HalloHallow daarow,

Jaja…Toch maar weer een verhaaltje op onze reissite…hahhaa…Teveel last van afkickverschijnselen. Der was maar 1 remedie…een verhaaltje schrijven.

Vandaar dit…

Er was eens…(Het begin dus).

Zoals sommigen het al wisten en zoals sommigen het nog niet wisten…Onze droom was om “ergens” op deze aardbol een thuis-stekkie te vinden. Natuurlijk hadden we wel enkele vereisten, zoals: Veel zonneschijn, veel water, veel strand, veel snorkelplekkies, veel leuke en veel lieve mensen, veel mooie natuur…EN…weinig stress, weinig sjagerijnigheid, weinig regen, weinig kou, weinig regeltjes, weinig gedoe.

We willen NU leven en genieten van het leven, genieten van de kleine dingen, genieten van het genieten.

Niet moeilijk toch om “iets” te vinden naar ons hart???

Maar al snel kwamen we er achter dat iets kopen hiero bijna onmogelijk is.

Nou ja…ik lieg…want dat wisten we al voordat we vertrokken. Maar goed…aan de andere kant valt er in deze landen altijd wel op één of andere manier een mouw aan te passen, maar het is allemaal niet zo simpel meer.`

Toen kwamen we op het idee om iets te gaan leasen, op lange termijn. Op zich vind je genoeg resorts en resortjes maar bij de meesten staan ze open voor leasing omdat ze zelf heel moeilijk aan gasten komen. Dus voor de eerste maanden zou het voor ons een te grote investering zijn geweest. Ook omdat de meeste hutjes en rooms en kamers bijna op instorten stonden. Dus eerst moest je alles zelf opknappen en ja, dan was het nog maar de vraag of jij ook klanten kon aanwerven.

Ook een te groot risico.

Tja…en zo gebeurde het dat er eigenlijk nog maar 2 oplossing voorhanden waren…en dat was of gaan werken in een weeshuis of een toko gaan managen.

Geloof het of niet maar het is echt zo…in een weeshuis kom je dus niet zomaar terecht.

Oftewel ben je te goed, oftewel mot je zelf er nog een flink bedrag ervoor betalen oftewel zitten ze in the middle of nergens!

Om het verhaal niet al te langdradig te maken, blijft alleen het managen over.

(Het lijkt wel het verhaal van de 10 kleine negertjes…alhoewel ik begot niet meer weet waar dat ook alweer over ging. Ze begonnen met 10 en ze eindigen met 1…DAT weet ik nog wel…maar voor de rest…)

Anyway:

Op het moment dat we dit besloten hadden, heeft jammer genoeg ons Rootje een zware tic opgelopen. Hij moest en hij zou bij elke resort/guesthouse/hotel langs gaan om te vragen of men geen managers nodig hadden.

Ik ben de tel kwijtgeraakt, zooo fanatiek was ie! (En zooo beu…)

De één deed het management zelf, de ander had al managers aangenomen, weer anderen hadden ze nodig pas over een half jaar…en reutel zo maar door.

Velen gaven weer adressen door van anderen maar elke keer was het mispoes!!!

Op een gegeven moment liepen we voorbij een poepsjiek resort-in-aanbouw.

We zagen een Filipijns madammeke zitten, zeiden vrolijk tegen elkaar “Hello” (Iedereen is altijd vrolijk hiero…een typisch Filipijnse eigenschap…echt waar!) en liepen door.

Ro kijkt naar mij…zo van “Effen hier vragen”. Ik zei van “Nee”.

Maar op de terugweg kreeg ie weer ontzettend last van zijne tic en klopte aan bij dit resort-in-aanbouw.

Meneer werd er ook bij geroepen en ja…ze hadden er wel oren naar!!!

Mo keek naar Ro en Ro keek naar Mo…Zou het dan toch eindelijk waar zijn???

MAAR…natuurlijk moesten hun zelf alles eerst met elkaar bespreken want ze hadden er zelf nooit aan gedacht om managers aan te nemen.

Ro keek naar Mo en Mo keek naar Ro…Te vroeg gejuigd!!!

Braafjes afscheid van elkaar genomen.

En prompt werden we de volgende dag opgebeld…of we niet wilden terug komen voor een tweede gesprek.

JipiiiieeejjjjaaajeeeeeeeeeeeJipiiiijajooohoooooJ

Maar het was geen gesprek zo van dat ze nog meer informatie wilden hebben over ons of wat onze beweegredenen waren enzo…Nee hoor…Het was een gesprek waar hij (=JB) ons uitlegde wat hij ons kon aanbieden (Kost en inwoning plus nog een salarisje) en wat ons jobke zou zijn.

Ongelooflijk hey!!! We waren dus al aangenomen…Het mot nie gekker worden!

Nou…de volgende dag stonden we daar al in de startblokken…

Over een maand wilt ie gaan openen want dan is het hier hoogseizoen.

Het resort bestaat uit 8 gebouwen en ieder gebouw heeft 2 kamers met een eigen badkamer plus een veranda. (Slimpies onder ons hebben dus al kunnen uitrekenen dat er 16 kamers zijn).

Dan is er een restaurant met bar.

Ook een zwembad.

Een pracht van een tuin.

En alles heeft uitzicht op zee, met eilanden voor je neus.

Ook een receptie met een souveniersshopje erin.

JB en Ida wonen zelf aan de achterkant van de receptie.

Weer aan een andere kant woont de zus en der man en een kleine en hun neef.

