend stonden we gepakt en gezakt om met de boot naar Hydra te varen.

Na een tochtje van anderhalf uur… en 2 dolfijnen gespot... kwamen we aan in het pittoreske dorpje Hydra.

WoW!!!

Wat een droomplekje, wat een plaatje!

Zo schitterend mooi.

Hydra was dus een oud vissersdorpje aan een baai.

Door de jaren heen is het uitgegroeid in een wereldbekend dorpje door zijn pittoreske uitstraling EN doordat het autovrij is.

Ook motors en scooters zie je hier niet.

Alles wordt te voet gedaan of wordt per ezeltjes vervoerd.

De veerboten varen af en aan.

Zeilboten...de 1 nog sjieker dan de andere...vinden ook hier hun weg.

Of dit allemaal niet genoeg is, zelfs kanjers van cruisseschepen met massa`s toeristen aan boord, weten Hydra te vinden.

Daarom is het niet aangeraden om Hydra te bezoeken tijdens het hoogseizoen.

Te druk, te toeristisch.

Gelukkig, als wij er waren, was het precies gezellig genoeg.

Niks geboekt deze keer.

Dus Mo werd met heel hun vakantie-hebben en -houwen weggezet op een terrasje met uitzicht op de baai.

En Ro ging op zoek naar een slaapplekje.

Bergje op, bergje af.

Trappetje op, trappetje af.

Goed voor de conditie!!!

Uiteindelijk had hij een hotelletje gevonden, midden in het dorp.

Niks bijzonders maar leuk en gezellig genoeg.

De volgende dag zijn we op ons gemakje gewandeld naar een ander haventje, een stuk verderop, naar Kamini.

Onderweg nog pootje gebaad in de zee.

Jammer...iemand is vergeten om de zee te verwarmen zodat het een echte frisse duik werd.

Maar wij, als echte die-hards, hebben heerlijk geplonsd.

Te kust en te keur wat terrasjes betreft,

Dus aan lekker eten en cocktails ook geen gebrek.

En zo hebben wij ons een paar dagen super vermaakt.

Wel werd het tijd om een nieuw eiland te verkennen.

Het werd Poros. Een half uurtje met de boot.

Dus Poros...here we come!!!

Lieve knufff en tot de volgende keer, luitjes.

Griekenland...wederom een paradijs!

Lieve mensen,

Wat zou het leven zijn zonder een vakantietje tussendoor?

Ditmaal op een klein ontdekkingsreisje naar Griekenland.

Na een kort vliegreisje zijn we aangeland in Athene.

Toch maar voor de zekerheid een kamer geboekt via het internet.

Als rasechte backpackers...ahuum...namen we de metro ipv de taxi.

Toch al ietsje meer avontuurlijker, zo met de metro.

Het ritje duurde in totaal een half uurtje.

Natuurlijk, hoe dichter naar het centrum toe, hoe meer mensen in de metro.

Alles verliep keurig en net...totdat Mo...met haar arendsogen...een zakkenroller spotte.

Jaja, wij hebben niet voor niks alle afleveringen gezien van "Oplichters in het Buitenland" en onze wijze lessen eruit getrokken!

Jawel, deze heel keurig uitziende man betastte 2x kort achter elkaar de broekzak van Ro.

Direkt gingen bij Mo alle alarmbellen af en zonder na te denken, stond ze in een imposante aanvalspositie paraat om haar Rootje met huid en haar...euuhhhh...bedoel...om met hand en tand te beschermen.

Met toeters en bellen, volumegeluid op zijn hardst, schreeuwde ze moord en brand om zo de volle aandacht te trekken.

En ja...gelukkig heeft heel deze aanvalstechniek een grootscheepse diefstal kunnen voorkomen.

PS...lees het bovenstaande verhaaltje met een heeeele groooove korrel zout.

Maaaaar….het is wel waar van die zakkenroller. Gelukkig...doordat hij zag dat Mo keek, heeft hij niks ondernomen.

En toen stonden we midden in Athene, midden in een aggenebbisse buurt.

NouNou, ons geboekte hotel zal ook wel niet zo veel voorstellen.

