Tablas...bijna moederziel alleen!

HalliHallow daarow,


Zondag.

Tablas...we komen der aan.


Via Airbnb hadden we een huisje gehuurd, aan zee.

Niet ver daar vandaan zou er een Italiaans restaurantje zijn.

Marktjes met groente en fruit zijn er normaal gesproken overal (hier niet).

Sari sari shopjes ook (hier niet).

Dit zijn mini-mini “winkeltjes” waar je de basisdingen kan kopen.


Simon, de verhuurder, wachtte ons op aan het vliegveld.

Het zou maar 45 minuutjes rijden naar “ons” huisje zijn.

Ondertussen stopte Simon ergens waar we van alles konden kopen.

En daar gingen we weer!

Maar die 45 minuten werden een uur.

Ok, Filipino tijd...DAT kennen we!

Maar dat uurtje werd anderhalf uur en ja, zelfs méér dan 2 uur!

Het grootste gedeelte van de weg was gelukkig geasfalteerd.

Het laatste stuk was zowat echt jungle en door het slechte weer van de afgelopen week vloog het modder je zowat om je oren!

En eindelijk...eindelijk waren we aangekomen in ons paradijsje!

WoW!!!

Het huisje wat we gehuurd hadden viel echt tegen.

Vooral het woonkamertje en de keuken.

Maar 1 klein gaspitje.

En als je weet dat wij en Niek & Co totaal verschillend eten, zou het dus een hele uitdaging gaan worden om te kokkerellen.

En geen uitzicht op zee.

Simon had wel een andere oplossing.

Een heel groot huis met een hele grote veranda en met uitzicht op zee.

Yesss!!!

Het kost wel wat meer maar dan hebben we weer een reden meer om straks weer hard te gaan werken hahaha.


Uitgehongerd dat we waren, liepen we eerst, over het strand, naar de Italiaan toe.

Want na zo’n dagje reizen had iedereen natuurlijk berenhonger en niemand had zin om te koken.

Wat?

Geen Italiaans restaurant?

Ok, als we maar eten op ons bord krijgen.

Wat?

Geen eten in huis?

Wat?

Geen elektriciteit?

Wat?

Geen kok in huis?


Nou, daar liepen we dan...4,25 ontmoedigde zieltjes...afgeknapt en vermoeid...terug naar ons wondermooi huis EN in het paradijs!

Het is gelukkig wel iedereen gelukt om toch wat eten in elkaar te flansen.

Dus de eerste dag hebben we toch overleefd!


De volgende dag volop gaan snorkelen met zijn drietjes.

Op zich best wel mooi.

Dus Ro en Niek hadden wel zin in een duikje of 2 deze week.

Margarita bleef bij Mowan.

Jammer genoeg werd Mowan zieker en zieker.

Een diepzittende hoest met de bijhorende snottebellen.

En dan zit je daar met een ziek manneke, afgezonderd van de “beschaafde” wereld.

Gelukkig hebben ze hulp gehad van de locals met hun kruidjes en zalfjes.


De andere dag moest er geshopt worden.

Dus Ro en Niek gingen “effe” met zijn twee op pad.

De tricycle met een bakkie vanachter leek hun de beste oplossing om de modderpaden te trotseren.

Lachend gingen ze weg.

Huilend kwamen ze terug...hahahaa.

Onmogelijk om zonder ongelukken boodschappen te gaan doen.

Niek zat in het bakkie vanachter en elke keer dacht ie dat ze gingen kapseizen in de modder.


Dan maar met de off-the-road-motor.

Nana...óók een heeeele uitdaging!

Maar het is hun gelukt. Vraag alleen niet HOE lang ze er over gedaan hebben.

Hierdoor viel natuurlijk wel ons ideetje in het water (lees: modder): normaal gesproken zouden we met zijn 4,25 op 2 scooters heerlijk, opt gemakske, gaan rond toeren op het eiland.

Jammer genoeg was dit echt niet te doen.

Ook het duiken werd een flop.

De enige duikschool had sinds kort de handdoek in de ring gegooid.

Nee, eerlijk is eerlijk, het was niet echt onze droomvakantie tot nu toe.


Gelukkig heeft Ro wel wat wandelingetjes kunnen maken met Mowan.

En hebben we met zijn allen rondgedobberd in het water.

Van Opa en Moma zijn wij omgedoopt door Mowan tot: Ipa en Ima.

Het is een toneelspeler eerste klas!

Zonder dat iemand het hem heeft aangeleerd, doet hij nu voortreffelijk een “ouwe man” na!

Als hij een afbeelding van Jezus ziet, zegt ie “papa” hahahaa (omdat Niek nu ook lang haar heeft).

En zijn favoriete mimiek is: Beautiful eyes.

Dan knippert ie volop met zijn oogjes...en ja....dan smelt je gewoon helemaal weg! (En dat heeft ie allang in het snotje hahaha).


Dan mot de grootste tegenvaller nog komen:


Zondags zouden we weer terugvliegen.

Zoals afgesproken zou Simon ons braafjes en gratis naar het vliegveld terugbrengen.

Drie dagen ervoor had hij zijn busje naar de “garage” gebracht voor onderhoud en reparatie.

Zaterdagavond kwam hij schoorvoetend naar ons toe.

Zoals wij het al van kilometers ver konden ruiken: Het busje stond nog steeds in de garage en zou voorlopig daar blijven ook!


Maar...problemen zijn er om opgelost te worden. Nietwaar?


Gelukkig had Simon al wel iemand kunnen regelen, ook met en busje.

Dit busje had geen 4x4 aandrijving.

Met andere woorden: Dat zou echt niet lukken om door de bagger, blubber en modder te rijden.

We zouden anderhalf uur van Simon vandaan, pas met dat busje verder naar het vliegveld kunnen gaan.

Misschien zouden we het eerste stuk met 3 tricycles kunnen gaan?

Mogelijk, zei Ro...als het niet meer regent.

Onmogelijk, zei Ro...zodra het wat regent.

Deze mogelijkheid was dus al een heel groot risico.

Met elke minuut die verstreek, kregen wij meer en meer het gevoel dat wij voorlopig niet van het eiland zouden geraken.

Waarom niet met de boot? zei Niek.

Hetzelfde verhaal.

Als het zonnetje schijnt, geen probleem.

Als het regent, komen ze zelfs niet opdagen.


Waarom vragen we het niet aan die man met die zwarte auto, Simon?

Volgens Simon was deze man echt niet hulpgevend aangelegd!


Daar zaten we dan: Hulpeloos en moederziel alleen op een bijna-onbewoond-eiland!


Gelukkig was deze niet-hulpgevende heerschap toch bereid om tegen een fiks bedrag ons te brengen naar de luchthaven.

Eind goed, al goed!!!

Maar ons zie je niet meer op een godverlaten plek!


Duuus...Alona Beach...here we come...yeahhh!!!


Flipse groetjes en dikke knufff...tot gauwkes, Mo & Ro.















Reacties

Reacties

Geoff

Bedankt voor je verhaal en foto’s. Hoop dat alles vlot verloopt voor jullie nu! Hou ons op de hoogte.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!