Hallo lieve luitjes,

Ik weet niet in hoe verre jullie op de hoogte zijn van de laatste update-jes.

Maar vorig jaar zijn we dus, na 5 jaar te hebben vertoefd in het tropisch paradijs, wederom teruggekeerd naar de andere kant van deze aardbol.

Richting de Oostenrijkse bergen.

En ja, het leventje hier bevalt ons uitstekend!

Na een langdurige winterslaap zijn wij eindelijk weer es aan het reizen geslaan…voor een paar dagen.

Eerlijk gezegd was het onze huwelijksreis hahaaaha.

Eerst reizen en dan pas trouwen.

Dat moet toch ook kunnen in deze tijd.

Toch?

Want dat trouwen dat gaat niet van een leien dakje.

Het moeilijkste is om een verklaring te krijgen dat wij niet gehuwd zijn (met een ander).

En dat valt heel moeilijk te bewijzen.

Nederland zegt dat Oostenrijk deze verklaring mot afgeven en Oostenrijk zegt dat het aan NL ligt.

Elke week…op onze vrije dagen…hangen we aan de telefoon met Nederland om het 1 of ander papier te kunnen krijgen.

Eerst zetten ze je zo’n 15-20-30 minuten in de wacht.

Dan krijg je iemand aan de telefoon die van niks af weet.

Die verbindt je door.

Die iemand zegt dan…zet maar op de mail.

Dan doe je dat.

En dan hoor of lees of ontvang je niks.

Dan bel je weer.

Weer het hele riedeltje van voor af aan…weer in de wacht…weer doorverbonden.

En dan krijg je weer iemand anders dan de vorige keer, die ook weer van niks af weet.

Dus dan kan je weer heel je verhaal vertellen.

En zo zijn we al vanaf half februari bezig met dit gezeik!

Rustgevende toestanden dus…maar niet heus!

Op 1 papiertje na, hebben we bijna alle papieren nu…behalve dan die ongehuwdheidsverklaring.

Daarvoor moeten we naar de ambassade hier in Oostenrijk.

Daar motten we een verklaring ondertekenen dat we niet getrouwd zijn.

Dan mot een hoger persoon in de ambassade dit nog even onderzoeken.

Dan gaat dit papiertje naar Nederland.

En NL geeft dan…hopelijk…ook nog es een verklaring (door die andere verklaring) dat we niet getrouwd zijn.

En dan…eindelijk…kunnen we dan naar het gemeentehuis hiero…om te trouwen!!!

Jaja…het mot allemaal niet zo gemakkelijk gaan, hey.

Geen trouwjurk, geen trouwpak, geen trouwboeket, geen gouden koets, geen bruidskindjes, geen bruidstaart, geen getuigen, geen feestje, geen vrijgezellenavond…maar gelukkig wel ons tweetjes…hahhaaa…ohja….en de trouwringen...die hebben we wel.

En onze huwelijksreis?

Die hebben we al ondernomen.

Nou ja, eigenlijk doen wij 2 huwelijksreizen…vinden we origineel.

Eéntje nu en ééntje wat later…naar het land van de lachende mensen en de zon…naar de Filipijnen dus.

Nou…meer mot een toekomstig bruidspaar toch niet hebben?

EN…als het zonnetje maar schijnt, dan zijn wij allang tevree!!!

Gepakt en gezakt vertrokken wij met ons otooke naar het Gardameer.

Gelukkig was het geen al te lange rit.

Na 3,5 uur op ons gemak getuft te hebben kwamen we aan op de plaats van bestemming…Limone sul Garda!

Eerst maar eens een hotelletje zien te regelen.

Mo had wel wat op het internet gevonden maar nog niks geboekt.

Gossie…viel dat effe tegen.

Alles volgeboekt.

Hoe kan dat nou?

Het is toch geen vakantie ofzo? Gewoon een doordeweekse week.

Gelukkig vonden we toch een leuk hotelletje, vlakbij het centrumpje.

Direkt maar op verkennning.

En ja…eerlijk is eerlijk…Limone sul Garda heeft ons hart ingepalmd.