We zien het wel! Wij zijn al wel wat gewend, na al onze wereldse omzwervingen!!!

Wonder boven wonder werden we te woord gestaan door een heel vriendelijke receptionist aan een netjes uitziende balie.

Nou, dan zal de rest toch ook wel top in orde zijn?

Toch?

Vergeet het maar.

Op het bed lagen 2 losse matrassen die direkt in alle richtingen verschoven en waarbij alle veren zo recht in je rug staken!!!

Elke keer dat je je dus omdraaide, had je het gevoel dat je uit het bed sodemieterde.

Wat een belevenis! ALS je het ruim zou zien...

En dan zullen we maar zwijgen over de badkamer.

Echt letterlijk, kon je je kont er niet in keren.

Nou weet ik ook wel dat ik geen mini-bipsje heb...maar toch!

Zelfs Barbie zou hiervoor halsbrekende toeren ervoor moeten uithalen!

Nee...1 ding staat vast...hier komen we nooit meer terug!

Gelukkig gingen we de volgende dag, met de boot, naar Hydra.

Een paradijsje op aarde!!!

Tot de volgende keer...vanuit Hydra.

Lieve Griekse groetjes van ons, Mo & Ro xxx

Hongarije: We komen deraan...

Hallo lieve mensen,

Nadat wij Fer & Erik gedropt hadden op het vliegveld, zijn wij door gereden richting Hongarije.
Onze eerste vakantiebestemming was Heviz.
Heviz staat wereldbekend om zijn "kraterbad".
Dit meer is het grootste natuurlijke meer met geneeskrachtig water van Europa. Temperatuur ligt in de zomer zo tussen de 32 en 35 graden.
Nee, niet echt om af te koelen maar het doet zo veel deugd voor je pootjes, huid en alles wat bij een lichaam komt kijken.
Elke seconde stroomt er 400 liter thermaal water uit de bron in het meer. Dus elke 3,5 dag wordt het water op een natuurlijke manier ververst.
Zo, genoeg googel-taal.
Ons hotelletje lag midden in het dorpje. Niks bijzonders maar goed genoeg.
De ochtend gaf een bewolkte aanblik. Geen "meer-weer", zeg maar dus besloten we de omgeving wat te verkennen met de auto.
Zo kwamen we al redelijk snel terecht aan het Balatonmeer.
Meestal kon je het meer niet zien doordat het riet je zicht belemmerde.
Op verschillende plaatsen had je een strand. Maar dan moest je eerst door een gebouw lopen waar restaurantjes waren gevestigd en snuisterijwinkeltjes enzo. Jammer genoeg waren werklui volop bezig om alles in orde te brengen (renoveren, schoonmaken,...) voor het grote zomerseizoen.
Resultaat: Tot nu toe was het geen geslaagd dagje.
De natuur was best mooi maar de huisjes en de tuintjes hadden geen charmante aanzicht. Tegen de middag kwam het zonnetje om de hoek piepen. Daarom hadden we besloten om vandaag dan toch te gaan pootje baden in het meer van Heviz.
Mensen genoeg met hetzelfde idee als ons maar omdat het meer zo groot is, omringd door ligweiden, had je niet het gevoel dat het overbevolkt was.
Ik kon van het heerlijke warme water niet genoeg krijgen dus heb ik 3 uur aan 1 stuk door rondgedobberd. Ro genoot er ook van maar hij vond het ook zalig om effe een dutje te doen in het zonnetje.
Per toeval hebben we 's avonds een ouderwets Hongaars eettentje gevonden. Hartstikke druk. Een goed teken.
En inderdaad het eten was verrukkelijk en een oergezellige sfeer.

De volgende dag hebben we het Balatonmeer verkend maar dan aan de andere kant. Jammer genoeg hier hetzelfde gebeuren als aan de andere kant. Op 1 dorpje na (Szigliget) kon het Balatonmeer ons niet echt bekoren.

