HalliHallo daaro,

Slurpend aan mijn bakske koffie, I-podje in mijn oren (Stash…op dit moment…welbekend onder onze Belze lezers en verhalengenieters), zachtjes mee-neuriend…probeer ik weer een levensverhaaltje op papier te krabbelen.

We zijn onze laatste paar daagjes aan het aftellen, hiero in Puerto Galera.

De Filipijnen hebben zoveel moois en prachts te bieden, dus het zal weer tijd worden om het boeltje ergens anders te gaan verkennen.

We kennen hiero elk hoekje, elk baaitje, elk strandje…dankzij ons Rootje.

Das de verkenner hé.

Die trekt, op de scooter, er op uit en als hij iets toppie vindt dan wordt Mo opgetrommeld, de camera inbegrepen, en dan gaan ze saampjes er weer naar toe.

Zo kwam Ro deze week holder de bolder terug waaant…hij had een waanzinnig mooi plekje ontdekt…en hele leuke Nederlanders ontmoet.

Hup…Jut & Jul samen op de scooter en op weg naar Coco Beach.

Het eerste gedeelte van de weg was een betonnen weg.

Daarna sloegen we af, een verharde zandweg in.

So far, so good!

Alleen het laatste gedeelte leek meer op een jungle-trip.

Dus voor de veiligheidshalve ging ons Mootje het laatste stuk maar te voet….echt door de jungle en de bananenplantages.

Links en rechts hutjes…hutjes waarvan je je echt afvraagt hoe dat het mogelijk is dat mensen daar in kunnen wonen en leven!!!

Ro nam, voor het gemakshalve, de scooter mee…al rijdende.

Want ja…volgens hem was het wel een makkie om de berg omhoog te rijden, met zijn tweetjes, als we terug zouden gaan.

Nou…en toen kwamen we op een plek aan…Waaauwww…helemaal top, zeg!

Een heel groot resort, met hele leuke en gezellige bungalowtjes, een groot restaurant, een joekel van een zwembad…echt alles derop en der aan!

Natuurlijk zijn we effe gaan snorkelen.

Meer als de moeite waard!!!

Zoals altijd…weer nieuwe dingen en dingetjes gezien onder water.

En ja hoor…recht voor onze neus zwom er een hele grote zeeschildpad voorbij…echt de max!

We hebben dat beestje nog een poosje kunnen volgen vooraleer hij de diepte weer opzocht.

Ondertussen kwam de regen met bakken uit de hemel.

Geen probleem toch?

Wordt alles weer lekker schoon gespoeld en dan voelt het allemaal heerlijk fris en verkwikkend aan!

Als we het water uit gingen, zijn we bijna gebotst op een baby-zeeslangetje.

Babietje of niet…maarre…als je gebeten wordt, dan zou het kunnen gebeuren dat je gaat opstijgen…naar hogere sferen!

Aangezien ik hoogtevrees heb, blijf ik toch maar liever hé!

Daarna nog gezellig gebabbeld met die Nederlanders.

Altijd super om zo met elkaar je levensloop te vertellen!

Daarna werd het tijd om afscheid te nemen want wij moesten ’s avonds nog “eventjes” naar een receptie.

Maar shit…wat is dat nou?

Jeetje…het jungle-padje was omgetoverd in een glibberig-smeuïg-glijerig-modderig glijbaantje!

Hebben wij weer!!!

Ro kreeg met alle moeite van de wereld maar amper die scooter omhoog…de berg op (niet steil hoor….gelukkig maar)…dat ding slibberde en glibberde alle kanten op, behalve de goeie kant uit!

Een paar keer is ie er onder uit gegaan…Mr.Bean zou er nog veel van hebben kunnen leren!

En Mo sjokte, op der gemakske als een oud wuuveke, er achter aan.

Op der blote pootjes want die slippers bleven altijd maar in de kleimodder steken.

Spek en spekglad heel die zooi.

PufPuf PoehPoeh…effe een hele onderneming zeg!

Van kop tot teen onder des murrie maar gelukkig wel heelhuids zijn we thuis kunnen geraken.

Maar veel tijd om uit te puffen hadden we niet want we moesten, fris & fruitig, op en top, opgetut en opgesmukt,

weer vertrekken naar die receptie.

(Gelukkig begon het al te schemeren…oefff…kunnen ze die modderrandjes onder mijn teennagels niet meer zien…hahhaha)

Om 6 uur ’s avonds werd iedereen verwacht.

Het ging om een opening van een Italiaans restaurantje van onze Italiaanse vrienden, Roberto & Mauro.

Gelukkig kwamen we er op tijd aan.

Maar wat is dat nou?

Er viel geen kip te bespeuren.

(Hé schat, was het wel voor vandaag?)

Mauro hielp ons snel uit onze dromen…de rest zou komen tegen 8 uur…dezelfde dag!

Komt ons dat effe goed uit!

Dan hebben we alle tijd van de wereld om ons buikske rond te eten en effe nog napuffen van ons modderavontuur…en dan kunnen we er met volle bak er tegen aan…aan die receptie dus.

Nou…Wij heerlijk gegeten…ons buikske voelde weer als vanouds aan!

En zo tegen half 9 verschenen we op de receptie.

Nouja….receptie???

Hoe? Wat?Waar?

In ieder geval was het geen receptie zoals wij die kennen.

Er zaten wat kleine groepjes mensen aan tafeltjes, sommige hadden een bord voor hun neus, anderen een glaasje wijn ofzo.

Wij mochten aan schuiven waar Roberto zat en onze Filipijnse vrienden, Christian en Lyn.

Mauro moest jammer genoeg weg…zijn vrouwtje kon elk moment bevallen.

Er werd een glaasje champagne onder onze neus geduwd.

Hmmm…heerlijk!

En iedereen maar babbelen en kletsen en lachen!

Totdat we een bord vol met aperitiefhapjes kregen.

Ro en Mo keken elkaar aan…Wat motten we daar mee?

Ach ja…der zullen nog wel ergens in ons buikske opvulgaatjes zitten zekers?

Dus hupsakee…dat bordje hebben we, zonder te blikken of te blozen, ook maar effe binnen gewerkt.

Heeeeeerlijk hoor… die Italiaanse hapjes!!!

Nog een glaasje champagne mevrouw?

Nog een glaasje wijn mijnheer?

En vooraleer we er erg in hadden, stond een bord home-made lasagne ons uitdagend aan te loeren!

Oh no…not again!!!

Ja dus…uit goed fatsoen werd ook die lasagne overmeesterd.

We klapten zowat uit elkaar (Vind je het gek???) maar hadden het lef niet om te vertellen dat we al gegeten hadden!!!

Toch maar gedaan want dat ging niet goedkomen!

De volgende gang zou een vol bord met vlees en vis en kreeft en groentjes geweest zijn.

Maar het toetje mochten we niet weigeren.

Echt niet…

Dus onder dwang MOESTEN we dat zelfgemaakte tiramitsuutje nog opeten.

Errruuughhh, zeg!!! (Maar niet heus…hahahaa)

En zo hebben we een heuse Italiaanse receptie mee gemaakt!

Als we dat geweten hadden…

Nou luitjes, dit was ie weer voor deze keer.

Hou jullie haaks., doen wij ook!

Heel veel liefs en nog steeds zonnige groetjes van 2 buikjeronderige globetrotters.

Dikke kus en doedoeiii xxx