In een ander gebouwtje gaan wij wonen en naast ons ook nog een koppel van het personeel.

Het enige rare en gekke en zotte is…niemand die er vast woont of gaat wonen heeft een eigen woonkamer en een eigen keuken! Ook the boss en zijn vrouwke niet!

Alleen maar een slaapkamer en een badkamertje.

Maar goed…grotendeels leef je buiten hey.

Tot aan de opening werken we gewoon mee met het werkvolk.

Mo neemt de kuisvraukes en de schoonmaaksters onder haar hoede.

Ro heeft toezicht op het werkvolk of bespreekt met de baas hoe bepaalde dingen zouden moeten gebeuren maar vooral moet alles na gekeken worden en controlecontrolecontrole.

Elke dag gebeurt het dat JB zijn uitspattingen heeft.

Dan hoor je em kilooometers ver tieren en tuiten.

Maar we geven hem geen ongelijk. Het zijn brave, harde werkers hoor maar ze kunnen maar 1 ding tegelijk en het volgende wat ze motten doen, dat kunnen ze niet onthouden. Je mot ze alles maar dan ook alles voorkauwen. En niet 1 keer…neeje…wel 100 keer.

En nog gebeurt het dat ze het fout doen. Eigenlijk voor ons onbegrijpelijk want ze zijn niet dom en stom. Ze denken en werken gewoon totaal anders! MAAR het brengt wel veel leven in de brouwerij…hahhaa.

We werken van 8 uur ’s morgens tot 5 uur ’s avonds en ’s middags een uur pauze.

Maar wel 6 dagen in de week…asjemenou zeg!

We hoeven niet zelf te koken en af te wassen en onze was doen.

We eten met de pot mee…rijst, rijst en nog es rijst (3 keer raden wat er in de wc-pot drijft???), heel weinig groenten en meestal een speklapje, gekookte kip of een soort soepvlees. JaJa…voor ons Rootje is dit wel afzien hoor. Heb meelij met em!!!

Maar als al dat rijstgedoe ons toch wat teveel van het goede wordt, dan lopen we een blokje om en doen ons zelf dan te goed in een gezellig, goed restaurantje. (Nou ja, in ieder geval keuze genoeg wat restaurantjes betreft hiero…gelukkig maar!)

Jb en zijn vrouw zijn heel aardig (Nog wel…hahhahaa). Ze betrekken ons ook overal erbij en ze staan ook open voor onze meningen en ideeën.

We ontbijten, lunchen en dineren (met kaarslicht) direkt aan de zee. Na het werk gaan we even pootje baden in de zee…hand in hand met een pilsje.

Voor het slapen gaan keuvelen we nog even na op de veranda…uitzicht op zee!

Zondags gaan we naar het strand, dat is het hoekie om.

Wat wilt een mens nog meer om gelukkig te zijn?

Niet dat we daaro bij jullie niet gelukkig waren…zekers wel…we zijn altijd gelukkig of we zorgen er wel voor dat we gelukkig zijn…maarre hiero is het wel effentjes wat anders…meer relaxer, nog meer genieten enzo. Dus waarom niet?

Met de 2 mannen, Nieko en Robin ook alles kits.

Robin is voor een paar maanden terug in Nederland. Zoals het nu er naar uit ziet, is het wel de bedoeling dat ie terug deze kant opkomt. But it’s all in the game!!!

Nieko en Robby (Waar Niek toen mee naar Australië is geweest) zijn even op vakantie in Laos. Daar de boel gaan verkennen.

Begin januari komt de vriendin van Nieko ook weer terug naar hier (Zij is ook eventjes terug richting jullie) en dan is het de planning dat zij en Nieko naar de Filipijnen komen.

Hopelijk komt Robin dan ook deze kant op.

HalloHallo….kunnen jullie het allemaal nog volgen? Mooi zo…dan gaan we gewoon door… Tegen die tijd zal Esmee der rijbewijs gehaald hebben en als ze dan ook deze kant op komt tuffen en ze neemt Nikey efkens mee op visite, dan is het hele boeltje voor eventjes efkens compleet!

En als jullie volgend jaar ook gewoon tussendoor op een bakske koffie bij ons komen doen, dan kunnen wij der ook weer eventjes tegen. Goed plan? Iedereen der mee eens? Oké, afgesproken. Wel niet allemaal tegelijk graag….want we hebben geen logeerkamer….hahhaaa.

Nou lieve mensen, het is toch weer zover gekomen…het einde van dit verhaaltje!

Vergeet ons niet te mailen met jullie reilen en zeilen want daar zijn wij ook altijd zooo benieuwd naar!

Heel veel liefs en de hartelijke, zonnige groetjes van 2 hardwerkende maar ohzo dolgelukkige zieltjes!!!

Dikke kus en tot mails???

PS Mijn Rootje heeft onlangs wel een supergrote dip gehad. Willen jullie em, aub, een positief, opvrolijkende en opbeurende mail sturen???

Hij heeft de carnaval motten missen…

De bus was net voor zijn neus vertrokken naar Berguuh!!!

Stond ie daar met zijn rooi zadoekske om zijn nekske en met zijn gordijn om zijn schouders…

Tis sunt da kulleke van me!!!

Daarom mocht ie van ons Mootje heel de avond carnavalsliekes zingen…Wat ie prompt ook heeft gedaan!

T mot nie gekker worden…denken ze hiero!!! Hhahaaa…