Maar niet getreurd...ons kennende zorgen we er gewoon voor dat we het toch naar ons zin hebben!
Daarom besloten we om braafjes terug naar Oostenrijk te gaan.
Nee, natuurlijk nog geen zin om naar huis te gaan. We hebben 4 daagjes gelogeerd in een wellness-hotel, met alles derop en deran.
Chillen, relaxen en volop genieten van de rust en het lekker niks doen.
En zo konden we alsnog spreken van een geslaagde, rustgevende vakantie!

Tot de volgende keer, luitjes.
Audoe...Mo & Ro.

Broer en schone broer op visite.

Halllow lieve luitjes,

Eindelijk is het weer zo ver...eindelijk weer eens een "Reismee-verhaaltje".
Onze vakantie begon 2 dagen vooraleer broertjelief en schone-broer kwamen logeren.
Onze eerste vakantiedag bestond uit boodschapjes doen want ons en ons kennende houden wij wel van een bordje lekker eten met de daarbijbehorende drankjes.
De tweede dag was een opruim-poets-gezelligmakende dag.
Zondagmorgen was het dan zo ver.
Eerst richting het vliegveld getuft en eindelijk...na een lang uitgerekte anderhalf jaar...vielen wij elkaar dolgelukkig in de armen.
Wat hadden wij hier naar uitgekeken!
Op de terugweg voluit gekwebbeld, gebabbeld en ouwerwets gekletst.
Het leek net of de tijd gewoonweg heeft stilgestaan.
Natuurlijk voelde alles aan als vanouds.
De volgende ochtend stond Swarovski Kristal op het programma.
Sinds 2015 hebben ze een heel nieuw tentoonstelling plus winkel opgezet met moderne aspecten van Swarovski. Dit hele gebeuren ligt in een mooi park.
Met zijn moderne uitstraling heeft, was het een aparte ervaring.
Al met al een leuk dagje.
Slot Linderhof stond voor de volgende dag gepland.
Wow...echt klasse, dit kasteeltje, gelegen in een prachtig park, omringd door bossen.
Niet groot maar ohzo mooi gebouwd en ook het interieur was geweldig mooi om te zien.
Echt niet mijn stijl hahaha...maar...hoe konden ze het vroeger het toch allemaal maken en bouwen ? Sjapo, hoor...mijn petje er voor af!
Erik fungeerde als onze lokale gids. Hij wist enorm veel over dit kasteeltje te vertellen en nog meer over het wel en wee van het kasteelheertje.
De volgende dag effe relaxen voor iedereen.
Effe bijkomen van al het gesnater, al het gelach en al de gezelligheid!!!
De 1 stapte op de fiets...de ander heeft het dorp verkend.
En wij? Wij hebben onze koffers ingepakt want de volgende dag zou onze reis pas echt van start gaan...richtinghet Balatonmeer in Hongarije.
Ook moesten wij jammer genoeg alweer afscheid nemen van onze dierbare broer en schone broer.
Hopelijk zien we elkaar weer heel snel.
In ieder geval hebben wij enorm genoten van hun gezelschap.
Echt voor herhaling vatbaar!!!

En nu? Eerst 700 km rijden vooraleer we op plaats van bestemming zijn.
Herviz...here we come...

Lieve vakantiegroetjes van ons.

Terug naar de bewoonde wereld!

HalloHallo lieve mensen,

Geheel onverwachts zijn we toch richting Alona Beach gegaan.

Normaal gesproken zouden we eerst een dag of 10 op Tablas verblijven maar dat viel flink tegen.

Ook Camotes islands stond op ons to-do-lijstje.

Maar we hadden toch schrik dat ook deze eilandjes te eenzaam en te verlaten zouden zijn voor deze 2 ouwe backpackers hahhaa.

Vandaar onze keuze voor Alona Beach want daar is er altijd wel gezelligheid en volop te doen en te beleven.

We werden heel hartelijk en met open armen ontvangen door Ivo, onze vriend van daaro en ja, hij had ook nog es een slaapplekje voor ons.

Geen al te grote luxe maar wel heerlijk rustig en toch vlak bij de drukte.

Het eerste wat we deden was een lekkere, knapperige Wienerschnitzel veroberen in ons geliefd restaurantje.