Wat een aandoenlijk plekje!

Heel charmant, heel lieflijk!

En ja…het draait allemaal om 1 ding…DE citroen!

Maar…waar zijn al die citroenkwekerijen dan?

Nergens meer.

Dat is allang verleden tijd.

Na onze huwelijksnacht te hebben overleefd…hahahahaa…zijn we in de auto gestapt en gaan rondtoeren.

Ditmaal richting Trémosine.

Wauwww…wat een uitzicht overal!

Je had ogen tekort.

Waar je ook keek, er viel altijd wel iets te zien.

Maar vooral olijfbomen.

Heel veel olijfbomen.

En orleanders.

Het leek wel onkruid haha.

Vanuit Trémosine zijn we naar de Brasa Schlucht gereden.

Hier heb je de ene scherpe bocht na de andere.

En de weg wordt smaller en smaller.

En dan opeens…rij je door een smalle kloof, helemaal begroeid met bomen en struiken!

Hoe apart dit.

Wonderlijk mooi!

Het is zelfs zo smal dat er stoplichten staan aan.

En dat bleef maar duren en duren vooraleer ze op groen sprongen.

Na een “poosje” gereden te hebben, vroeg ik aan Ro:” Heb jij dan nog die stoplichten gezien aan de andere kant?”

“Nee, zei hij, die zijn we allang voorbij.”

En toen: “oooHhh, kijk es, schat, hoe mooi hier.”

Effe stoppen om foto’s te maken.

Maarre…dat bord daar...betekent dat niet dat je hier niet mag stoppen?

Misschien wel maar het is nou toch niet druk en het is hier zo mooi.

De ene foto na de ander werd genomen.

En ja, toch een paar keer een getoeter gehoord.

Ach ja, het zal wel!

Maar wat bleek nou het geval te zijn?

Die andere stoplichten waren wij bijlange na nog niet tegengekomen.

Dus “aan de andere kant” stonden de auto’s te wachten op ons.

Hun hadden ons allang gezien maar konden niet doorrijdn omdat het daar zo smal was.

En daar kwamen wij op ons dooi gemak aangekart.

Vandaar dat getoeter, vandaar dat bord.

Vandaar die kwaaie gezichten.

Hahahaaa…hebben wij weer!

Jammer genoeg werd het landschap richting Sirmione minder en minder mooi.

Alles werd vlakker en platter.

Ook dit keer hebben we een mooi hotelletje gevonden.

‘s Avonds heerlijk rondgekuierd in Sirmione.

Een heel klein schiereilandje in het zuiden van het Gardameer.

Voor ons de tweede keer.

Jáááren geleden zijn wij hier met Niek & Esmee geweest.

En nee…zo veel was er niet veranderd!

De volgende dag was het rustdag.

Dagje zwembad.

Wel met bad maar dan zonder zwemmen.

Daar was het water toch ietsiepietsie te koud voor, zelfs voor deze “die hards”.

En dan brak ons laatste dagje aan.

Deze keer zijn we langs de andere kant van het Gardameer naar het noorden gereden.

Je kwam het ene mooie plekje na het andere tegen.

In Malcesine onze laatste stop gemaakt.

Malcesine staat bekend om zijn kabelbaan.

Dit gaan we een volgende keer doen.

Nu even geen tijd meer hier voor.

Wel volop lopen te genieten van dit mooie “stadje”.

Heel veel restaurantjes en terrasjes en winkeltjes…en ja, ook heel veel toeristjes…maar het was nog goed te doen.

Het bracht zo zijn gezelligheid met zich mee!

Al met al een geslaagd huwelijksreisje…met alles der op en der aan!

Maar volgens mijn Rootje kraamde ik pure onzin uit als ik zei: “Oohhh, wat geniet ik van onze huwelijksreis”.

Zijn woorden: “ Maar lieve schat, elke dag zijn wij op huwelijksreis, al 16 jaar lang en het einde van de rit is nog bijlange na niet in het zicht!”

Wat een schat van een man heb ik toch!!!

Oepsss…foutje…vriend, bedoel ik…want we zijn nog steeds niet getrouwd ;)