ManManMan...wat hebben we dat gemist! Hahahaa.

Voor de rest hebben we echt vakantie gehouden.

Gewoon helemaal niks doen en niks gedaan en niks gemotten.

Heerlijk liggen te snoezen onder de palmbomen onder de stralende zon.

Vergezeld met een ijskoude rum-coke.

Tussendoor effe plonzen in de zee.

Wat een leven! Toch?

Af en toe & hier en daar ouwe bekenden tegengekomen.

Een BBQ-tje, koffiekletsjes, samen pilsjes pakken...het leek wel of de tijd gewoon heeft stil gestaan.

Alles voelde weer als vanouds.

Natuurlijk heerlijk rondgescooterd op het eiland.

Maar wat een veranderingen allemaal.

Big, big booming!!!

Overal maar echt overal wordt er volop gebouwd.

Hotels, nog meer hotels, restaurants, winkeltjes,...

Ro is ook een dagje gaan duiken bij Balicasag Island.

Ik ben mee gegaan om te snorkelen.

Echt heel leuk en ontspannend.

Tot mijn grote verbazing heb ik 6 supergrote zeeschildpadden bij elkaar gezien.

WoW!!! Echt de max!!!

Daarna nog es 3 stuks.

En...nog nooit eerder gezien...12 ontzettend grote doopvontschelpen in alle kleuren!

Die 10 dagen zijn voorbij gevlogen.

Daarna terug naar Manilla.

Onze laatste vakantiedagen zijn aangebroken.

Nog even genieten van Mowan, Niek en Margarita en de rest van de familie.

Nog even boodschappen gaan doen.

Want door Niek en Ivo gaan we ons etensstijl volledig veranderen...plant-based ;-)

Yep...het moet gewoon!

We gaan der voor!

Met uitpuilende, “gezonde” koffers (9 kg rijst hahaha, kweeniehoeveel produkten van de kokosnoot, mango-sapjes, jammetjes, pindakaas maar dan van cashewnoten,...) vliegen we richting huis.

Eerst nog “gezellig” 2 uur in het vliegtuig gewacht op het vertrek.

De eerste vlucht heeft 9,5 uur geduurd.

Dan een tussenstop van 8 uur in Riaad.

Echt een saaie vluchthaven.

Geen lekkere stoelen, geen eethoekjes en maar amper winkeltjes.

De tweede vlucht duurde 5,5 uur.

En dat was het dan weer voor deze keer!

Wat een geweldige vakantie was het weer.

De batterijen zijn opgeladen.

We zijn lekker uitgerust.

Heerlijk genoten van familie, vrienden en bekenden.

Zon genoeg.

Onze buikjes volgestouwd met Wienerschnitzels en rum-cokes.

Wat wilt een mens nog meer?

Er stond ons richting huis wel een grote verrassing te wachten.

Het heeft hier namelijk al volop gesneeuwd.

Zo gek en raar.

Het ene moment lig je te koken en te bakken in 34 graden en het andere moment lig je te klappertanden van de kou!

Nou, lieve luitjes...ik zou zeggen...audoe en tot de volgende keer!

Dikke knufff, Mo & Ro.

Dààaààààaààààaààààaààààaààààaààààaààààaààààaààg!!! xxx

Tablas...bijna moederziel alleen!

HalliHallow daarow,

Zondag.

Tablas...we komen der aan.

Via Airbnb hadden we een huisje gehuurd, aan zee.

Niet ver daar vandaan zou er een Italiaans restaurantje zijn.

Marktjes met groente en fruit zijn er normaal gesproken overal (hier niet).

Sari sari shopjes ook (hier niet).

Dit zijn mini-mini “winkeltjes” waar je de basisdingen kan kopen.

Simon, de verhuurder, wachtte ons op aan het vliegveld.

Het zou maar 45 minuutjes rijden naar “ons” huisje zijn.

Ondertussen stopte Simon ergens waar we van alles konden kopen.

En daar gingen we weer!

Maar die 45 minuten werden een uur.

Ok, Filipino tijd...DAT kennen we!

Maar dat uurtje werd anderhalf uur en ja, zelfs méér dan 2 uur!

Het grootste gedeelte van de weg was gelukkig geasfalteerd.

Het laatste stuk was zowat echt jungle en door het slechte weer van de afgelopen week vloog het modder je zowat om je oren!

En eindelijk...eindelijk waren we aangekomen in ons paradijsje!

WoW!!!

Het huisje wat we gehuurd hadden viel echt tegen.

Vooral het woonkamertje en de keuken.

Maar 1 klein gaspitje.

En als je weet dat wij en Niek & Co totaal verschillend eten, zou het dus een hele uitdaging gaan worden om te kokkerellen.

En geen uitzicht op zee.

Simon had wel een andere oplossing.

Een heel groot huis met een hele grote veranda en met uitzicht op zee.

Yesss!!!

Het kost wel wat meer maar dan hebben we weer een reden meer om straks weer hard te gaan werken hahaha.

Uitgehongerd dat we waren, liepen we eerst, over het strand, naar de Italiaan toe.

Want na zo’n dagje reizen had iedereen natuurlijk berenhonger en niemand had zin om te koken.

Wat?

Geen Italiaans restaurant?

Ok, als we maar eten op ons bord krijgen.

Wat?

Geen eten in huis?

Wat?

Geen elektriciteit?

Wat?

Geen kok in huis?

Nou, daar liepen we dan...4,25 ontmoedigde zieltjes...afgeknapt en vermoeid...terug naar ons wondermooi huis EN in het paradijs!

Het is gelukkig wel iedereen gelukt om toch wat eten in elkaar te flansen.

Dus de eerste dag hebben we toch overleefd!

De volgende dag volop gaan snorkelen met zijn drietjes.

Op zich best wel mooi.

Dus Ro en Niek hadden wel zin in een duikje of 2 deze week.

Margarita bleef bij Mowan.

Jammer genoeg werd Mowan zieker en zieker.

Een diepzittende hoest met de bijhorende snottebellen.

En dan zit je daar met een ziek manneke, afgezonderd van de “beschaafde” wereld.

Gelukkig hebben ze hulp gehad van de locals met hun kruidjes en zalfjes.

De andere dag moest er geshopt worden.

Dus Ro en Niek gingen “effe” met zijn twee op pad.

De tricycle met een bakkie vanachter leek hun de beste oplossing om de modderpaden te trotseren.

Lachend gingen ze weg.

Huilend kwamen ze terug...hahahaa.

Onmogelijk om zonder ongelukken boodschappen te gaan doen.

Niek zat in het bakkie vanachter en elke keer dacht ie dat ze gingen kapseizen in de modder.

Dan maar met de off-the-road-motor.

Nana...óók een heeeele uitdaging!

Maar het is hun gelukt. Vraag alleen niet HOE lang ze er over gedaan hebben.

Hierdoor viel natuurlijk wel ons ideetje in het water (lees: modder): normaal gesproken zouden we met zijn 4,25 op 2 scooters heerlijk, opt gemakske, gaan rond toeren op het eiland.

Jammer genoeg was dit echt niet te doen.

Ook het duiken werd een flop.

De enige duikschool had sinds kort de handdoek in de ring gegooid.

Nee, eerlijk is eerlijk, het was niet echt onze droomvakantie tot nu toe.

Gelukkig heeft Ro wel wat wandelingetjes kunnen maken met Mowan.

En hebben we met zijn allen rondgedobberd in het water.

Van Opa en Moma zijn wij omgedoopt door Mowan tot: Ipa en Ima.

Het is een toneelspeler eerste klas!

Zonder dat iemand het hem heeft aangeleerd, doet hij nu voortreffelijk een “ouwe man” na!

Als hij een afbeelding van Jezus ziet, zegt ie “papa” hahahaa (omdat Niek nu ook lang haar heeft).

En zijn favoriete mimiek is: Beautiful eyes.

Dan knippert ie volop met zijn oogjes...en ja....dan smelt je gewoon helemaal weg! (En dat heeft ie allang in het snotje hahaha).

Dan mot de grootste tegenvaller nog komen:

Zondags zouden we weer terugvliegen.

Zoals afgesproken zou Simon ons braafjes en gratis naar het vliegveld terugbrengen.

Drie dagen ervoor had hij zijn busje naar de “garage” gebracht voor onderhoud en reparatie.

Zaterdagavond kwam hij schoorvoetend naar ons toe.

Zoals wij het al van kilometers ver konden ruiken: Het busje stond nog steeds in de garage en zou voorlopig daar blijven ook!

Maar...problemen zijn er om opgelost te worden. Nietwaar?

Gelukkig had Simon al wel iemand kunnen regelen, ook met en busje.

Dit busje had geen 4x4 aandrijving.

Met andere woorden: Dat zou echt niet lukken om door de bagger, blubber en modder te rijden.

We zouden anderhalf uur van Simon vandaan, pas met dat busje verder naar het vliegveld kunnen gaan.

Misschien zouden we het eerste stuk met 3 tricycles kunnen gaan?

Mogelijk, zei Ro...als het niet meer regent.

Onmogelijk, zei Ro...zodra het wat regent.

Deze mogelijkheid was dus al een heel groot risico.

Met elke minuut die verstreek, kregen wij meer en meer het gevoel dat wij voorlopig niet van het eiland zouden geraken.

Waarom niet met de boot? zei Niek.

Hetzelfde verhaal.

Als het zonnetje schijnt, geen probleem.

Als het regent, komen ze zelfs niet opdagen.

Waarom vragen we het niet aan die man met die zwarte auto, Simon?

Volgens Simon was deze man echt niet hulpgevend aangelegd!

Daar zaten we dan: Hulpeloos en moederziel alleen op een bijna-onbewoond-eiland!

Gelukkig was deze niet-hulpgevende heerschap toch bereid om tegen een fiks bedrag ons te brengen naar de luchthaven.

Eind goed, al goed!!!

Maar ons zie je niet meer op een godverlaten plek!

Duuus...Alona Beach...here we come...yeahhh!!!

Flipse groetjes en dikke knufff...tot gauwkes, Mo & Ro.

Vakantie "Thuis" op de Filipijnen.

HalloHallo allemaal,

Eindelijk, ja eindelijk zijn we weer op Reismee met een reisverhaaltje.

Na anderhalf jaar hard zwoegen, werken en veel sparen waren we der wel aan toe aan een zon-palm-zee-vakantietje richting de Filipijnen.

Dus het was tevens ook ons huwelijksreis en familiereünie!

Drie vliegen in 1 klap!

De vlucht verliep zonder problemen, alhoewel het een oud vliegtuig was.

Maar het vloog hahahaa en daar waren we allang blij mee!

Ons “ouwe, trouwe” Niekootje stond ons op te wachten op het vliegveld in Manilla.

OooHhh....wat waren we dolgelukkig om hem weer terug te zien na al die tijd!

En nu vlug naar de rest van de familie...vooral naar Mowan!

Heerlijk om weer terug “thuis” te zijn (alhoewel Manilla op onze “blacklist” staat hahaha) en heerlijk om iedereen weer terug te zien!

En ja...hij is niet groot, ons manneke, maar het is wel een hele verandering...van baby'tje naar een Duracell-rennend-onvermoeibaar ukkie.

Opa en Moma hadden 30 kilo mee, alleen al aan speelgoed, kleertjes en wat dingetjes voor pa en ma.

Ach ja...een kleinkind mot verwend worden door opa en opoe. Toch?

De eerste 5 dagen logeerden wij bij Niek en zijn gezinnetje.

De planning was eerst dat wij met zijn allen ergens naar toe zouden gaan.

Een “weekendje” weg, zeg maar.

Doordat er onverwachts een vriendin van hun op bezoek kwam, konden hun niet mee.

Dan hadden wij het idee om met zijn tweeën de hort op te gaan.

Maar dat bleek kort dag te zijn omdat we vrijdags met zijn allen op vakantie zouden gaan naar Tablas.

Dus bleven we gezellig in Manilla rondhangen.

Met zijn allen uit eten geweest enzo, markjes bezocht, naar winkelcentrums.

Ondertussen werden we “onder handen” genomen door Niek.

Nou ja, eigenlijk moet ik zeggen “onder naaldjes” genomen.

Niek heeft zijn diploma behaald van acupuncturist.

En natuurlijk heeft hij zich kunnen uitleven op ons hahaha!

Met als resultaat dat sommige pijntjes toch daadwerkelijk verdwenen zijn.

Ro heeft zich lekker laten verwennen door een masseuse.

Das vaste prik.

Maar...normaal gesproken wordt hij gemasseerd door een knappe, leuke sexy-lady.

Deze keer had Niek er ééntje opgetrommeld!

En daar stond ze dan: Oud, gerimpeld als een Chinese hond en gefrommeld, in elkaar gedeukt en geprakt en bijna zonder tandjes!

“Niek, nou maak je toch een grapje zekers?”

Niet dus!

Maar o, o o, wat heeft ie lopen te kreunen, wat heeft ie lopen te blèèèren!!!

En nee...niet van “genot” en plezier maar dat oud wuuveke had ijzeren, magische handen, joh!

Béééresterk was dit opoetje!

Echt supergoed, niet normaal!

(Omaatje, je weet het nog niet maar “strakjes” gaan wij je ontvoeren richting Oostenrijk).

Ook werden onze nageltjes gelakt en onze voetjes ont-eelt en zo werden wij “vakantieklaar” gemaakt!

Maar eerst big big big party...yeahhh...Niek die 30 jaar is geworden.

Jaja, kleintjes worden ook groot (en oud!).

En zo werd het ondertussen donderdagnacht.

De volgende dag vroeg uit de veren om te vliegen naar Tablas.

Maar...wat horen we nou?

Staat er iemand op onze deur te bonken?

Midden in de nacht?

Niek.

Met de mededeling: Mowan is ziek.

De volgende ochtend heeft Niek hun vlucht verzet naar zondag (er is maar 1 vlucht om de 2 dagen richting Tablas) want ja, ze wilden toch eerst naar de dokter, wat te begrijpen valt.

Daar gingen Opa & Moma moederziel alleen naar het vliegveld.

SnifSnif...

Totdat de telefoon ging.

Niek.

“Pa, Mowan knapt zienderogen op, we gaan niet naar de dokter en we komen er aan want we vliegen nu toch mee.”

WoW...toppie, man!

Ro ging naar de incheck-balie om te zeggen dat Niek & Co onderweg naar het vliegveld waren en alsnog mee zouden vliegen.

“Dat zal niet gaan”, zegt het jonge grietje achter de balie.

Niet omdat er geen plaats meer was maar omdat Niek zijn ticket niet betaald zou hebben.

“Maar dat is onmogelijk”, zei Roland “want wij hebben zijn ticket geboekt en betaald en we hebben een bevestiging door gemaild gekregen dat de 2 tickets in orde waren”.

Om een lang verhaal kort te houden.

We moesten een nieuw ticket kopen voor hun.

Daarmee basta!

Dus Ro braafjes in de rij gaan staan voor nieuwe tickets.

Nieuwe domper (jaja, het was onze dag niet): Nee, hun kunnen niet meer mee want ze zijn te laat met het inchecken!

Bull shit...we hebben nog meer dan een uur tijd!

En het is maar een binnenlandse vluchtte van een uur.

Alle tijd van de wereld.

Maar nee is nee!

En zo gebeurt het dus alsnog dat wij maar met zijn twee zitten te wachten om aan boord te gaan.

OoHhh...we moeten effe wachten om te boarden.

OoHhh...het is heel slecht weer in Tablas.

OoHhh...we moeten langer wachten.

OoHhh......shitshitshit...de vlucht is gecanceld.

Hebben wij weer!!!

Nee, tot nu toe loopt alles niet echt op rolletjes.

Maar...we blijven lachen en we blijven doorgaan!!!

Toch?

Hartelijke, lieve, zonnige groetjes van ons en een dikke knufff, Mo & Ro xxx